Dean
KOONTZ
Dobry zabójca
Z angielskiego przełożył
ANDRZEJ SZULC
Tytuł oryginału: THE GOOD GUY
Copyright © Dean Koontz 2007
All rights reserved
Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2009
Polish translation copyright © Andrzej Szulc 2009
Redakcja: Beata Słama
Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski
Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz
Skład: Laguna
ISBN 978-83-7359-815-7
Dystrybucja
Firma Księgarska Jacek Olesiejuk
Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.
t./f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009
www.olesiejuk.pl
Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe
www.merlin.pl
www.empik.com
www.ksiazki.wp.pl
WYDAWNICTWO ALBATROS
ANDRZEJ KURYŁOWICZ
Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa
2009. Wydanie I Druk: OpolGraf S.A., Opole
Dla Mike'a i Mary Lou Delaneyów
za waszą dobroć, przyjaźń i za cały śmiech — nawet jeśli
często nie wiecie, dlaczego się z was śmiejemy.
Z wami. Śmiejemy się z wami.
Kochamy was.
Powiem panu wielką tajemnicę, drogi przyjacielu. Niech pan nie czeka na Sąd Ostateczny. Sąd Ostateczny jest co dzień.
Albert Camus Upadek, przeł. Joanna Guze, PIW 1971
Część pierwsza
Właściwe miejsce, niewłaściwy czas
1
Jętka ślizga się czasami po stawie, zostawiając za sobą ślad cienki niczym pajęcza nić, i dzięki temu umyka uwagi polujących w locie ptaków i nietoperzy.
Mając sześć stóp i trzy cale wzrostu, dwieście dziesięć funtów żywej wagi, wielkie dłonie i jeszcze większe stopy, Timothy Carrier nie mógł przemieszczać się niepostrzeżenie jak jętka, lecz mimo to bardzo się starał. Choć miał na nogach ciężkie robocze buty i stąpał niczym John Wayne, co było u niego naturalne i czego nie mógł zmienić, zdołał wejść do tawerny Lamplighter i przejść przez całą salę, nie zwracając na siebie uwagi. Nie zerknął na niego żaden z trzech mężczyzn siedzących blisko drzwi ani żadna z par w dwóch boksach.
Sadowiąc się na ostatnim stołku, daleko za ostatnią z lamp, które polerowały mahoniowy kontuar barwy melasy, westchnął zadowolony. Z perspektywy frontowych drzwi był najmniejszym mężczyzną w całej sali. Jeżeli przednią część tawerny uznać za budkę maszynisty, tu znajdował się przedział mieszkalny. Ci, którzy siadali w tym miejscu w leniwy
poniedziałkowy wieczór, byli na ogół milczkami.
Liam Rooney, który był właścicielem i jedynym barmanem tego wieczoru, nalał beczkowego piwa i postawił je przed Timem.
— Któregoś dnia wejdziesz tu z dziewczyną — powiedział — i skonam z wrażenia.
— Myślisz, że przyprowadziłbym dziewczynę do tej speluny?
— Jaki jeszcze lokal znasz oprócz tej speluny?
— Mam swój ulubiony sklep z pączkami.
— Jasne. Kiedy już zmieciecie razem tuzin, zabierzesz ją do wielkiej drogiej restauracji w Newport Beach, usiądziecie na krawężniku i będziecie patrzyli, jak chłopaki odprowadzają na parking eleganckie samochody.
Tim upił łyk piwa, a Rooney wytarł bar, mimo że był czysty.
— Masz szczęście, że znalazłeś Michelle — powiedział Tim. — Dziś już takich nie ma.
— Michelle ma koło trzydziestki, tak samo jak my. Jeśli dziś już takich nie ma, to skąd się wzięła?
— To cała zagadka.
— Żeby wygrać, trzeba brać udział w meczu — stwierdził Rooney.
— Biorę udział w meczu.
— Wrzucanie samemu piłek do kosza to jeszcze nie mecz.
— Nie przejmuj się mną. Kobiety bez przerwy pukają do moich drzwi.
— Owszem — mruknął Rooney — ale przychodzą parami i chcą ci opowiedzieć o Jezusie.
— Nie ma w tym nic złego. Dbają o moją duszę. Czy ktoś już ci mówił, że jesteś złośliwym sukinsynem?
— Ty mówiłeś. Mniej więcej tysiąc razy. Nigdy mi się to
nie znudzi. Przyszedł tu wcześniej jeden facet. Ma czterdzieści lat, nigdy nie był żonaty, a teraz ucięli mu jądra.
— Kto mu uciął jądra?
— Jacyś lekarze.
— Daj mi nazwiska tych lekarzy — poprosił Tim. — Nie chciałbym przypadkiem do któregoś trafić.
— Facet miał raka. Rzecz w tym, że teraz nie będzie mógł mieć dzieci.
— Co jest fajnego w posiadaniu dzieci, kiedy popatrzysz, co się dzieje na tym świecie?
Rooney wyglądał jak niedoszły mistrz czarnego pasa, który mimo iż nie brał nigdy lekcji karate, próbował rozbić twarzą całe mnóstwo betonowych bloków. W jego niebieskich oczach paliło się jednak ciepłe światło i miał złote serce.
— O to właśnie chodzi — powiedział. — O żonę, dzieciaki i miejsce, którego mógłbyś się trzymać, kiedy cały świat rozpada się na kawałki.
— Matuzalem żył dziewięćset lat i do samego końca płodził dzieci.
— Płodził?
— Tym właśnie się zajmowali w tamtych czasach. Płodzeniem.
— To znaczy, że poczekasz z założeniem rodziny, aż będziesz miał sześćset lat?
— Ty i Michelle nie macie dzieci.
— Pracujemy nad tym. — Rooney pochylił się do przodu, skrzyżował ręce na barze i popatrzył Timowi prosto w twarz.
— Co dzisiaj robiłeś, Bramkarzu? Tim zmarszczył czoło.
— Nie nazywaj mnie tak.
— Więc co robiłeś?
— To co zwykle. Zbudowałem kawał ściany.
— A co będziesz robił jutro?
— Zbuduję następny kawał ściany.
— Dla kogo?
— Dla tego, kto mi płaci.
— Haruję w tym miejscu siedemdziesiąt godzin tygodniowo, ale nie robię tego dla klientów — stwierdził Rooney.
— Twoi klienci zdają sobie z tego sprawę — zapewnił go Tim.
— I kto jest teraz złośliwym sukinsynem?
— Nadal dzierżysz w tej dziedzinie palmę pierwszeństwa, ale staram się nie być gorszy.
— Pracuję dla Michelle i dla dzieci, które będziemy mieli. Człowiek potrzebuje kogoś, dla kogo będzie pracował, i nie mam tu na myśli osoby, która ci płaci, ale kogoś wyjątkowego, z kim można budować i dzielić przyszłość.
— Na pewno masz piękne oczy, Liam.
— Ja i Michelle martwimy się o ciebie, brachu. Tim wydął wargi.
— Jeśli jesteś sam, nie pracujesz dla nikogo — dodał Liam.
Tim zaczął cmokać. Rooney nachylił się do niego jeszcze
bliżej i ich twarze znalazły się w odległości kilku cali od siebie.
— Chcesz mnie pocałować?
— Cóż, najwyraźniej bardzo ci na mnie zależy.
— Zaparkuję zaraz tyłek na barze, możesz go sobie pocałować.
— Nie, dzięki. Nie chcę sobie pokaleczyć ust.
— Wiesz, jak się nazywa twój problem, Bramkarzu?
— Znowu zaczynasz.
— Autofobia.
— Mylisz się. Nie boję się samochodów.
— Boisz się samego siebie. Nie, to też nie oddaje istoty rzeczy. Boisz się swojego potencjału.
— Byłby z ciebie wspaniały szkolny doradca do spraw
zatrudnienia — mruknął Tim. — W tej knajpie serwują podobno darmowe precelki. Gdzie są moje precelki?
— ...
toniejatoon