11 rozdzial beta.pdf

Zbyt szybki by żyć,

zbyt młody by umrzeć

autor: klaudia7161

beta: martyska1985

Moje kochane kisielki!! Przepraszam!!!!!! Czekaliście

tak długo, a ja jeszcze zatrzymałam rozdział w takim

momencie xD Wiecie, że Was kocham, więc napisałam ten

oto rozdział^^ Jaki jest sami oceńcie:) Pozdrawiam i

zapraszam!:)

Rozdział 11

BPOV

Staliśmy wszyscy w pokoju w którym panował półmrok. Ja i Ross

pośrodku, lecz to na mnie była skupiona większa uwaga. Wciąż

zastanawiałam się dlaczego powiedziałam te głupie, dwa słowa

„Tworzycie mafię”. Co mnie wzięło na takie wyznania? Owszem,

chciałam znać prawdę i nawet się jej dowiedziałam, ale co teraz z nami?

Wiem, że tak jak słusznie podejrzewałam Cullenowie tworzą mafię i to

dość niebezpieczną. A na dodatek mój własny brat jest jej częścią. Mam

nadzieję, że z tego powodu nic nam nie zrobią. Ale czego mogę się po nich

spodziewać? Są kryminalistami, nawet Emmett, którego myślałam, że

znam, ale myliłam się. Mój braciszek nigdy by czegoś takiego nie zrobił,

mój starszy braciszek, który zawsze się mną opiekował i mnie bronił.

Teraz stał przede mną obcy człowiek za nic nie mogłam w nim sobie go

przypomnieć.

–Nie boisz się nas? - zapytał Edward z lekką pogardą w głosie.

Zauważyłam także, że mimo wszystko to pytanie było jakby dla niego

ważne, jakby mu na nim zależało

– A czy powinnam? – zabrzmiało to raczej jak stwierdzenie.

–To zależy – odpowiedział mówiąc ponurym głosem. Lecz to mnie nie

przeraziło, z całego serca chciałam wiedzieć czy bycie kochającą siostrą

i posiadanie brata, który mnie kocha jest możliwe. Że jego „zawód”

stanowi dużą przeszkodę było niewątpliwe. Nie wiedziałam co bym

poczęła gdybym nie była już dla niego ważna, potrzebna. Dla niego tu

przyjechałam, chciałam aby mi pomógł, abym mogła z nim

porozmawiać, wygadać się. Owszem miałam Rosalie – moją najlepszą

przyjaciółkę, którą traktowałam jak siostrę, ale potrzebowałam

braterskiej miłości. Chciałam aby znów odgonił ode mnie chłopaków,

którzy potem spoglądali na mnie tylko z tęsknotą. Oczekiwałam od

niego pomocy w tej nowej sytuacji w której się znalazłam – ponownym

ślubie mamy. I co najważniejsze śmierci ojca. Zginął wiele lat temu, ale

ja wciąż go opłakiwałam w rocznicę jego śmierci. Myślę, że to nie było

dziwne, że każdy by tak zrobił może nawet nie płacząc, ale

wspominając jakże bliską mu osobę.

–Od czego?

–Zadaj sobie najbardziej podstawowe pytanie. Czym się zajmujemy?

–Może ty mi powiesz? Albo lepiej nie chcę to usłyszeć od Ema –

odwróciłam się w jego stronę. Staliśmy twarzą w twarz. Widziałam, że

się waha, nie wiedział czy powinien więc spojrzał na Carlisla i

najwidoczniej tamten dał mu pozytywny znak ponieważ wziął głęboki

wdech i w jednej chwili spojrzał na mnie z taką czułością, jakiej nie

widziałam przez kilka dobrych lat.

–Od czego by tu zacząć? - podrapał się z tyłu głowy z głupawym

uśmiechem na ustach. Był to jego znak rozpoznawczy.

–Może ja zacznę, a ty dodasz rzeczy, których nie wymieniłam – byłam

twarda – jesteście przestępcami może nawet mordercami, grozi nam

przy was niebezpieczeństwo na które już nas mimo wszystko

naraziliście i w dalszym ciągu narażacie. I to w pierwszym dniu

naszego pobytu. Lecz mimo wszystko nie mogę was opuścić nawet

gdybyście mi grozili. Tu jesteś ty. Część mojego życia bez której nie

mogę żyć. Potrzebuję ciebie Emmett – zwróciłam się do niego

łamiącym głosem – Em nie opuszczaj mnie dla ciebie zrobię wszystko

mogę się nawet stać taką jak ty jeśli tylko będziemy razem – łza

spłynęła mi po policzku. Emmett odszedł od „swojej rodziny” i

podszedł do mnie. Powoli wyciągnął w moją stronę rękę i starł

delikatnie łzę z mojego policzka. Następnie podszedł jeszcze bliżej i

mocno przytulił. Staliśmy tam w niedźwiedzim uścisku. Korzystałam z

chwili bo to mogła być nasza ostatnia.

–Zapomniałaś o jednym. Przemycamy jeszcze narkotyki i niektórzy z

nas ścigają się w nielegalnych wyścigach – uśmiechnęłam się na

samą myśl, że ktoś podziela moją pasję lecz zaniepokoiło to, że

łamie prawo. Za pewne to Edwardzioch. Na samą myśl o nim

uśmiech znikł z mojej twarzy

– ale zapomniałaś o najważniejszej rzeczy – jego twarz nabrała bardzo

poważnego wyrazu. Spodziewałam się najgorszego

– zapamiętaj sobie nigdy cię nie opuszczę. Choćby cała mafia stanęła

przeciwko mnie. Będę z tobą zapamiętaj to sobie. A poza tym nie

pozwoliłbym żebyś się zmieniała, kocham cię taką jaka jesteś – po

tych słowach przytulił mnie jeszcze mocniej do siebie, a ja jak głupia

zaczęłam płakać.

–Kocham cię mój duży jełopie

–Ja ciebie też. Nie przeraża cię to co robimy? - zapytał się pełen nadziei,

że jednak nie

–Trochę za pewne tak, ale jesteś moim braciszkiem

Cała sprawa potoczyła się całkiem inaczej niż się spodziewałam.

Myślałam, że Emmett nie będzie chciał mnie już znać albo coś w tym

stylu, ale myliłam się. Jak mogłam zwątpić w mojego brata? Powiedział,

że nie muszę się zmieniać, to prawda. Znał on starą Bellę, która nie radziła

sobie z niczym, miała ciągłe problemy i zawsze prosiła o pomoc. To

zmieniło się kiedy poznałam Rosalie, imponowała mi swoim wyglądem,

inteligencją oraz samodzielnością. Poznałyśmy się i zaprzyjaźniłyśmy.

Zmieniła mnie na lepsze. Teraz nie jestem już cichą myszką, która się

wszystkiego boi lecz silną i niezależną kobietą, która robi to na co ma

ochotę i co sprawia jej przyjemność. Takiej Belli Emmett jeszcze nie znał,

ale sądziłam, że coś podejrzewał, że się zmieniłam się nie tylko

psychicznie, ale i zewnętrznie. To można było stwierdzić od razu. Kiedyś

nosiłam się w ubraniach bez wyrazu, samych nudnych kolorach. Nie

wspomną już o dekoltach. Tak samo jak ja diametralnej zmianie uległa

moja szafa. Byłam ubrana w czarną bluzkę na ramiączkach, skórzaną

kurtkę jak na motocyklistkę przystało, granatowe jeansy oraz długie czarne

kozaki. Mój styl był czasami wyzywający, czasami lolitkowaty, a niekiedy

chodziłam ubrana jak emo. To się zdarzało najczęściej wtedy kiedy

dopadały mnie te dni .

–Rosalie mam nadzieję, że ty także tak czujesz – powiedział pełen

nadziei Jasper

–Już raz cię straciłam nie chcę aby stało się to po raz kolejny –

odpowiedziała mu Ros i przytuliła do siebie

–Też się cieszę, że się cieszycie i możemy teraz cieszyć się razem, ale

myślę, że nie tylko ja jestem głodna – zmieniła diametralnie temat Alice

Miała rację nawet nie zwróciłam uwagi na porę dnia. Już dawno

powinniśmy zjeść śniadanie. Brzuch zaczął mi burczeć co nie umknęło

uwadze Edwarda, który zaczął się śmiać.

–Bardzo śmieszne. Człowiek nie może być głodny? - zapytałam się go z

wyrzutem

Już miał mi odpowiedzieć jakąś ciętą ripostę, ale to jemu zaburczał

brzuch. Wszyscy w pokoju wybuchliśmy śmiechem.

–Jak widać można – powiedziałam wychodząc z Emmettem pod rękę,

który jak podejrzewałam prowadził mnie do kuchni.

Gdy weszliśmy do pomieszczenia Rosalie rozdziawiła buzię ze

zdziwienia. Zrobiłam to samo. Ujrzałyśmy bogato zdobioną jadalnię. Z

sufitu zwisał duży żyrandol. Świtało, które się w nim odbijało wyglądało

bajecznie. Wszystkie kolory tęczy odbijały się od kryształków tworząc

cudowny efekt. Czułam się jakbym była w jakimś zamku, który był

urządzony w przepychu, ale z dużym wyczuciem gustu. Naprzeciwko nas

od sufitu, aż do podłogi były widoczne okna, a na ścianach obrazy.

Centralnie pod żyrandolem stał już zakryty stół. Dużą uwagę przykuł

czarny fortepian ustawiony na małym wzniesieniu w po lewej stronie

pokoju.

–Widzę, że zauważyłaś go – powiedziała Esme – Edward gra na pianinie

od piątego roku życia – dodała dumnie. Wiedziała, że ten fakt mnie

zadziwi jeszcze bardziej niż sam pokój.

Jak ktoś taki jak on może robić coś tak pięknego? Zawsze

podziwiałam ludzi za to jakie tworzą melodie, kochałam to. Najwyraźniej

zmienię zamiłowania.

Mój tok myślenia prawdopodobnie zauważył Edek ponieważ zaraz

po tym uśmiechnął się do mnie zawadiacko. Aż mi zabrakło tchu.

Nienawidzę tego chłopa za to jaki ma charakter i za to co mu się udaje ze

mną robić.

–Usiądźmy – zaproponowała Esme. Chyba widziała tą sytuacje bo

wysłała Edwardowi karcące spojrzenie.

Zasiedliśmy do stołu. Alice przypatrywała mi się dziwnie. Siedziała

naprzeciwko mnie z wielkim bananem na ustach. Zaraz obok mnie po

prawej stronie zasiadała Ros z Jasperem u boku. Emmett obok Alice, a

Esme po jej lewej stronie. Koło matki rodzeństwa siedział Carlisle. Nie

zauważyłam tylko Edwarda.

Śmiech Alice zaczynał przenosić się na Emmetta zauważyłam, że nie

patrzy się teraz na mnie tylko na coś co siedzi koło mnie. Odwróciłam

głowę w tą stroną z której coś tak bardzo rozśmieszało Alice. Zatkało

mnie.

Kilka centymetrów od mojej twarzy była twarz Edwarda. To jak

patrzył na mnie... tego nie dało się opisać. Zatopiłam się w jego cudnych,

zielonych oczach. Nie mogłam oderwać od nich wzroku. Zauważyłam, że

pod wpływem światła mają różne odbłyski. Raz miały kolor zielono -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: