CHOROBA SERCA.pdf

będziemy rozmawiać o sprawach

ważnych, bez znaczenia i pozornie bez

znaczenia.

CHOROBA SERCA

I nagle niespodziewanie, pewnego

marcowego dnia nie dostrzegłem

mamy w oknie, poczułem smutek, choć

wiedziałem, że jest osłabiona chorobą

to był dla mnie obraz niedorzeczny –

gdy po dosłownie kilku dniach

wjeżdżałem do Białegostoku, mamy nie

było już wśród żywych.

Bardzo lubiłem przerwy w nauce. Nie

te chwilowe dla zaczerpnięcia

świeżego powietrza, choć

niewątpliwie równie ważne, ale te

krótsze związane z okresem

świątecznym w naszym kraju, te

dłuższe zimowe, czy te bardzo długie

związane z letnim wypoczynkiem.

Wówczas wyjeżdżałem do mego

rodzinnego domu. Gdy po długiej,

niejednokrotnie męczącej podróży

szedłem przez miasto w stronę domu,

tuż na wysokości mostu na Sanie

(mieszkałem tuż za mostem) moim

oczom przez lata ukazywał się ten sam

widok.

Pusty balkon, okno puste stały się dla

mnie synonimem nieodwracalnej straty

– to był dramat, tragedia, rozpacz

a budzące się we mnie przekonanie, że

nie potrafiłem docenić tego, że jest, że

czeka.

Czułem bezsilność, wiedząc, że o wielu

sprawach nie wiem, bo rozmowy o nich

przesuwałem „na potem”, „na później”

na jutro, które już nie nadeszło.

Od tamtej chwili minęło już ponad 15

lat a ilekroć jestem w mieście mojej

przeszłości, przechodząc przez most

wpatruję się w balkon i okna – tam

jest zamknięta miłość, której nie

umiałem dostrzec i smutek, który

patrząc w tamtą stronę, zawsze będę

widzieć.

Moja mama stojąca na balkonie, gdy

było ciepło i jasno albo w oknie gdy

pogoda była niekorzystna wypatrując

mej sylwetki.

„Przez wiele lat obiecywałem Mamie trzy

rzeczy: że zaproszę ją do Krakowa, że pokażę

Zakopane i góry, że pojadę z Mamą nad

morze. Mama nie zobaczyła nigdy Krakowa,

ani gór (z Morskim Okiem w środku) ani

morza. Nie dotrzymałem obietnic. Minęło od

śmierci Mamy prawie pół wieku... Czemu jej

nie zawiozłem do Krakowa, nie pokazałem

Sukiennic, Wisły. Nigdy mi nie przypominała,

nie robiła wyrzutów. Mama nigdy nie

widziała Warszawy, Mama nigdy nie leciała

samolotem, nie płynęła statkiem. Nie

zawiozłem mamy nad morze, nie przyniosłem

muszelki albo bursztynowego kamyczka...”.

Mnie było łatwiej ją zauważyć – po

prostu wiedziałem gdzie mam patrzeć

i zaczynałem rytuał powitania

machając ręką – mama to widząc –

odwzajemniała powitanie. Identycznie

wyglądał mój wyjazd – dopóki nie

straciliśmy kontaktu wzrokowego –

stała i machała ręką na pożegnanie.

Potem, w podobny sposób witała już

nie tylko mnie, ale moją rodzinę. To że

jest, fakt że czeka, że wita, z czasem

stało się czymś oczywistym, wręcz

schematem – kątem oka widziałem

a nawet samą świadomością po prostu

czułem że jest, że czeka, że wita, że

To tylko fragment tego, czego nie

zrobił a co chciał uczynić dla

swojej Mamy Tadeusz Różewicz,

o czym po latach napisał

w książce pt. „Matka odchodzi”.

doświadczenie????

Dwojakie postrzeganie tego samego

problemu. Jedno z perspektywy

studenta, jakich wielu, drugie, to

spojrzenie jednego z najwybitniejszych

polskich współczesnych pisarzy.

Wszystko ich dzieli: wiek,

doświadczenie, zawód, życiorys ale

jedno łączy: przekonanie że czas jest

naszym sprzymierzeńcem, że zdążymy,

że załatwimy, że pomożemy, że

wybaczymy, że porozmawiamy, że

uwierzymy, że zauważymy, że

wysłuchamy, że odwiedzimy, że

...można wymieniać. Być może są tutaj

osoby, które identyfikują się

z przytoczonymi przykładami, może

niektóre właśnie teraz dostrzegają

dramatyczną analogię do historii

własnego życia...

Mówimy o żalu, smutku za ukochaną

osobą, której nie poświęciliśmy dość

czasu. I powraca Pan Jezus i mówi do

nas takie oto słowa:

Mt 7,23: „Nigdy was nie znałem.

Odejdźcie ode Mnie wy, którzy

dopuszczacie się nieprawości!” (BT).

Czy te słowa mogą odnosić się do

omawianej sytuacji? Myślę, że tak. Pan

Jezus mówi: Nie chcę mieć z wami do

czynienia!! Nie tak Was uczyłem!! 1354

strony Biblii, dziesiątki dowodów na to

jak cię kocham i przykładów jak ty

masz kochać, dowody pamięci o Tobie

dbałości o ciebie... ale ty wolałeś dbać o

siebie. Nieprawość zwykle kojarzy nam

się z jakimś spektakularnym grzechem.

Ale w samym słowie n i e p r a w o ś ć

zawarta

Jakoś tak wyszło – załatwimy to

jutro, słuchaj – zadzwonię za

godzinę, wpadnę pojutrze,

cierpliwości – nie pali się. I bardzo

często ktoś nam wierzy i – jak mama

Różewicza –

jest

jego

definicja –

postępowanie wbrew prawu –

12,30-31:

„Będziesz tedy miłował Pana Boga

swego, z całego serca swego i z całej

duszy swojej i z całej myśli swojej

i z całej siły swojej. A drugie jest to:

Będziesz miłował bliźniego swego jak

siebie samego. Innego przykazania,

większego ponad te nie masz” (str.

1085).

milczy

czeka...

i odchodzi.

I gdy zasypia w prochu ziemi, my nagle

budzimy się ze swego egoizmu, tyle że

za późno – pozostaje żal, gorycz,

czujemy duchową pustkę, mamy

świadomość emocjonalnej porażki.

Tak – coś i kogoś przegrywamy, ale

stosując podobny mechanizm w życiu

duchowym – możemy przegrać nie

COŚ, ale KOGOŚ a tym samym

WSZYSTKO. Paradoksalnie grozi nam

utrata tego, w co, jako chrześcijanie

wierzymy, o czym rozmawiamy między

sobą, o czym marzymy. W tym naszym

„na później” chyba zapominamy, że

owo „później” najpóźniej powinno

oznaczać dziś... moje doświadczenie,

doświadczenie pisarza świadczy

o czymś zupełnie innym... a wasze

Niewątpliwie ówczesny świat miał

z tym problem – stąd podniesienie

przez Chrystusa tych stwierdzeń do

rangi prawa. A współczesny człowiek?

Nie łudźmy się. Opisane przykłady

dowodzą, że nic się w tej materii nie

zmieniło. Miłował z całego serca....

Gdy mówimy miłość – widzimy serce.

Jak widać jest to nie tylko poetyckie

ujęcie tego stanu, ale także biblijne.

W ST serce jest źródłem uczuć, tam

mieszka ból i wzruszenia, spokoju

i opanowania,

tam

przebiega

namiętność, w sercu mają swoje źródło

akty ludzkiej woli, serce płonie

gniewem, jest źródłem mądrości

i decyzji. W założeniach Bożych serce

było miejscem, w którym dzieje się

dobrze i rodzi się dobro. Ale grzech

wypaczył serce do tego stopnia, że

w Ks. Jerem. 17,9 czytamy takie oto

zdanie:

„I dam wam serce nowe, i ducha

nowego dam do waszego wnętrza,

i usunę z waszego ciała serce kamienne,

a dam wam serce mięsiste” (BW).

Co robi Bóg? Dokonuje przeszczepu

serca:

Usuwa to niewydolne, skażone

zainfekowane grzechem, a jego miejsce

pojawia się nowe bijące Duchem

Świętym. Niekiedy patologiczne

procesy w naczyniach krwionośnych

prowadzą się do odkładania w nich soli

wapnia – wówczas dochodzi do zawału

serca. Jest to proces niezauważalny,

rutynowe badanie nie jest w stanie

stwierdzić schorzenia, dopiero zawał

serca pokazuje, jak daleko posunęła się

choroba. Identycznie działa grzech.

Powoli odkładające się sole grzechu,

zabijają nasze serce, ono z kolei zabija

miłość, a dalej tego, który jest miłością,

o czym czytamy w 1 Jn 4,8:

„Podstępne jest serce, bardziej niż

wszystko inne, i zepsute, któż może je

poznać?” (str. 835).

Podstępne zepsute serce... czy takim je

pamiętamy, czy może należy ono do

naszej przeszłości? Każdy z nas wie, że

pomimo, że nasze serce jest całkiem

dobrze zabezpieczone, w aspekcie

bezpieczeństwa przed grzechem jest

nagie... Sami nic z tym nie możemy

zrobić, choć to nasze serce od lat 20,

40, 80 – wcale nie zostało przez nas

poznane... czy jest ktoś, kto może je

poznać... No oczywiście Ps. 51,12

Dawid prosi:

„kto nie miłuje nie zna Boga, gdyż Bóg

jest miłością” (str. 1327).

„Serce czyste stwórz we mnie, o Boże,

a ducha prawego odnów we mnie” (str.

621).

Duchowa śmierć! Nie wiem ile razy

czytaliśmy ten fragment – ale dzisiaj

brzmi on bardziej niż dramatycznie...

kto nie miłuje... kto... (i tu w y m i e n i

a m y...) nie zna Boga... no przyznam,

że może to być dla chrześcijanina

przykra nowina... nie znać Boga... czy

można być chrześcijaninem i nie znać

Boga? Zapytaj się swojego serca,

KONIECZNIE DZISIAJ i wsłuchaj, w

jego odpowiedź... Ostatnio oglądaliśmy

film pt. „Końcowe wydarzenia” –

fabularyzowany zapis czasu

poprzedzającego przyjście i moment

przyjścia Pana Jezusa...

Są sytuacje w życiu, że jedynie

przeszczep serca ratuje życie człowieka

– choroba niedokrwienna serca,

choroba zastawek sprawia, że

podejmuje się ten ryzykowny, grożący

wieloma powikłaniami zabieg. Ale

jednak obie strony pacjent i lekarz

podejmują to ryzyko, bo stawką jest

życie. Bywa, że zaniechanie,

samolubstwo, znieczulica, pycha tak

wypełniają nasze serce, że w ostatnim

akcie rozpaczy padamy na kolana

i świadomi swego stanu, świadomi

własnej niemocy, prowadzeni Duchem

Świętym, który dostrzega szczerość

tego kroku, słyszymy Bożą odpowiedź,

doświadczamy Bożego ratunku: Ez

36,26 (str. 928).

Ludzie będą badać serce... (robotnik

w kasku, wątpliwości, jaką drogą szedł)

Jer. 21,8:

„A ludowi temu powiedz: Tak mówi

Pan: Oto ja daję wam do wyboru drogę

życia albo drogę śmierci” (str. 839).

miłujesz? Pan Jezus po dwukrotnym

zapewnieniu przez Piotra, że tak...

zapewniając trzeci raz, pobrzmiewa

w tym pewna nuta irytacji... Przecież

Panie wiesz, po co pytasz... A co nasze

przewrotne serce odpowiedziałoby

Panu Jezusowi, i za którym razem?

Studiując ten temat uzmysłowiłem

sobie sens pewnego potocznego

stwierdzenia: „Nie masz za grosz serca”

– jak to! Przecież mamy, przecież ono

bije, pompuje krew, dostarcza

składników odżywczych, dostarcza

tlenu, przecież żyjemy... ale z drugiej

strony wysoki bądź rosnący poziom

złego cholesterolu grzechu może nasze

życie sprowadzić do poziomu duchowej

wegetacji, następnie duchowej śmierci,

stanu, którego nie będziemy umieli

rozpoznać, aż nadejdzie śmierć fizyczna

grzebiąc wraz z nami marzenia

o zbawieniu.

Hbr. 3,15:

„Dziś jeśli głos jego usłyszycie, nie

zatwardzajcie serc waszych” (str.

1300).

Odrzucenie Bożej drogi dzisiaj

w nadziei, że będziemy mogli

zaakceptować ją jutro, jest

zatwardzeniem względem Pana

naszego serca. Mówi dziś!

Pomimo, że nie ma innej opcji, my nie

zrażeni tym Bożym stwierdzeniem,

beztrosko wydeptujemy własne ścieżki,

podążamy cudzymi śladami,

przyłączamy się do innych, z którymi

nam nie po drodze... sami wiemy, co

dla nas jest najlepsze, wiemy więcej niż

Bóg. Za nic mamy ostrzeżenie, że:

Im dłużej jestem z Bogiem, tym

bardziej uzmysławiam sobie, jak

trudną wybrałem drogę, ale wiem też,

że poddając się Jego prowadzeniu, „zła

się nie ulęknę” i wciąż wiem, że mam

szansę daną od Boga, ale tylko dzisiaj.

„Niejedna droga zda się człowiekowi

prosta, lecz w końcu prowadzi do

śmierci” (Przyp. 14,12 str. 715).

Bez codziennego błagania, o stworzenie

w nas czystego serca, w którym miłość

Boża rozlana jest przez Ducha Świętego

Rzym. 5,5, bez dbałości o nie modlitwą,

ale także przez właściwe słowo, jakie

mamy do przekazania, godną postawę,

jaką przyjmujemy wobec np.

wierzących inaczej, na ile jesteśmy

szczerzy i otwarci wobec nas samych,

jak jesteśmy w stanie pomóc

potrzebującym – bez pozytywnej

odpowiedzi na tak postawione kwestie

będziemy owszem ludźmi, ale czy

chrześcijanami – sami udzielmy sobie

we własnym sumieniu odpowiedzi na

te pytania.

Wy wszyscy mamy taką samą szansę

dzisiaj. Jeżeli są problemy w rodzinie,

w zborze, czego nie załatwić tego

dzisiaj, a w pracy w poniedziałek

(Ufam, że dla wszystkich to będzie

dzisiaj ).

2 Tym. 4,7 (str. 1291):

„Dobry bój bojowałem, biegu

dokonałem, wiarę zachowałem” (BW).

To mówi Saul. Jakąż musiał mieć

wiarę. Co za pewność słów, jakie

wypowiedział – a przecież z ludzkiej

perspektywy był bez szans.

Na szczęście tylko z ludzkiej. Ksiądz

Twardowski napisał znane chyba przez

Sumą tych pytań jest wypadkowa,

o której cały czas mówimy. Miłość.

Codziennie mamy odpowiadać

Chrystusowi na pytanie zadane

apostołowi Piotrowi: Czy mnie

wszystkich słowa:

„ Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko

odchodzą”

i jest to prawda wokół której krążyły

dzisiaj słowa... Ja bym sparafrazował te

słowa:

„Spieszmy się kochać Chrystusa - On szybko

przyjdzie...”.

Kazanie wygłosił Lucjan Michalewicz

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: