Dzielnice, których nie można pominąć to przede wszystkim Alfama, Baixa, Belem, Bairro Alto, Chiado, Castelo, Parque das Nações i Alcantara.
Belém - Santa Maria de Belém - (nazwa zazwyczaj skracana jest do Belém, co znaczy Betlejem) to najstarsza dzielnica Lizbony położona na zachodnim przedmieściu Lizbony, w pobliżu ujścia Tagu do Oceanu Atlantyckiego i oddalone od centrum miasta o niecałe 6 kilometrów.
Do Belem mozna dojechać z placu Comércio autobusem lub tramwajem.
To właśnie stąd wielu portugalskich odkrywców wyruszało na swoje niezwykłe podboje w poszukiwaniu Nowego Świata, bogactwa i nieznanych cywilizacji. Stąd wypłynęli: książe Henryk „Żeglarz” (przywódca pierwszej morskiej wyprawy w celu zdobycia Maroko), Bartholomeu Dias (których chciał opłynąć Przylądek Dobrej Nadziei), Ferdinand Magellan (pierwsze wyprawy), Vasco da Gama (szukając nowej drogi do Indii), a Krzysztof Kolumb zatrzymał się tu w drodze powrotnej z Nowego Świata do Europy.
Dzielnica Belém to kolebka dawnej świetności Portugalii. To właśnie z Belém w 1497 r. Vasco da Gama wypłynął do Indii, tutaj też po powrocie witany był przez Manuela I, zwanego Szczęśliwym. Da Gama przywiózł ze sobą niewielki ładunek pieprzu, który okazał się warty fortunę. w podzięce za udaną wyprawę król Manuel I położył kamień węgielny pod klasztor Hieronimitów. Pieniądze na budowę pochodziły z pięcioprocentowego podatku, jakim obłożono importowane przyprawy (oprócz pieprzu, cynamonu i goździków), na który wyłączność posiadała jedynie Portugalia.
Zabytki w dzielnicy, które warto zobaczyć to przede wszystkim Mosteiro dos Jerónimos (Klasztor Hieronimitów), Palacio Nacional de Belem, Torre de Belém (Wieża Belém), Pedrão dos Descobrimentos (Pomnik Odkrywców), Museu dos Coches (Muzeum Powozów), Planetarium Gulbenkiana
Klasztor Hieronimitów
Klasztor Hieronimitów jest najwspanialszym symbolem potęgi Portugalii w erze wielkich odkryć geograficznych. W roku 1983 budowla została wpisana na Listę światowego Dziedzictwa UNESCO.
Klasztor powstał na miejscu kaplicy Ermida do Restelo (Capela de Săo Jerónimo), założonej w tym miejscu przez Henryka Żeglarza. Budowa klasztoru rozpoczęła w 1502 z polecenia króla Manuela I jako wyraz dziękczynienia za szczęśliwą wyprawę Vasco da Gamy do Indii, zakończyła w roku 1551, kiedy jego syn Jan III zrezygnował z jej finansowania. XVI-wieczny klasztor wzniesiony w stylu gotycko-manuelińskim. To najbardziej ekskluzywny portugalski styl architektoniczny zawierający elementy późnego Gotyku i Renesansu, związane z symboliką królewską i chrześcijańską, m.in. krzyże, statki, karawele, etc. a w XIX wieku został nieco zmieniony i odnowiony.
W tym właśnie kościele Vasco da Gama i jego załoga modlili się na noc przed wyruszeniem w słynną podróż do Indii. Nowy klasztor został zbudowany, aby upamiętnić tę udaną wyprawę, kiedy to w końcu została odkryta morska droga do Indii ". Klasztor wybudowano dzięki zebranym pieniądzom z 5-procentowego podatku, który pochodził ze sprzedaży importowanych przypraw.
Najważniejszą rolę w nadaniu klasztoru podziwianego przez wszystkich kształtu odegrali dwaj budowniczowie: Diogo de Boitaca i hiszpański architekt Joao de Castilho, nadzorca budowy od 1517 roku, który zaprojektował główne wejście do kościołaGigantyczny obiekt kryje wnętrza w niezwykle bogatym stylu. Klasztor uważany jest za perłę stylu manuelińskiego. Styl ten łączy gotyk i rzeźby o morskich motywach oraz elementy orientalne. Krużganki klasztorne należą do najpiękniejszych w Portugalii. Do roku 1934, klasztor był pod opieką zakonu św. Hieronima stąd jego nazwa. W klasztorze znajduje się grób żeglarza Vasco da Gamy (lecz szczątki jego spoczywają w jego rodzinnym Vidigueira) na jego nagrobku widnieje sfera armilarna - przyrząd astronomiczny służący do nawigacji), króla Manuela I i jego żony Marii Aragońskiej , króla Jana III i jego żony Katarzyny Habsburg oraz pisarza Luisa de Camoes .
Do typowo gotyckich murów Castilho dodał renesansowe zdobienia kolumn; renesansowa jest też półkolista apsyda, dobudowana wokół ołtarza w 1572 roku. W jej tyle znajduje się przejście na sklepiony i przepięknie zdobiony krużganek. Tak jak i cały kościół charakteryzuje go harmonia pomiędzy gotyckimi formami przestrzennymi a renesansowymi sklepieniami. Wielkie wrażenie wywiera wnętrze świątyni o trzech nawach równej wysokości. Nawę główną przykrywa strop o powierzchnii 560 metrów kwadratowych podparty jedynie na kilku smukłych filarach.Ściany, filary, balkony, portale pokryte są gęstymi reliefami z motywami zwierząt morskich: ryby, żółwie, syreny, potwory morskie. Na uwagę zasługuje niezwykła szczegółowość detali: karawele, liny kotwice, wodorosty i korale. Ciekawe jest, że klasztor, wybudowany na brzegu Tagu podczas wielkiego trzęsienie ziemi z 1755 roku zmienił swoje położenie na obecne (bardziej w głąb lądu). 13 grudnia 2007 roku, podczas szczytu Unii Europejskiej, na terenie klasztoru podpisano formalnie tzw. Traktat Reformujący Unię Europejską, odtąd nazywany Traktatem Lizbońskim. Przed klasztorem w ziemię wmurowana jest pamiątkowa tablica z podpisami premierów biorących udział w tym wydarzeniu (w tym Donalda Tuska). W poniedziałki klasztor (tak jak większość zabytków Belém) jest zamknięty, do kościoła wstęp jest wolny, za zwiedzanie klasztoru trzeba już zapłacić.godziny otwarcia:Zima, oprócz Poniedziałku, od 10h00 do 17h00; Lato, oprócz Poniedziałku, od 10h00 do 18h30cennik: do 15 lat: 0 €; od 15 lat: 4.5 €darmowy wstęp: Niedziela, od 10h00 do 14h00
Palacio Nacional de Belém
Pałac Belém (Palacio Nacional de Belém) został wzniesiony w 1559 roku. W roku 1726 został zakupiony przez króla Joăo V, który przekształcił go w swoją oficjalną letnią rezydencję. Od tego czasu, przez wiele lat, budynek ten był zamieszkiwany przez członków rodziny królewskiej, natomiast od 1910 roku, aż do dzisiejszego dnia, jest oficjalną rezydencją Prezydenta Portugalii. Pałac Belém obejmuje kilka odseparowanych od siebie budynków, z których główny przeznaczony jest dla Prezydenta. Przed wejściem do pałacu znajduje się przytulny placyk ze statuą Afonso de Albuquerque w jego centralnej części, a dookoła znajduje się kilka wspaniałych, niesamowicie zadbanych ogrodów. Najpiękniejsze z nich to Jardim de Buxo i Jardim da Cascata.W październiku 2004, w budynkach dawnych pałacowych stajni, zostało otwarte Muzeum Prezydenckie, które przedstawia historię Republiki Portugalii i jej Prezydentów. Można je zwiedzać codziennie, od wtorku do niedzieli.
Praça Afonso de Albuquerque, Godziny otwarcia: Sobota: 10:00 - 16.30 Niedziela do Piątku - zamknięteTrasa zwiedzania (z przewodnikiem) obejmuje Pałac Belém, ogrody oraz Muzeum Prezydenckie.
Wieża Belém
Wieża jest doskonałym symbolem złotego wieku Wielkich Odkryć Geograficznych i ówczesnej potęgi militarnej Portugalii. W 1983 Torre de Belém wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Torre de Belém (Wieża Betlejemska) to militarna budowla z 1515r. stojąca u ujścia Tagu do oceanu. Ma ona 35 metrów wysokości, najniższe piętra znajdują się już pod poziomem wody.
. Zobaczymy tutaj typowe dla tego stylu elementy orientalne czy rzeźby z elementami żeglarskimi - liny, łańcuchy, instrumenty nawigacyjne. Natomiast elementy stylu mauretańskiego widoczne są w łukowych kształtach okien, balkonach oraz żebrowanych kopułach na wieżyczkach obserwacyjnych. Zdobienia cechują też dwa, charakterystyczne dla tego okresu, motywy: przedstawiająca kulę ziemską rozeta (symbol Manuela I) oraz krzyż templariuszy, którzy odegrali ważną rolę w portugalskich podbojach.W 1840 r., pod wpływem romantycznego pisarza Almeida Garrett, król Ferdynand II odrestaurował wieżę, dodając wiele neomanuelinistycznych elementów, a w 1910 r. Obiekt doczekał się miana pomnika narodowego.Wieżę w Belem można podzielić na dwie części: bastion i pięcioczęściową wieżę (w północnej części bastionu). Bastion zbudowany został w kształcie sześciokąta. Posiada nisko sklepioną kaplicę (kazamaty) z otworami na siedemnaście armat (był to pierwszy taki budynek, który posiadał dwupoziomowy skład broni, stąd uważa się, że Wieża zapoczątkowała nowy kierunek w militarnej architekturze).W rogach umieszczone zostały wieżyczki wykończone mauretańskimi kopułami, a na podłogach prezentowane są zwierzęce podobizny (m.in. nosorożca - najprawdopodobniej jest to pierwsza płaskorzeźba w Zachodniej Europie przedstawiająca to zwierzę).W wyższych częściach Wieży (od zewnątrz) dostrzec można także podobizny św. Wincenta i św. Michała - tutejszych patronów.Na honorowym miejscu stoi rzeźba Madonny z Dzieciątkiem i kiścią winogron.Wieża ma 35 metrów wysokości; najniższe piętra znajdują się już pod poziomem wody. Na szczególną uwagę zasługuje „galeria szeptów", pełniąca w XIX w. rolę więzienia. Tutaj, w zalanych wodą lochach, król Miguel (1828-1834) przetrzymywał więźniów politycznych.
W wyniku wielkiego trzęsienia ziemi z 1755 budowla przeniesiona została ze środka nurtu rzeki w obecne miejsce (stoi dziś na brzegu Tagu). Torre de Belém wybudowano z polecenia portugalskiego króla Manuela I Szczęśliwego. Wieżę zaprojektował Fernando de Arruda i uchodzi ona za jedyną zachowaną do dziś budowlę wzniesioną całkowicie w tzw. stylu manuelińskim. Wieża pełniła rolę strażnicy lizbońskiego portu, stała się także punktem orientacyjnym dla wracających do ojczyzny żeglarzy i symbolem morskiej potęgi Portugalii. W okresach późniejszych pełniła funkcję więzienia. W 1833 przez dwa miesiące był tu więziony generał Józef Bem, twórca Legionu Polskiego w Portugalii. Przez pewien czas wieża była także siedzibą Hiszpanów - rezydował tu książę Alby (1580 r.). Wieża pełniła także funkcję posterunku celnego, stacji telegraficznej oraz latarni morskiej.godziny otwarcia:oprócz Poniedziałku, od 10h00 do 17h00cennik:do 14 lat: 0 €; od 15 lat: 3 €
Pomnik Odkrywców
Tuż obok Centrum Kulturalnego Belém na Avenida de Brasília, nad brzegiem Tagu stoi monumentalny Pedrão dos Descobrimentos (Pomnik Odkrywców). Na szczyt pomnika można wjechać windą.
Najbardziej charakterystyczny symbol Lizbony Wapienny Pomnik Odkrywców ufundowany został dla uczczenia 500 rocznicy śmierci patrona odkryć geograficznych księcia Henryka Żeglarza. Wybudowano go w 1960 roku nadając mu kształt historycznego żaglowca. Tak naprawdę, ten olbrzymi pomnik upamiętnia wszystkich Portugalczyków, którzy przyczynili się do "Wieku wielkich okryć" (XV i XVI stulecie). Pomnik usytuowany jest w Belem, nad brzegiem Tagu – dzięki czemu żeglarze są pewni, że dotarli do lizbońskiego portu.
Padrao dos Descobrimentos mierzy 52 metry wysokości i w centralnej części kształtem przypomina statek, na dziobie którego stoi Henryk Żeglarz. W jednej ręce trzyma karawelę, a w drugiej mapę świata. Zaraz za nim twórcy monumentu ustawili blisko trzydzieści postaci, ważnych dla "Wieku wielkich odkryć". Wśród postaci rozpoznać można: Vasco da Gama (odkrywca Indii), Pedro Álvares Cabral (odkrywca Brazylii), Ferdynand Magellan (pierwszy żeglarz, który opłynął glob), Diogo Cao (pierwszy, który dotarł do rzeki Kongo), Król Manuel I (władca w trakcie "Wieku wielkich odkryć").
Pomnik odkrywców można podziwiać nie tylko od zewnątrz. Za drobną opłatą można wejść do małego pomieszczenia wewnątrz, gdzie za pomocą multimediów przedstawiono historię miasta. Jednak nie to jest główną atrakcją "wejścia". Będąc już wewnątrz warto, za pomocą windy, wybrać się na szczyt pomnika. Z wysokości 52 metrów – zatoka i miasto wyglądają olśniewająco.
Patrząc na pomnik, nie zapomnijmy spojrzeć pod nogi! Tuż przed wejściem ułożono bowiem przepiękną mozaikę, która przedstawia całą kulę ziemską – z zaznaczonymi trasami portugalskich odkrywców. Mozaika ta jest darem RPA z 1960 roku.
Padrao dos Descobrimentos jest usytuowany w niesamowitym miejscu. Nie trzeba wjeżdżać na wysokość 52 metrów, aby dostrzec piękno zatoki i górującej nad nim mostem 25 kwietnia wraz z pomnikiem Chrystusa. Widząc ten widok można mieć skojarzenia zarówno z San Francisco, jak i z Rio de Janeiro.
Pedrão dosmonumentalny pomnik odkrywców
Henryk Żeglarz i 32 ogromne figury osób związanych z Odkryciami Geograficznymi
Przed pomnikiem znajduje się kamienna kolorowa mozaika w kształcie róży wiatrów z zaznaczonymi na mapie świata wyprawami portugalskich żeglarzy. Ufundowana została przez Republikę Południowej Afryki. Najlepiej widać ją z tarasu na szczycie pomnika. Rozciąga się stąd także wspaniały widok na rzekę Tag. Wewnątrz budowli znajduje się sala konferencyjna i wystawowa. Zwiedzanie i wjazd na górę pomnika jest płatny.
Dzisiaj jest to teren gdzie obok zabytków z czasów Wielkich Odkryć Geograficznych istnieje nowoczesne Centrum Kulturalne Belém, tereny rekreacyjne, parki, mnóstwo kawiarni i restauracji,...godziny otwarcia:oprócz Poniedziałku, od 9h30 do 18h00cennik:2.50 €
Planetarium Gulbenkiana
Planetarium znajduje się w dzielnicy Belém, tuż za Klasztorem Hieronimitów, w bliskim sąsiedztwie Centrum Kulturalnego Belém oraz Pomnika Odkrywców.
Można tu uczestniczyć w sesjach prezentowanych po angielsku, portugalsku czy francusku: "System solarny", "Księżyc", "Ewolucja gwiazd", "Ziemia - Żyjąca Planeta", "Kosmos", "Słońce, "Konstelacje Gwiazd" i wielu innych.
cennik:od 4 do lat: €adres: Praça do Império
Pastéis de Belém
Najsłynniejszymi portugalskimi ciastkami (pastéis) są Pastéis de Belém. Przepis na te malutkie babeczki jest ściśle strzeżoną tajemnicą, którą znają zaledwie trzy osoby. Podobnie jak większość portugalskich słodyczy mają klasztorny rodowód.
Przed wejściem do Antiga Confeitaria w sezonie turystycznym stoi ciągle kolejka turystów, którzy chcą spróbować tych niezwykłych ciastek. W środku też zazwyczaj jest tłoczno, chociaż jest tu aż pięć sal wykładanych niebieskimi płytkami azulejos z XVIII wieku. Czasami trzeba nawet czekać w kolejce na stolik. Można też kupić babeczki na wynos. Dostajemy je pięknie zapakowane z cukrem pudrem i cynamonem w torebeczkach.
Pastéis de Belém produkuje się od 1837 roku. Unica Fábrica dos Pastéis de Belém sprzedaje rocznie 6 milionów babeczek (rekord to 55 tysięcy sprzedanych ciastek dziennie). Delikatne, kruche ciastka w kształcie babeczek mają w środku pyszny, jeszcze ciepły krem. Przed zjedzeniem należy je posypać cukrem pudrem i cynamonem. Jedno ciasteczko kosztuje 0,90 euro. Podobne smakołyki można kupić w każdej lizbońskiej pastelarii, tylko pod inną nazwą Pastéis de Nata (ciasteczka śmietanowe). Powszechnie wiadomo, że na ciasteczka składają się ciasto francuskie, jajka, cukier, mleko, cynamon, ale najważniejsze składniki to ścisły sekret.
Wśród kawiarni serwujących te babeczki, szczególnie godna polecenia jest Antiga Confeitaria de Belém", która zyskała sławę "jedynej prawdziwej wytwórni ciastek z Belém".
adres: Rua de Belém, 84-88Pociąg: Belém (Cais do Sodré - Cascais)Tramwaj: 15Autobus: 27,28,29,43,49,51
Most 25 Kwietnia
Ten czerwony most jest kopią mostu Golden Gate w San Francisco, jest jednak od niego dłuższy. Ponte 25 de Abril jest najdłuższym mostem wiszącym w Europie. Jego długość to 2278 metrów.
Most 25 Kwietnia otwarty został w 1966 roku. Początkowo nazwany Mostem Salazara, imieniem dyktatora, który rozpoczął jego budowę. Nazwę mostu zmieniono na Ponte 25 de Abril (Most 25 Kwietnia) dla upamiętnienia rewolucji goździków z 25 kwietnia 1974 roku, obalającą dyktaturę w Portugalii. Jest to pierwszy most, który w 1966 roku połączył oba brzegi Rio Tejo (Tagu). Most biegnie ponad dzielnicą Alcântara i łączy Lizbonę z dzielnicą Almada na południowym brzegu rzeki.
Na górnym poziomie mostu biegnie autostrada A1 a na dolnym linia kolejowa. Wjazd do Lizbony przez most Ponte 25 de Abril jest płatny. Za samochody osobowe opłata wynosi 1,35€. Most 25 kwietnia najpiękniej wygląda oglądany ze starych doków Almady na południowym brzegu Tagu, szczególnie o zachodzie słońca. Można go podziwiać, z różnej perspektywy, z różnych punktów widokowych rozsianych po Lizbonie i okolicy.
Obecnie, oprócz pełnienia funkcji Muzeum, w Pałacu Ajuda odbywają się również oficjalne ceremonie.
Largo da Ajuda, Godziny otwarcia: Czwartek - Wtorek od 10.00 do 17.00 Środy oraz następujące dni: 1.I, Niedziela Wielkanocna, 1.V i 25.XII - nieczynne Wejście do budynku najpóźniej do godz. 16.30
Aquas Livres Aqueduct - Stacja Campolide, Lizbona.Zbudowany w 1746 roku, wspaniały lizboński akwedukt dostarczył miastu pierwszej czystej wody pitnej. Cała sieć rur ma około 18,6 km długości, pomimo że akwedukt i jego dopływy ma 58 km. Najbardziej widoczna część akweduktu to ta przecinająca dolinę Alcantarę czternastoma masywnymi łukami, z których najwyższy sięga wyżej niż 60 m nad ziemię.
Akwedukt Águas Livres (Aqueduto das Águas Livres) to niezwykła 18to-wieczna konstrukcja o ogromnym historycznym znaczeniu – dzięki tej budowli dostarczono pierwszej wody pitnej do Lizbony. Została zbudowana w latach 1731-1748 za panowania króla Joăo V według projektu architektów: António Cannevari, Manuela da Maia i Carlosa Mardel. W świecie jest uważana za jedno z najbardziej imponujących dzieł inżynierii wodnej. Jest również jednym z nielicznych systemów wodnych, które w tak znakomitej kondycji przetrwały do dnia dzisiejszego i nawet wielkie trzęsienie ziemi w 1755 roku nie zdołało zniszczyć tej fenomenalnej budowli. W 2002 roku została ona wpisana na listę Narodowych Zabytków. Obecnie stanowi również część ekspozycji prezentowanej przez Museu da Água. Akwedukt od źródła w Caneças do Amoreiras ma długość ponad 18 kilometrów, a razem z dopływami osiąga w sumie prawie 59 kilometrów długości. Najlepiej widoczna część konstrukcji przebiega wzdłuż doliny Alcântara. Składa się ona z 35 łuków, z których najbardziej spektakularny ma 65 metrów wysokości i 29 metrów szerokości. W całej konstrukcji Akweduktu wyróżnia się trzy zabytkowe sekcje: Alcântara Arches – 35 łuków usytuowanych wzdłuż doliny Alcântara. Jest to także doskonały punkt widokowy na całą dolinę, miasto i rzekę. Amoreiras Arch – dziewięcio-łukowa arkada w formie łuku tryumfalnego usytuowana na Rua das Amoreiras, dawniej służąca do transportowania wody z doliny Alcântara Valley do Măe d’Água.Măe d’Água – ogromny zbiornik wodny służący jako odbiornik wody oraz jej dystrybutor na teren Lizbony. Więcej informacji o tej części Akweduktu znajduje się w sekcji Muzea, w Museu da Água.
Najlepiej podziwiać akwedukt ze stacji Campolide.
Calçada da Quintinha, 6 Godziny otwarcia: Poniedziałek - Sobota: 10:00 – 18:00 Niedziele i święta – zamknięte
Cristo Rei - pomnik Chrystusa
Będąc nad Tagiem nie trudno zauważyć, że nad miastem góruje potężna postać Jezusa. Aby się tam dostać należy wsiąść na prom na przystani Sul e Sueste, koło Praca do Comercio. Monument mierzy 110 metrów wysokości i ustawiono go w 1959 r.
Najprościej opisać go można jako “miniatura” pomnika Chrystusa z Rio de Janeiro.
Na szczyt, z którego podziwiać można panoramę całej Lizbony, wjeżdża winda (koszt 2€).
Alfama
Najstarsza i zdecydowanie najbardziej urocza część Lizbony położona jest na wzgórzu. To dzielnica zaułków: wąskie uliczki, kręte schody, fasady wyłożone azulejos, drzewka pomarańczowe, porozwieszane pranie, pełna sklepików z historią i Tramwaj 28 przemierzający ze zgrzytem ulice i wzniesienia Alfamy. Dzielnica rozciąga się poniżej Zamku Świętego Jerzego i sięga brzegów Tagu.
Wąskie, kręte uliczki pnące się w górę, to pozostałość z czasów muzułmańskich (VIII-XIII w.). Dla Maurów przestrzeń publiczna nie liczyła się zbyt bardzo. Wpłynęli oni na charakter dzielnicy oraz dali jej nazwę - al hama znaczy źródło lub łaźnia, od odkrytych tu niegdyś gorących źródeł. Domy zbudowano tutaj tak blisko siebie, że trudno znaleść ulicę szerszą niż 2,5 metra. Na strome ścieżki, alejki i przejścia nie mówi się tu ruas (ulice), ale becos (ciemna, wąska uliczka; zaułek) i travessas (wąska i krótka przecznica między dwoma głównymi ulicami). Spacer po Alfamie może okazać się nie lada sztuką, gdyż wąskie uliczki splatają się ze sobą i układają w labirynt, w którym łatwo się zgubić.
Dzielnica rozciąga się poniżej Zamku Świętego Jerzego i sięga brzegów Tagu. Alfama, oszczędzona przez żywioły, najlepiej oddaje dawny klimat miasta. Najstarsza dzielnica Lizbony została zbudowana na urwistych skałach, które w czasie trzęsienia ziemi w 1755 r. uchroniły ją przed poważnymi zniszczeniami. Domy zdobione azuejos, kwiaty w oknach, z braku balkonów pranie suszy się na ulicy. Dawniej zamieszkiwali ją żeglarze, biedacy i rozmaici wyrzutkowie. Dziś mieszkają tu starzy ludzie, nierzadko przez całe życie, z uwagi na niskie, kontrolowane przez władze czynsze. Brak funduszy widać na zniszczonych fasadach domów. Jeśli chce się poczuć niezwykłą atmosferę tej dzielnicy, trzeba odwiedzić ją podczas czerwcowych świąt (Festas dos Santos Populares). Na ulicach Alfamy wiszą wtedy kolorowe girlandy, gra muzyka i bawią się wszyscy - młodzi i starzy. Przed czerwcowym festynem św. Antoniego (noc z 12 na 13 czerwca) rozpoczyna się sezon sardynkowy. Cała dzielnica pachnie w te dni grillowanymi rybami.
Zamek Świętego Jerzego
Zamek św. Jerzego (Castelo de São Jorge) znajduje się na najwyższym z siedmiu wzgórz miasta.
Zamek góruje nad Alfamą, która jest najstarszą dzielnicą Lizbony.
To znakomity punkt widokowy, w jakie obfituje Lizbona. Morze dachów krytych czerwoną dachówką rozciąga się aż do Tagu, ponad rzeką widać Most 25 Kwietnia.
kszyva