Pocztówka z Italii.pdf

Pocztówka z Italii

M inęły dwa lata od kiedy wampiry wyprowadziły się z Forks. Oczywiście Jake pojechał razem z

nimi – stał się pełnoetatową nianią, a może powinnam powiedzieć „nianiem”, i ochroniarzem w

jednym. Mimo że jego decyzja o opuszczeniu watahy wydała się wszystkim lekkomyślna, zadbał o

każdy szczegół. Nie chciał nas zdawać na poniewierkę, dlatego przekazał mi stałe dowództwo,

nazywając siebie szefem na emeryturze. Dawałam sobie radę z chłopakami. Nie bez powodu

przyszyto mi łatkę wrednej suki. Jaka byłam w środku, nikogo nie obchodziło, a ja dobrze czułam

się z tym, że wszyscy utrzymują odpowiedni dystans.

Dzisiaj rozpoczynają się święta. Trzecie Boże Narodzenie bez ojca, pierwsze bez matki. Wszyscy

wokół byli pochłonięci radosnymi przygotowaniami, szalonymi zakupami i oczywiście plotkami.

Rzygać mi się chciało od tego. Nie przyjęłam żadnego zaproszenia na świąteczną kolację.

Niepotrzebne mi były wzruszenia, nie chciałam oglądać szczęścia innych. Jacob martwił się, że

będę siedziała sama w domu. Próbował mnie nawet przekonać do odwiedzin, jednak bądźmy

szczerzy – kto jak kto, ale Leah Clearwater nie będzie siedziała przy jednym stole z pijawkami.

Wieczór zaplanowałam prosto: wizyta na cmentarzu i złożenie kwiatów na grobie rodziców, ciepła

kolacja w postaci góry spaghetti z sosem pomidorowym – koniecznie nic, co będzie się kojarzyło ze

świętami, na deser miska popcornu i maraton filmowy. Wypożyczyłam jedną komedię – taką, gdzie

nie przewija się temat miłości – z Jimem Carrey'em, mojego ulubionego Bonda oraz horror –

pierwszy lepszy z półki, bo najlepsze są te badziewne. Kiedyś oglądaliśmy z Jacobem wszystkie z

wilkołakami. Byłam niesamowicie wdzięczna, że my zmieniamy się całkowicie w wilki, a nie w te

półludzkie, ohydne kreatury, które wymyślili ludzie. Śmiechu było co niemiara. Dobre czasy...

Zapewne zasnę w środku seansu i na to właśnie liczyłam. O piątej popołudniu, kiedy gotowałam

sos na kolację, zadzwonił telefon. Komórka wibrowała po całym stole, nieznośnie przypominając

mi, że miałam zmienić ten koszmarny dzwonek. Z ekranu wyszczerzał do mnie zęby nie kto inny

jak Black. Nie mogłam nie uśmiechnąć się na ten widok.

- Cześć, Black. Streszczaj się, jeśli nie chcesz być odpowiedzialny za przypalenie mojej kolacji.

- Czyli jednak zostałaś sama? Leah, wsiadaj w samolot i przyleć! Załatwię ci hotel. Nie będziesz

musiała widzieć się z Cullenami – powiedział spokojnie z nutą smutku w głosie.

- Jake, mówiłam ci, że to nie wchodzi w grę. Ty i tak nimi cuchniesz, a poza tym mam dobry plan,

jak bezboleśnie przebrnąć przez ten wieczór.

- Okej, wiedziałem, że cię nie przekonam, ale musiałem spróbować. Chciałbym, żebyś była tu ze

mną – odparł z westchnieniem. Nastąpiła krótka pauza, a później dodał znów wesołym głosem –

Zabezpieczyłem się na ten wypadek! Mam dla ciebie zadanie! Obiecaj mi, że dziś to zrobisz.

- To rozkaz alfy czy prośba przyjaciela?

- Przyjaciela.

- Jeśli jest to związane z pójściem do kogoś na kolację dziś wieczorem, to zapomnij!

- Nic z tych rzeczy.

- W takim razie w porządku, obiecuję – odparłam z obawą, zastanawiając się, co ten drań

wykombinował. Odchrząknął i podekscytowany poinstruował mnie, co miałam zrobić.

- Pójdź do skrzynki na listy. Jest tam paczka ode mnie. Otwórz ją dokładnie o dwudziestej i pomyśl

wtedy o mnie, dobrze?

- Dobrze – odpowiedziałam nieco zbita z tropu. Myślałam, że Jake będzie mnie prosił o przysługę

albo poruszy jakąś wrażliwą strunę, która zmusi mnie jednak, żebym dziś gdzieś poszła. Na

szczęście nie. Paczkę mogę przeboleć, ale już powoli żałowałam, że się zgodziłam, bo sama nie

pomyślałam o prezencie dla Jake'a. Nie napisałam nawet kartki z życzeniami, czegoś co miałby

namacalnie przy sobie. Byłam pewna, że się w to nie bawimy i szczerze myślałam, iż sobie to

kiedyś wyjaśniliśmy. Nie chciałam jednak wybuchać złością w taki dzień na jedyną osobę, która w

pełni mnie rozumiała.

- Wesołych świąt, Leah. Kocham cię, brzydulo!

- Wzajemnie, Black. Jesteś okropny! - odpowiedziałam i wcisnęłam czerwoną słuchawkę,

rozłączając połączenie.

Postanowiłam poczekać do wyznaczonej godziny. Jeśli od razu poszłabym po pocztę, na pewno nie

powstrzymałabym się choćby od dokładnego obadania przesyłki z zewnątrz. Musiałam dotrzymać

obietnicy danej przyjacielowi. Czas płynął niemiłosiernie długo. Sos ugotował się za szybko i nie

miałam co robić. Żałowałam, że nie wymyśliłam sobie bardziej skomplikowanego dania.

Postanowiłam, że dalsze gotowanie najskuteczniej odsunie moje myśli od tajemniczej paczki,

dlatego wyszperałam stary zeszyt z przepisami. Mama zapisywała starannie każdą wypróbowaną

recepturę, a to dziedzictwo przekazała mi zaraz po śmierci ojca. Kartki już pożółkły, a na

niektórych z nich widniały plamy z różnych produktów. Najwięcej – brązowych – przy przepisie na

pączki w czekoladzie. Mama bardzo często robiła podwójną porcję dla mojego brata. Nie wiedziała

jednak, jakie były prawdziwe motywy uwielbienia tych słodkości - tylko pod postacią pączków z

ajerkoniakiem Seth mógł liczyć na jakąkolwiek dawkę alkoholu. Uśmiechałam się jak głupia do tej

skarbnicy wiedzy na temat kuchni w domu Clearwaterów. To była kopalnia miłych wspomnień, bo

lubiliśmy całą rodziną angażować się w pichcenie smakołyków, a później z równym temu

entuzjazmem zajadać się przygotowanymi potrawami i deserami. Szczególnie po naszej przemianie

apetyty wzrosły i były niemal nie do nasycenia. Zatrzymałam się na dziale z ciasteczkami i

wybrałam przepis na te imbirowe. Z pierniczkami, które uwielbiałam, byłoby za dużo zachodu i nie

wyrobiłabym się w dwie godziny, a o dwudziestej ochota na gotowanie przejdzie mi błyskawicznie.

Zagniotłam ciasto z wymienionych składników i rozwałkowałam je na płaski placek. Już podczas

tego procesu aromat przyprawy przyjemnie kręcił w nozdrzach. Wykrawałam ciasteczka starymi

foremkami: były bałwanki, gwiazdki, domki, choinki. Odpuściłam sobie tylko serca, bo to taki

wyświechtany symbol. Nie miałam ochoty jeść ciastek w ich kształcie.

Kiedy na kuchennym zegarze wybiła TA godzina, wyjmowałam właśnie ostatnią porcję

aromatycznych wypieków. Szybko przełożyłam je na talerz, by ostygły, a następnie odłożyłam

gorącą blachę i, zdjąwszy ochronne rękawice, pobiegłam do drzwi wejściowych, a stamtąd prosto

do skrzynki. Nieomal wywinęłam orła na zlodowaciałej nawierzchni przed wejściem do domu. Nie

mogłam uwierzyć, że aż tak dałam się ponieść emocjom. Ja – twarda i niezniszczalna, ta, co utopiła

serce w pobliskiej rzece. Otworzyłam drewniany domek na pocztę wybudowany przez ojca. Mnie

przypadło w udziale jego ozdabianie. Został pomalowany niebieską farbą przez dziesięcioletnią

dziewczynkę, która na koniec napaćkała niezdarnie małe stokrotki. Brakowało mi talentu, ale

rodzice nigdy nas nie hamowali. Zawsze mogliśmy liczyć na ich wsparcie. To byłam ja – wiecznie

uśmiechnięta, prostolinijna i otwarta na świat. Znów przypomniały mi się chwile z dzieciństwa –

wspomnienia, które nie bolały. A miałam się dziś nie wzruszać... Skrzynka pękała w szwach, bo

zapominałam regularnie ją opróżniać. Na stosie reklam i rachunków przysyłanych, choć wszystkie

opłaty były automatycznie ściągane z konta, leżała gruba, biała koperta, a na niej starannie, choć

niezgrabnie wypisany mój adres. W lewym górnym rogu dane nadawcy:

Jacob Black, 6 Mile Rd 66, Philipsburg, Pensylwania.

Spryciarz. Nie chciałam wiedzieć, gdzie zamieszkali. Nie chciałam, żeby mnie kusiło, a teraz

wszystko stało się bardziej rzeczywiste i w każdej chwili moja silna wola mogła się złamać.

Postanowienie, że nigdy ich nie odwiedzę, właśnie straciło solidny argument.

Przytuliłam paczkę do piersi i, z zamiarem otwarcia jej w domu, w pośpiechu zamykałam skrzynkę,

ignorując pozostałe listy oraz kolorowe ulotki. Gdy z impetem zatrzasnęłam zamek, na śnieg upadła

czerwona koperta. Podłużna i elegancka, prezentowała się na białym puchu jak ozdobna bombka na

świątecznym drzewku. Papier, z którego wykonano kopertę był gruby i lekko chropowaty, zapewne

należał do tych z wyższej półki. List zaadresowano do mnie starannym pismem. Czarny atrament

lekko rozmazał się pod wpływem wilgotnych płatków śniegu. Nie umieszczono nadawcy, ale w

górnym rogu był zagraniczny znaczek z zimowym pejzażem, znak poczty lotniczej i pieczątka... z

Volterry.

Czułam, że źrenice poszerzyły mi się, a w klatce piersiowej po stokroć szybciej niż zazwyczaj biło

niespokojne serce. Pobiegłam do domu, cały czas ściskając mocno przesyłkę od przyjaciela, ale w

tej chwili myślałam tylko o tajemniczym liście i tym, co powodowało, że jego nadawca, a może

nadawcy chcieli się ze mną skontaktować. Volturi nie zawracali sobie głowy uprzejmościami, to

musiało być coś ważnego.

Drżącymi dłońmi rozerwałam mocno zaklejoną kopertę i wyjęłam z niej twardą kartkę.

Pocztówka.

Zwykła pocztówka z przystrojoną choinką.

Odwróciłam obrazek i nerwowo śledziłam wzrokiem wykaligrafowany tekst, powtarzając sobie w

myślach każde ujrzane słowo:

Droga Leo,

Minęło już tyle czasu, a nadal nie mogę przestać o Tobie myśleć.

Jesteś naprawdę uroczą osóbką i zdumiewającą wilczycą. Myślę, że tylko ja potrafię zrozumieć Twą

samotność i odrzucenie.

Już czas, żebyś pomyślała o sobie. Poza tym nasze spotkanie jest nieuchronne, dlatego zapraszam

Cię do nas. Spodziewamy się Ciebie jak najszybciej.

Nowy Rok – nowe zadania.

Zapomniałbym.

Buon Natale e felice Anno Nuovo. 1

Z pozdrowieniami, Aro.

Kartka upadła na podłogę, gdy przeczytałam podpis. Aro. Czego on ode mnie chciał? Pod

przykrywką miłych słów i dziwnego zaproszenie na pewno nie kryła się propozycja przyjacielskiej

gościny i wycieczki krajoznawczej. Zresztą, po cholerę te pijawki bawią się w kotka i myszkę, i

czego po mnie oczekują? Że przyjadę na ich zawołanie? Przecież rodzina miodowookich

odszczepieńców w ogóle mnie nie interesowała. Nigdy. Tolerowałam ich tylko ze względu na

Jacoba.

Tak szybko jak weszłam do domu, tak wyszłam, zabierając ze sobą białe lilie z wazonu, który stał

na komodzie w korytarzu. Pobiegłam na cmentarz. Mroźne powietrze doskonale równoważyło

podwyższoną temperaturę mojego ciała. Stanęłam nad mogiłą i wpatrywałam się nieobecnym

wzrokiem w tablicę nagrobną. Mechanicznie położyłam kwiaty na zmarzniętej, ubielonej śniegiem

ziemi. Łzy stanęły mi w oczach. Nie mam już nikogo. Jestem sama, jestem odrzucona. Aro ma rację

– nie pasuję do tego idyllicznego obrazka. Nie pasuję do spokojnego La Push, nie znajdę swojego

miejsca w Forks. Muszę stąd wyjechać, ale na pewno nie udam się do krwiopijców! Ten potwór

chyba pomylił bajki. Jeszcze raz spojrzałam na fotografię rodziców zdobiącą płytę i zwróciłam

swoje kroki do wyjścia.

Szłam powoli. Chciałam ochłonąć i stwierdziłam, że spacer dobrze mi zrobi. Nasz cmentarz mieścił

się blisko granicy z miastem. Nagle usłyszałam dziwne poruszenie w oddali. Spojrzałam w stronę

1 Wesołych [dobrych] (świąt) Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku.

lasu.

Cisza. Pewnie się przesłyszałam.

Nie zrobiłam nawet dwóch kroków, a znów coś zaszeleściło. Szybszym tempem ruszyłam w

kierunku, z jakiego dochodziły odgłosy. Poczułam mdłą, słodkawą woń, która zaczęła dusić mnie w

gardle. Wampirzy smród! Nie zdążyłam nawet pomyśleć, a już zmieniłam się w wilka, drąc na

strzępy ubranie. Instynktownie pobiegłam w stronę posiadłości Swanów. Chciałam sprawdzić, czy

wszystko w porządku u przyjaciela moich rodziców – usłyszałam stabilny oddech i monotonny głos

chrapania. Pobiegłam dalej w las i dostrzegłam dwie postacie przemieszczające się nadludzkim

tempem. Czarno – czerwone peleryny odznaczały się na tle białego śniegu, w którym odbijało się

światło księżyca.

Gdy od wampirów dzieliło mnie już tylko kilka metrów, odwrócili się w moją stronę. Czerwone

tęczówki świdrowały w moich oczach. Miałam wrażenie, że mała blondynka chce wywiercić w

nich dziurę. Gardło zacisnęło się jeszcze bardziej. Nie mogłam oddychać.

- Jane, przestań! Potrzebujemy jej żywej! - odparł chłopak.

- Tylko troszkę się z nią drażnię. Musi wiedzieć, że nie przychodzimy tu z życzeniami. Aro jest zbyt

uprzejmy dla tych kundli. Powinnyśmy ich unicestwić, zanim rozmnożą się jak króliki. -

Warknęłam przez zduszoną krtań. - Już dobrze, nie denerwuj się tak – powiedziała w moim

kierunku, po czym uśmiechnęła się przebiegle, powoli uwalniając mnie z uścisku. Upadłam na

ziemię bez tchu. Musiało minąć kilka minut zanim doszłam do siebie i stanęłam na czterech łapach.

- Przemień się w człowieka, bo inaczej się nie dogadamy – dodała cichym, lekceważącym głosem,

po czym rzuciła w moją stronę swoją pelerynę. - Pisnęłam na myśl, że będę musiała okryć się tą

cuchnącą szmatą, ale chwyciłam ją w zęby i wbiegłam między drzewa. Po chwili wróciłam do nich,

z odrazą spoglądając na swoje okrycie, a następnie na niespodziewanych gości.

- Przyjechaliśmy tu, bo wydaję nam się, że Aro nie dość jasno zaznaczył, iż twoja wizyta w

Volterrze jest koniecznością. Jeśli nie zjawisz się tam zaraz po Nowym Roku, przyjedziemy

ponownie, ale wtedy nie licz na naszą łaskawość.

- Nie jestem waszym pieskiem na posyłki. Pomyliliście adres.

- Och, mylisz się, moja droga. Jesteś i będziesz naszym pieskiem. Jesteście nam coś winni za śmierć

naszych pobratymców. - Nie wiedziałam, co miała na myśli. Musiała dostrzec to w moich oczach. -

Zabiliście nomada, a później skutecznie uśmierciliście armię nowonarodzonych. Chyba nie

myślałaś, że ujdzie wam to na sucho. Nie jesteśmy z wami powiązani żadnym paktem, a wy

naruszyliście prawa do naszej egzystencji. Aro i Rada wykazali się wielką łaskawością. Pozwolą

wam żyć. Wszyscy spokojnie możecie się zestarzeć, zapominając o istnieniu wampirów... poza

tobą, oczywiście. Tylko pamiętaj, nikt nie ma prawa wiedzieć, dokąd się wybierasz. Spraw, aby o

tobie zapomnieli – to najlepsze rozwiązanie dla wszystkich. - Ostatnie słowa wymówiła ze słodkim

uśmiechem na ustach, a potem obróciła się do swego towarzysza i powiedziała:

- Alecu, i co? Nadal uważasz, że powinnyśmy się słuchać we wszystkim papy? - Chwyciła go za

rękę i natychmiast zniknęli, zostawiając po sobie śnieżny puch unoszący się w powietrzu. Nie

zdążyłam nawet odpowiedzieć.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: