Johannes Fiebag - Tajne Orędzie Fatimskie.pdf - UFO - one.man.band

Johannes Fiebag

Tajne Orędzie Fatimskie

Co naprawdę stało się w 1917 roku w Portugalii

Z niemieckiego przełożył Marek Strasz

WYDAWNICTWO PROKOP

Świat nie jest absurdalny. Nie jest tak, że umysł nie potrafi go zrozumieć. Przeciwnie:

może umysł ludzki już zrozumiał świat, ale jeszcze o tym nie wie...

L. Pauwels i J. Bergier, “Aufbruch ins dritte Jahrtausend”

Dzieje rodzaju ludzkiego są ciągłą walką pomiędzy ciemnością a światłem. Dlatego

kłótnie o korzyści poznania nie mają .sensu: człowiek chce poznawać. Jeśli przestanie,

nie będzie już człowiekiem.

Fridtjof Nansen

Fatima nie powiedziała światu swego ostatniego słowa. Od pierwszego dnia rozwija się

religijna żarliwość; cud staje się większy, tajemnica się objawia...

Kardynał Cerejeira

Cuda nie zdarzają się w sprzeczności z naturą, lecz w sprzeczności z tym, co nam jest

w naturze znane.

Św. Augustyn

Kto wie, co drzemie za kulisami dziejów?

Fryderyk Schiller, Don Carlos

Przedmowa

W czerwcu 1985 roku byłem w Fatimie. W miesiącach letnich zajmowałem się sprawami

zawodowymi w Hiszpanii, rękopis niniejszej książki był już w zasadzie ukończony, ja zaś

odczułem wewnętrzną potrzebę pojechania do Portugalii, zobaczenia tego kraju, tej

miejscowości i stanięcia choć raz dokładnie w miejscu, gdzie prawie siedemdziesiąt lat

temu wszystko się wydarzyło. Co stało się w 1917 roku w Fatimie? Chodzi mi o to, co

stało się naprawdę? Zgodnie z wersją tradycyjną, oficjalnie uznaną i reprezentowaną

przez Kościół katolicki, w Fatimie objawiła się Matka Boska, tak jak wcześniej objawiała

się w Lourdes i w wielu innych miejscach Ziemi. Krytycy, którzy· z reguły tylko bardzo

powierzchownie zajmowali się niezwykle skomplikowaną i wielowarstwową tematyką

objawień maryjnych (lub przynajmniej twierdzą, że się nią zajmowali), tłumaczą je

halucynacjami, zbiorową psychozą oraz jakimiś duchowo-umysłowymi procesami w

ludzkim mózgu, nie odnosząc ich jednak do zdarzeń z otaczającej nas rzeczywistości.

Zasadniczo nie podzielam tych opinii. Jak to często bywa, także i tu niezbędna jest

wielostronna obserwacja i analiza. Być może, niektóre przypadki (jak z Carabandal) da

się wyjaśnić w ten sposób, wiele jednak ma zdecydowanie inną wymowę. Jeżeli jednak

objawienia maryjne są rzeczywistymi i nie urojonymi wytworami fantazji dzieci w okresie

dojrzewania lub jeszcze młodszych, to jaka tajemnica kryje się za tym? Czy jest to

rzeczywiście Maria, matka Jezusa, która od stuleci "objawia się" na całym świecie, głosi

na ogół mało konkretne przepowiednie o końcu świata i znika. Już przed stuleciami takie

zjawisko ostrzegało przed rychłym końcem świata - ,kielich wkrótce się przepełni", a

przed 25 laty oznajmiło - "kielich się przepełnił", ale jak dotąd koniec świata nie nastąpił.

Dlaczego w większości przypadków Maria kieruje swoje orędzie do mało

wykształconych dzieci, które rzadko są w stanie zrozumieć, co dzieje się wokół nich i z

nimi? Dlaczego porozumiewanie się "widzących" ze zjawiskiem jest często tak

nieefektywne, że dla wyjaśnienia im sensu i treści posłania konieczna jest większa

liczba objawień. Czy nie byłoby rozsądniej przekazać je rządzącym tym światem,

zamiast wybierać drogę okrężną? W dyskusjach o objawieniach często wysuwa się

argument, który na pierwszy rzut oka wydaje się logiczny: jakie jest "naturalne"

wyjaśnienie dla licznych cudownych uzdrowień w Lourdes czy Fatimie, jeżeli Matka

Boska tam się nie objawiła? Jak sądzę, należy sobie wyjaśnić, że w istocie mamy tu do

czynienia z dwiema zupełnie różnymi sprawami. Z jednej strony jest to pojawianie się

postaci kobiecej, której zamiarem z reguły jest przekazanie określonego posłania (chyba

że postać jest niema). Uleczenie chorych nigdy nie jest jej zasadniczym celem.

Przeciwnie, nie ma ani jednego znanego przypadku, aby zjawa - na przykład - pochyliła

się nad chorym i go leczyła.

Cudowne uleczenia to zupełnie inna sprawa. Zdarzają się spontanicznie podczas

samych objawień (ale tylko podczas ich serii) lub po objawieniach, tzn. w bezpośrednim

sąsiedztwie miejsca objawienia. Nie ma jednak żadnego dowodu, ba, nawet

poważniejszej poszlaki, że istnieje związek przyczynowy między nimi a postacią Marii.

Nie wiemy, jak właściwie dochodzi do tak zwanego cudownego uleczenia. Mocna

postawa oczekiwania i intensywna nadzieja na cud spowodowały z pewnością

większość uzdrowień. W psychologii fenomen ten znany jest jako self fullfilling prophecy

(samospełniająca się przepowiednia). Inne uzdrowienia mogą być też wywołane przez

nie zbadane dotąd zjawiska, które może wytłumaczyć parapsychologia. Może istnieje

coś takiego jak "pole mentalne", wywoływane przez ogół wiernych w miejscu pielgrzymki

tym, że są oni przekonani o cudach w danym miejscu. Być może takie pola powodujące

uzdrowienia istnieją. W sprawie cudownych uzdrowień jedno nie powinno nas zmylić.

Wszystkie wykazywane na odpowiednich listach uzdrowienia dotyczą takich chorób, jak:

gruźlica, ślepota, zapalenie opon mózgowych, zapalenie opłucnej, paraliż itd. Nie było

ani jednego przypadku odrośnięcia amputowanej nogi czy też odzyskania mowy i słuchu

przez głuchoniemego od urodzenia. Skąd ta selekcja? Gdyby rzeczywiście chodziło o

"cuda" w klasycznym rozumieniu, podobny wybór nie byłby zrozumiały. A więc cuda

zdarzają się tylko w określonych, wyznaczonych ramach, tzn. w chorobach, których

uleczenie może być wytłumaczone wspomnianymi przyczynami: wiarą i oczekiwaniem.

Weźmy do ręki Nowy Testament i przeczytajmy z Ewangelii św. Marka. Jezus nie mówi

tam "pomogłem ci" lub "Bóg cię uzdrowił", ale: "Córko, wiara twoja uzdrowiła cię" (Mar.

5, 34) i "Idź, wiara twoja uzdrowiła cię" (Mar. 10, 52). Najdobitniej podkreśla Jezus moc

wiary w Ewangelii św. Mateusza: "Wtedy przystąpili uczniowie do Jezusa na osobności i

powiedzieli: Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić? A On im mówi: Dla niedowiarstwa

waszego. Bo zaprawdę powiadam wam, gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, to

powiedzielibyście tej górze: Przenieś się stąd tam, a przeniesie się, i nic niemożliwego

dla was nie będzie. Ale ten rodzaj nie wychodzi inaczej, jak tylko przez modlitwę i post"

(Mat. 17. 19-21).

W zasadzie jest to właśnie zjawisko, o którym wcześniej pisałem. Cudowne uleczenia

nie są powodowane działaniem Boga, Jezusa czy Marii, ale tylko i wyłącznie wiarą w te

działania. Spostrzeżenie to uważam za bardzo ważne i godne podkreślenia, bo pomoże

nam w obiektywnej ocenie i w lepszym zrozumieniu wydarzeń zachodzących przed i po

objawieniu maryjnym. Jeżeli więc to nie Maria objawiła się w Fatimie, Lourdes i w innych

miejscach, to w takim razie kto lub co? W książce tej spróbowałem przedstawić

całkowicie nową odpowiedź na to pytanie, w tak szczegółowej i obszernej formie. O ile

wiem, istnieją nieliczne krótkie artykuły i wzmianki we francuskich i angielskich

publikacjach (np. B. Vallee The Invisible College), zajmujących się jednak tym tematem

tylko na marginesie. Przyznaję, że proponowane przeze mnie wyjaśnienia problemu nie

tłumaczą wszystkich fenomenów i nie odpowiadają na wszystkie pytania. Ale wierzę, że

jeśli pójdziemy tym tropem, to otrzymamy niezwykły instrument, który pewnego dnia

może okazać się pomocny w poznaniu pełnej prawdy. I właśnie to wydaje mi się

potrzebniejsze dzisiaj niż kiedykolwiek.

Johannes Fiebag Wurzburg, czerwiec 1986

Wstęp

"Kto chce się rozwijać, musi wpierw nauczyć się wątpić, gdyż wątpliwość ducha

prowadzi do odkrycia prawdy."

Arystoteles

Znane są najróżniejsze przepowiednie końca świata. Od biblijnego Objawienia św. Jana,

przez Nostradamusa, aż do licznych proroctw religijnych, pseudoreligijnych lub

wypowiedzi spekulujących na sensacjach proroków, wizjonerów i szarlatanów,

przedstawiających różne domniemane czy urojone apokalipsy. Dziś dochodzą do tego

naukowo upiększone czy umotywowane politycznie histerie czasu zagłady·, widzące

Czarnego Piotrusia odpowiedzialnego za całe zło w· technice, wmawiające pozostałej

części ludzkości nieuchronność globalnej śmierci i nie widzące alternatywy ani dla

straszliwego szybkiego końca, ani dla strachu bez końca. W historii ludzkości

przepowiadano już wiele końców świata. Po raz pierwszy, przynajmniej w europejskim

kręgu kulturowym, miała to być noc sylwestrowa 999-1000. Ledwie możemy dziś

zrozumieć, co się wtedy stało. A może po prostu powstał ruch "No-Future". Od wielu lat

panował głód i bezrobocie, w ciężkie zimy brakowało drewna na opał, a

najpotrzebniejsze produkty spożywcze wciąż drożały. Ale nikomu nie chciało się nawet

kiwnąć palcem, bo i po co? Czyż w Biblii nie napisano wyraźnie o walce Michała

Archanioła z szatanem: "I pochwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i

szatan, i związał go na tysiąc lat. I wrzucił go do otchłani i zamknął ją, i położył nad nim

pieczęć, aby już nie zwodził narodów, aż się dopełni owych tysiąc lat. Potem musi być

wypuszczony na krótki czas" (Obj. 20, 2-3). To miało nastąpić. Nikomu chyba poważnie

nie przeszkadzało, że Jezus sam powiedział: "Ale o tym dniu i godzinie nikt nie wie: ani

aniołowie w· niebie, ani Syn, tylko Ojciec" (Mar. 13, 32). Kolumny umartwiających się

pokutników rozbiegły· się po Europie, szerząc smutek i przygnębienie (obok dżumy i

cholery). Nieliczni, którzy nie dali się zwariować agonią, obejmującą cały świat zachodni,

i starali się zachować rozsądek, nie byli z pewnością dość silni czy zdolni do walki z tymi

bredniami. Pozostało im jedno: przeczekać.

I nadszedł rok 1000 i nic się nie zdarzyło! Rankiem 1 stycznia 1000 roku słońce jak

zawsze wzeszło na wschodzie, nie otworzyły się bramy piekieł, nie zagrzmiały z nieba

apokaliptyczne trąby i nie zostali wskrzeszeni umarli. Życie toczyło się dalej, tak jak

dotychczas. Wciąż powtarzały się podobne, nie tak jednak radykalne zapowiedzi

zagłady świata. Nie jest od nich wolne i nasze stulecie. Ponowne pojawienie się na

niebie komety Halleya w 1910 roku przeraziło pół świata. A kiedy dwaj brytyjscy

badacze zapowiedzieli na 1982 rok tzw. "efekt Jowisza", rzadką w Układzie Słonecznym

konstelację, gdy większość planet ustawi się jakby w szeregu, to nawet nasi "oświeceni"

współcześni uwierzyli w zbliżające się trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów. przesunięcia

biegunów i wielkie katastrofy klimatyczne.

Następną "podejrzaną" datą był rok 1988, kolejną - jakże inaczej - będzie przełom

stulecia. Jednak i po 1 stycznia 2000 roku słońce będzie dalej wschodzić, nie

zobaczymy apokaliptycznych jeźdźców wymachujących trąbami, a groby się nie

otworzą. Mimo przeciwnych twierdzeń określonych kręgów uważam, że zarówno

globalna katastrofa środowiska, jak i trzecia wojna światowa są nieprawdopodobne.

Oczywiście, nie możemy tych niebezpieczeństw bagatelizować czy ignorować, ale

historia pokazała, że w ciągu dziejów człowiek stale potwierdzał swoją umiejętność

rozpoznawania kryzysów, stawiania czoła niebezpieczeństwom i pokonywania

przeszkód. Jeśli jednak zechcemy widzieć wszystko w czarnych barwach, to wcześniej

czy później staniemy się ofiarą własnego pesymizmu: po co się męczyć, jeśli za kilka lat

i tak będzie po wszystkim? Jest to dokładnie takie samo zachowanie, jak zachowanie

wyśmiewanych przez nas ludzi z 999 roku. Tylko, że leżenie z założonymi rękami

miałoby w dzisiejszych czasach bardziej katastrofalne następstwa niż przed tysiącem

lat. Ale co mamy myśleć o tych wszystkich proroctwach sprzed wielu, wielu lat,

zapowiadających koniec świata? Jak to jest właściwie z przepowiednią przekazaną

przed siedemdziesięciu laty trójce dzieci w Portugalii przez postać, która "jednak

musiała to wiedzieć", przez Matkę

Boską? Od początku lat sześćdziesiątych znana jest, choć tylko we fragmentach, wersja

słynnej "trzeciej części orędzia", którą przekazano dzieciom z Fatimy w 1917 roku

(wrócimy jeszcze do okoliczności tego posłania i jego zwiastowania). W proroctwie tym,

przez wielu uważanym za autentyczne, powiedziano dosłownie: "Na całą ludzkość

przyjdzie wielka kara, jeszcze nie dziś i nie jutro, ale w drugiej połowie dwudziestego

wieku... Nigdzie nie ma porządku. Nawet na najwyższych szczeblach władzy· panuje

szatan i decyduje o wszystkim. Zdoła wniknąć nawet na najwyższe urzędy kościelne.

Będzie umiał opętać umysły· wielkich naukowców, którzy wynajdą broń zdolną w kilka

minut zniszczyć połowę ludzkości! Opanuje przywódców narodów, a oni zlecą jej

produkcję na wielką skalę. Jeśli ludzkość temu się nie sprzeciwi, nie będę mogła

powstrzymać ręki sprawiedliwości mego Syna, Jezusa Chrystusa. Spójrzcie, Bóg ukarze

wtedy ludzi surowiej i dotkliwiej, niż ukarał ich kiedyś potopem. Ale także dla Kościoła

nadejdzie czas najcięższej próby. Kościół pogrąży się w mroku, a świat wielce się

przerazi. wielka wojna rozpęta się w drugiej połowie dwudziestego wieku. Ogień i dym

spadną wówczas z nieba, woda z oceanów wyparuje, piana z sykiem uderzy w niebo i

przewróci się wszystko, co stoi. Miliony, wiele milionów ludzi zginie z godziny na

godzinę, a ci, którzy przeżyją, będą zazdrościć umarłym. Wszędzie, gdzie spojrzeć,

będą cierpienia, nędza na całej ziemi i zagłada we wszystkich krajach. Spójrzcie, ten

czas jest coraz bliżej, nieszczęście staje się coraz większe, nie ma żadnego ratunku,

dobrzy umrą razem ze złymi, wielcy z małymi, książęta Kościoła z wiernymi, władcy tego

świata ze swymi ludami, wszędzie zapanuje śmierć, przez błądzących ludzi wychwalana

jako triumf i przez pachołków szatana, który będzie jedynym władcą na ziemi. Będzie to

czas, którego nie oczekuje żaden król i cesarz, żaden kardynał i biskup. Nadejdzie

jednak zgodnie z wolą Boga Ojca, by ukarać tych, którzy muszą zostać ukarani. Ale

później ci, którzy wszystko przetrwają i pozostaną przy życiu, wezwą Boga i jego

wspaniałość, i znowu będą służyć Bogu jak kiedyś, gdy świat nie był jeszcze tak

zepsuty. Wzywam wszystkich prawdziwych następców mego Syna, Jezusa Chrystusa,

wszystkich prawdziwych chrześcijan i apostołów ostatniego czasu! Zbliża się czas i

koniec, jeżeli ludzie się nie nawrócą i to nawrócenie nie nadejdzie z góry od rządzących

światem i rządzących Kościołem. Lecz biada, biada, jeśli to nawrócenie nie nastąpi i

wszystko pozostanie tak, jak jest, stanie się wtedy jeszcze o wiele gorzej! Idź, moje

dziecko, i ogłoś to! Będę stać u twego boku służąc ci pomocą".

Na pierwszy rzut oka brzmi to dość zagadkowo i strasznie. Jeśli te słowa istotnie

pochodzą od jakiejś "boskiej instancji", mielibyśmy wiele powodów do strachu, gdyż

oskarżane przez tę postać stosunki na ziemi od tej pory niewiele się poprawiły, lecz

raczej przeciwnie: pogorszyły. Innymi słowy, katastrofy, ostateczna apokalipsa i Sąd

Ostateczny zdarzałyby się zapewne co dzień wokół nas i należałoby się tylko dziwić, że

nie zdarzyły się już dawno. Ale czy słowa te są naprawdę słowami Matki Boskiej? Czy

rzeczywiście przekazała je pastereczce Lucii dos Santos? Możemy też poczekać do

końca naszego stulecia i sprawdzić, czy zdarzenia opisane w proroctwie nastąpią.

Wydaje mi się jednak, że i w inny sposób można stwierdzić, czy ten tekst o końcu świata

pochodzi ze źródeł niebiańskich czy też wątpliwych, ziemskich. Nie unikniemy przy tym

pytania, czy proroctwo znane jako "trzecia część orędzia" z Fatimy ma w ogóle

cokolwiek wspólnego z wydarzeniami 1917 roku lub czy autentyczna "trzecia tajemnica"

nie zawierała całkiem innego posłania, którego treść była tak niezwykła i przerażająca,

że wpływowe kręgi Watykanu wolały utrzymać je na zawsze w tajemnicy? Czyż nie

budzi to państwa wątpliwości? Proszę wybrać się z nami w tę niecodzienną, ale - jak

sądzę - fascynującą odkrywczą podróż. Podróż ta doprowadzi nas do granic

współczesnej wiedzy, spotkamy się z licznymi, niezwykłymi sprawami, na końcu jednak

tej naszej "podróży" wszystkie elementy mozaiki ułożymy w wielki, wielowymiarowy

obraz.

Niech państwo dadzą zrobić sobie niespodziankę...

Johannes Fiebag - Tajne Orędzie Fatimskie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: