Dawno, dawno temu... kiedy nie było kmputerów i innych pomocy naukowych :PP w paleolicie dolina Nilu była czymś zupełnie innym niż dziś jest. System rzeczny prawdopodobnie pokrywał znacznie większy obszar, a klimat musiałbyć o wiele bardziej wilgotny, toteż do samej Delty ciągnęły się przebogate rozlewiska i bagna. Klimat zaczął się zmieniać w końcu paleolitu, a koryto Nilu znalazło się tam, gdzie jest obecnie. Stopniowa, ale narastająca przemiana sąsiadujących ziem w pustynie spowodowała koncentrację życia i wszelkiej ludzkiej działalności wzdłuż żyznych brzegów rzeki. W neolicie, którego początki datuje się na około 10 tysięcy lat przed Chrystusem, istniały już dwie wyraźnie zróżnicowane grupy etniczne, wywodzące się z dwóch odrębnych regionów: grupę pochodzenia afrykańskiego o środkowoafrykańskim rodowdzie oraz grupę śródziemnomorską, którego korzenie wyrastały w samym sercu Azji. Do dwóch wymienionych należałoby dodać jeszcze trzecią, która miałaby jakoby poprzez Libię przywędrować w dolinę Nilu z legendarnej Atlantydy. W ten oto sposób powstały dwa ośrodki cywilizacyjne, jeden na północy kraju, w Delcie, ze stolicą o nazwie Merimda, oraz drugi, na południu skupiający się wokół miasta Tasa. To, że w owych odległych czasach ludność Egiptu dzieliła się na dwie nie do końca zintegrowane społeczności, pozostawiło pewien ślad w administracyjnym podziale kraju na tzw. "hesep", czyli prowincje, przez Greków określane "nomi". Górny Egipt miał ich 22, Dolny - 20. Owe zamierzchłe, baśniowe prapoczątki egipskiej cywilizacji sami Egipcjanie nazywają "czasem Boga", wtedy bowiem właśnie bóg Ozyrys miał zasiąść na egipskim tronie. Owo ziemskie panowanie boga zostało opisane w dokumencie znanym jako Teksty piramid. Zgodnie z legendą, Ozyrys zjednoczył wówczas, choć nie na długo, obie części kraju. Jednak dopiero od ok. 3200 r. p.n.e. można mówić o historii Egiptu w całym słowa tego znaczeniu.
Związki między Górnym a Dolnym Egiptem
Historia zaczyna się od Namera, którego identyfikuje się niekiedy z mitycznym królem Menesem, zjednoczycielem obu królestw. To on zapoczątkował pierwszą z 31 dynastii, jakie zasiadały na egipskim tronie do 332 r. p.n.e., kiedy to Egipt zostal podbity przez Aleksandra Wielkiego. W Egipcie istniały trzy korony: Biała Korona Północy, Czerwona Korona Południa i Korona Podwójna, składająca się zelementów obu koron i symbolizująca pojednanie. Analogicznie gryf symbolizował Górny Egipt, zaś kobra - Dolny.
Początki Starego Państwa sięgają ok. 2700 r. p.n.e. Wielu naukowców uważa, że właśnie wtedy cywilizacja egipska przeżywała szczytowy okres swojego rozwoju. Niekeidy mówi się również o Królestwie Memfickim, albowiem stolicę kraju przeniesiono wtedy z Abydos do Memfis. Był to czas tworzenia się podstaw prawa cywilnego i religijnego, pisma oraz sztuki. Pierwszym wybitnym władcą tego okresu był faraon Zoser z początków III dynastii. To on zbudował piramidę w Sakkara. Zoser ustanowił urząd premiera, który kierował całą administracją, bardzo już wówczas rozbudowaną i skomplikowaną. Przedsięwziął on wiele wypraw wojennych, w tym do Nubii poniżej pierwszej katarakty oraz na Synaj. IV dynastię zapoczątkował Snefru - twórca nowego typu piramid o idealnie gładkiej powierzchni. Pomimo wybitnych osiągnięć w dziedzinie architektury władca ten ustępuje trzem swoim następcom: Cheopsowi, Chefrenowi i Mykerinosowi - budowniczym słynnego kompleksu w Gizie. Wiadomo o nich bardzo mało tyle, że Cheops zorganizował kilka wypraw wojennych na Synaj. V dynastia wywodzi sięz miasta Heliopolis i dlatego nazywana jest Dynastią Helioplitańską. O trzech pierwszych faraonach powiada się, że zostali poczęci przez żonę kapłana boga Re z samym bogiem. Od tej pory każdy faraon nosił tytuł "Syna Re". Z tego okresu pochodzą słynne "Teksty Piramid". Przetrwały też świadectwa o wielu nowych wyprawach wojennych do Azji i Libii> Najwybitniejszą postacią ostatniej dynastii Starego Państwa był Pepi II, który wstąpił na tron jako sześciolatek i pozostał na nim przez 94 (!!!) lata. Było to najdłuższe panowanie jednego władcy w historii Egiptu. Pod koniec VI dynastii władza centralna ulega osłabieniu. Państwo praktycznie rozpada się na wiele dzielnic. Czasy te określa się mianem Pierwszego Okresu Przejściowego: 2180 r. p.n.e. ( VII dynastia ) - 2130 r. p.n.e. ( XI dynastia ).
O Średnim Państwie można mówić wraz z końcem XI dynastii - ok. 2060 r. p.n.e., kiedy to faraon Montuhotep I odzyskał z pomocą egipskie "klasy średniej" kontrolę nad Dolnym Egiptem. Za panowania Montuhotepa II i Montuhotepa III rozwija się handel, otwiera się nowy szlak handlowy poprzez Morze Czerwone, wzrasta ekspansja w kierunku Nubii. Początki panowania XII dynastii przypadają na ok. rok 2000 p.n.e., a stała się ona jedną z najznkomitszych i najbardziej znaczących w historii Egiptu. Pierwszym królem z tej dynastii był Amenemhat I, który ustanowił kult Amona, od tej pory głównego bóstwa kraju. Władca ten okazał się bardzo zdolnym administratorem i pod jego panowaniem Egipt przeżywał wielki rozkwit. Rozszerzył on granice swego państwa do samego serca Nubii, aż po Korosko, pokonał również Libijczyków. Po nim na tron wstąpił jego syn Sesostris I, który zawojował kopalnie złota w Wadi Allaki. W celu zapewnienia ciągłości dynastycznej Sesostris I jeszcze za życia wyznaczył swojego następcę najstarszego syna, co się stało odtąd ściśle przestrzeganym zwyczajem. O następnych faraonach wiadomo bardzo mało, jedyna wiadomości zostały zawarte w źródłach fenickich. Wspominają one o nawodnieniu dużego obszaru wokół Fejjrum i o tym, że faraon Amenehmat IIII zbudował wspaniałą rezydencję, tak wielką i otak skomplikowanym układzie architektonicznym, że Grecy nazywali ją "Labiryntem". Jego następca Sesostris III był jednym z czołowych egipskich władców. W wyniku czterech kampamnii wojennych podbił on Nubię, doszedł aż do Palestyny i zbudował ogromną ilość fortów wzdłuż granicy z Sudanem. W tym okresie daje się również zauważyć znaczny rozwój kultury, czego dowodzą takie zabytki, jak "Księga dwojga żywotów" oraz "Nauki Amenemhata". Wraz z XII dynastią kończy się Państwo Średnie. Następuje po nim tzw. Drugi Okres Przejściowy, który wciąż pozostaje niejasny i kryje w sobie wiele tajemnic. Dochodzi wówczas do inwazji ludów semickich, podążających ze Wschodu w kierunku Delty. Kapłan Manethon z Sebennytos, który napisał po grecku pierwszy podręcznik historii Egiptu zatytułowany "Ajgyptiaka", nazywa ich "Hyksosami", co jest zniekształconym słowem "Hekachasut", oznaczającym "wodzów obcych krain". Hyksosowie wtargnęli na żyzne równiny Delty, ufortyfikowali miasto Awaris i uczynili z niego swoją stolicę. Nie należy dziwić się zwycięstwu Hyksosów nad Egipcjanami. Sprzyjały mu zarówno przewaga militarna napastników, jak też osłabienie władzy centralnej w Egipcie. Przybysze wprowadzili narzędzia żelazne, konie i rydwany bojowe, nieznane przedtem obrońcom. Później wszakże już zadomowieni hyksoscy książęta zjednoczyli wokół siebie inne dynastie Gónego Egiptu i przepędzili armię okupacyjną. Rekonkwista zakończyła się sukcesem ok. 1622 r. p.n.e. za sprawą Ahmosa, założyciela XVIII dynastii, który ściagał wroga aż do Południowej Palestyny i który ponownie zjednoczył Egipt pod swoimi rządami.
Nowe Państwo, którego początki datuje się na ok. 1580 r. p.n.e., charakteryzuje się niespotykanym triumfem egipskiej armii w całym ówczesnym cywilizowanym świecie, jak rozkwitem kultury i sztuki. Teby wciąż pozostawały stolicą, a kapłani boga Amona osiągnęli niewyobrażalne dotąd wpływy. Bezpośredni następcy Ahmosa - Tutmozis I i Tutmozis II poświęcili się głównie wyprawom wojennym i podbojom. Natomiast królowa Hatszepsut mniej interesowała się wojną. Ogłosiła się regentką po odsunięciu od tronu swego bratanka Tutmozisa III i panowała niepodzielnie przez 22 lata, przywdziewając przy okazji wszelkich uroczystości państwowych męskie szaty oraz brodę. Jej panowanie, bardzo spokojne dzięki wstrzymaniu wszelkich działań wojennych, sprzyjało wzmożonej aktywności w dziedzinie artystycznej, zwłaszcza w architekturze, czego wyrazem stała się budwa mistrzowskiej pod względem formalnym nekropolii w Deir el-Bahari. Po śmierci swojej ciotki Tutmozis III ponownie objął tron, a jej imię jako uzurpatorki rozkazał wymazać ze wszystkich monumentów oraz inskrypcji. 34 lata panowania Tutmozisa III to w dziejach Egiptu okres sławy i chwały. Dzięki 17 wyprawom do Azji władca ten ostatecznie rozgromił Mitannów. Znane są jego zwycięstwa pod Megiddo, Karchemiszem i Kadeszem. Pod koniec swego panowania Tutmozis III dotarł do czwartej katarakty, dzięki czemu granice Egiptu rozciągały się od Napaty w Nubii ( obecnie Gebel Barkal ) do Eufratu. W 1372 r. p.n.e. na tron wstąpił Amenhotep IV. Przeszedł on do historii jako król-poeta oraz jako heretyk czy też schizmatyk. Chcąc ukrócić wszechwładzę kapłanów boga Amona, którzy tworzyli państwo w państwie, zastąpił kult Amona kultem Atona - słonecznego dysku. Nowa wiara odrzucała wszelkie stworzone przez człowieka wizerunki boga, toteż świątynie zamknięto, a stan kapłański rozproszono. Władca opuścił również Teby i założył nową stolicę o nazwie Achetaton, co oznacza "horyzont Atona". Dzisiaj jest to Tell el-Amarna. Jego ostatnim posunięciem była zmiana imienia z Amenhotepa ( "radość Amona" ) na Echnatona ( "to cieszy Atona" ). Niestety, reforma religijna nie przeżyła swego twórcy. Koronę odziedziczył bardzo młody Tutenaton. Nowy faraon pod wpływem siostry i zarazem żony Echnatona, pięknej Nefretete, której imięoznacza "nadchodząca piękność", wkrótce powrócił do Teb, przywrócił kult Amona i zmienił swoje imię na Tutenchamon. Ów władca zmarł w tajemniczych okolicznościach mając zaledwie 18 lat, przeszedł głównie do historii głównie z racji fascynującej przygody związanej z odkryciem jego grobowca przez Howarda Cartera w 1922 r. W następnych latach Egipt po raz kolejny popada w stan anarchii, przez co wkrótce do władzy dochodzi wojsko. Władcy, wywodzący się z armii to: Horemheb, Ramzes I, Seti I i Ramzes II, zwany Wielkim, który zaangażował wszystkie siły w pokonanie Hetytów. Ekspansja na Wschód zakończyła się dopiero po bitwie pod Kadeszem, wielkim starciu o niejasnym przebiegu, które nie wyłoniło zwycięzców. W ciągu 77 lat panowania Ramzes II lubował się w budowie licznych, świadczących o jego potędze, obiektów. Za jego czasów powstały m.in. kompleksy w Abu Simbel, Karnaku i Luksorze. Po śmierci Ramzesa tron objął jesgo syn Mineptah. Wewnętrzna anarchia w połączeniu z naporem ludów indoeuropejskich u schyłku drugiego tysiąclecia przed Chrystusem na Libię, Azję i cały basen śródziemnomorski zniszczyła dotychczasową równowagę sił. Od roku 1085 p.n.e. mówimy o Trzecim Okresie Przejściowym, który zbiega się ze schyłkiem XXI dynastii, rządzącej ze swej stolicy Tanis. Następna dynastia dzieliła władzę najpierw z królem Libii, a potem Etiopii. Stolicę przeniesiono do Nepatatu w Sudanie. Wkrótce zaczął się okres panowania perskiego. W 524 r. p.n.e. za XXVII dynastii Persowie pod wodzą Kambizesa po raz pierwszy podbili Egipt. W 332 r. p.n.e. Egipcjanie wezwali na pomoc Aleksandra Wielkiego. Obwołano go "Wyzwolicielem". Uznany przez wyrocznię w Luksorze za "Syna Boga Ra" zbudował miasto - Aleksandrię, gdzie zresztą został pochowany w 323 r. p.n.e. Miasto wkrótce stało się kulturalną stolicą całego starożytnego świata. Śmierć Aleksandra oznacza początek dynastii Lagidów, zwanych także Ptolemeuszami, oraz silną hellenizację kraju. W ciągu dwóch ostatnich stuleci przed Chrystusem Egipt słabł coraz bardziej, wkrótce staje się kolonią rzymską, a po śmierci Teodozjusza w 595 r. p.n.e. częścią Cesarstwa Bizantyjskiego :((((.
shephia