2004.06_Zarządzanie energią w Linuksie, część pierwsza_[Sprzet].pdf

sprzęt

Zarządzanie

energią w Linuksie,

część pierwsza

Piotr Wolny

swoich wersji wspiera techno-

logie zarządzania energią (ang.

power management) . Określenie

"zarządzanie energią" może być jednak

nieco mylące, gdyż współcześnie rozwi-

jana technologia ACPI umożliwia znacz-

nie więcej niż tylko oszczędzanie energii

elektrycznej. Dzięki wsparciu w Linuk-

sie dla ACPI możliwy jest również dostęp

z poziomu systemu operacyjnego do kon-

iguracji i odczytywania stanu niektó-

rych urządzeń komputera. W szczególno-

ści dotyczy to stanu zasilania (baterie lub

sieć), poziomu naładowania baterii czy

temperatury procesora. Możliwe jest rów-

nież zmniejszenie ilości zużywanej przez

komputer energii elektrycznej poprzez

wprowadzenie go w stan „uśpienia”,

a nawet „hibernacji”, czyli wyłączenia go

w trakcie pracy z nagraniem całej pamię-

ci na dysku, tak aby było możliwe ponow-

ne uruchomienie go w tym samym stanie.

Właśnie tymi zagadnieniami zajmiemy się

w tym miesiącu.

ACPI oraz pozostały kod służący „usy-

pianiu” komputera w Linuksie rozwija się

bardzo szybko. W ostatnich miesiącach

każda wersja jądra zawierała tysiące zmie-

nionych i dopisanych linii kodu odpowie-

dzialnego za tę funkcjonalność. Pomimo

tego, kod ten jest wciąż daleki od dosko-

nałości. Wielu użytkowników doświad-

cza bardzo dziwnych i nieprzewidywal-

nych problemów po uaktywnieniu ACPI,

np. z nie działającymi modemami itp.

Z tego powodu twórcy dystrybucji Linuk-

sa często domyślnie wyłączają obsługę

ACPI w jądrze. Warto również zabawę

z ACPI zaczynać na najnowszej wersji

jądra i to z serii 2.6.x.

Usypianie komputera przydaje się nie

tylko na maszynach zasilanych z baterii.

Na komputerze stacjonarnym jest to dobra

metoda na przyśpieszenie startu systemu

poprzez np. załadowanie obrazu pamię-

ci z dysku, które trwa znacznie krócej

niż cały proces normalnego startu. Tryb

S4 może się przydać nawet na serwerach

czy ruterach. Dzięki niemu można szybko

wyłączyć komputer z sieci, aby np. włożyć

nowy dysk i uruchomić go w dokładnie

takim samym stanie, jak przed zamknię-

ciem. Jeśli zrobimy to szybko, możemy

nawet nie zerwać połączeń TCP/IP.

Usypianie w praktyce

Jeśli dysponujemy Linuksem z nowym

jądrem z serii 2.6.x, mamy do wyboru

Na płycie CD/DVD

Na płycie CD/DVD znajdują

się pliki źródłowe najnowszych

jąder Linux, jak również łatki na

jądro związane z zarządzaniem

energią.

O autorze

Autor jest politologiem i pracuje

dla www.wzz.org.pl. Linuksem

zajmuje się mniej więcej od

czasów jądra 2.0.20. Kontakt

z autorem: autorzy@linux.com.pl.

Rysunek 1. Strona domowa projektu

Swsusp2 , dostarczającego łatki na jądra

Linuksa z funkcjonalnością hibernowania

komputera

50 czerwiec 2004

L inux od niemal pierwszych

acpi sprzęt

Hibernacja i usypianie

W teorii, czyli w specyikacji ACPI, wystę-

puje aż pięć trybów uśpienia komputera:

W kolejnych wersjach jądra najpraw-

dopodobniej zostanie tylko jedno z tych

rozwiązań – to, które zostanie lepiej oce-

nione przez deweloperów i użytkow-

ników. Nam nie zaszkodzi zaznaczyć

obydwu z nich i przetestować, aby wybrać

to, które będzie lepiej działać na naszym

sprzęcie.

Pod adresem http://swsusp.sf.net/

możemy znaleźć najbardziej rozwinięte

rozwiązanie, tyle że rozwijanie niezależ-

nie od jądra, nazywane Swsusp2 . Pozwa-

la ono wyłącznie na używanie trybu " Su-

spend to disk" , a jego instalacja jest znacz-

nie trudniejsza, więc przyjrzymy się jej

później.

go. Zamiast niego możemy wpisać appen-

d="acpi=on apm=off" (jeśli prawidłowo

samodzielnie skonigurowaliśmy jądro,

nie jest to niezbędne).

• S1 - odpowiednik znanego z MS Win-

dows standby . W tym stanie zasi-

lanie procesora jest utrzymywane,

jednak procesor nie wykonuje żad-

nych instrukcji;

• S2 - aktualnienie używany, w teorii

podobny do S3, jednak z utrzyma-

niem zasilania niektórych urządzeń;

• S3 - " Suspend to RAM " - zasila-

nie procesora jest odcięte, zasilanie

pamięci ograniczone jest jedynie do

samo-odświeżania, które gwarantuje

utrzymanie jej zawartości. Technicz-

nie jest to najtrudniejszy do uzyska-

nia stan, gdyż wymaga współpracy

procesora, chipsetu, urządzeń i ich

sterowników oraz systemu operacyj-

nego;

• S4 - " Suspend to Disk " - najcie-

kawszy z tych trybów, równocze-

śnie działający najstabilniej. W tym

trybie cała zawartość pamięci jest

nagrywana na dysk (na ogół na par-

tycję swap ) i komputer może zostać

zupełnie wyłączony bądź używany

do innych celów (np. możemy uru-

chomić inny system operacyjny, pod

warunkiem, że nie korzysta on z tej

samej partycji swap);

• S5 - " Soft Off " - system jest zamyka-

ny, jednak utrzymywane jest zasila-

nie niektórych urządzeń, które mogą

spowodować "obudzenie" syste-

mu, np. karta sieciowa czy kontroler

USB.

Swsusp

Przetestujmy najpierw tradycyjną

metodę usypiania, czyli Swsusp . Testo-

wanie dobrze jest rozpocząć od trybu

działającego najstabilniej, czyli " suspend

to disk ". Pierwszym krokiem musi być

poinformowanie jądra, gdzie jest party-

cja wymiany (swap), na którą ma zostać

nagrany zrzut pamięci przy "zasypia-

niu". Musimy to zrobić dodając odpowied-

nią linię, np. append="resume=/dev/hda9",

do /etc/lilo.conf , np. pod linią określają-

cą położenie jądra naszego Linuksa. Jeśli

w tej sekcji lilo.conf , opisującej jądro

naszego Linuksa, jest już linia append,

to resume=... dopisujemy do istniejących

opcji, wewnątrz cudzysłowu. Jeśli używa-

my GRUB-a , to opcje przekazywane do

jądra znajdują się w tej samej linii, co nazwa

pliku z jądrem. Również wtedy musimy

dopisać odpowiednią opcję, np. "resume=

/dev/hda9". Pamiętajmy oczywiście o zamia-

nie przykładowego hda9 na właści-

we oznaczenie partycji swap. Po dopi-

saniu opcji i uruchomieniu komendy

lilo lub grub , musimy zrestartować

Linuksa.

Nadszedł czas na decydującą próbę

(najlepiej zapiszmy wszystkie ważne

dane) – wydajemy magiczne polecenie

echo 4 >/proc/acpi/sleep . W ten sposób

posłaliśmy komputer spać, a konkretnie

w czwarty tryb uśpienia, ale najpierw

jeszcze przez kilkanaście do kilku-

dziesięciu sekund oglądamy komunikaty

o wyłączaniu poszczególnych urządzeń.

Jeśli jakieś urządzenie sprawia problemy,

to właśnie teraz można o tym przeczytać.

Na koniec tego procesu komputer oczy-

Swsusp i Pmdisk

Do pierwszych testów "usypiania" kompu-

tera zaopatrzmy się w nowe jądro z serii

2.6.x i skompilujmy je ze wsparciem dla

Software Suspend, Suspend-to-disk support

oraz ACPI .

Przy wyborze opcji dotyczących ACPI

kompiluję wszystkie na stałe, nie jako

moduły. Nie zaszkodzi, jeśli wybierzemy

wszystkie dostępne w tym dziale opcje,

chociaż w przypadku komputerów sta-

cjonarnych większość z nich raczej nam

się nie przyda. Zawsze warto zaznaczyć

przynajmniej " Button ". Przy koniguracji

jądra nie zaznaczamy opcji dotyczących

APM , gdyż te dwa rozwiązania nie dzia-

łają równocześnie.

Poza skompilowanym i zainstalowa-

nym jądrem będziemy również potrzebo-

wać partycji wymiany ( swap ) na tyle dużej,

aby zmieściła się na niej cała pamięć uży-

wana przez system operacyjny i aplika-

cje. Na ogół przyjmuje się, że wystarczy

do tego celu partycja wymiany o rozmia-

rze 130% pamięci izycznej. Jeśli jednak

uruchamiamy bardzo wiele aplikacji rów-

nocześnie, ta wartość może okazać się za

mała.

Po uruchomieniu nowego jądra

sprawdźmy, czy wszystko działa –

w naszym systemie powinien być katalog

/proc/acpi/ oraz plik /sys/power/state. Jeśli

nie mamy /proc/acpi /, sprawdźmy, czy

ACPI zostało uaktywnione w BIOS-ie

komputera. Jeśli jądro przy starcie nic nie

wspomina o ACPI ( dmesg | grep -i acpi

nie pokazuje żadnej linii), oznacza to, że

nasze jądro nie zostało skompilowane ze

wsparciem dla ACPI. Możemy również

sprawdzić, czy w lilo.conf lub grub.conf nie

ma linii acpi=off lub acpi=ht - jeśli taki wpis

tam się znajduje, oczywiście usuwamy

trzy implementacje mechanizmu usypia-

nia komputera.

Starsze rozwiązanie, nazywane

Swsusp przy koniguracji jądra, znaj-

dziemy w dziale Power management

options->Software Suspend (Experimen-

tal). Musimy je zaznaczyć, podobnie

jak znajdujące się poniżej opcje ACPI.

Ponadto nie powinniśmy zaznaczać

APM, natomiast koniecznie potrzebu-

jemy wsparcia w jądrze dla partycji

wymiany.

Nowsze rozwiązanie, nazywane

Pmdisk , znajdziemy również w dziale

Power management options pod nazwą

Suspend-to-disk support. Od starszego różni

się ono m.in. tym, że nie wymaga zazna-

czania opcji ACPI – działa niezależnie od

tego systemu.

Rysunek 2. Strona domowa projektu ACPI

dla Linuksa

www.lpmagazine.org

sprzęt

Rysunek 3. Jądra z serii 2.6.x oryginalnie

dostarczają dwie metody usypiania

komputerów, ale po nałożeniu łatek mamy

do wyboru trzy

Źródła jądra

Centralny punkt rozpowszechniania źródeł

Linuksa znajdziemy pod adresem www.ker-

nel.org . Zanim zdecydujemy się cokolwiek

stamtąd ściągnąć, znajdźmy jakiś serwer

lustrzany (ang. mirror ) bliżej nas. W ten

sposób pomożemy sobie (skracając czas

ściągania kilkudziesięciomegabajtowego

pliku) oraz administratorom głównego ser-

wera, zmniejszając na nim obciążenie.

Strona www.kernel.org dobrze nadaje się do

zorientowania, jaka jest najnowsza dostęp-

na wersja jądra. No i właśnie: którą wybrać?

Na www.kernel.org dostajemy następują-

cy wybór:

dostarczanych przez naszą dystrybucję.

Są one z reguły nieco zmodyikowane

w stosunku do oryginalnych, najczęściej

poprzez nałożenie różnych nowych łatek,

które nie były jeszcze „oicjalnie” przyję-

te. Zawierają one również gotowy plik kon-

iguracyjny, dostosowany do naszej dys-

trybucji. Jest to więc najlepszy wybór dla

początkującego użytkownika. Źródła jądra

znajdziemy wśród pakietów binarnych (!)

naszej dystrybucji. Będzie to pakiet zawie-

rający w nazwie kernel source , np. kernel-

source-2.4.20-20.9.i386.rpm . Jeśli nasza

dystrybucja zawiera kilka wersji źródeł

jądra, wybieramy tę, której aktualnie uży-

wamy – możemy to sprawdzić poleceniem

cat /proc/version . Wybrany pakiet instaluje-

my jak każdy inny, np. poleceniem rpm -i

[nazwa pliku] .

Wybór źródeł dostarczanych przez

naszą dystrybucję, oprócz zalet, ma też

swoje wady. Pierwszą z nich jest fakt, iż

z reguły www.kernel.org zawiera nowszą

wersję źródeł niż nasza dystrybucja. Ma

to jednak znaczenie tylko wtedy, gdy ta

nowa wersja przynosi jakieś istotne dla

nas zmiany. Druga wada może ujawnić

się wtedy, gdy jakieś oprogramowanie

wymaga nałożenia łatek na źródła jądra

i ponowną jego kompilację (np. lm_sensors ).

Niestety, twórcy różnych programów, które

wymagają „łatania” jądra, z reguły zakła-

dają, że korzystamy z „oryginalnych” jąder

z www.kernel.org i ich łatki mogą nie nało-

żyć się lub nie działać na jądrach zmody-

ikowanych przez twórców różnych dystry-

bucji. Jeśli jednak nie zamierzamy w przy-

szłości „łatać” naszego jądra, nie będzie

nam to przeszkadzać.

Po zainstalowaniu pakietu ze źródła-

mi jądra, w systemie znajdziemy katalog

/usr/src/linux , a w nim kilkadziesiąt (w przy-

padku jąder 2.4.x) do prawie dwustu (jądra

2.6.x) megabajtów kodu. Jeśli ściągamy plik

z jądrem samodzielnie, powinniśmy umieścić

go w katalogu /usr/src/ , rozpakować np. pole-

ceniem tar jxfvp linux-2.4.26.tar.bz2 ,

a następnie utworzyć dowiązanie sym-

boliczne nowopowstałego katalogu do

/usr/src/linux, np. ln -s linux-2.4.26

linux . Źródła jądra możemy umieścić

w innym katalogu, jednakże może to spowo-

dować problemy w przyszłości, przy kompi-

lacji niektórych programów, które domyślnie

zakładają, że źródła te znajdują się właśnie

w /usr/src/linux .

wiście wyłącza się. Przy ponownym uru-

chomieniu trzeba odczekać kilka sekund

na zwykłe uruchomienie BIOS-a, a także

Lilo/GRUB-a, gdzie po wybraniu wcze-

śniej uśpionego Linuksa musimy zacze-

kać jeszcze kilka sekund na uruchomienie

się jądra systemu. Jądro jednak, zamiast

jak zwykle uruchamiać Inita , przystę-

puje do odzyskiwania wcześniej nagra-

nego stanu i po kolejnych 15 sekundach

system jest całkowicie przywrócony. Nie

ma nawet potrzeby zapisywania danych

w edytorze tekstu – wszystko samo

wraca do dokładnie takiego samego

stanu jak przed uśpieniem. W ten sposób

start Linuksa, wraz z KDE, Open-

Ofice.org i kilkunastoma innymi pro-

gramami, zabiera ok. 30 sekund.

Zdarza się jednak, że komputer nie

chce zasnąć (wtedy możemy spróbować

innych rozwiązań, o których dalej) lub

nie chce się obudzić. W tym przypad-

ku zaś musimy uruchomić jądro z para-

metrem noresume . Można to zrobić wpi-

sując np. linux noresume po znaku zachę-

ty Lilo (jeśli Lilo uruchamia się z graicz-

nym menu musimy najpierw nacisnąć kla-

wisz [ Tab ]).

Pozostałe stany uśpienia możemy

przetestować podobnie. Komenda cat

/proc/acpi/sleep pokaże nam tryby obsłu-

giwane przez nasz system, np. S0 S1 S4 S5.

Możemy wydać komendę echo 1 >/proc/

acpi/sleep , aby przejść do trybu S1 itp.

• jądra z serii 2.6.x - oznaczone są jako

„najnowsze stabilne”, ale wybieramy

je tylko, gdy nasza dystrybucja orygi-

nalnie jest dostarczana z jądrem 2.6.x

(np. Mandrake 10 i nowsze, Fedora

Core 2 ) lub przynajmniej została przy-

stosowana do pracy z jądrami z tej serii,

jak np. Mandrake 9 . Jeśli już koniecz-

nie chcemy ściągać jądro ze strony

www.kernel.org , musimy kliknąć na

odnośnik oznaczony literą „F”;

• jądra z serii 2.4.x - są to bardziej sta-

bilne jądra o nieco mniejszych możli-

wościach, które są podstawą budowa-

nia większości dzisiejszych dystrybucji,

np. Aurox Linux 9.4 . Podobnie jak wyżej,

w celu ściągnięcia źródeł musimy klik-

nąć na „F”;

• jądra z serii 2.2.x oraz 2.0.x - starsze

wersje jąder i nieco przestarzałe, aby

używać je na dzisiejszym sprzęcie;

mogą przydać się jedynie przy „specjal-

nych” zastosowaniach, jak. np. budowa

prostego rutera.

Dodatkowo, dla bardziej zaawansowa-

nych użytkowników, strona www.kernel.org

zapewnia różne łatki (ang. patches ) na

źródła jądra, w tym wersje jądra pre , które po

pewnym okresie testów i poprawek stają się

kolejnymi wersjami stabilnymi, wersje snap-

shot , zawierające uaktualniany codziennie

zapis pracy deweloperów jądra, oraz łatki

- mm , czyli Andrew Mortona , zawierające

najnowszy i najmniej przetestowany kod.

Zapewne niedługo na www.kernel.org zna-

jdziemy również jądra z kolejnej serii „eks-

perymentalnej”, czyli 2.7.x.

Jeśli decydujemy się na kompilację

jądra po raz pierwszy, najlepiej nie korzy-

stajmy z www.kernel.org , a użyjmy źródeł

Pmdisk

Niezależnie od tego, czy testy Swsusp prze-

biegły pomyślnie, czy też nie, przetestuj-

my teraz nowszą metodę usypiania, czyli

Pmdisk . Działa ona identycznie, ale różni

się wydawanymi poleceniami. Zamiast

resume=/dev/hda9 w koniguracji lilo/GRUB

musimy wpisać pmdisk=/dev/hda9 .

52 czerwiec 2004

acpi sprzęt

Listing 1: Przykładowy skrypt

„usypiający” komputer

blemy z tym trybem na różnym innym

sprzęcie, w tym na komputerach przeno-

śnych, jednak mimo to u większości użyt-

kowników powinien on działać.

Problemy również występują u mnie

z trybem S1. Po komendzie echo -n mem

> /sys/power/state najpierw komputer

co prawda przechodził do niego, jednak

natychmiast budził się. Po zmianie usta-

wień w BIOS-ie (wyłączeniu tam zda-

rzeń "budzących" komputer), udało się go

uśpić, jednak po przebudzeniu nie dzia-

łały prawidłowo klawiatura i myszka

PS/2. Komenda echo 3 >/proc/acpi/sleep

działa dobrze z jednym wyjątkiem – nie

wyłącza monitora. Wszystkie te proble-

my dotyczą jednak maszyny wyposażo-

nej w bardzo wiele różnych kart PCI, nie-

koniecznie wykonanych przez renomowa-

nych producentów.

• możliwość kompresji "w locie" zapisy-

wanego obrazu pamięci;

• teoretyczna możliwość zapisywa-

nia obrazu pamięci nie tylko na par-

tycję wymiany, ale również do pliku

wymiany ( swap ile ) – w momencie

pisania tego artykułu (kwiecień 2004),

obsługa swap ile nie działała;

• Swsup2 jest rozwijany również

w wersji dla jąder z serii 2.4.x.

#!/bin/sh

rmmod usblp usb-storage hid;

rmmod ohci-hcd;

rmmod usbcore;

# Suspend to RAM

echo -n "mem" > /sys/power/state;

modprobe usbcore;

modprobe ohci-hcd;

modprobe usblp usb-storage hid;

exit 0;

Instalacja Swsusp2 nie jest trudna, gdy

potraimy samodzielnie skompilować

jądro Linuksa. Można ją przeprowadzić

następująco:

Nie zapomnijmy oczywiście o zrestar-

towaniu komputera. Listę wspieranych

trybów uśpienia uzyskamy komendą cat

/sys/power/state – będą to np. standby

mem disk , które są równoważne z odpo-

wiednio S1, S3 i S4 (jeśli ustawienia BIOS-

u komputera nie modyikują tej zasady).

Magiczne polecenie usypiające naszą

maszynę będzie wyglądało np. tak: echo

-n disk > /sys/power/state . Zwróćmy

uwagę na opcję -n polecenia echo – bez niej

na pewno nie zadziała. Podobnie testuje-

my pozostałe dostępne tryby. W przypad-

ku problemów z uruchomieniem kom-

putera, zamiast linux noresume po znaku

zachęty LILO, używamy linux pmdisk=off .

Niestety nie wszystkie tryby działa-

ją dobrze na każdym sprzęcie. Na moim

komputerze, gdzie brak już wolnych

slotów PCI ani gniazd USB czy portów sze-

regowych, w pełni dobrze działało polece-

nie echo -n disk > /sys/power/state ,

czyli usypianie "na dysk". Po wydaniu

odpowiedniej komendy, system potrze-

buje ok. 15 sekund na zapisanie swojego

stanu (przy 512 MB pamięci). Po wyda-

niu polecenia echo 4 >/proc/acpi/sleep

system "zasypiał" dłużej i zdarzały się pro-

blemy z działaniem myszki po jego obu-

dzeniu.

Po przywróceniu systemu z dysku,

trzeba zawsze poprawić systemowy

czas i datę, ponieważ system "budzi" się

z datą i czasem zapamiętanym przy "za-

sypianiu". Aby zsynchronizować czas

systemowy do czasu z zegara na płycie

głównej, wydajemy polecenie hwclock

--hctosys .

Nie działa za to u mnie tryb S3

– " Suspend to RAM ". Spowodowane to jest

posiadanym przeze mnie kontrolerem

SATA SiI3112, którego linuksowy sterow-

nik nie obsługuje "usypiania". Inni użyt-

kownicy również często zgłaszają pro-

• Ściągamy z http://swsusp.sourceforge.

net/ najnowsze łaty dla jąder 2.6.x.

Gdy pisałem ten artykuł, były to

pliki software-suspend-linux-2.6.2-

rev1-whole.bz2 oraz software-suspend-

core-2.0-whole.bz2. Pierwszy z tych

plików zawiera zmiany specyiczne

dla konkretnej wersji jądra, dlatego

jego nowsze wersje pojawiają się czę-

ściej (choć z pewnym opóźnieniem

w stosunku do samych jąder), drugi

zaś jest uaktualniany rzadziej. Ścią-

gamy również jądro w tej samej

wersji, którą oznaczona jest pierw-

sza z łatek – w tym przypadku 2.6.2.

Instalacja dla jąder z serii 2.4.x wyglą-

da analogicznie.

• Rozpakowujemy łatki ( bunzip2 [nazwa

pliku] ) oraz jądro ( tar jxfvp linux-

Swsusp2

Dwa opisane powyżej mechanizmy usy-

piania komputera są zawarte w stan-

dardowym jądrze. Trzecie z nich, czyli

swsup2 , wymaga nałożenia łatek na źródła

jądra. W zamian za to oferuje znacznie

więcej możliwości. Spośród najważniej-

szych trzeba wymienić:

• wygodny plik koniguracyjny oraz

gotowy zaawansowany skrypt do

usypiania systemu, dzięki którym

możemy ominąć problemy z niekom-

patybilnym sprzętem i programami;

Rysunek 4. W jądrach z serii 2.4.x również znajdziemy obsługę APM oraz ACPI

www.lpmagazine.org

sprzęt

Koniguracja źródeł jądra

• Ze strony http://swsusp.sourceforge.

net/ ściągnijmy plik suspend.sh ,

nadajmy mu prawa do wyko-

nywania ( chmod a+x suspend.sh )

i wykonajmy polecenie ./suspend.sh

--install . Wtedy utworzony zostanie

plik koniguracyjny /etc/suspend.conf

oraz skrypt pomocny przy "usy-

pianiu" systemu – /usr/local/sbin/

hibernate.

• Magiczne polecenie usypiające nasz

system to /usr/local/sbin/hibernate . Po

jego wydaniu w ciągu kilku sekund

nasz system powinien "zasnąć".

W razie problemów mamy jednak

spore możliwości modyikacji proce-

su "usypiania" poprzez edycję pliku

/etc/suspend.conf. Jeśli występuje pro-

blem z obudzeniem systemu po

zamknięciu, po znaku zachęty LILO

wpisujemy Linux noresume2 .

Ten etap wielu użytkownikom wydaje się

skomplikowany, choć wcale nie musi taki

być. Konigurację w praktyce przeprowa-

dzamy przechodząc do katalogu /usr/src/

linux i wydając jedno z poniższych pole-

ceń:

Jeśli nasze jądro pochodzi jednak

z innego źródła niż nasza dystrybu-

cja, możemy prawidłowo włączyć/wyłą-

czyć obsługę poszczególnych urządzeń,

korzystając z własnej wiedzy o naszym

komputerze, która niewątpliwie przy

okazji kompilacji jądra stanie się szersza

i głębsza. Gdy jednak nie mamy pewności

co do własnych wyborów, wciąż możemy

skorzystać z koniguracji wykonanej wcze-

śniej przez autorów naszej dystrybucji. W

tym celu musimy „wyciągnąć” ze źródeł

jądra w pakiecie rpm lub deb plik .conig

i skopiować go do /usr/src/linux . Pamię-

tajmy jednak, że samo skopiowanie nie

wystarczy. Po skopiowaniu tego pliku

musimy koniecznie uruchomić make menu-

config lub którąś z wcześniej wspomnia-

nych komend koniguracyjnych.

Przy koniguracji jądra, zwłaszcza cał-

kowicie samodzielnej, bez użycia pliku

.conig z dystrybucji, można popełnić wiele

błędów. Niektóre z nich mogą doprowadzić

nawet do tego, że system nie będzie się

w stanie uruchomić. Nie możemy zapo-

mnieć, że w naszym jądrze na pewno

przyda się:

• make menuconfig - ukaże się nam tek-

stowe menu, które do działania wymaga

bibliotek Ncurses (również pakietów

–dev(el) ). Jeśli po wydaniu tego polece-

nia zobaczymy błąd, musimy doinstalo-

wać te biblioteki z płyty z naszą dystry-

bucją. Ta metoda nie wymaga X Window

i możemy ją przeprowadzać również

zdalnie, np. przez ssh.

• make xconfig - ukaże się nam menu

w okienkach X Window . Ta metoda

wymaga zainstalowanych bibliotek

Tcl/Tk (w przypadku jąder 2.4.x) lub

QT (w przypadku jąder 2.6.x). Aby

okienka mogły pojawić się na ekranie

w niektórych dystrybucjach, koniecz-

ne jest wcześniejsze wydanie komen-

dy xhost + z konta tego użytkownika,

który pracuje w X Window .

• make bconfig - działa tylko w jądrach

z serii 2.6.x i wymaga bibliotek

GNOME.

Budzenie na czas

Przed wysłaniem komputera w któryś

z trybów uśpienia, możemy zdeinio-

wać czas, gdy sam się obudzi. W tym

celu wydajemy komendę w formacie

echo yyyy-mm-dd hh:mm:ss > /proc/

acpi/alarm . Przykładowo, echo 2004-

05-01 13:01:00 > /proc/acpi/alarm ,

aby spowodować obudzenie się kompu-

tera 1 maja tego roku, o godzinie trzy-

nastej jeden. Budzenie powinno działać

z trybów S1, S2 i S3.

• VGA text console - w przeciwnym razie

z komputerem można będzie pracować

wyłącznie przez sieć lub w X Window ;

• obsługa urządzenia, do którego pod-

pięty jest dysk z głównym systemem

plików (IDE/SCSI);

• obsługa systemu plików, w którym

została sformatowana nasza główna

partycja ( ext2/ext3);

• jeśli kompilujemy jądro przez sieć, nie

zapomnijmy o karcie sieciowej, przez

którą jesteśmy połączeni z tym kompu-

terem.

Niezależnie od tego, który z tych interfejsów

uruchomiliśmy, przy rozpoczęciu swojej

pracy przeczyta on ustawienia zapisane

w pliku o nazwie /usr/src/linux/.conig . Dobrze

jest, jeśli plik .conig pochodzi z pakietu

z naszej dystrybucji, gdyż wtedy wiadomo na

pewno, że zawiera on prawidłowe ustawie-

nia. W takim przypadku możemy po urucho-

mieniu np. make xconfig skoncentrować

się na wykonaniu tylko tych zmian w koni-

guracji jądra, które są nam teraz potrzebne,

np. włączenia obsługi ACPI.

Problemy z zaśnięciem

Najtrudniejszym do uzyskania trybem

"uśpienia" komputera jest S3, czyli " Su-

spend to RAM". Równocześnie, zwłasz-

cza dla posiadaczy komputerów prze-

nośnych, jest to tryb najbardziej pożą-

dany, gdyż oferuje on najszybsze

"uśpienie" i przywrócenie systemu.

Dodatkowo, w przypadku " Suspend

to RAM" komputer do zaśnięcia

nie potrzebuje dodatkowej energii,

2.6.2.tar.bz2 ) i nakładamy łatki.

Ważne, aby w pierwszej kolejności

nałożyć łatkę specyiczną dla wersji

jądra: cd linux-2.6.2; patch -p1

<../software-suspend-linux-2.6.2-

rev1-whole; patch -p1 <../ softwa-

re-suspend-core-2.0-whole .

• Przy koniguracji "łatanego" jądra,

w dziale Power management options

wybieramy Software Suspend 2 i dalej

swap writer . To jest niezbędne mini-

mum. Możemy zaznaczyć jeszcze

któryś Page transformers - ja używam

LZF. Jest to naprawdę bardzo szybki

algorytm kompresji.

• W pliku /etc/ lilo.conf , podobnie jak

w opisanych wcześniej przykładach,

dodajemy opcję przekazywaną do

jądra, określającą położenie naszej

partycji wymiany. Powinna ona mieć

postać append "resume2=swap:/dev/

hda9" . Oczywiście, zamieniamy hda9

na urządzenie właściwe dla nasze-

go systemu. Teraz możemy przeła-

dować system, uruchamiając go na

nowo-skompilowanym jądrze.

Kompilacja jądra

To zadanie jest przeznaczone bardziej

dla naszego procesora niż dla nas.

W przypadku jąder z serii 2.4.x wystar-

czy polecenie make bzImage (wielkość

liter ma znaczenie!), a po zakończeniu

jego działania – polecenie make modules .

W jądrach z serii 2.6.x wszystko co

potrzebujemy to polecenie make , oczywi-

ście wydane w katalogu /usr/src/linux .

54 czerwiec 2004

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: