547_instrukcja_g-4.3.pdf

WYTYCZNE TECHNICZNE G-4.3

BEZPOŚREDNIE POMIARY WYSOKOŚCIOWE

WARSZAWA 1981

Opracowano w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno - Kartograficznym „ GKOKART"

w Rzeszowie przez zespół w składzie:

Tadeusz Picek

Anna Duma

Julian Hrycyna

Bolesław Momot

Czesław Odój

Józef Sołtys

Augustyn Wołano

przy współudziale:

Józef Żuk

Adam Kowal-Gąska

Łucjan Pietluch.

Mieczysław Szydełko

Kazimiera Szydlak

Andrzej Warchoł

zgodnie z zaleceniami Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, reprezentowanego przez

Edwarda Jarosińskiego i Apoloniusza Szejbę.

Zarządzeniem nr 7 Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z dnia 28

czerwca 1979 r, została wprowadzona do stosowania Instrukcja techniczna „G-4 Pomiary

sytuacyjne i wysokościowe”.

W celu ujednolicenia pomiarów wysokościowych w zakresie geodezyjnych

opracowań rzeźby terenu i określenia rzędnych wysokości charakterystycznych punktów

szczegółów sytuacyjnych przy sporządzaniu mapy zasadniczej i innych map sytuacyjno

wysokościowych, tematycznych polecam stosowanie wytycznych technicznych

„G-4 Pomiary sytuacyjne i wysokościowe”.

zawierające przepisy techniczne wykonywania bezpośrednich pomiarów w terenie.

Dyrektor Biura

Rozwoju Nauki i Techniki

mgr inż.. Stanisław Różanka

SPIS TREŚCI

ROZDZIAŁ I - Postanowienia ogólna

ROZDZIAŁ II - Zasady pomiaru typowych form terenu, pikietowania i generalizacji

ROZDZIAŁ III - Niwelacja siatkowa

ROZDZIAŁ IV - Niwelacja profilami

ROZDZIAŁ V - Niwelacja punktów rozproszonych

ROZDZIAŁ VI - Tachimetria

ROZDZIAŁ VII - Tachimetria o podwyższonej dokładności

ROZDZIAŁ VIII - Pomiar rzeźby terenu metodą stolikową

Załączniki, wzory i przykłady:

1) terasy rzeczne - rysunek rzeźby terenu,

2) młodsza wysoczyzna morenowa - rysunek rzeźby terenu,

3) sandry - rysunek rzeźby terenu,

4) wydmy śródlądowe - rysunek rzeźby terenu,

5) formy- kresowe i akumulacji rzecznej - rysunek rzeźby terenu.

6) formy erozji i akumulacji rzecznej - rysunek rzeźby terenu,

7) przykład rozmieszczenia pikiet,

8) projekt figury podstawowej do niwelacji siatkowej, małego obszaru,

9) projekt figury podstawowej do niwelacji siatkowej, dużego obszaru,

10) szkic polowy niwelacji siatkowej,

11) dziennik niwelacji siatkowej,

12) szkic polowy niwelacji profilami,

13) dziennik niwelacji profilów,

14 ) szkic przeglądowy niwelacji profilami,

15) przykład profilów trasy,

16) projekt stanowisk przy wykorzystywaniu osnowy pomiarowej,

17) projekt stanowisk niwelatora przy wykorzystaniu mapy sytuacyjnej,

18) dziennik niwelacji punktów rozproszonych,

19) szkic polowy pomiaru wysokościowego na terenach zurbanizowanych,

20) szkic polowy pomiaru wysokościowego na terenach płaskich i o jednostajnych spadkach ,

21) szkic polowy pomiaru wysokościowego na kopii mapy sytuacyjnej,

22) szkic przeglądowy niwelacji punktów rozproszonych i pomiarów tachimetrycznych,

23) dziennik pomiaru tachimetrem nitkowym,

24) dziennik pomiaru tachimetrem diagramowym,

25) szkic polowy pomiaru wysokościowego terenów o urozmaiconej rzeźbie,

26) tabela parametrów technicznych pomiarów tachimetrycznych,

27) szkic polowy pomiaru sytuacyjno-wysokościowego,

28) dziennik pomiaru tachimetrem dwuobrazowym - przykład BRT,

29) dziennik pomiaru tachimetrem dwuobrazowym - przykład Redta,

30) dziennik pomiaru teodolitem z elektroniczną nasadka dalmierczą,

31) kalka pikiet,

32) tabela parametrów technicznych wysokościowej osnowy pomiarowej i ciągów

wysokościowych, służących do określenia wysokości stanowisk pomiarowych,

33) dopuszczalne różnice dwukrotnego pomiaru długości boków

ciągów tachimetrycznych,

34) dopuszczalne odchyłki kątowe ciągów tachimetrycznych,

35) tabela dopuszczalnych odchyłek liniowych ciągów tachimetrycznych przy obliczaniu

przyrostów współrzędnych na podstawie kątów poprawionych ze względu na zamkniecie

kątowe.

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

§ 1

1.Niniejsze „Wytyczne" podają szczegółowe zasady techniczne wykonywania

bezpośrednich pomiarów wysokościowych charakterystycznych punktów sytuacyjnych i

rzeźby terenu, służących do sporządzania i aktualizacji mapy zasadniczej oraz innych map

wieloskalowych.

2. Wytyczne dotyczą pomiaru wysokościowego, wykonywanego następującymi metodami:

1) niwelacji powierzchniowej:

- niwelacja siatkowa,

- niwelacja profilami,

- niwelacja punktów rozproszonych,

2) tachimetrii,

3) tachimetrii o podwyższonej dokładności,

4) pomiaru rzeźby terenu metodą stolikową.

3. Wytyczne ustalają dla każdej z metod:

1) charakterystykę metody,

2) dokładności końcowe wyników pomiaru,

3) zasady zastosowania metody,

4) sposób wykonania pomiaru,

5) prace obliczeniowo-kontrolne i obliczeniowe oraz sposób przeprowadzania oceny

dokładności pomiaru,

6) wzory i przykłady dokumentów pomiarowych.

§ 2

1. Wytyczne zawierają opis metod pomiarów, wysokościowych i technologii prac

geodezyjnych.

2. Pod pojęciem „dokładność" należy rozumieć błąd średni. Błąd, który nie może być

przekroczony, zwany jest błędem dopuszczalnym. Dwukrotny pomiar tego samego

elementu jest poprawny, gdy bezwzględna wartość różnicy jest mniejsza od błędu

średniego. W sieciach dla 30% liczby elementów różnice te mogą być większe od błędu

średniego, lecz nie powinny przekraczać dwukrotnej jego wartości.

3. Dokładności określenia wysokości podane w § 79 ust, 1 są możliwe do uzyskania pod

warunkiem możliwości identyfikacji punktów w terenie ze średnim błędem.

przy m h =±0,01 m błąd identyfikacji ± 0,0025 m

przy m h =±0,05 m błąd identyfikacji ± 0,020 m

przy m h =±0,10 m błąd identyfikacji ± 0,050 m

przy m h ≥±0,20 m błąd identyfikacji ± 0,10 m

4. Stosowanie innych metod, narzędzi i materiałów jest dopuszczalne pod warunkiem

zachowania wymaganych zasad obligatoryjnych i dokładności opracowań wynikowych

ustalonych w instrukcji G-4,

§ 3

Projekty osnów geodezyjnych pomiarowych, stanowiących podstawę wykonania pomiaru

wysokościowego należy wykonać wg przepisów niniejszych Wytycznych, w trakcie

wywiadu terenowego w formie szkicu przeglądowego osnowy pomiarowej.

§ 4

1. Wysokości charakterystycznych punktów sytuacyjnych wymienione w § 79 ust. l

instrukcji G - 4 powinny być mierzone wraz z elementami kontrolnymi, do których

zalicza się:

1) określenie wysokości punktów w ciągu obustronnie nawiązanym lub w ciągu

wiszącym dwukrotnie pomierzonym,

2) dwukrotne wyznaczenie wysokości tzw.„punktów pośrednich" w ciągach

wysokościowych, poprzez pomiar przy użyciu łat rewersyjnych lub pomiar przy

różnych wysokościach niwelatora przy stosowaniu łat z pojedynczym podziałem,

3) odczyty nitek dalmierza przy określeniu wysokości metoda niwelacji punktów

rozproszonych i tachimetrem nitkowym.

4) dodatkowy pomiar kota pionowego:

- przy stałej wysokości instrumentu, jeśli pomiar wysokości wykonywany jest nie przez

odczyt kąta pionowego jak np. przy użyciu instrumentów diagramowych,

- przy różnej wysokości instrumentu, jeżeli pomiar wykonywany jest instrumentem nie

posiadającym innej możliwości pomiaru wysokościowego,

2. Wysokości charakterystycznych punktów terenu mogą być określone bez pomiaru

elementów kontrolnych. Kontrola poprawności wyznaczenia wysokości tych punktów jest

sprawdzenie rysunku rzeźby z terenem.

3. Ocenę dokładności pomiarów wysokościowych - należy wykonać w sposób ustalony w §

79 ust. 4 i § 109 instrukcji G – 4. Do oceny dokładności punktów pomierzonych wraz z

elementami kontrolnymi można wykorzystać wyniki tych pomiarów.

4. Przy sporządzaniu szkiców polowych i przeglądowych należy stosować znaki umowne

przewidziane instrukcją K- l, jak dla map w skali 1:500.

§ 5

Materiały geodezyjno-kartograficzne powstałe w wyniku wykonania robót geodezyjnych,

uregulowanych niniejszymi Wytycznymi należy kompletować i przekazywać zgodnie z

instrukcja O-3.

§ 6

Niniejsze Wytyczne nie obejmują zasad kartograficznego opracowania map.

Zasady pomiaru typowych form terenu, pikietowania i generalizacji.

§ 7

l. Przed rozpoczęciem opracowania rzeźby terenu, konieczne jest zapoznanie się z

występującymi na opracowywanym obszarze typami rzeźby w celu prawidłowego

rozmieszczenia pikiet i przedstawienia form terenowych na mapie. Obejmuje ono;

ROZDZIAŁ II

1) rodzaj rzeźby terenu w danym rejonie - np. formy erozyjne, epoki lodowcowej,

eoliczne itp.

2) charakterystyka formy, która określa dany typ rzeźby np.: pagórki moreny czołowej,

sandry, drumliny itp.

3) cechy rysunku formy:

np.: przy formach erozyjnych - współkształtność warstwic, przy morenach lub wydmach

- niespokojny ich przebieg.

2. Na załącznikach nr- l, 2, 3, 4, 5, 6 przedstawiono warstwicowy obraz niektórych typów i

form rzeźby terenu Polski.

§ 8

1. Pikiety należy rozmieszczać tak, aby pokrywały dostatecznie teren pomiaru i były

odpowiednio obrane do jego konfiguracji na wszystkich punktach charakterystycznych w

takiej ilości, która będzie gwarantować wierne odtworzenie rzeźby terenu.

2. W terenie ukształtowanym pikiety należy rozmieszczać w następujących miejscach

terenu:

- na szczytach, siodłach i najniższych miejscach form,

- na górnych i dolnych krawędziach zboczy,

- na liniach szkieletowych (grzbietowych i ściekowych) a szczególnie w miejscach

załamania ich profilów.

3. Dla powierzchni, których układ przestrzenny powstał w wyniku działalności

gospodarczej człowieka (budowle ziemne, tereny rozkopane), pikiety należy rozmieszczać

w taki sposób, aby charakteryzowały:

- układ przestrzenny i krawędzie płaszczyzn utworu regularnego,

- naturalną powierzchnię terenu, która nie uległa zmianie.

4. Ilość pikiet przypadających na jeden hektar zależy od typu rzeźby, przyjętego

zasadniczego cięcia warstwicowego, skali mapy i stopnia generalizacji.

5. Szczegółowe zasady rozmieszczania pikiet w zależności od stosowanej metody podają,

odpowiednie rozdziały niniejszych Wytycznych.

6. W załączniku nr 7 przedstawiono przykład rozmieszczenia pikiet dla pomiaru typowych

form terenu.

§ 9

1. Maksymalna różnica (moduł generalizacji) między rzeczywistym kształtem terenu, a jego

obrazem na mapie, nie może przekraczać w krańcowym przypadku połowy zasadniczego

cięcia warstwicowego, przy czym średni błąd generalizacji nie może przekraczać 1/4 war-

tości zasadniczego cięcia warstwicowego.

2. Generalizację ze względu na formy terenu dla map w skali 1:2000 i większych nie zaleca

się stosować. Pomiarem należy objąć wszystkie formy terenu.

3. Dla map w skali 1:5000 i mniejszej należy pominąć drobne formy nie dające się

przedstawić w skali mapy. Generalizację należy wykonać tak, aby uproszczenia nie

zniekształciły obrazu terenu i nie obniżyły wartości mapy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: