SKUTKI ZŁEJ KOMUNIKACJI.pdf

amerykańskich i holenderskich linii

lotniczych. W obu maszynach byli

turyści lecący na wypoczynek na

wyspach. O 12:30 zdecydowano, że

wszystkie loty zostaną chwilowo

przekierowane na Teneryfę. KLM

wylądował o 13:38, PanAm o 14:15.

Lotnisko w Los Rodeos na Teneryfie

było małe i nieprzystosowane do

przyjęcia pięciu samolotów (w tym

dwóch Boeingów 747). Niedziela i tylko

dwóch kontrolerów na służbie musiało

poradzić sobie z problemami.

Na lotnisku miała ponadto miejsce

awaria świateł pasa, nie dysponowało

radarem do obserwacji samolotów na

ziemi ani samochodami „Follow me”

(ang. Jedź za mną) do pokazywania

prawidłowej drogi kołującym

samolotom. Dlatego też w warunkach

ograniczonej widoczności kontrolerzy

musieli się opierać tylko na

meldunkach załóg samolotów o ich

położeniu na płycie, a załogi te mogły

pomylić drogę.

SKUTKI ZŁEJ KOMUNIKACJI

Idźcie dokładnie drogą, jaką

wam nakazał Pan, wasz Bóg,

abyście zachowali życie, aby się

wam dobrze powodziło i abyście

długo żyli w ziemi, którą

posiądziecie! (5 Moj. 5,33 BW str.

202).

Gdy dochodzi do tragedii, w których

giną ludzie, dziesiątki ludzi, bardzo

często się słyszy z ust ludzi wierzących

pełne rozpaczy oskarżenia: Boże,

gdzie byłeś! Boże, dlaczego? Gdzie był

wtedy Bóg? Bardzo często te słowa

wykrzykują nagłówki gazet - z jednej

strony grając na emocjach a z drugiej

zachęcając w ten sposób do kupna

numeru. W tych niesprawiedliwych

oskarżeniach jakoś na uboczu

pozostają pytania o to, gdzie był

człowiek… gdzie był okazuje się

znacznie później…

Kontrolerzy mieli problemy ze

znajomością języka angielskiego Załoga

samolotu PanAm SŁUCHAŁA, ALE

NIE MOGŁA ZROZUMIEĆ poleceń

kontroli, czy mają opuścić podczas

kołowania pas startowy zjazdem

pierwszym (ang. first) czy może

trzecim (ang. third) Ten sam problem

(z numerami zjazdów) również

dotyczył wcześniej samolotu KLM –

piloci SŁUCHALI ALE

Z PROBLEMAMI hiszpańskich

kontrolerów, którzy ostatecznie

nakazali Holendrom wykonanie całości

kołowania po pasie startowym.

Kontrolerzy coraz częściej mylili

numery samolotów i dodatkowo

SŁUCHALI NIE TEGO CO TRZEBA -

relacji radiowej z meczu piłki nożnej

narodowej reprezentacji.

27 marca 1977 na Teneryfie na

Wyspach Kanaryjskich zapowiadał się

ciepło i słonecznie. Senne, małe

lotnisko na Teneryfie obsługiwane

przez dwóch kontrolerów lotów budziło

się do życia. Miał to być zwykły dzień,

może nawet spokojniejszy niż

poprzednie – była to bowiem niedziela.

Nikt owego dnia nie podejrzewał

nawet, że za kilka godzin wydarzenia

jakie się tu rozegrają będą tematem nr

1 wszystkich światowych mediów.

Wszystko zaczęło się od alarmu

bombowego na lotnisku Gran Canaria

niedaleko Las Palmas, dokąd miały

początkowo lecieć dwa Boeingi 747

W przypadku holenderskiej załogi

źródłem problemów mógł być też jej

skład — kapitanem był główny pilot

linii KLM drugi pilot sporo ustępował

mu stażem i pozycją w linii lotniczej,

a inżynier pokładowy im obu. Owi

młodsi członkowie załogi nie mieli

odwagi, żeby poinformować szybko

i zdecydowanie o błędnej decyzji

starszego wiedząc, że on i tak nie

POSŁUCHA ich ostrzeżenia –

powiedzenie, że kapitan na statku jest

„pierwszym po Bogu” a nawet jak

Bogiem czyni z niego źródło

nieomylności. Po kilku godzinach

oczekiwania, po zatankowaniu paliwa

samolot KLM zaczął kołować po pasie

startowym, gdyż droga kołowania była

częściowo zablokowana przez inne

samoloty. Początkowo kontrolerzy

chcieli, aby holenderski samolot część

kołowania wykonał po pasie, a potem

zjazdem nr 3 przejechał na drogę

kołowania i tamtędy je zakończył, ale

Holendrzy NIE SŁYSZELI czy ma to

być zjazd nr 1 czy 3, więc żeby nie tracić

czasu zmienili polecenia. Na końcu

pasa wykonał zwrot o 180° i ustawił się

o 17:04 na pozycji startowej.

z wieży i z samolotu PanAm, piloci

KLM NIE USŁYSZELI w całości

drugiego komunikatu wieży kontrolnej,

jedynie jego początkowy fragment,

słowo: „Dobrze”, jako udzielenie zgody

na start. Słysząc wymianę zdań

pomiędzy załogą KLM a wieżą

kontrolną piloci PanAm wpadli

w panikę: „My wciąż kołujemy po pasie

startowym!”.Dalsza część komunikatu

była silnie zniekształcona. KLM zaczął

się rozpędzać, po pasie, na którym

kołował PanAm. Równocześnie załoga

PanAm-u poinformowała wieżę, że po

zwolnieniu pasa nadadzą komunikat.

Załoga samolotu KML nie SŁYSZAŁA

treści słów tej rozmowy (piloci zajęci

startem mogli nie zwracać większej

uwagi na to, co słyszą w słuchawkach),

bo pilot usiłował uprzedzić obu pilotów

amerykańskiego samolotu, że pas

startowy może być zajęty, ale ci

odpowiedzieli „Na pewno! [jest

wolny]”. O 17:06 piloci dostrzegli się w

gęstej mgle z odległości kilkuset

metrów. PanAm chciał jak najszybciej

usunąć się z pasa - stanął bokiem do

KLM, którego załoga próbowała

desperacko wystartować, żeby

przelecieć nad PanAm-em. Samolot

KLM wpadł na niego z prędkością 290

km/h. Zmiażdżył górny pokład swoim

silnikiem i podwoziem, przeleciał

jeszcze 150 m i uderzył w ziemię,

eksplodując. Szorował jeszcze po pasie

kilkaset metrów. Efekt – co zakrawa na

ironię - największa katastrofa lotnicza

ma miejsce na ziemi, na małym,

prowincjonalnym lotnisku.

Ginie w niej 571 pasażerów i członków

załogi. Dlaczego? Zostały złamane

właściwie wszystkie procedury.

Prawdopodobnie mały samochodzik

pilotujący samolot na pas startowy albo

do jednego ze zjazdów, umożliwiający

start drugiego, uratowałby całą

sytuację. Być może coś innego… A dalej

to już mieliśmy do czynienia

z totalnym, rozłożonym w czasie

paraliżem. Przypomnę słowa

O 17:02 na tym samym pasie

rozpoczęło się kołowanie PanAm.

Kiedy kapitan KLM chciał już

startować, drugi pilot przypomniał mu,

że nie SŁYSZAŁ zgody na start. W tym

czasie piloci PanAm mieli zjechać

z pasa startowego zjazdem nr 3, ale

minęli go — lotnisko leży pomiędzy

pasmami gór, z których często schodzą

mgły, utrudniając całkowicie

widoczność pilotom. Komunikatu

o możliwym załamaniu pogody załogi

samolotów NIE USŁYSZAŁY.

Drugi pilot samolotu KLM

poinformował wieżę o gotowości do

startu. Po chwili kapitan Jacob van

Zanteen zakomunikowała ruszamy.

Kontrola BŁĘDNIE ZROZUMIAŁA

KOMUNIKAT, jako informację jedynie

o gotowości do startu i odpowiedziała:

Dobrze bądźcie gotowi do startu.

Wezwę was. W wyniku nałożenia się

równocześnie nadanych sygnałów

przytoczone w tej relacji: Nie słuchali,

nie rozumieli, słuchali nie tego, co

powinni, nie posłuchali, nie słyszeli, nie

słyszał nikt, słyszeli, ale nie zrozumieli,

nie usłyszeli – słowa, oddające stan

umysłu kilku osób, od których zależało

życie. Własne i powierzonych im osób.

Osób, które zawiodły. Całkowicie.

Zawsze można szukać tzw. przyczyn

obiektywnych, ale nie zmienia to faktu,

że wszyscy uczestnicy tej

przygnębiającej historii przez ponad

3 godziny, rozmawiali między sobą

WZAJEMNIE SIĘ NIE SŁYSZĄC….

odpowiedział: Wszystkie słowa, które wypowiedział

Pan, wypełnimy”.

Usłyszeli wszystko? Tak. A potem

Mojżesz poszedł na górę Synaj. A jak

powrócił, to zastał lud pogrążony

w amnezji, która sprawiła, że akuratnie

był w trakcie zawierania nowego

przymierza…. Wystarczyło 40 dni

nieobecności Mojżesza, aby to

poprzednie unieważnić. Dlaczego? – tu

również możemy doszukiwać się tzw.

obiektywnych przyczyn….. odpowiedź

jest bardzo prosta. Znamy ją ale często

o niej zapominamy… zapominamy, że

słuchać, to nie tylko pewna czynność,

w którą Bóg nas wyposażył, ale stan

w jakim powinniśmy zawsze trwać – to

POSŁUSZEŃSTWO. powodem był brak

posłuszeństwa.

Przez ostatni kwartał czytaliśmy

o LUDZIACH W DRODZE . W drodze

do Ziemi Obiecanej po drodze

To nie mogło skończyło się dobrze. Bo

nic nie zaczęło się dobrze… Jak się

okazuje – sztuka słuchanie tego, co

właściwe, co potrzebne, co niezbędne,

co chroni, co w konsekwencji może

uratować – nawet wśród osób, których

praca z zasady polega w znacznej

mierze na słuchaniu, bywa fatalna w

skutkach.

W V Moj. 6,4-6 (str. 202) czytamy:

N I E P O S Ł U S Z E Ń S T W A.

W IV Moj. 13,2 (str. 162):

„Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan

jedynie! Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego,

z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej

siły swojej. Niechaj słowa te, które Ja ci dziś

nakazuję, będą w twoim sercu”.

„Wypraw mężów, aby poszli na zwiady do ziemi

kananejskiej, którą daję synom izraelskim;

wyprawcie po jednym mężu z każdego plemienia ich

ojców, wszystkich, którzy są wśród nich wodzami”.

Wypraw mężów…. niech zobaczą, niech

opowiedzą, niech lud usłyszy, jak

piękna jest Ziemia Obiecana. Ziemia

będąca spełnieniem marzeń

i oczekiwań zniewolonego narodu.

Mieli tylko uwierzyć i powierzyć Bogu

swój dalszy los. Mieli tylko zaufać

i posłuchać – TYLKO. Tylko z Bogiem

to mógł być moment (błyskawiczna

wojna z Sychonem czy też Ogiem).

Brak posłuszeństwa Bogu kosztował 40

lat. Można powiedzieć, że po tym

wszystkim, czego doświadczał Bóg ze

strony Izraelitów podczas tej wędrówki,

to i tak cena niezbyt wygórowana – bo

zachowali to co najcenniejsze - życie.

Tylko Boża miłość i zaufanie Boga do

człowieka, zaufanie w jego przemianę,

w przyjęcie wiarą Bożych rozwiązań

uratowała ich od zagłady. Bo przecież

Starałem sobie wyobrazić reakcję

Izraelitów na te słowa. Na ich dźwięk

cichły rozmowy, przerywano pracę być

może sen, wstrzymywano oddech...

wszyscy zamieniali się w słuch dzisiaj

i jeszcze wspanialszego jutra. Warunek

był jeden: SŁUCHAJ. I słuchali.

Właśnie dzisiaj zakończyliśmy wspólną

z narodem wybranym 40-letnią

wędrówkę, która rozciągnęła się

w czasie, z jakiego powodu?

Czy z powodu tego, że nie słuchali -

owszem słuchali.

W II Moj. 24,3 (str. 88) czytamy słowa,

jakie wypowiedział lud przed

zawarciem przymierza z Bogiem:

„Przyszedł więc Mojżesz i obwieścił ludowi wszystkie

słowa Pana i wszystkie prawa, lud zaś jednogłośnie

nie posłuszeństwo. Jak to jest z naszym

słuchaniem, czyli posłuszeństwem.

Albo zadajmy sobie wprost pytanie –

DLACZEGO JESTEŚMY NIEPO-

SŁUSZNI?

spowiedź została jakby obdarta ze

swojej świętości. Nadal chodziłem, ale

to już nie było to... Czy nie grozi nam

instrumentalne traktowanie tego

tekstu? Lubimy bardzo ten tekst, ale

kochamy Jezusa. Czy jego krew, której

nie widzimy, na co dzień, ale którą

jesteśmy totalnie ubrudzeni, to

wszystko, co dla nas uczynił i czyni

każdego dnia powinno stanowić

wystarczającego

Pomimo tego, że posłuszeństwo

towarzyszy nam od dziecka. Dom

naszego dzieciństwa, wiele lat nauki,

pierwsza praca, własny dom, my – już

jako nie dzieci ale rodzice – wszystko to

opiera się na posłuszeństwie. A mimo

tego jesteśmy nie posłuszni – dlaczego?

Bo nie słuchamy….. Trzymając się

terminologii lotniczej dostosowując je

do sfery duchowej; Procedury znamy –

najdoskonalszy zestaw przepisów, spis

zagrożeń i sposoby ich unikania, często

pojawiający się głos kontrolera, głos

mówiący do mnie osobiście, głos

słyszalny bardzo dobrze, jeżeli tylko nie

spowoduję awarii na łączach.

powodu,

aby

nie

grzeszyć?

„Dzieci moje, to wam piszę abyście nie

grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył….”.

W tym początku wersetu kryje się

podpowiedź…. My mamy nie

grzeszyć!!!! Mamy wszystkie

instrumenty nawigacji duchowej, aby

tak się stało. Na tym fragmencie jest

zasadzony ciężar słów apostoła Jana.

Dopiero wówczas (1 Jn. 1,9) zyskuje na

potędze. Wyznawanie grzechów, to

płacz, pokora, post, wstyd – to akt

szczerości, to moja, nasza odpowiedź

na Bożą ofertę zbawienia.

Musimy w tym spowszedniałym

świecie zastanowić się nad samym

sobą. Kiedyś z tego miejsca

przytoczyłem dane o tym, że z naszą

znajomością Biblii bywa różnie –

czytamy coraz rzadziej – co to oznacza?

Że słyszymy coraz gorzej, a z tego, co

słyszymy, wybieramy to, co nam

wygodne albo czym możemy zabłysnąć

lub zaszokować. I tym sposobem

powoli, sądząc, że pewnie trzymamy się

Bożych sterów spadamy. I upadamy.

Mój staż zborowy nie jest najdłuższy,

ale pamiętam jeszcze wiele twarzy tych

braci i sióstr, którzy nie słuchali,

słuchali nie tego, co trzeba, nie

rozumieli, tego co słuchają – zamiast

piotrowego nawołania aby słuchali

bardziej Boga obrali zupełnie inny

kierunek. A wystarczyło tylko słuchać.

Zachęca nas do tego apostoł Paweł.

Rzym. 10,17 (1219):

(Hebr. 3,15 str. 1300):

„Gdy się powiada: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie

zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu”.

…..jeżeli tylko moje serce – DEKALOG,

BIBLIA, JEZUS CHRYSTUS…

Ale nadal grzeszymy. W tym miejscu,

pojawiają się słowa, które wszyscy

znamy (1 Jn. 2,1-2 str. 1324):

„Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli.

A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca,

Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. On ci jest

ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze,

lecz i za grzechy całego świata”.

…..Wspaniały tekst, z którego płynie

nadzieja, zbawienie…. Ale tkwi w nim

pewne niebezpieczeństwo. Pamiętam,

że przed laty bardzo ważnym

elementem mojej duchowości, tak to

wówczas postrzegałem, była spowiedź.

Przygotowywałem się do niej,

przeżywałem. Do momentu, w którym

jeden z moich kolegów w odpowiedzi

na moją reakcję na pewne wyrządzone

zło powiedział: się pójdzie do

spowiedzi…… Nagle w tym momencie

„Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez

Słowo Chrystusowe”.

zastygłych w uścisku triumfu

i zwycięstwa… Cieszę się, że tu jesteś –

zdawało się słyszeć drżący głos Naszego

Pana …. Wpaść w objęcia Chrystusa……

Czy to nie wspaniała perspektywa?

Historia ta ma ciąg dalszy. Stanowią ją

Andrzej, Ewa, Michał, Bogdan, Tomek,

Igor….

Hebr. 11,16 (str. 1307):

... ze słuchania…. Nie jakiegoś tam –

słuchanie Chrystusa – w słowie Bożym

są ukryte a zarazem dostępne każdemu

owe stery duchowości. Najprostsze

rozwiązania są najtrudniejsze. Chrystus

nie przyszedł na świat, aby nam

komplikować życie. W Ew. Jn. 12,46

(str. 1156):

„Lecz oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej.

Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich

Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto”.

„Ja jako światłość przyszedłem na ten

świat, aby nie pozostał w ciemności nikt,

kto wierzy we mnie”

Wędrówka, nasza pielgrzymka wciąż

trwa,…. do niebiańskiego Jordanu

coraz bliżej… I należałoby może po raz

kolejny pozwolić sobie na głębszą

refleksję, jak my - Duchowy Izrael

radzimy sobie w tej jedynej,

niepowtarzalnej drodze. Maszerujemy

ufni, czy człapiemy w zwątpieniu?

Za kilka dni zakończymy kolejny etap –

rok, naszego pielgrzymowania. Nowy

rok, to nowe plany. Czy w planach tych

znajdzie się potrzeba naszego pełnego

oddania się służbie posłuszeństwa

Naszemu Panu? Czy ów podręcznik

duchowej nawigacji będzie nam

kompasem na szlakach codzienności?

Jak pilot kieruje samolotem, trzymając

wyznaczonego kursu… tak (2 Tes. 3,5 –

str. 1282):

– na lotnisku zgasło oświetlenie.

Awaria! Jezus Chrystus jest

bezawaryjny, w swej doskonałości

oświetla nasze życie perfekcyjnie, tyle

że być może dostrzegamy to światło

podobnie jak Izraelici, którzy w słupie

ognia po pewnym czasie widzieli

ochronę przed chłodnymi nocami. Ale

nie Boga…. Jest jeszcze jeden aspekt

naszego posłuszeństwa .

Czytamy on nim w Flp. 2,8 (str. 1268):

„Uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i

to do śmierci krzyżowej”.

Posłuszeństwo do końca. Mahatma

Ghandi – ojciec państwowości

indyjskiej powiedział pewną sentencję:

Najpierw Cię ignorują, potem się

z Ciebie śmieją, później z Tobą walczą.

Później wygrywasz. Jeśli zachowasz

posłuszeństwo bez względu na

okoliczności - wygrasz. Jak Józef, jak

Daniel jak… wielu innych. Oni są

żywym świadectwem posłuszeństwa

i wiary… wiary, której nie złamały

okoliczności, lęk przed śmiercią….

Podczas Kampu, jeden z prelegentów

opowiadał o powtórnym przyjściu Pana

Jezusa. W sposób niezwykle plastyczny

opisywał spotkanie zbawionych ze

Zbawicielem. W tym momencie na

planszy pojawił się obraz wzruszonego

Pana Jezusa i jednego z Bożych Dzieci

„Pan zaś niech kieruje serca wasze ku miłości Bożej

i ku cierpliwości Chrystusowej”.

Serca odrodzone i posłuszne …. Amen

Kazanie wygłosił Lucjan Michalewicz

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: