Courths Mahler Jadwiga -Łabedzi śpiew.pdf

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Łabędzi

śpiew

Katowice 1991

ISBN 83-85397-15-9

Tytuł wydania przedwojennego:

(Die Liebe hóret nimmer auf...)

„Ofiarne serca"

Adaptacja tekstu i redakcja

ANNA LUBASIOWA

Redakcja techniczna

LECH DOBRZAŃSKI

Opracowanie

graficzne MAREK

MOSIŃSKI

Wydanie pierwsze powojenne. P.P.U. AKAPIT sp. z o.o. Katowice 1991

Ark. druk. 11,25. Ark. wyd. 11,0.

Papier offset, ki. III, rola 61 cm, 70 g

Druk i oprawa

Opolskie Zakłady Graficzne w Opolu

Zam. 1133/91

— Panienka będzie łaskawa pójść do pani.

Flawia Janotta podniosła się natychmiast i spojrzała z niepokojem na

służącego.

—Czy obudziła się?

—Tak, panienko.

—A jak się czuje?

Na twarzy służącego pojawił się zatroskany wyraz.

— Mam wrażenie, że bardzo źle. Siostra i lekarz są bardzo

zaniepokojeni.

To mówiąc, służący otworzył drzwi i przepuścił Flawię.

Towarzyszył jej przez długi korytarz, na sam koniec pięknej, podobnej

do pałacu willi. Okna tego korytarza wychodziły na szeroką halę,

wspartą na kolumnach, skąd miało się widok na przepiękną górską

panoramę. Gigantyczne szczyty gór piętrzyły się na tle

ciemnobłękitnego nieba. Przedwiosenne powietrze było tak czyste, iż

zdawało się, że można dojrzeć oddzielnie każdą szczelinę w skałach.

Piękna willa należała do wielkiego przemysłowca Herberta Ritt-

berga i wznosiła się na połowie wysokości góry porośniętej lasem; ze

wszystkich okien tej budowli miało się nieopisanie piękny widok na

góry.

Flawia Janotta ogarnęła wzrokiem malowniczy krajobraz. Dzięki

zaokrąglonym łukowym oknom w wielkim holu zdawało się, że obraz

jest oprawiony w ramy. Dalej na górze stały ukryte w lesie zabudowania

gospodarskie, leśniczówka i wiejskie chaty. Wszystko to nale-

żało do posiadłości zmarłego przed rokiem Herberta Rittberga, jednego

z owych „książąt" przemysłu, których majątek jest niemal legendarny.

A wszystkie te bogactwa zdobył sam, dzięki swej niezwykłej

pracowitości, genialnym zdolnościom i niesłychanej energii. A jednak

człowiek ten, któremu zazdrościło wielu ludzi — nie był szczęśliwy.

Flawia była jego jedyną krewną, poza żoną i synem-jedynakiem.

Była ona córką jednej z jego kuzynek, którą zawsze bardzo lubił, a

która wyszła za mąż za znakomitego skrzypka-wirtuoza. Wskutek

nieszczęśliwego wypadku złamał on prawą rękę i to tak niefortunnie, że

pozostała na zawsze bezwładna. Nie mógł już nadal uprawiać swej

sztuki, stał się zgorzkniałym człowiekiem i wkrótce potem umarł.

Wdowa wraz z córeczką zostały w bardzo złych warunkach. Wkrótce

potem umarła także matka Flawii, ona zaś znalazła schronienie w domu

swego wuja, który się nią czule zaopiekował. W tym bogatym i

pięknym domu, gdzie wszystko tchnęło zbytkiem i przepychem, Flawia

powinna była się czuć bardzo dobrze. Odgadła jednak wkrótce już z

wrodzoną sobie subtelnością, że w domu jej wuja nie było szczęścia.

Wuj i jego małżonka żyli obok siebie jak dwoje obcych ludzi. Nie robili

sobie nawzajem przykrości, lecz nie okazywali sobie również

przywiązania. Obcowali ze sobą chłodno i uprzejmie. Między tą dziwną

parą małżeńską stał ich syn Jan Rittberg, który zmartwiony, lecz

zupełnie bezradny, patrzył na ten dziwny stosunek rodziców.

Flawia Janotta spędziła rok w domu Rittbergów, gdy umarł jej wuj.

Od chwili jego zgonu upłynął znowu rok, a teraz ciotka już od kilku

tygodni leżała na łożu boleści. Z początku zdawało się, że to tylko

lekkie przeziębienie, było to jednak coś innego. Po śmierci męża w

Eleonorze Rittberg wygasła chęć do życia. Traciła siły, stan jej

pogorszył się nagle bardzo poważnie. Zwołani lekarze byli bardzo

zaniepokojeni, a lekarz domowy uważał za stosowne wezwać Jana

Rittberga. Nastąpiło to tego ranka. Zatelefonowano do niego, on zaś

oznajmił, że przybędzie natychmiast.

Pracował ostatnio w wielkim przedsiębiorstwie, założonym przez

ojca. Zostało ono przekształcone na towarzystwo akcyjne. Dziadek jego

był prostym czeladnikiem ślusarskim, który dorobił się własnego

warsztatu. Herbert Rittberg odziedziczył po ojcu małą fabryczkę, która

rozwinęła się i stała wielkim przedsiębiorstwem. Tysiące robotników

miało dzięki niej pracę i zapewniony byt.

Jan, jedyny syn Herberta Rittberga, odziedziczył po ojcu duże

zdolności i pracowitość. Dzielny i energiczny młodzieniec wstąpił w

ślady swego ojca, po jego śmierci zaś objął kierownicze stanowisko w

przedsiębiorstwie.

Fabryka znajdowała się w pobliżu Monachium. W zimie cała

rodzina mieszkała w mieście, na wiosnę zaś przenosiła sie do pięknej

willi w górach.

Jan Rittberg przebywał ostatnio w Monachium, ponieważ musiał

codziennie bywać w fabryce. Matka jego jednak od śmierci męża

pozostała w willi. Tutaj zmarł jej mąż, tutaj — stosownie do jego

życzenia — stało w parku mauzoleum, a w nim urna z jego popiołami.

Przed tym mauzoleum Eleonora Rittberg przesiadywała codziennie

całymi godzinami, bez względu na pogodę. Zapewne wskutek tego

zaziębiła się i wpadła w ciężką chorobę.

Flawia z prawdziwym zaparciem pielęgnowała ciotkę i nie chciała

słyszeć o tym, by Jan przysłał z miasta pielęgniarkę. On jednak uparł

się, twierdził bowiem, że nie chce, aby i kuzynka zachorowała z prze-

męczenia.

Flawia przed godziną wyszła z pokoju ciotki, gdzie została pielęg-

niarka. Poleciła, by zawołano ją natychmiast, gdy ciotka się obudzi.

Flawia w ciągu tego czasu odpoczęła trochę i czuła się teraz silna i

rześka. Kochała i szanowała ona swoją ciotkę, choć nie potrafiła się do

niej zbliżyć. Z wysokiej dumnej postaci kobiecej w czarnych wdowich

szatach tchnął jakby zimny powiew, który tłumił w zarodku każdy

objaw poufałości. Pani Eleonora była wobec wszystkich wyniosła i

niedostępna. Nie była też nigdy inna w stosunku do męża i syna. Na

pozór okazywała im chłód i obojętność. A jednak niewymownie

kochała swego męża. Między małżonkami była jakby jakaś tajemnica,

która uniemożliwiała tkliwe współżycie.

Herbert Rittberg poślubił swoją żonę z rozsądku. Jej wielki majątek

był mu potrzebny do powiększenia przedsiębiorstwa. Uważał także, iż

piękna i dumna Eleonora będzie godnie reprezentowała jego dom. Nie

kochał jej nigdy. Sądził zawsze, iż miłość nigdy nie odegra roli w jego

życiu, nie chciał w każdym razie ulec jej potędze. Omylił się jednak.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: