KODEKS KARNY.pdf

(705 KB) Pobierz
Microsoft Word - 48 _po 17 stycznia 2011_.rtf
wersje oczekujące:
2012-06-01
Dz.U. 2010 , Nr 225, poz. 1474(wyrok TK)
2011-07-01
Dz.U. 2010 , Nr 40, poz. 227Art. 1
2011-03-22
Dz.U. 2010 , Nr 240, poz. 1602Art. 1
brzmienie od 2011-01-02 do 2011-03-21
Kodeks karny
z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz.U. Nr 88, poz. 553)
Zmiany aktu:
2011-01-02
Dz.U. 2010 Nr 182
poz. 1228
Art. 107
2010-10-16
Dz.U. 2010 Nr 127
poz. 857
Art. 64
2010-09-08
Dz.U. 2010 Nr 98
poz. 626
Art. 1
2010-09-04
Dz.U. 2010 Nr 152
poz. 1018
Art. 6
poz. 1021
Art. 2
2010-08-01
Dz.U. 2010 Nr 125
poz. 842
Art. 5
2010-07-01
Dz.U. 2010 Nr 40
poz. 227
Art. 1
2010-06-08
Dz.U. 2009 Nr 206
poz. 1589
Art. 1
2010-04-19
Dz.U. 2010 Nr 7
poz. 46
Art. 1
2010-03-31
Dz.U. 2010 Nr 40
poz. 229
Art. 4
2010-01-01
Dz.U. 2009 Nr 190
poz. 1474
Art. 92
Nr 201
poz. 1540
Art. 99
2009-10-31
Dz.U. 2009 Nr 168
poz. 1323
Art. 200
2009-10-22
Dz.U. 2009 Nr 166
poz. 1317
Art. 9
2009-08-01
Dz.U. 2009 Nr 62
poz. 504
Art. 72
2008-12-18
Dz.U. 2008 Nr 214
poz. 1344
Art. 1
2008-10-08
Dz.U. 2008 Nr 171
poz. 1056
Art. 10
2008-10-01
Dz.U. 2007 Nr 192
poz. 1378
Art. 36
2008-09-30
Dz.U. 2008 Nr 173
poz. 1080
(wyrok TK)
2008-07-25
Dz.U. 2008 Nr 122
poz. 782
Art. 1
2008-05-26
Dz.U. 2008 Nr 90
poz. 560
(zm.
pośrednia)
2007-10-10
Dz.U. 2007 Nr 123
poz. 850
Art. 22
2007-07-12
Dz.U. 2007 Nr 124
poz. 859
Art. 37
2007-07-01
Dz.U. 2007 Nr 89
poz. 589
Art. 98
2007-03-15
Dz.U. 2006 Nr 218
poz. 1592
Art. 37
2007-03-12
Dz.U. 2006 Nr 226
poz. 1648
Art. 1
2006-10-19
Dz.U. 2006 Nr 190
poz. 1409
(wyrok TK)
2005-12-17
Dz.U. 2005 Nr 178
poz. 1479
Art. 5
2005-11-21
Dz.U. 2005 Nr 180
poz. 1493
Art. 15
2005-09-26
Dz.U. 2009
Nr 63
poz. 533
(wyrok TK)
Dz.U. 2005 Nr 163
poz. 1363
Art. 1
2005-08-24
Dz.U. 2005 Nr 90
poz. 757
Art. 6
2005-08-03
Dz.U. 2005 Nr 132
poz. 1109
Art. 1
2005-06-01
Dz.U. 2005 Nr 86
poz. 732
Art. 23
2005-05-16
Dz.U. 2004 Nr 243
poz. 2426
Art. 1
2004-07-01
Dz.U. 2003 Nr 179
poz. 1750
Art. 162
2004-05-01
Dz.U. 2004 Nr 69
poz. 626
Art. 1
Nr 93
poz. 889
Art. 1
Dz.U. 2003 Nr 228
poz. 2255
Art. 42
2004-03-01
Dz.U. 2004 Nr 25
poz. 219
Art. 179
2003-12-09
Dz.U. 2003 Nr 199
poz. 1935
Art. 1
2003-07-11
Dz.U. 2003 Nr 121
poz. 1142
(wyrok TK)
2003-07-01
Dz.U. 2003 Nr 111
poz. 1061
Art. 1
2002-01-01
Dz.U. 2001 Nr 98
poz. 1071
Art. 95
2001-06-23
Dz.U. 2000 Nr 116
poz. 1216
Art. 43
2001-02-04
Dz.U. 2000 Nr 93
poz. 1027
Art. 1
2000-12-15
Dz.U. 2000 Nr 48
poz. 548
Art. 1
2000-07-15
Dz.U. 2000 Nr 48
poz. 548
Art. 1
1999-10-17
Dz.U. 1999 Nr 83
poz. 931
Art. 4 § 6
1999-08-17
Dz.U. 1999 Nr 64
poz. 729
Art. 1
1998-09-01
(sprost.:Dz.U. 1997, Nr 128, poz. 840)
Część ogólna
Rozdział I. Zasady odpowiedzialności karnej
Art. 1. [Warunki odpowiedzialności]
§ 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez
ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w
czasie czynu.
Art. 2. [Przestępstwo skutkowe przez zaniechanie]
Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na
kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.
Art. 3. [Zasada humanitaryzmu]
Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z uwzględnieniem zasad humanitaryzmu,
w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.
Art. 4. [Zmiana ustawy]
§ 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje
się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza
dla sprawcy.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem zagrożony jest karą, której górna granica jest
niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do górnej granicy ustawowego zagrożenia
przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie.
§ 3. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zagrożony karą pozbawienia wolności,
wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na grzywnę albo karę
ograniczenia wolności, przyjmując że jeden miesiąc pozbawienia wolności równa się 60 stawkom
dziennym grzywny albo 2 miesiącom ograniczenia wolności.
§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie
ulega zatarciu z mocy prawa.
Art. 5. [Zasada terytorialna]
Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa
międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.
Art. 6. [Czas i miejsce przestępstwa]
§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał
działania, do którego był obowiązany.
§ 2. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał
działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił
lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.
Art. 7. [Zbrodnia i występek]
§ 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.
§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3
albo karą surowszą.
§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych, karą
ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc.
Art. 8. [Umyślność i nieumyślność]
Zbrodnię można popełnić tylko umyślnie; występek można popełnić także nieumyślnie, jeżeli ustawa tak
stanowi.
Art. 9. [Rozwinięcie]
§ 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce
go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia,
popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że
możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
§ 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od określonego następstwa
czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć.
Art. 10. [Wiek]
§ 1. Na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn zabroniony po
ukończeniu 17 lat.
§ 2. 1 Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 134,
art. 148 § 1, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 3 lub 4, art. 252 § 1
lub 2 oraz w art. 280, może odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeżeli okoliczności
sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają, a w
szczególności, jeżeli poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się
bezskuteczne.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie może przekroczyć dwóch trzecich górnej granicy
ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo; sąd może zastosować
także nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat
18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich,
jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym
przemawiają.
Art. 11. [Zbieg przepisów]
§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd
skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę
najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na
podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
Art. 12. [Czyn ciągły]
Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste,
warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
Rozdział II. Formy popełnienia przestępstwa
Art. 13. [Usiłowanie]
§ 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem
bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.
§ 2. Usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe
ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze
względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego.
Art. 14. [Karalność]
§ 1. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa.
§ 2. W wypadku określonym w art. 13 § 2 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a
nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 15. [Czynny żal i odstąpienie]
§ 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi
stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie
starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Art. 16. [Przygotowanie]
§ 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego
podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do
jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub
przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.
§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.
Art. 17. [Odstąpienie]
§ 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w szczególności zniszczył
przygotowane środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z
inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne
starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.
§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje się art. 15 § 1.
Art. 18. [Sprawstwo, podżeganie i pomocnictwo]
§ 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w
porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę
lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
§ 2. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do
tego.
§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim
zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu,
udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu
obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej
osobie jego popełnienie.
Art. 19. [Karalność]
§ 1. Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za
sprawstwo.
§ 2. Wymierzając karę za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 20. [Nieakcesoryjność odpowiedzialności]
Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności
lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.
Art. 21. [Okoliczności osobiste]
§ 1. Okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną,
uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
§ 2. Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność,
stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za
ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła.
§ 3. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona w § 2, sąd może zastosować
nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 22. [Akcesoryjność odpowiedzialności]
§ 1. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, podmiot określony w art. 18 § 2 i 3 odpowiada
jak za usiłowanie.
§ 2. Jeżeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać, sąd może zastosować nadzwyczajne
złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 23. [Czynny żal]
§ 1. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego.
§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który
dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.
Art. 24. [Prowokacja]
Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego
nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku nie stosuje się art. 22 i 23.
Rozdział III. Wyłączenie odpowiedzialności karnej
Art. 25. [Obrona konieczna]
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na
jakiekolwiek dobro chronione prawem.
§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególności gdy sprawca zastosował sposób
obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, sąd może zastosować nadzwyczajne
złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 3. 2 Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej pod wpływem strachu lub
wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu.
§ 4. (wchodzi od 2011-03-22)
§ 5. (wchodzi od 2011-03-22)
Art. 26. [Stan wyższej konieczności]
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa
grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej
uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych
w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego.
§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności, sąd może zastosować nadzwyczajne
złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić
nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.
§ 5. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciążących na sprawcy obowiązków tylko
jeden może być spełniony.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin