TECHNIKA exam.docx

TECHNIKA BIEGÓW SPRINTERSKICH

1.START NISKIà

A)USTAWIENIE BLOKÓW- blok startowy posiada2 cz- przednia i tylną. obydwie są przesuwane i można regulować ich ustawienie względem siebie oraz względem linii startowej. Najczęściej odleg. Te mierzone są stopami. W początkowym okresie szkolenia odleg. Przedniej cz. B od linii startowej  wynosi ok. 1,5-2,5 stopy, odleg. Między ściankami ok. 1-1,5. Kąt pochylenia ścianek B powinien być mniejszy z przody niż w tylnej cz.

B) KOMENDY STARTOWE I SPOSOBY ICH REALIZACJI- Na miejsca”- w oczekiwaniu na start zawod. Stoi 2m. za B. na syg. Ww przechodzi za B, opiera stopy na ściankę B, klęka na 1 kolano i opiera dłonie przez linia startową. RR wyprostowane, rozstawione na szerokość barków. Dłonie z odwiedzionym kciukiem. T pochylony do przodu, plecy lekko przygarbione, G swobodnie opuszczona, wzrok skierowany ok. 50cm za linią startu. Zawod. W bezruchu. „GOTÓW” podnosi kolano N zakrocznej, i wychyla się lekko w przód. Tym samym biodra unoszą się w górę, niewiele powyżej barków. Kąt ugięcia w ST. Kolanowym N wykrocznej wynosi ok. 90, N zakrocznej- 120-140. Nieruchomy przez ok. 1-2sek. „STRZAŁ” od momentu strzału rozpoczyna się faza BS zwana przyspieszeniem startowym. Jej skuteczność zależy m.in. od techniki biegu. Celem przyspieszenia jest uzyskanie max. Pręd biegu w min. Czasie. Przy postawieniu I kroku należy zwrócić uwagę na wymach N zakroczną  daleko w przód oraz na obszerną pracę RR. Pierwsze kroki wymagają znacznej siły odbicia , gdyż biegacz przy dużym wychyleniu T systematycznie powiększa długość kolejnych kroków. Stopniowe prostowanie T oraz wydłużanie kroków biegowych ma miejsce do uzyskania max. Pręd. Biegu.

2.PRZYSPIESZENIE STARTOWEà o wykonaniu I ruchu po syg. Startowym następuje przyspieszenie startowe. Czyli odc. Biegu od startu do uzyskania Pręd. Max. W zależności od poziomu zaawansowania U dystans uzyskiwania Pręd max. Wynosi 15-60m. sprinter rozpoczyna wybieg startowy, biegnąc w wyraźnym pochyleniu T. I kroki wykonywane sa z silnego odbicia. A ich dł. Systematycznie wzrasta. Po ok. 15-30m biegu krok biegowy stabilizuje się a T przyjmuje pozycje lekko pochyloną w przód. Po wyprostowaniu T następuje kolejny etap przyspieszenia biegowego tzw przejście trwające od 10-20m

3.BS Z MA. PRĘDà największa Pręd. Biegu zawod. Osiągają miedzy 40-60m. standardowa analiza techniki biegu z max. Pręd. Dotyczy 2 faz: podporu i lotu. Faza podporu skł. Się z przedniego oparcia, pionizacji i odbicia. Czas fazy podporu powinien być bardzo krótki. Wiąże się z tym min. Czas oporu N zamachowej i szybkie jej odbicie. Cechy BS: pełny wyprost N odbijającej w ST. Biodrowym, kolanowym, skokowym; w czasie odbicia kąt między udem i podudziem N zamachowej wynosi 90; T minimalnie pochylony, kkg ugięte w ST. Łokciowych.

4.B PO WIRAŻUà w czasie b na 200m część dystansu zawod. Pokonuje po wirażu. Wyst. W czasie biegu siła odśrodkowa w zasadniczy sposób zmienia technikę biegu. Zawod. W czasie b po wirażu, skręca oś barków i bioder w kierunku krzywizny. PR akcentuje obszerny ruch do przodu, lewa do tyłu. T nieznacznie pochylony w str. Krzywizny. Stop LN w chwili zeknięcia z bieżnią skręcona nieco na zew., stopa PN- do wew.

5.FINISZ I ATAK NA LINII METYà końcowy fragment każdego BS stanowi finisz wieńczony atakiem linii mety, rz. Na taśmę. Prawidłowy atak linii mety charakteryzuje się pochyleniem T w czasie ost. Kroku biegu, bez jego skracania, wydłużania czy wręcz skoku na metę.

TECHNIKA BIEGU SZTAFETOWEGO

1.POZYCJA STARTOWA I STARTà BSZT 4x100 rozpoczyna się z niskiego startu. Zawod. Trzyma pałeczkę w PR, która może przekroczyć linię startu.

2.TECHNIKA PODAJĄCEGO I ODBIERAJĄCEGOà gł. Zad. W BSZT jest przekazanie pałeczki na max. Pręd w określonej strefie zmian. Uczestnicy biegu sztafetowego maja prawo ustawić się do 10m przed linią oznaczającą początek strefy zmian. Ma to na celu uzyskanie większej Pręd w momencie przekazania pałeczki. W oczekiwaniu na podającego pałeczkę sprintera, odbierający przyjmuje charakterystyczna pozycję startowa.

2 SPOSOBY PRZEKAZANIA PAŁECZKIà A. DOLNY: łatwiejszy i bardziej naturalny. Niedostatkiem tej techniki jest to, że przy niezbyt precyzyjnym przekazaniu pałeczki pomiędzy kolejnymi zawod. Pałeczka chowa się w dłoni i wyst. Konieczność przesuwania jej w przód w trakcie biegu. Grozi to upuszczeniem pałeczki. Podczas odbioru R zawod. Odbierającego jest wyprostowana ustawiona w Tyl po skosie, dłoń otwarta a kciuk skierowany do środka a pozostałe palce na zew. B.GÓRNY: wyciągnięcie ręki w tył, skręcenie jej do środka, z dłonią skierowana do góry, z palcami ułożonymi na zew. I kciukiem skierowanym do środka. Odbirający chwyta pałeczkę w ten sposób, że w chwili przekazania jej w następnej strefie nie ma klopotów przy podaniu, bo większa cz. Pałeczki wystaje mu z dłoni.

3.USTAWIENIE ZESPOŁUà

A.I ZMIANA: zawod. Startujący trzyma pałeczke w PR i biegnie po wew. Cz. Toru/ II zawod. Z zespołu stojący na I zmianie ustawia się bliżej zew. Strony toru i przyjmuje pałeczkę do LR/ zawod. Startujący w strefie ustawia PN bliżej linii początku strefy nabiega a lewą w przodzie, opierając się PR o bieżnię a lewą trzymając z tyłu. W tym ułożeniu zawod. Patrzy na nadbiegającego zawod. Pod lewym ramieniem/ gdy zawod. Biegnący pierwszy odc. Zbliża się do strefy nabiegu a jego odl. Wynosi 6-9m od zawod. Stojącego na I zmianie, zawod. Biegnący na II odc. Zaczyna szybki bieg prawą str. Toru/ gdy odleg. Między zawod. Wynosi ok. 1-1,5m na syg. Zawod. Podającego, zawod. Odbierający wysuwa wyprostowane LR w tył/ po 2 krokach biegowych następuje podanie pałeczki- zawod. Podający wysuwa PR max do przodu i ukł. Pałeczkę na dłoni odbierającego, na wyprostowanych RR sposobem górnym lub dolnym

B.II ZMIANA: zawod. Ten biegnie po lewej str. Toru i przekazuje pałeczke do PR III zawod. / zawod. Odbierający ustawia się analogicznie jak na I zmianie, zmieniając ustawienie NN i RR biegnąc po wew. Str. Toru.

C.III ZMIANA: IV zawod. Sztafety ustawia się po prawej str. Toru i odbiera pałeczkę do LR/ zawod. Przekazujący sobie pałeczkę na III zmianie ustawiają się tak jak na I zmianie.

Zawod. Biegający na 2,3,4 odc. Mogą wykorzystac 10m strefe nabiegu pred początkiem strefy zmian. Ma to na celu uzyskanie max Pręd podczas przekazania pałeczki i wydłużenie odc. Biegu lotnego. Zawod. Odbierający na 4-6m przed końcem strefy zmian powinien osiągnąc max Pręd. Do momentu podania pałeczki zawod. Pracuja RR jak w B.sprint. Pręd biegaczy na etapach sprint. Sztafety powinna być max w trakcie przekazywania pał. I nie powinna być obniżana w strefie zmian.

TECHNIKA BIEGU SZTAFETOWEGO 4X400Mà w pozostałych sztafetach przekazanie pał. Odbywa się na mniejszych Pręd, dlatego nie poświęca się specjalnie uwagi tym sposobom zmian. Należy pamiętać, aby przekazywanie nie odbywało się w miejscu a również w biegu. Zasadnicza różnica wynika z faktu, że zawod. Odbierający musi kontrolować szybk. Biegu podającego zawod. Na końcu dystansu i dostosować do niej szybk. Wybiegu. Zawod. Odbierający biegnie bokiem obserwując podającego przez PR i odbiera pał. Do PR.

B. PPŁ 100/110M

1.BIEG NA 100/110M PPŁà wykonywany ze startu niskiego. Ustawienie B uzależnione jest od 2-ch czynników: liczby kroków wykonywanych w czasie dobiegu oraz N atakującej płotkarza. Większość płotkarek wykonuje dobieg na 8 kroków. Wtedy to, jeżeli zawod. Atakuje LN, bliższa linii startu jest NP. celem wybiegu startowego jest uzyskanie jak najszybciej Pręd max. Płotkarz powinien po 3-4krokach startowych stopniowo prostować się i unosić wysoko biodra.

2.POKONANIE PŁOTKAà podstawowa faza biegu przez płotki trwa od postawienia N odbijającej przed płotkiem do lądowania N atakującą za płotkiem.

A.PRZYGOTOWANIE DO ODBICIA- od momentu postawienia ost. Kroku przed płotkiem do uzyskania pozycji pionowej

B.ODBICIE- od przekroczenia pionowej pozycji T do oderwania stopy N odbijającej od podłoża.

C.FAZA ROZCIĄNIĘCIA- krótki moment od chwili odbicia do przeniesienia stopy N atakującej nad płotkiem. N atakująca i przeciwna ręka sa prawie całkowicie wyprostowane i zwrócone w kierunku biegu.

D.FAZA SIADU PŁOTKARSKIEGO- OSC znajd. Się nad płotkiem. W tym momencie SC powinien być jak najniżej listwy płotka. N zakroczna przemieszcza się w przód w pł. Poprzecznej, a kąt ugięcia= 90. R atakująca zgina się w ST. Łokciowym i przesuwa się w tył

E.FAZA PRZYGOTOWANIA DO LĄDOWANIA- po przejściu bioder przez listwę rozpoczyna się przygotowanie do lądowania. W tej cz. Kroku płotkowego należy zwrócić uwagę na prace N atakującej, wykonującej ruchy w dół- do tyłu. N zakroczna porusza się w przód- w górę.

F.FAZA LĄDOWANIA- fragment biegu za płotkiem od momentu zetknięcia stopy atakującej z podłożem. Jednym z kryterium prawidłowego wykonania tzw. Zejścia z płotka jest min. Odległość rzutu pionowego  OSC ciała od pkt. postawienia stopy. Gdy stopa N atakującej dotknie podłoża, biodra powinny być tuż nad nią. W fazie lądowania istotne znaczenie ma wysokie postawienie stopy na śródstopiu.

3.B. MIĘDZY PŁOTKAMIà wszystkie odleg. Między płotkami pokonywane są na 3 kroki. Najtrudniejszy jest I krok, zaraz po lądowaniu za płotkiem. Odpowiednia amortyzacja, krótkie odbicie, to podstawowe problemy początkujących płotkarzy. II krok pełni rolę lokomocyjną, utrzymującą Pręd biegu. III przygotowuje do zaatakowania następnego płotka. B.między płotkami charakteryzuje wysokie unoszenie biodra i stopy, krótka i aktywna praca RR oraz odp. Proporcje długości kroków.

4.FINISZ BIEGUà odc. 14,02m (faceci) lub 10,50m (kobiety) to fragment charakteryzujący się zmianą techniki z płotkarskiej na sprinterską. Jest to ostateczne finalizowanie biegu, zakończone rzutem na linię mety.

BIEG 400 PPŁ

1.START I DOBIEG DO I PŁOTKAà rozpoczyna się ze startu niskiego. Ustawienie bloku uzależnione jest od liczby wykonywanych kroków. Najkorzystniejsza forma pokonania I płotka jest wykorzystanie LN atakującej. Gwarantuje to bieg blisko linii wew. Toru i zapobieganiu negatywnym skutkom działania siły odśrodkowej. Jeżeli zawod. Pokonuje I płotek na nieparzysta liczbę kroków to blok startowy ustawiamy w ten sposób aby lew stopa była z przodu. Dobieg do I płotka nie jest biegiem sprint. Ost. 2-3 kroki powinny być skrócone a T lekko odchylony.

2.TECHNIKA POKONYWANIA PŁOTKAà niżsi płotkarze pokonują płotki w sposób zbliżony do biegu na 110ppł , wysocy- 100m kobiety. W I cz. Dystansu krok płotkowy jest dłuższy szybszy i pewny. W końcowej cz. Biegu kiedy płotkarz jest zmęczony krok płotkowy jest krotki, wolniejszy a minimalne błedy tech. Mogą w większym stopniu powodować uderzenie płotka.

3.B. MIĘDZY PŁOTKAMIà odleg. 35m, to 9-krotnie pokonywany dystans między płotkami. Sposób pokonania kolejnych odc-ów między płotkami, uwzględniający liczbę wykonywanych kroków , tempo biegu oraz zmianę N atakującej to tzw. Rytm płotkarski. Problem rytmu płotkarskiego to kluczowe zagadnienie w b. na 400ppł. Przy stopniowym spadku Pręd. Biegu, krok biegowy staje się krótszy, co zmusza do zmiany liczby kroków w kolejnych odleg. 35m.

4.FINISZà przy zmęczonych już NN i ciężkim oddechu należy odc. 40m pokonać z największą Pręd.

B. NA 3KM Z PRZESZKODAMI

1.TECH. POKONYWANIA PRZESZKÓDà pokonanie przeszkody o wys. 91cm wykazuje znaczną różnicę w stosunku do biegu ppł. Zawod. Nie ma określonego rytmu biegu, a o sposobie pokonywania przeszkody decyduje 10-15m przed przeszkodą. Efektem wzrastającego zmęczenia, przyjętej taktyki biegu, reakcji przeciwników jest wydłużanie lub skracanie kroku poprzedzającego atakowanie przeszkody. PRZESZKODA MOŻE BYĆ POKONYWANA 2 SPOSOBAMI:

A)KROKIEM PŁOTKOWYM- kiedy zawod. Upodabnia swoja tech. Pokonania przeszkody do płotkarza na 40mppł. Różnice: N atakująca znacznie ugięta w ST. Kolanowym; stopa tej N skierowana lekko na zew.; krok płotkowy jest krótszy uwzględniając odleg. Odbicia i odleg. Lądowania. SC jest wyżej niż u płotkarza.

B)NASKOKIEM NA PRZESZKODĘ- po odbiciu opiera się o przeszkodę i bez specjalnego odbicia ląduje za nią na N przeciwnej. N wymachowa jest znacznie ugięta w ST. Kolanowym, co gwarantuje niskie prowadzenie SC a w konsekwencji niewielkie starty energii.

2.TECH. POKONYWANIA ROWU Z WODĄà w momencie zbliżania się do rowu biegacz przyspiesza, odbija Się z odległości 150-180cm, N wymachową stawia miękko na przeszkodzie. Ruch N atakującej nie może hamować biegacza, co w efekcie powodowałoby obniżenie Pręd. Tego fragmentu biegu i znaczne straty energii. W czasie stawiania N wymachowej na przeszkodzie jest ona mocno ugięta w ST. Kolanowym T wyraźnie pochylony w przód. W momencie odbicia z przeszkody następuje wyprost N w ST. Kolanowym a biegacz wykonuje płaski skok na koniec rowu z wodą. Zawod. Wykonuje 2 kroki w trakcie pokonywania przeszkody: I z lądowaniem na przeszkodzie i II- na końcu rowu z woda.

CHÓD SPORTOWY

1.RUCH KKDà ciągła zmiana faz 2 i jednopodporowych. FAZA 2-PODPOROWA- krótki fragment chodu , w którym stopa N zakrocznej odpycha się, ale dotyka czubkiem buta podłoża, a N wykroczna stawiana jest na piętę na podłoże. FAZA 1-PODPOROWA- dotyczy dłuższego fragmentu kroku trwającego od momentu oderwania N zakrocznej do ponownego jej postawienia. W czasie chodu KKD jest wyprostowana w ST. Kolanowym od momentu postawienia stopy do uzyskania pionu.

2.EUCH BIODERà praca bioder wokół osi pionowej powoduje wyraźne skręcenia T i naprzemienne cofanie obręczy barkowej i biodrowej. Ruchy te pozwalają na wydłużenie kroku i marsz po linii prostej. Ruchy miednicy wokół osi strzałkowej powodują cykliczne obniżanie i podnoszenie lewego i prawego biodra.

3.RUCH KKG I OBRĘCZY BARKOWEJà praca RR służy gł. Do utrzymania równowagi i zwiększania częstotliwości kroków. Charakteryzuje się obszernymi ruchami RR w ST. Barkowym i kątem ugięcia w ST. Łokciowym 60-90. Obok pracy RR w kierunku przód-tył wazną role odgrywa rotacja barków w pł. Poprzecznej.

SKOK WZWYŻ TECHNIKA FLOP

1.ROZBIEGà wykonywany w I fazie po prostej pod kątem 60-90 w stosunku do poprzeczki. Ost. 4-6kroków skoczek pokonuje po krzywej, której promień zwęża się w miarę zbliżania się do miejsca odbicia. W momencie odbicia stopa jest ok. 30-15stopni w stosunku do poprzeczki. W czasie biegu po łuku zawod. Powinien być wychylony do środka łuku. Pręd. Powinna stopniowo narastać tak, aby optymalną wart. Umożliwiająca efektywne odbicie. Dł. Rozbiegu wynosi 9-11 kroków. Ost. 3 kroki postawione są z wyraźnym przyspieszeniem i obniżeniem SC w przedostatnim kroku. Obniżenie SC stwarza korzystne warunki do pełniejszego wykorzystania N odbijającej, która w I fazie odbicia ugina się w ST. Kolanowym do ok. 125\0-165 po czym rozpoczyna się wyprost.

2.ODBICIEà następuje z N dalszej od poprzeczki postawionej przez piętę nieco przed siebie i do wew. Łuku rozbiegu, co ułatwia rotacje T w początkowej fazie lotu. W fazie odbicia dochodzi do dynamicznego N we wszystkich stawach i przeniesienia SC do przodu z wyraźnym akcentem na składowa pionowa odbicia. Odbicie wspomaga wymach RR oraz N wymachowa, która ugięta w kolanie pracuje wzdłuż lub nieco od poprzeczki nadając ciału rotację niezbędną do ustawienia skoczka plecami do poprzeczki podczas lotu w górę.

3.LOTà jest konsekwencją działań w 2-ch poprzednich fazach skoku. Po oderwaniu się od ziemii ciało skoczka ustawia się tyłem do poprzeczki co jest konsekwencja skrętnej pracy N wymachowej podczas odbicia. W momencie gdy linia barków pokonuje poprzeczkę skoczek wykonuje energiczny rzut G w Tyl ułatwiając sobie uniesienie bioder w górę i przeniesienie ich nad poprzeczką w pozycji zbliżonej do mostka. Po pokonaniu poprzeczki skoczek załamuje biodra jednocześnie przyciągając G do KP, przez co ułatwia szybkie przeniesienie NN nad poprzeczką.

4.LĄDOWANIEà odbywa się na baki i górna cz. Pleców. Skoczek nakrywa się NN do przewrotu w tył.

SKOK O TYCZCE

1.TRZYMANIE TYCZKIà stojąc na rozbiegu skoczek trzyma tyczkę z prawej str. T, PR jest nieco cofnięta za biodro, a lewa ok. 50-70cm z przodu. Tyczka w PR jest ułożona pomiędzy kciukiem z góry i pozostałymi palcami z dołu, lewa dłoń podtrzymuje tyczkę odwrotnie. Szerokość uchwytu jest uzależniona od jego wysokości, wys. Ciała skoczka i siły mięśni RR. Skoczek powinien trzymać tyczkę tak, aby w momencie założenia kierunek gięcia tyczki był skierowany w lewo- w przód. Wys. Uchwytów u skoczków zaawansowanych wynosi 4,85 -5,10, a u kobiet 4,00-4,35m.

2.ROZBIEGà skoczek rozpoczynając rozbieg stoi LN na znak, T zwrócony przodem do kierunku biegu. Sposób noszenia tyczki podczas rozbiegu jest uzależniony od wys. Uchwytu. Im wyższy uchwyt, tym większy kąt, jednak dalszy koniec tyczki powinien być noszony powyżej G skoczka i skierowany nieco w lewo. Dł. Rozbiegu jest sprawą indywidualną i wynosi 35-45m. powinien gwarantować osiągnięcie max. Pręd. Na jego końcu oraz możliwość prawidłowego przygotowania się do założenia i odbicia. W czasie wykonywania rozbiegu skoczek porusza się krokiem stosunkowo krótkim, dynamicznym przy wyprostowanym T. RR w czasie biegu wykonują wraz z tyczką ruchy wahadłowe do przodu i tyłu. Wraz ze zbliżeniem się do skrzyni oporowej, obszerność ruchów wahadłowych maleje, a na kilka kroków przed założeniem zostają wstrzymane. Wiąże się to z wysunięciem tyczki w przód do założenia.

3.PRZYGOTOWANIE DO ZAŁOŻENIA I USTAWIENIE TYCZKI DO OPORUà z chwila zbliżania się do miejsca założenia skoczek, na 2-3kroki przed założeniem, płynnym ruchem opiera dolny koniec tyczki i wysuwa ja w przód do oporu. Ostatnia faza biegu powinna być wykonana wysoko na śródstopiu tak, aby możliwie jak najbardziej zwiększyć kąt założenia. Ważny jest rytm odbicia, który charakteryzuje się skróceniem ost. Kroku. Wzrok do ost. Momentu skierowany jest na skrzynkę, a w momencie założenia przenoszony jest przed siebie nieco w górę. Na przedostatnim kroku w momencie kiedy PN nie została jeszcze postawiona na podłożu skoczek wysuwa PR w przód tak, aby w chwili postawienia LN i odbicia, tyczka znajd. Się przed zawod. Z wyprostowana górna i i ugięta w ST. Łokciowym LR. Ważnym jest by w momencie założenia tyczka do skrzyni oporowej została wsunięta, a nie gwałtownie wrzucona. Przy uderzeniu końcem tyczki podczas założenia istnieje niebezpieczeństwo jej wyskoczenia poza skrzynię.

4.ODBICIE I WEJŚCIE DO POZYCJI ZWISUà z chwila postawienia N odbijającej na podłożu rozpoczyna się faza odbicia, która trwa do momentu oderwania N od podłoża. W momencie odbicia N odbijająca wyprostowana jest we wszystkich 3 stawach, N wymachowa jest zgięta w ST. Kolanowym, PR wyprostowana, poprzez LR ugięta w ST. Łokciowym następuje ugięcie tyczki. Miejsce odbicia wyznacza się względem rzutu uchwytu PR pionowo w dół. Zarówno podejście jak i nie dojście jest niewskazane, bowiem utrudnia wykonanie kolejnych faz lub całkowicie uniemożliwia wykonania skoku.

5.ZWIS I PRZEJŚCIE DO FAZY ZGRUPOWANIA (ODWAŁ)à po oderwaniu N odbijającej od podłoża następuje faza zwisu w której ręka górna jest w pełni wyprostowana, ręka dolna stopniowo zmniejsza nacisk na tyczkę. Po odbiciu ugięcie N wymachowej jest utrzymane a N odbijająca szybko do niej dołączana. Skoczek przyjmuje pozycję zwisu przewrotnego przed zakończeniem uginania się tyczki. Os obrotu T przebiega przez ST. Barkowe. Uniesienie T i NN w górę przebiega szybko, musi być zakończona w momencie największego ugięcia tyczki. Z chwila rozpoczęcia prostowania się tyczki skoczek prostuje NN w ST. Biodrowych i kolanowych trzymając NN bardzo blisko tyczki. G, T i NN w pewnym momencie przypominają literę C. wzrok podąża za ruchem G w tył.

6.FAZA PODPORUI POKONANIA POPRZECZKIà wzlot skoczka w górę zależy od wykorzystania siły wyprostu tyczki i pracy RR skoczka. W tej fazie skoku ciało skoczka powinno być max. Zbliżone do tyczki. Duża szybkość pionowa skoczka pozwala na podciągnięcia się na RR. ...