White James-Szpital Kosmiczny 10-Ostateczna Diagnoza.pdf

JAMES WHITE

OSTATECZNA DIAG-

NOZA

Tytuł oryginału Final Diagnosis

cykl: Szpital Kosmiczny 10

Przekład Radosław Kot

Wydanie I

Poznań 2007

DOM WYDAWNICZY REBIS

GTW

Dla mojej kochanej żony Peggy 42 lata to nie za wiele...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W drodze do rękawa i dalej, do szpitala, orligiański oﬁcer medyczny nie odezwał się

ani słowem, co bardzo odpowiadało Hewlittowi. Nie przepadał za obcymi, a jeśli już musiał z

nimi rozmawiać, wolał komunikatory, najlepiej niewyposażone w ekran. Ten osobnik

szczególnie nie przypadł mu do gustu, głównie za sprawą brunatnej sierści wystającej przez

otwory w odzieży. Na samą myśl o tym, jakie pasożyty mogą żerować w równie bujnym fu-

trze, Hewlitt miał ochotę się podrapać. Z ogromną ulgą wszedł do obszernej recepcji, gdzie

wreszcie mógł się odsunąć od mało atrakcyjnego kudłacza.

Obok noszy antygrawitacyjnych tkwiła kolejna istota, jakiej nigdy dotąd nie widział.

Bez dwóch zdań czekała właśnie na nich. Była wielka, mocno zbudowana i stała na sześciu

grubych kończynach, z których jedną opinała opaska będąca zapewne oznaką funkcji bądź

identyﬁkatorem. Poza tym obcy nie miał na sobie odzienia. Tyle dobrego, że był bezwłosy,

chociaż widoczne na bokach plamy jakiejś zaschniętej substancji nie świadczyły najlepiej o

jego higienie osobistej. Parę cofniętych, pozbawionych powiek oczu powlekała twarda,

przezroczysta tkanka. Na szczycie głowy wyrastało coś przypominającego koguci grzebień.

Okazało się, że to narząd mowy.

- Oczekuję pacjenta klasy DBDG - zawibrował obcy, gdy podeszli bliżej. - Bez wątpi-

enia należysz do ziemskiej klasy DBDG, nie wydajesz się jednak poważnie chory. Być może

się pomyliłam i to jednak nie ty...

- To nie pomyłka, siostro - wtrącił się Orligianin. - Jestem porucznik chirurg Turragh-

Mar ze statku zaopatrzeniowego Korpusu Kontroli Treevendar , któremu polecono dostarczyć

pacjenta z jego świata do szpitala. Muszę zaraz wracać na pokład. To pacjent Hewlitt, a tutaj

jest jego historia choroby.

- Dziękuję, doktorze - powiedziała siostra, przyjmując taśmę i wsuwając ją w szczelinę

panelu kontrolnego noszy. - Ma pan jeszcze jakieś dane kliniczne, które powinnam przekazać

lekarzowi odpowiedzialnemu za pacjenta?

Turragh-Mar zastanowił się chwilę.

- Stan pacjenta nie uległ zmianie, odkąd sześć dni temu zabraliśmy go z planetarnego

szpitala. Jak sama pani widzi, jest w całkiem dobrej kondycji. Podczas lotu doszedłem do

wniosku, że mimo bogatej historii klinicznej przypadku, w grę może wchodzić także element

psychologiczny.

- Rozumiem, doktorze - odparła siostra. - Pacjent Hewlitt może jednak być pewien, że

jakkolwiek złożony okaże się jego problem, zrobimy wszystko, aby go rozwiązać.

Turragh-Mar szczeknął krótko, a autotranslator w ogóle tego nie przełożył.

- Życzę powodzenia - dodał i zniknął w rękawie łączącym szpital ze statkiem.

- Pacjencie Hewlitt - powiedziała siostra - proszę zająć miejsce na noszach, i ułożyć się

wygodnie. Zabieram pana na oddział siódmy na dwudziestym dziewiątym poziomie, gdzie

będzie pan...

- Nie zamierzam na nic wsiadać! - warknął Hewlitt. Złość, niepewność i instynktowna

niechęć do monstrualnej obcej istoty sprawiły, że odezwał się głośniej, niż chciał. - Nic mi

nie jest, a szczególnie dotyczy to moich nóg. Sam pójdę.

- Proszę mi wierzyć, że o wiele lepiej będzie się panu podróżować na noszach.

- Lepiej będzie wtedy, gdy przestaniecie mówić tu o mnie jak o... o bezosobowym

przypadku - odparł Hewlitt. - Przez cały rejs ta orligiańska karykatura lekarza nie potraﬁła

odezwać się do mnie jak do człowieka i mężczyzny, a pani od początku zachowuje się tak

samo. Proszę zwrócić na to uwagę, siostro.

Przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie odzywało. W końcu siostra przerwała milc-

zenie.

- Wiem, że jest pan człowiekiem, choć wszystkie inteligentne istoty nazywają siebie

ludźmi. Dzięki wykładom z anatomii obcych rozpoznaję w panu dorosłego samca ziemskiej

klasy DBDG, jednak dla mnie jest pan przede wszystkim pacjentem. Staram się wykazać

zrozumienie dla wagi, jaką przywiązuje pan do właściwego określenia swojej płci, chociaż

nie jest to dla mnie łatwe, zważywszy na fakt, że istoty mego gatunku zmieniają płeć kilka

razy w ciągu życia. Niemniej rozumiem, że to delikatna sprawa i że dla niektórych ras

niewłaściwa identyﬁkacja płci jest obraźliwa. Mimo to ufam, że oswoiwszy się nieco ze Szpi-

talem, zrozumie pan, że zachowanie dystansu do takich kwestii bardzo ułatwia tu życie. A

teraz proszę zająć miejsce na noszach.

- Czy pani gatunek ma kłopoty ze słuchem, siostro?! - krzyknął Hewlitt. - Powiedz-

iałem, że sam pójdę.

Istota nie odezwała się, tylko przechyliła nieznacznie do tyłu, przenosząc ciężar ciała

na tylną i środkową parę nóg. Dwie przednie kończyny rozwinęły się nagle i zanim Hewlitt

zdążył cokolwiek zrobić, jedna objęła go w pasie, druga zaś ścisnęła mu nogi pod kolanami.

Został uniesiony w powietrze i łagodnie ułożony na noszach. Nie próbował się nawet wyry-

wać, gdyż chwyt był pewny, a macki - których dotyk trudno byłoby nazwać niemiłym -

twarde niczym giętki, ogrzany metal i potwornie silne.

W powietrzu Hewlitt zdążył zauważyć, że otaczające go macki mogą pełnić zarówno

funkcję rąk, jak i nóg. Każda z nich miała na spodzie zgrubienie służące do chodzenia,

podczas gdy odgięte lekko ku górze delikatniejsze wyrostki tworzyły palce. Chwilę potem

Hewlitt został unieruchomiony w udach przez pasy zabezpieczające noszy. Przezroczyste

osłony wysunęły się z obu stron, ale nie zamknęły nad nim. Oparcie uniosło się, pozwalając

mu siedzieć prosto. Dzięki temu mógł przynajmniej słyszeć i widzieć, co się dzieje wokół.

Docenił to, pamiętając wiele przejazdów noszami w ziemskich szpitalach, gdzie przed

jego oczami przesuwał się jedynie urozmaicony lampami suﬁt.

- Zarówno personel, jak i pacjenci mają zwykle z początku kłopoty z poruszaniem się

korytarzami Szpitala - powiedziała siostra, przechodząc do porządku dziennego nad sposo-

bem, w jaki właśnie potraktowała pacjenta. - Ma pan szczęście, że jako chory nie musi pan

chodzić.

- Ale ja mógłbym pójść! - zaprotestował Hewlitt z prowadzonych w kierunku przejścia

noszy.

- Większość przybywających do nas pacjentów nie może się poruszać o własnych

siłach. Zazwyczaj nie są też w stanie mówić, rozglądać się czy wykłócać z pielęgniarkami.

Nie będziemy zmieniać naszych zasad tylko dlatego, że raz zjawił się pacjent, który to

wszystko może.

Drzwi otworzyły się przed nimi. Hewlitt natychmiast zamknął oczy i minęło kilka

chwil, zanim odważył się spojrzeć. Teraz był zadowolony, że chroni go gruba, przezroczysta

osłona.

Szerokim korytarzem zdążały w obu kierunkach istoty przypominające monstra z jego

najgorszych sennych koszmarów. Dojrzał też kilka takich, które wyobraźnia z pewnością

podsunie mu, gdy tylko znowu zaśnie. Tu i ówdzie pojawiała się w tłumie ludzka sylwetka,

co tylko podkreślało potworny kontrast. Niektóre istoty przemieszczały się w pewnym odo-

sobnieniu, większość jednak zbijała się w maszerujące różnym tempem gromady. Jedne prze-

rażały masywnością, mnogością macek i oczywistą siłą, inne budziły mdłości za sprawą

niekształtnych, pokrytych śluzem ciał. Chwilami Hewlitt nie wierzył własnym oczom, tak

dziwaczna była ta menażeria. Obok noszy przeszło na dwudziestu nogach jakieś indywiduum

okryte srebrzystą, nieustannie falującą sierścią. Widział już takie stworzenie na zdjęciu i ko-

jarzył, że to mieszkaniec planety zwanej Kelgią. Stopniowo zaczął też rozpoznawać inne mi-

jane istoty.

Wielkie, sześcionogie słoniowate bestie z czterema mackami i nieruchomą niemal

głową pochodziły z Tralthy. Przysadziste krabowate istoty z pięknie nakrapianymi pancer-

zami, które mijały ich, poszczękując po pokładzie cienkimi, wielostanowymi odnóżami kost-

nymi, zwano Melﬁanami. Małe dwunogi połowy wzrostu człowieka i z rudawym futrem po-

rastającym całe ciało pochodziły z Nidii.

Jeden z Nidiańczyków uderzył groźnie w bok noszy i szczeknął coś do siostry.

Zapewne była to reprymenda w rodzaju „jak jedziesz”, ale została ona zignorowana. Wkoło

trwała zresztą nieustannie irytująca kakofonia pohukiwań, świergotania, warczenia i gulgota-

nia. Autotranslator noszy w ogóle na nią nie reagował, co sugerowało, że został zaprogra-

mowany jedynie na języki Hewlitta i siostry.

Hewlittowi bardzo się nie podobało, że nie rozumie ani słowa. Zastanawiał się, czy

pozwolą mu używać w Szpitalu osobistego autotranslatora. Zapewne nie. Jeśli tutejsi lekarze

przypominają, choć trochę tych, z którymi miał do czynienia na Ziemi, też stwierdzą, że nie

powinien za wiele wiedzieć.

Szczególnie, gdy nie będą pewni swego.

Przykre wspomnienia wielu nieskutecznych terapii, jakie przeszedł na ojczystej plane-

cie, uleciały na widok wielkiego, metalowego i posykującego pojazdu, który jechał szybko

prosto na nich. Wskazał na niego i krzyknął:

- Uwaga, siostro! Niech pani zwolni, do diabła, i zjedzie na bok.

Pielęgniarka nie zareagowała, a metalowy potwór skręcił w ostatniej chwili i minął

nosze w odległości kilku centymetrów. Przez otwarte częściowo osłony owiał Hewlitta obłok

bezwonnej, gorącej pary.

- To pojazd środowiskowy dla SNLU - wyjaśniła siostra. - Jego pasażer reprezentuje

wysokograwitacyjną formę życia, która wyewoluowała w atmosferze złożonej z przegrzanej

pary pod wielkim ciśnieniem. Ani trochę nam nie zagrażał. - Oderwała jedną mackę od pan-

elu kontrolnego noszy i wskazała w głąb korytarza. - Błyskawicznie zorientuje się pan, że

wszystkich tutaj można podzielić na dwie kategorie: omijanych i omijających. Zależy to od

stopnia medycznego, o którym informuje opaska, zwykle noszona na którejś z kończyn albo

innym wyrostku. Przekazuję panu tę informację, gdyż przyda się ona także przy ustalaniu

starszeństwa lekarzy i średniego personelu medycznego, który pozna pan w trakcie leczenia.

Niebawem spostrzeże pan, czym różni się moja opaska stażystki od opaski siostry

przełożonej, internisty, starszego lekarza, kogoś z działu psychologii czy Diagnostyka. Teo-

retycznie - kontynuowała - osoba o wyższej pozycji ma pierwszeństwo na korytarzach, wielu

jednak jest zdania, że nie ma, co ryzykować zdrowia tylko po to, by udowodnić swoje prawa,

i widząc istotę znacznie większą i cięższą, schodzi jej z drogi niezależnie od koloru opaski.

To, dlatego prawie wszyscy mi ustępują. Poza tym nosze, być może z pacjentem wyma-

gającym pilnej interwencji, mają pierwszeństwo bez względu na to, kto nimi kieruje. Choćby

nawet ja, która mam bardzo niski status jak na ten szpital.

Nieco uspokojony, Hewlitt zaczął się przyglądać uważniej mijanym istotom. Nie za-

mykał więcej oczu i nie kulił się, gdy podchodziły bliżej. Do wszystkiego można przy-

wyknąć, pomyślał, ale kilka minut później gotów już był w to zwątpić.

- Co to za odrażający potwór? - spytał, wskazując istotę, która właśnie ich minęła.

Siostra nie odpowiedziała, dopóki nie skręcili na skrzyżowaniu, a stworzenie zniknęło

im z oczu.

- W ﬁzjologicznej klasyﬁkacji to typ PVSJ, illensański chlorodyszny, który w naszej

tlenowej atmosferze nosi skafander ochronny. Illensańczycy mają bardzo czuły słuch i dobrze

byłoby, gdyby pan o tym pamiętał.

Hewlitt nie pamiętał, by dostrzegł u stworzenia coś, co przypominałoby uszy. Oczu,

nosa czy ust też zresztą nie zauważył. Widział jedynie fałdy połyskliwej plątaniny czegoś, co

przypominało mu zbity kłąb roślinności skryty częściowo w żółtawej mgiełce wewnątrz

przezroczystego skafandra.

- Siostro - rzekł z naciskiem - niezależnie od tego, jak ma wyglądać moje leczenie, nie

życzę sobie, aby coś takiego plątało się w pobliżu!

Membrana jego opiekunki zawibrowała, ale autotranslator się nie odezwał.

- Za kilka minut dotrzemy na oddział siódmy - powiedziała po paru chwilach. - Mam

nadzieję, że będę mogła obserwować przebieg pańskiej terapii, pacjencie Hewlitt. Gdybym

mogła się okazać pomocna w jakichkolwiek sprawach niemedycznych albo udzielić jakichś

informacji, wystarczy...

- Czy tutaj w ogóle nie ma ludzkich lekarzy i pielęgniarek? - przerwał jej pacjent. -

Chcę być leczony przez przedstawicieli mojego gatunku.

- Wśród personelu medycznego jest wielu ziemskich DBDG - odparła siostra. - Mogą

jednak nie chcieć pana leczyć.

Zdumienie i niedowierzanie odebrało na chwilę Hewlittowi mowę. Niemniej, gdy

skręcili w boczny, mniej uczęszczany korytarz, siostra sama odpowiedziała na nie zadane py-

tanie.

- Zapomina pan, że to szpital wielogatunkowy - powiedziała. - Największa i najlepsza

tego typu placówka w całej Federacji. Traﬁający tu na szkolenie albo do pracy przechodzą

bardzo ostrą selekcję na swoich planetach. Przylatują tylko najlepsi, którzy są szczególnie

zainteresowani medycyną i chirurgią obcych gatunków. Sam więc pan chyba rozumie, że

żaden z pobratymców nie zajmie się panem bez wyraźnego polecenia albo jednoznacznych

przesłanek klinicznych. Nie po to lecieli taki kawał drogi do Szpitala Kosmicznego, by robić

to, czym mogliby się zajmować u siebie i bez całej tej fatygi. Zwykle ziemscy lekarze i

pielęgniarki skupiają uwagę, na co ciekawszych przypadkach obcych - ciągnęła. - Przekona

się pan jeszcze, że ma to głębszy sens, również dlatego, że lekarz zawsze bardziej ciekaw jest

pacjenta obcego gatunku i poświęca mu więcej uwagi. Eliminuje się też ryzyko rutynowego

pomylenia objawów typowych dla kilku chorób. Oczywiście takie sytuacje są u nas naprawdę

rzadkie. Gdy pacjentem zajmuje się obcy lekarz, niczego nie zakłada z góry. Różnice

ﬁzjologiczne zmuszają go do zachowania szczególnej ostrożności, zatem przypadki błędów

w sztuce są jeszcze rzadsze. Proszę mi wierzyć, znajdzie się pan w dobrych rękach. Albo in-

nych kończynach, zależnie od gatunku. I proszę pamiętać, pacjencie Hewlitt - dodała,

skręcając nagle w kierunku szerokich drzwi - że dla mnie to pan jest obcym, ze wszystkimi

tego konsekwencjami. Dotarliśmy na miejsce.

Oddział siódmy był wielkim, jasno oświetlonym pomieszczeniem z dwoma rzędami

łóżek, między którymi zostawiono sporo pustej przestrzeni. Hewlitt nie miał wątpliwości, że

to łóżka, bo chociaż były dziwnych kształtów, a nad nimi wisiało mnóstwo jeszcze

osobliwszego wyposażenia, na samym końcu dojrzał jedno bez wątpienia przeznaczone dla

człowieka. Tuż obok drzwi, po lewej, mieściły się dyżurka pielęgniarek i otoczona przezroc-

zystymi ścianami kuchnia. Przejechali jednak za szybko, aby zdążył dojrzeć, kto lub co tam

akurat przebywa.

Zabudowa sprawiała, że po lewej mieściło się tylko osiem łóżek, gdy po prawej stało

ich dwanaście. Kilka z nich otaczały parawany, a zza jednego dobiegało ciche gulgotanie,

jednak bez pomocy autotranslatora nie potraﬁł orzec, czy to konsultacja lekarska, pogawędka

czy może oznaki bólu. Nim zdążył spytać, nosze zatrzymały się płynnie, on zaś został unie-

siony i posadzony na krześle obok swojego łóżka.

Pielęgniarka wskazała trzy pary drzwi w końcu pomieszczenia.

- Pierwsze to uniwersalny sanitariat dla pacjentów, którzy mogą się sami poruszać.

Drugie to wejście do łazienki, również dostosowanej do potrzeb wielu gatunków, za ostat-

nimi zaś kryją się sanitariat i łazienka dla potrzebujących pomocy przy tych czynnościach.

Szafka przy pańskim łóżku jest podobna do tej, z której korzystał pan na pokładzie Treeven-

dara . Przedmioty osobistego użytku, które pozwolono tu panu przywieźć, traﬁą do niej jutro.

W razie nagłej potrzeby może pan użyć tego przycisku. Gdyby z jakiegoś powodu nie mógł

pan go dosięgnąć, na suﬁcie zamontowane są mikrofony i kamery połączone z dyżurką. Przy

łóżku ma pan kierunkową lampkę do czytania, aby nie przeszkadzać innym pacjentom, są też

słuchawki podłączone do odbiornika przekazującego szpitalne programy rozrywkowe.

Wszystkie nagrano dawno temu, najbardziej przydają się więc, gdy chce się zasnąć bez po-

mocy środków farmakologicznych. Pańskie łóżko ma numer osiemnasty - kontynuowała. -

Ma pan z niego wprawdzie najbliżej do toalety, ale najdalej do dyżurki i do wejścia. W Szpi-

talu panuje przekonanie, że najcięższe przypadki umieszcza się zaraz obok drzwi, aby lekarz

mógł do nich jak najszybciej dotrzeć. Pacjentów w lepszym stanie i z pomyślniejszymi

rokowaniami kładzie się w głębi oddziału. Może to podniesie pana nieco na duchu. A teraz,

pacjencie Hewlitt - dodała zdecydowanym tonem - proszę się rozebrać, przywdziać szpitalny

strój, który znajdzie pan na oparciu krzesła, i położyć się do łóżka, zanim zjawi się tutaj sios-

tra oddziałowa. Poczekam za parawanem. Gdyby potrzebował pan pomocy, proszę zawołać.

Pielęgniarka cofnęła nosze, a z suﬁtu opuścił się cicho segmentowy parawan.

Hewlitt podniósł szpitalny mundurek i przez kilka długich chwil tylko się w niego wpa-

trywał. Było to coś gładkiego i białego, bez wyraźnego fasonu. I jak wszystkie takie stroje,

wydawało się co najmniej o dwa numery za małe. Nie miał najmniejszej ochoty kłaść się w

tym do łóżka. O wiele lepiej by się czuł, mogąc zostać na krześle i we własnym ubraniu,

które pozwoliłoby mu zachować jakieś poczucie niezależności. Przypomniał sobie jednak,

jak silna jest siostra i jej rzuconą na odchodnym uwagę, że w razie potrzeby chętnie mu po-

może. Czy było to wyrażone uprzejmie ostrzeżenie, iż jeśli sam się nie przebierze, ona zrobi

to siłą?

Uznał, że nie da jej tej satysfakcji albo i przyjemności, którą mogłoby być wysupły-

wanie z odzieży ciekawego przypadku obcego.

Kładąc się, usłyszał, że ktoś jeszcze podchodzi do parawanu. Ten ktoś raczej szurał

stopami, niż stawiał je twardo na podłodze. W tle mechanicznego głosu autotranslatora ro-

zległo się mało przyjemne posykiwanie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: