KORBA Nr 2.pdf

Str. 4 Nr 2, lipiec 2010

„KORBA” Biuletyn Informacyjny

Wykład T. P. Borewicza

Dokończeni e ze str. 3

„Choroba psychiczna‖ – socjologia

tego pojęcia w typowym ujęciu psy-

chiatrii jest taka, że właściwie nie ma

na nią pomysłu. Przyczyny choroby

psychicznej mogą być zależne od or-

ganizmu, np. związane z przebytą

chorobą (m.in. kiła), zależne od wieku

(związane z demencją starczą lub tzw.

schizofrenią młodzień -

czą), dziedziczne, mogą to być też

zaburzenia na nieznanym tle – i wtedy

mówi się o „niewłaściwej pracy komó-

rek nerwowych‖. Płeć, wiek, gen, za-

razki, bakterie – dziesiątki różnych hi-

potez, próbujących wyjaśnić etiologię

różnych zaburzeń! W dodatku jeste-

śmy związani z paradygmatem, który

wskazuje, aby zaburzenia leczyć prze-

de wszystkim lekami, wykluczeniem z

życia społecznego, albo koniecznością

poddania się na dłuższy czas innemu

człowiekowi – psychiatrze. Nie ma w

tym paradygmacie miejsca na cierpie-

nie.

Inaczej jest w kulturach Wschodu,

szczególnie buddyjskiej, gdzie uważa

się, że cierpi zarówno człowiek, jak i

demon. Gdy mają miejsce jakieś eg-

zorcyzmy – na Wschodzie – często od-

noszą się one również do demona i

jego uwolnienia od cierpienia. W

naszym paradygmacie (wyłamuje się z

niego psychiatria humanistyczna) cho-

rować psychicznie – to przebywać w

stanie, na który sam „chory‖ nie ma

większego wpływu, w stanie wywo-

łanym zaburzeniami pracy organizmu

(nie ma tu elementu duszy). Stąd wię-

kszość leczenia psychiatrycznego to

leczenie farmakologiczne. Korzysta na

tym cały przemysł farmaceutyczny,

korzystają lekarze i sami chorzy, po-

nieważ tak definiowana „choroba‖

każe im być biernymi i poddanymi

kolejnej realizacji wszystkowiedzą-

cego państwa, czyli w tym wypadku -

lekarza psychiatry (podobnie jak np.

policjant, nauczyciel, urzędnik skarbo-

wy – psychiatra wie lepiej).

Nie bez powodu właśnie w pań-

stwach totalitarnych, państwach

największego zniewolenia społecznego

(jak III Rzesza i ZSRR) wykorzysty-

wano psychiatrię do celów politycz-

nych. Duża część dysydentów poli-

tycznych była traktowana jako „chorzy

psychicznie‖. Jest tu pewna logika -

sam fakt, że ktoś podważa „wielkość‖

danego systemu i rządzącej par-

tii świadczy o tym, że musi być nie-

spełna rozumu. Osiągano tu z jednej

strony efekt propagandowy: „w na-

szym kraju nie ma przeciwników po-

litycznych (tylko ‗chorzy psychicz-

nie‘), a skoro nie ma przeciwników,

wszyscy są za systemem‖. Również

wykorzystywano to, że osoba zdiagno-

zowana jako „chora psychicznie‖ stale

leczona lekami farmakologicznymi

(uzależniona), była o wiele łatwiejsza

do pilnowania, hamowania i uciszenia

niż ktoś, kto przebywa w więzieniu.

Słynna jest historia dwóch ośrodków

naukowych w Leningradzie i Moskwie,

które, aby zaspokoić potrzeby „wier-

chuszki‖ - Komitetu Centralnego

KPZR – wymyśliły „schizofrenię bez-

objawową‖. Dzięki takiej defini-

cji każdą osobę można było umieścić

w psychiatryku, ponieważ każda rzecz

mogła świadczyć o „chorobie psychi-

cznej‖ i konieczności „hospitalizo-

wania‖. Różnica między szkołą lenin-

gradzką a moskiewską była groteskowa

i absurdalna, lecz z drugiej strony, jak z

najgorszego horroru! W Leningradzie

uważano, że schizofrenia pojawia się

samoistnie, a w Moskwie, że jest prze-

noszona przez komary i wywołana

przez nieznane do tej pory bakterie. W

trakcie wywiadu lekarz pytał deli-

kwenta, czy był kiedykolwiek ukąszo-

ny przez komara. Jeśli odpowiadał

„tak”, to wiadomo – bakterie, zakaże-

nie; jeśli odpowiadał przecząco: „nie” -

to znaczy, że mija się z prawdą, a to

oznacza schizofrenię... Jakoś kojarzy

mi się to z czasami procesów czarow-

nic, gdzie w majestacie prawa kościel-

nego i cywilnego pozbawiono życia

dziesiątki tysięcy niewinnych osób

dzięki ''dowodom'' skonstruowanym w

podobny sposób.. Czasy się zmieniły –

ale my się nie zmieniliśmy. /.../

Inny u Słowian

Niewiele wiemy o pierwotnej sło-

wiańszczyźnie przed nastaniem chrze-

ścijaństwa z prostego powodu – Sło-

wianie nie mieli własnego systemu no-

tacji, nie znali pisma. Wszystko, co

wiemy, opiera się albo na przeprowa-

dzonych badaniach archeologicznych,

albo na relacjach pierwszych misjona-

rzy. Przeważnie byli oni pochodzenia

niemieckiego, a więc niezbyt życzliwie

nastawieni do ludów, prezentujących

zupełnie inny żywioł etniczny i zu-

pełnie inne podejście do świata. Na to

nakładało się jeszcze pełne uprzedzeń i

poczucia wyższości wyznanie chrześci-

jańskie. Wszystko, co możemy powie-

dzieć o tamtych czasach opiera się na

zachowanych do tej pory obrzędach,

tradycjach i wierzeniach w kulturze

ludowej. /.../

W wielu kulturach, również słowiań-

skich, taki „szaleniec boży‖ (nie bez

powodu to pojęcie: boży) był tym, któ-

ry przybywał do grupy funkcjonującej

w zamkniętym do tej pory świecie,

świecie o ustalonych normach, zacho-

waniach i wprowadzał coś, co podnosiło

dynamizm, kazało zastanowić się nad

sobą, nad swoimi wyborami, nad naka-

zami, które określają wartości życia.

Czasami traktowano takiego... po sło-

wiańsku: „dziada‖... takiego „człowieka

bożego‖ jako tego, który przepowiadał,

przekazywał treści, które powinniśmy

wiedzieć, aby żyć zgodnie z Prawdą.

Taki „dziad‖ to postać ambiwalentna. Z

jednej strony towarzyszył jej lęk i

odrzucenie. Z drugiej strony był tu sza-

cunek, ponieważ był głosem Zaświatów,

głosem, który mówił o rzeczach - dla

zwykłych ludzi - „nie z tej ziemi‖. I to

dla niego – właśnie takiego „dziada‖ –

przeznaczona była pusta zastawa stołowa

podczas Wigilii. Obecnie mówimy, że to

jest dla gościa, jakiegoś podróżnika, nie-

znajomego... Kiedyś u Słowian Wigilia

to był okres największej ekumenii, total-

nego zbliżenia na równych prawach.

„Dziad‖ jako przedstawiciel Zaświatów

– miał prawo przybyć, miał prawo

powiedzieć wszystko, co powinniśmy

wiedzieć o świecie, aby jak najlepiej

spełnić kolejny rok życia. „Dziad‖, któ-

remu zdarza się pojawić w trakcie wigilii

jako reprezentant tego świata niewidzial-

nego, nieznanego, przynoszącego nam

rzeczy ważne, wskazówki na cały nastę-

pny rok życia, był też tym „dziadem‖,

który modlił się, który uczestniczył w

różnych obrzędach, pochówkach, rytua-

łach na rzecz naszych przodków, zwa-

nych ''Zaduszkami'', które służyły pomo-

cy, wsparciu oraz kontaktowania się ze

światem naszych zmarłych przod-

ków. /.../ Był naprawdę tym, który

widział, jak należy żyć, choć nieko-

niecznie była to świadoma refleksja; ra-

czej był to pośrednik pomiędzy wymia-

rami naszego życia, tymi widzialnymi i

tymi niewidzialnymi.

Wysłuchał Jarema Śliwiński

Tekst autoryzowany

Przeczytaj zanim wmówią Ci, że jesteś... „chory psychicznie“

Biuletyn Informacyjny w w w . s c h i z o f r e n i c y . i n f o Nr 2, lipiec 2010

znawca kultur pierwotnych...

Poprosiliśmy, by specjalnie dla Czy-

telników „Korby” opowiedział o tym,

jak na przestrzeni minionych wieków

traktowano ludzi mających wizje,

słyszących głosy, określanych mia-

nem „odmieńców”, czy „dziwaków”,

a których współczesna medycyna de-

finiuje jako „Schizofreników”.

Inny w średniowieczu

W średniowiecznym ujęciu chrześci-

jańskim świat postrzegano w tonacji

biało-czarne. Jasne – to wszystko, co

jest związane z Bogiem, służące Zba-

wieniu i uduchowione, jak np. dusza i

ciemne – wszystko to, co materialne i

organiczne, jak np.: ludzkie ciało, mniej

lub bardziej (w zależności od oceny

filozoficzno-teologicznej) związane z

szatanem. Kobiety – już z definicji, ze

względu na ich cielesność, zmysłowość,

seksualność – zawsze były kojarzone z

tym, co diabelskie. Jeśli zdarzały się

zachowania określane przez społecz-

ność jako „nienormalne‖ uważano, że w

takim przypadku szatan opanował nie

tylko ciało, ale wkroczył również na te-

reny zastrzeżone dla Boga.

Osoba „chora psychicznie” uważana

była za osobę, w której wnętrzu odby-

wała się tradycyjna – w ujęciu

chrześcijańskim, manichejskim – walka

dobra ze złem. Należało więc „pomóc‖

Dokończenie na str. 3

Psychiatria - przestrzeń bezprawia

Pomimo jasnej krytyki Najwyższego Komisariatu Praw Człowieka

ONZ wciąż na całym świecie trwają praktyki przymusu psychia-

trycznego, czyli „leczenia” bez zgody zainteresowanych. A. Skulski

W Europie XXI wieku, nieu-

psychiatryczne, choć oparte są one na

przypuszczeniach psychiatrów, a nie –

jak przyzwyczailiśmy się myśleć - na

dowodach naukowych.

25.02. br. przed Walnym Zgroma-

dzeniem ONZ wystąpił Manfred No-

wak (funkcja: „Specjalny Sprawo-

zdawca ONZ ds. tortur oraz innego

okrutnego, nieludzkiego lub poniża-

jącego traktowania albo karania‖).

Tak, taka funkcja istnieje...

Dokończenie na str. 2

Polski głos w Berlinie

Przemówienie A. Skulskiego z okazji

„Dnia Pamięci i Oporu”*

Oporu—Akcja T4‖ w Berlinie za-

kończył się tym razem pod „Pomnikiem

Żołnierza Polskiego‖ w dzielnicy Frie-

drichshain. W ten sposób niemiecka

antypsychiatria chciała uczcić z jednej

strony pamięć ofiar wymordowanych w

polskiej psychiatrii przez faszystow-

skich lekarzy, a z drugiej: świętować

powstanie Sekcji Polskiej IAAPA,

Międzynarodowego Stowarzyszenia

Przeciwko Przemocy Psychiatrycznej.

Zaproszony do wystąpienia przed-

stawiciel IAAPA Polska, Andrzej

Skulski powiedział:

„Upamiętniamy dzisiaj ofiary nieludz-

kiego aktu. Przy jego wykonaniu brali

udział przede wszystkim ‗ludzie medy-

cyny‘. Było to straszne masowe morder-

stwo, dokonane na ludziach, których

najpierw pozbawiono wolności,

godności i prawa do samostanowienia,

*„Remembrance and Resistance Day”

Dokończenie na str. 2

i ducha świętego

połknij pigułę

już nie zobaczysz

chciwości i hipokryzji ludzkiej

będziesz tylko chory psychicznie

w imię ojca i syna

i ducha świętego

Jestem Wariatem* ...

* „Wariat - człowiek wolny

intelektualnie―

Plakat, który wygrał...

...w konkursie IAAPA na znalezienie

odpowiedniego hasła, kryminalizujące-

go pracowników psychiatrii zamkniętej

w Niemczech, pracujących tam po

1.01.2009 (zmiany w BGB § 1901a).

Wersja ang. i niem. na: www.iaapa.ch

Jarema Śliwiński

„KORBA“ Biuletyn Informacyjny

Pismo kolportowane jest przez przeciwników przymusu psychiatrycznego i manipulacji

farmceutyczno-psychiatrycznej odnośnie tzw. „chorób psychicznych“.

Kolporterom i współpracownikom serdecznie dziękujemy!

P i s m o w y d a w a n E p r z e z S c h i z o f r e n i k ó w i i c h S y m p a t y k ó w

stannie stosowane są w psy-

chiatrii nieludzkie praktyki, które

oficjalnie już określa się torturami.

Pacjenci nagminnie traktowani są, jak

najgorsi przestępcy (terroryści).

Niestety tylko nieliczna garstka ludzi

interesuje się i sprzeciwia takim przera-

żającym procederom. Większość wciąż

jeszcze wychodzi z założenia, że mamy

tu do czynienia z dyscypliną medycz-

ną, daje wiarę i akceptuje „diagnozy‖

O Inności

Wykład

Tomasza Piotra

Borewicza ( na zdj.)

Na podstaw ie wywiadu te lefonicznego

H istoryk, antropolog, etnolog,

T egoroczny „16. Marsz Pamięci i

w imię ojca i syna

Str. 2 Nr 2, lipiec 2010

„KORBA” Biuletyn Informacyjny „KORBA” Biuletyn Informacyjny

Str. 3 Nr 2, lipiec

Polski głos w Berlinie

dokończenie ze str. 1

tryku, gdzie bez naszej zgody będzie

się nas ‗leczyć‘, gdzie nafaszeruje się

nas psychotropowymi dragami i czę-

sto będziemy leżeli, uwiązani pasami

do łóżka, albo nawet potraktuje się nas

elektroszokiem, pomijając już ciągłe

poniżanie, któremu będziemy podda-

wani.

Ale my to wiemy. Na pewno wielu z

nas. Tak samo, jak w tamtych czasach,

tak i dzisiaj, nie tylko są sprawcy i o-

fiary, ale jesteśmy też my, świad-

kowie. Musimy być świadomi, iż nie

wolno nam milczeć w stosunku do

dzisiejszych wydarzeń w psychiatrii.

Walka polityczna jest ważna. Apeluję

jednakże również o prostą, ludzką

interwencję. Szczególnie dziennikarze

powinni dochodzić potrzeb tych ludzi

i informować o nich w swoim

przekazie. Powinni ich pytać i

przekazywać ich odpowiedzi dalej.

Dlaczego stali się biednymi, dlaczego

się załamali, dlaczego się zbuntowali i

co byłoby dla nich odpowiednim

wsparciem?

Bez naszego zaangażowania po-

zostaną tam ubezwłasnowolnieni i bez

żadnych praw. Będą nadal odizo-

lowani, odgraniczeni od społeczeń-

stwa i będzie im odebrana szansa na

to, czego najbardziej potrzebują –

miłości! Diagnoza niestety w więk-

szości przypadków prowadzi bowiem

również do tego, że rodziny bez-

myślnie odpychają tych ludzi, oddając

ich w ten sposób bez jakiejkolwiek

kontroli w ręce maszynerii psy-

chiatrycznej.

Nie wolno nam dopuścić do tego,

aby ludzi tych nadal tak radykalnie

degradowano, a ich życie uznano za

wynaturzone.‖

Psychiatria -

przestrzeń bezprawia

Dokończenie ze str. 1

że... to „dla dobra pacjentki‖. Po

kolejnej skardze sprawą zajmuje się we

wrześniu 2008 specjalna Komisja

Kontrolna, która stwierdza nielegalność

takiego postę-powania „szpitala‖,

przymus „leczenia‖ zostaje jednak

kontynuowany, a każde następne

odwołania rodziców są oddalane. Sam

„szpital‖ odrzuca stawiane wobec niego

zarzuty twierdząc, że wszystko „od-

bywa się według standardów nor-

weskich i międzynarodowych, i żadne

przepisy nie zostały złamane‖.

Norweskie Ministerstwo Zdrowia i

Opieki przejmuje w końcu ten prze-

stępczy przypadek pod kontrolę, jed-

nakże nie informuje o szczegółach ze

względu na... „poufność sprawy‖.

Źródło: ONZ—A/HRC/13/39/Add.1

drastyczny sposób to lobotomia ( bru-

talne, fizyczne uszkodzenie mózgu za

pomocą szpikulców, wprowadzanych

przez oczodoły, najpierw nagrodzone

Nagrodą Nobla, następnie uznane przez

większość naukowców na świecie za

okrutne okaleczenie – przyp. red. ),

niektóre rodzaje farmakoterapii (stoso-

wanie np. kamfory w iniekcji, zalecane

dla „urodzonych w niedzielę‖ przez

gdańskiego prof. Bilikiewicza).

W średniowieczu, czy w wieku XX,

kiedy stosuje się już wyrafinowane

metody „leczenia psychiatrycznego‖, w

podejściu do „choroby‖ niewiele się

zmieniło. Nadal uważa się, że to w ciele

leży problem „choroby psychicznej‖,

więc to ciało należy ukarać, przestra-

szyć, zagłuszyć lub wyciąć to, co nie-

właściwe, a człowiek będzie „uzdro-

wiony‖.

Jeśli Europa chrześcijańska określała

„chorobę psychiczną‖ jako wystąpienie

przeciw Bogu poprzez poddanie się dia-

błu, to później – wraz z desakralizacją

życia, zaczęto ją traktować jako wystą-

pienie przeciwko państwu i społe-

czeństwu. Proces przyznawania sobie

przez państwo kompetencji orzekania o

tym, kto jest „normalny‖, a kto „nie-

normalny‖, pokrywa się z innym

procesem – procesem tworzenia się

państw absolutnych, z rozwijaniem się

mitologii państwa jako najwłaściwszej

formy organizacji społecznej, z wpro-

wadzaniem różnego rodzaju treści i ha-

seł ideologicznych i nacjonalistycznych.

Z punktu widzenia rządzących łatwiej

jest rządzić grupą, która jest ubez-

własnowolniona, która jest poddana

typowej „urawniłowce‖. Stąd pojawie-

nie się modeli państwa jednona-

rodowego, jednojęzykowego, mieszka-

jącego w zwartym terenie. /.../ Tego

typu państwo, czyli takie, które pod-

porządkowuje sobie obywateli, również

musi coś zrobić z normami, musi

wykonać jakiś krok wobec osób „nie-

normalnych‖, a więc „przywrócić‖ ich

do normalności, a wszystkich „normal-

nych” wykorzystać jako wzorowych

rodziców, pracowników czy tez jako

„mięso armatnie‖ - w zależności od sy-

tuacji i potrzeb. /.../ Jednocześnie pań-

stwo nie potrzebuje obywateli, którzy są

inni, którzy myślą, sądzą, zachowują się

inaczej, niż społeczeństwo tego wyma-

ga. Rozwijać się zaczęły różne strategie

i techniki socjomanipulacji

Jedną z nich jest obowiązkowe szkol-

nictwo, gdzie wszystkie dzieci muszą

zapoznawać się z ujednoliconymi treś-

ciami, zgodnymi z interesem państwa.

Po takiej edukacji przechodzą na etap

następny – stają się pracownikami,

a praca zawodowa również staje się

pewnego rodzaju socjalizacją, czyli

stwarzaniem sposobu kontroli nad

jednostką. Już od XVIII–XIX wieku

pewne przestrzenie publiczne, naby-

wają charakter miejsca zamkniętego,

znajdującego się pod kontrolą (np.

urzedy, fabryki, szpitale, szkoły).

Mury, portiernie, bramy, wartow-

nicy, strażnicy, uniformy, przepustki,

instrukcje postępowania etc. - wszy-

stko to określa ogólną postawę do

podporządkowywania, kontrolowa-

nia, nadzorowania; określania, kto re-

alizuje się jako „właściwy obywatel‖,

a kto jest osobą niepożądaną. Osobę,

która ma swój pomysł na życie, która

chce je sama realizować, po swo-

jemu, należy jak najszybciej

„załatwić‖ w duchu racjonalnym,

czyli oczywiście odizolować w miej-

scu zamkniętym, poddać karom, szy-

kanom, aby czym prędzej chciała

wrócić do NORMALNEGO (wspa-

niałego?) życia.

Państwo nowożytne wytworzyło ta-

ką koncepcję człowieka, który z

jednej strony jest osobą na tyle świa-

domą, aby mógł sam sobie określić,

narzucić na siebie kaganiec zacho-

wań, zasad, norm nakazujących mu

bycie dobrym obywatelem, dobrym

pracownikiem, wzorowym żołnie-

rzem, patriotą, a z drugiej strony - był

uzależniony od aparatu państwowe-

go, na niego cedował swoją wolność.

Zaczęła się w tym momencie

widoczna nagonka na tzw. Innego.

Pojawia się tu problem: kim jest ten

„Inny”? Do tej pory nie można zna-

leźć zadowalającej wszystkich

definicji zdrowia i choroby psychicz-

n e j . W k u l t u r a c h p i e r w o t -

nych przyczyna zaburzeń jest okre-

ślana w sposób bardzo prosty: to

mniej lub bardziej groźny wpływ ze

strony obcych bytów, demonów.

Jakieś głosy, halucynacje, niezro-

zumiale zachowania były oznaką

podporządkowania im świadomości

danej osoby. I tu wystarczył dobry

szaman, aby w wyniku sean-su

uzdrowicielskiego pomóc opętanemu.

Dokończenie na str. 4

następnie nazwano ‗wynaturzonymi‘ i

zamordowano. Na tablicy pamiąt-

kowej czytamy m.in., że mieliśmy w

ich przypadku do czynienia z ludźmi

biednymi, załamanymi, buntownikami

lub potrzebującymi pomocy... Wtedy

była wojna...

W międzyczasie minęło 70 lat. W

ramach tzw. globalizacji jednoczone

są banki, przemysł, grupy interesów,

jednakże coraz mniej myśli się o

jednostce. Polityka, władza, siła

militarna wydają się mieć większe

znaczenie, niż najważniejsze ogniwo

w łańcuchu – człowiek... Dzisiaj

mówimy, że jest ‗pokój‘...

Czy jednak można mówić o ‗po-

koju‘, jeżeli z jednej strony ciągłym

naciskiem na wydajność system pro-

dukuje biednych, załamanych, bun-

towników i potrzebujących pomocy, a

z drugiej - ma zakłady, w których tych

samych wycisza truciznami, jak psy-

chofarmaki, wpływające na zmiany w

świadomości człowieka i izoluje ich

od społeczeństwa? Społeczeństwu

przy tym wmawia się, że jest ono

przez to chronione. Ale, czy tak jest

naprawdę? Czy rzeczywiście reali-

zujemy cele, które ogłosiliśmy w

Powszechnej Deklaracji Praw Czło-

wieka w 1948 roku?

Osoby doświadczone psychiatrią

informują o zupełnie innej sytuacji.

Donoszą o przemocy, o ranieniu ele-

mentarnych praw człowieka, że ich

godność i prawo do samostanowienia

również dzisiaj nie grają dla psy-

chiatrów żadnej roli!

Obecnie w Niemczech pod przy-

musem zamyka się w psychiatrii

ponad 200.000 ludzi rocznie. Dzisiaj

wystarczy powiedzieć do psychiatry:

‗Panie doktorze, pan nie wie, o czym

pan mówi‘ i w ten sposób dostać dia-

gnozę. Jest się wtedy w ‗manii‘... do

tego jeszcze paranoidalnej, bo widzi

się coś, czego pan doktor nie chce

widzieć. Na podstawie takiej diagnozy

już szybko może się przytrafić, że pod

przymusem wylądujemy w psychia-

W roku 2005 dziewczynka zostaje pod

przymusem skierowana do psychiatryka

przez „doradcę szkolnego”, który podej-

muje decyzję o jej przymusowej

„hospitalizacji”, co odbywa się bez kon-

sultacji z rodzicami oraz bez poinformo-

wania ich o tym wydarzeniu. W

przeszłości nie było nawet przesłanek o

„agresywnym lub innym destrukcyjnym

zachowaniu” uczennicy. Według wypo-

wiedzi matki, jej córka przechodziła

„bardzo trudny okres życiowy‖, co

związane było z gwałtem, którego

dziewczynka padła ofiarą kilka miesięcy

przed zamknięciem w psychiatryku.

Sprawa była zgłoszona na policję,

urzędowo jednak zamknięto śledztwo z

powodu „braku dowodów‖. Dziew-

czynka, pomimo protestów rodziców,

była na siłę faszerowana neuroleptykami

(psychoaktywne substancje chemiczne,

stosowane w „leczeniu‖ Schizofreników

– przyp.: A.S.), przy czym wielokrotnie

zmieniano jej „diagnozę‖.

Od momentu przymusowego zam-

knięcia dziewczynki w psychiatryku jej

stan zdrowia pogarszał się w bły-

skawicznym tempie pod wpływem poda-

wanych substancji. Niezmiernie cierpiała

na skutek bolesnych skurczów, akatyzji

(niemożność usiedzenia w jednym miej-

scu), jej oczy wykręcały się w oczo-

dołach (dystonia), przerażające były

zaniki pamięci i brak kontroli nad wy-

dzielaniem moczu i kału.

Dziewczynka popadała w stany „lęków

psychotycznych‖ (tak określa się stan, w

którym „pacjent‖ uskarża się np. na prze-

śladowanie). Na skutek nieprzerywal-

nego zapalenia dziąseł traciła ona uzę-

bienie, doszło też do dużego wzrostu

wagi ciała. „Z powodu szerokiego zasto-

sowania neuroleptyków można domnie-

mać poważnych uszkodzeń mózgu‖ –

donosi w swoim dokumencie Nowak.

Matka zaczyna upominać się o córkę

publicznie i krytykuje psychiatryczne

metody „leczenia‖. Skutkuje to ograni-

czeniem jej prawa do odwiedzin, które

zostaje jej zupełnie odebrane na półtora

roku w latach 2006/2007 oraz na kolejny

rok w roku 2008. Również ojcu ogra-

nicza się prawo odwiedzin twierdząc,

O Inności Dokończenie ze str. 1

w tej walce, aby „pokonać szatana‖. Na-

rzędzia, które przy tym stosowano, były

z naszego punktu widzenia bardzo dras-

tyczne: egzorcyzmy, różnego rodzaju

tortury fizyczne, psychiczne, duchowe –

wszystko to miało w założeniu spowo-

dować powrót do „normalności‖.

Od takiego traktowania osoby „chorej

psychicznie” jako osoby „odrzuconej

przez Boga”, osoby, której dusza zwią-

zana jest z diabłem, już niewielki krok

do ówczesnych teorii prawni-

czych. Określały one, że w momencie,

gdy osoba np. wystąpi przeciwko pra-

wu, dokona wykroczeń, czy zachowuje

się w niewłaściwy sposób, to winne jest

przede wszystkim jej ciało i to ono

właśnie powinno ponosić karę. Co

oznaczało konieczność stosowania

różnego rodzaju tortur.

Inny w państwie nowożytnym

W momencie pojawienia się rządów

''rozumu'', oświecenia – przełom XVIII i

XIX wieku – uznano, że człowiek jest

osobowością zarówno cielesną, jak i

duchową. Jednak elementy myślenia

rodem ze średniowiecza – o tym, że

trzeba karać ciało i duszę, gdyż są

terenem szatana - pozostały. „Chorych

psychicznie‖ izolowano w zakładach

zamkniętych (przeważnie w klasz-

torach), a „leczenie‖ miało charakter

mocno sadystyczny. Trzymano ich w

potwornych warunkach, urągających

wszelkiemu poczuciu ludzkiej przyzwo-

itości. Przykładem tego są np. centry-

fugi – klatki, w których zamykano

„chorych” i które obracano z dużą

prędkością. Osoba doświadczająca ta-

kiego „wirowania‖ miała wypuścić z

siebie złego ducha... Gdy przyszedł

wiek XX pojawiły się nowe sposoby

„leczenia‖ (dręczenia): elektrowstrząsy,

operacje chirurgiczne – szczególnie

Chcesz wspierać nasz Informator?

Chcesz we własnym zakresie zająć

się kolportażem? Chcesz stworzyć

autonomiczną grupę samopomocy

przy współpracy z nami? Jesteś

świadkiem wydarzeń w psychiatrii,

które uważasz za ważne, aby je

przekazać innym? Chcesz nas

wesprzeć w inny sposób?

Dołącz do nas i zgłoś swój pomysł

na adres e-mail:

schizofrenicy.info@freenet.de

Szukasz nie-psychiatrycznej dyskusji,

chcesz spotkać ludzi, którzy szukają

wsparcia wśród osób inaczej

postrzegających rzeczywistość?

Zapraszamy na nasze forum:

www.schizofrenicyinfo.fora.pl

Impressum: „Schizofrenicy‖ jest biuletynem informacyjnym, tworzonym przez i dla Schizofreników i ich sympatyków.

Za zawartość opublikowanych tekstów odpowiadają sami autorzy lub podane źródła. Pismo jest niekomercyjne i ukazuje

się w nieregularnych odstępach. Redakcja: Andrzej i Joanna Skulski, c/o IAAPA Sekcja Polska, Greifswalder Str. 4, D-

10405 Berlin. Biuletyn „Korba‖ można zamówić e-mailem pod adresem: schizofrenicy.info@freenet.de

P i s m o w y d a w a n E p r z e z S c h i z o f r e n i k ó w i i c h S y m p a t y k ó w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: