TYPY RELACJI W WYCHOWANIU.doc

TYP RELACJI

Autokratyczny

Paternalistyczny

Charyzmatyczny

Ekspercki

Organizacyjny

Konsultacyjny

TYP ZACHOWAŃ

Strach

Respekt

Urok

Informacja

Tworzenie systemów

Reakcje

WYOBRAŻENIA OSOBY

Dyktator

Matka / Ojciec

Mistrz, mentor

Mędrzec

Architekt

Badacz rynku

Dyktator to osoba, która narzuca innym swoją wolę, swoje zasady, jednocześnie swoim dyktatorskim zachowaniem wzbudzając u innych strach.

Podejście takie jest zbyt agresywne, chociaż przestrzeganie pewnych podstawowych zasad jest rzeczą, od której odstąpić nie można i które są nam wszystkim potrzebne. Dzięki nim wiemy jak postępować, czujemy się bezpieczniej (tutaj bardzo potrzebna jest konsekwentna osoba, która zadba o to, aby wszystkie zasady były przestrzegane).

Także strach jest czasami potrzebny, gdyż bez niego nie ma dyscypliny (nic nie wskóramy nie stosując w ogóle dyscypliny).

Respekt wiąże się w dużym stopniu z władzą, którą nauczyciel powinien ograniczać, stosując inne rodzaje relacji z uczniami.

Relacji dziecko-rodzic nie można odnieść do szkoły, gdyż dziecko nie potrzebuje drugiego ojca i matki, którymi nauczyciel nigdy nie będzie (brak głębokich uczuć). Dziecko musi widzieć różnicę między szkołą, a domem.

Nie wyklucza to faktu, że nauczyciel podobnie jak rodzic i jak każdy człowiek potrzebuje szacunku.

Nauczyciel, który oddziałuje na swoich uczniów przede wszystkim własnym urokiem, powoduje, że uczniowie chcą być tacy jak on, naśladują go i przestają być w stosunku do niego krytyczni, poddają się jego urokowi całkiem bezmyślnie.

Powoduje to także w uczniach poczucie, że nigdy nie będą tacy jak dana osoba, co niszczy w nich ambicję i chęci bycia lepszym (uczniowie stają się krytyczni wobec siebie, pasywni, bierni).

Relacje eksperckie między nauczycielem-mędrcem, a uczniami są całkowicie pozbawione emocji. Polegają tylko na pozyskiwaniu interesujących uczniów informacji.

Taka osoba nauczyciela może wywoływać poczucie niższości w wychowankach poprzez uświadamiany im ich brak wiedzy.

Relacje takie powodują także tłumienie chęci własnych badań i poszukiwań dokonywanych przez wychowanków, gdyż nauczyciel i tak wie lepiej, co trzeba, a czego nie należy robić, co tak naprawdę jest ważne, a co nie, zna też odpowiedzi na wszystkie nurtujące ich pytania.

Tworzenie własnego, ścisłego planu działania bez zwracania uwagi na indywidualne cechy wychowanków i grupy, na ich możliwości, czy zainteresowania.

Zajęcia są prowadzone w sposób sztywny, bez możliwości odejścia od wcześniej opracowanego schematu zajęć, co często jest bardzo przydatną umiejętnością.

W kształceniu oprócz suchego planu potrzebny jest także duch.

Nastawienie na jednostkę, a nie na grupę, myślenie o indywidualnych potrzebach wychowanków, o ich predyspozycjach, zainteresowaniach.

Wiadomości takich nauczyciel nabywa poprzez kontakt ze swoimi wychowankami, wzajemną rozmowę, współdziałanie, obserwację, bycie wśród nich.

Ten typ relacji polega także na wspieraniu drugiej osoby w zależność od jej potrzeb.