Clementis Francesca - Matki i córki.pdf - Clementis Francesca - Anna0708

FRANCESCA CLEMENTIS

MATKI i CÓRKI

Przekład

Alicja Skarbińska

Zadanie: opowiem wam historię mojego życia w kilkunastu

zdaniach. Musicie zgadnąć, co będzie dalej. Uwaga!

1. Urodziłam się trzydzieści sześć lat temu jako dziecko cu

downej matki i wspaniałego ojca. Tak mi przynajmniej mówiono.

Pięć dni później przekazano mnie innej matce i innemu ojcu.

2. Nie dostałam się do wymarzonego liceum. Chodziłam do

szkoły publicznej, w której najbardziej popularnym towarem

w szkolnym sklepiku był tytoń na skręty.

3. Nie zdałam matury na tyle dobrze, by dostać się do Cam

bridge. Studiowałam na uniwersytecie Sussex (uważajcie na wska

zówki, wcale nie są subtelne).

4. Chciałam zostać prestidigitatorką. Zostałam nauczycielką.

5. Chciałam mieć męża i czworo dzieci.

6. Przez dziesięć lat żyłam szczęśliwie z mężem i czworgiem

dzieci - teraz dodajcie pointę...

I co? Oczywiście znów jakiś pech. W końcu znacie moje do

tychczasowe „osiągnięcia". Może ktoś umarł? Mąż mnie zdradził,

porzucił, dzieci mają problemy? Dotknęła mnie straszna choroba?

Źle wymierzona sprawiedliwość wpędziła mnie do więzienia? Do

bre domysły, wszystkie absolutnie prawdopodobne i wszystkie nie

trafione. Jestem zdrowa, mąż i dzieci też. Wszyscy jesteśmy zdro

wi, szczęśliwi, przystosowani.

Tyle że mąż jest mężem kogoś innego, a dzieci dziećmi kogoś

innego.

I ten ktoś chce mi ich teraz odebrać.

Ó sma szesnaście.

- Mamo! Gdzie mój nowy długopis?

- Mamo! Mogę nocować u Petera?

- Mamo! Dlaczego nie chcesz mi kupić stanika?

- Mamo! Nie jem więcej mięsa. Czy wędzony boczek to mięso?

- Długopis leży na podłodze koło wideo, Phoebe: nie ma noco

wania u chłopaków, Claire: kupię ci stanik, jak tylko będzie ci po

trzebny, Jude: małe kawałki boczku się nie liczą, Ali: ale pepperoni

na pizzy tak, więc odłóż ją do lodówki.

Cztery córki. Cztery pytania, na które odpowiedziałam w ciągu

dwudziestu ośmiu sekund, w drodze od suszarki do deski do pra

sowania. Na stole cztery pudełka z drugim śniadaniem z czymś

zdrowym, z czymś czekoladowym i z czymś reklamowanym ostat

nio w telewizji. Dwa psy nieznanego pochodzenia wylizujące do

czysta terakotę. Dom pełen beztroskiego bałaganu, a nasze szczę

śliwe życie ilustrują kolorowe zdjęcia, fikuśne magnesy na drzwiach

lodówki i karteczki samoprzylepne. Bałagan jest na tyle duży, że

dziewczynki wiedzą, iż nie jestem neurotyczną pedantką, ale od

czasu do czasu używam środków dezynfekujących, aby nie dopuś

cić hodowli pałeczek coli na kuchennym blacie. Gra Radio 1 i znam

słowa najnowszego przeboju Prodigy. Jestem prawdziwą supermat-

ką.

Ósma dziewiętnaście. Dziewczynki, jak zwykle, są spóźnione.

Choć nie za bardzo. Wybiegają z domu, z szybkim całusem w poli

czek. Oprócz Phoebe, mojej najstarszej, najsilniejszej i najbardziej

mnie teraz potrzebującej. Ostatnio gnębią ją problemy dojrzewania

i korzysta z każdej okazji, żeby się do mnie przytulić. Biedna Phoebe

ma same problemy - krosty, aparat na zębach, przetłuszczające się

włosy, nieustanne poczucie egzystencjalnej pustki i największy biust

w klasie. Poprzednio potrzebowała mnie tak, kiedy miała cztery

lata i bardzo mi się podoba to jej nowe uzależnienie, chociaż cier

pię wraz z nią. Pachnie leczniczym szamponem i żelem do cery

trądzikowej.

Jest moją ulubioną dziewczynką ale nauczyłam się tego nie

okazywać. To jedna z tych rodzicielskich umiejętności, o których

nigdy się nie mówi i nie pisze w książkach: „Kocham wszystkie

moje dzieci jednakowo. Może jedno z nich lubię bardziej, ale ko

cham je tak samo". Powtarzamy te zaklęcia, jak dzieci, które uczą

się Ojcze nasz, z nadzieją, że same słowa są wystarczająco przeko

nujące. Ale naprawdę wcale tak nie myślimy. Dzielę moją miłość

po równo między cztery dziewczynki, jednak zawsze znajduję w so

bie dodatkowe uczucia dla Phoebe. Może dlatego, że ona najbar

dziej mnie potrzebuje. Gładzę ją po głowie, kiedy wychodzi i wy

mieniamy spojrzenia które sprawiają, że czuję się spełniona.

- Pa, mamo! - krzyczą dziewczynki i zostaję sama.

Wczoraj wszystko odbyło się mniej więcej tak samo. Wyszły

do szkoły, a ja wyłączyłam radio. Przez kilka chwil przyzwyczaja

łam się do ciszy. A później zmieniłam się w moje drugie wciele

nie - które odkurza przy Kilroyu, wykrzykuje odpowiedzi na pyta

nia z teleskopu, zapisuje przepisy z Gotowania na ekranie i przyszywa

tasiemki z nazwiskami do kostiumów gimnastycznych, oglądając jak

bohaterowie telenoweli kłócą się o histerektomię.

To są moje domowe grzechy, do których przyznaję się innym

matkom dopiero po paru kieliszkach wina. To taki nasz wspólny

sekret. Ukrywany przed mężami, a także przed innymi znajomymi,

które nie tylko mają włączone Radio 4, ale także go słuchają.

Kiedy przypominam sobie czasem, że przeczytałam kiedyś

Krótką historię czasu Stephena Hawkinga (i zrozumiałam trzy

czwarte), martwię się, że telenowele i australijskie seriale będą miały

fatalny wpływ na moją duszę. Pocieszam się jednak, że być może

oglądam telewizję w ciągu dnia z postmodernistycznego punktu

widzenia. To, oczywiście, nie jest prawdą ale przynajmniej poję

cie „postmodernistyczny" nadal, po latach spędzonych na nieustan

nym oglądaniu Listonosza Pata, figuruje w moim słownictwie.

Ja po prostu lubię telewizję. Zawsze lubiłam. Bezkrytyczne

gapienie się w telewizor jest dla mnie jak narkotyk, jak powolna

kroplówka dawkująca niezawodną przyjemność. Uwielbiam wszyst

ko - seriale, dramaty, telenowele, teleturnieje, filmy dokumental

ne. Dobre czy złe, wszystko jedno. Uwielbiam syntetyczne, para-

lelne światy, które podkreślają moje własne linearne istnienie;

uwielbiam zastępcze życie, w którym mogę uczestniczyć dzięki te

lewizji; uwielbiam fakt, że mam o czym rozmawiać z obcymi. Oglą

dając telewizję, czuję się częścią wspólnoty i to mi się podoba.

Uwielbiam rozmowy z kompletnie obcymi ludźmi przy kasach skle

powych o dziwnym obyczaju noszenia zbyt opiętych dżinsów przez

Kena Barlowa. Telewizja jest wspólnym mianownikiem dla ludzi

różnych klas i o różnym wykształceniu. O takiej jedności rząd la-

bourzystowski może sobie co najwyżej pomarzyć. Tak to jest. Przy

znałam się. Cześć, mam na imię Lorna i oglądam Eastenders.

Wczorajszy ranek był cudownie normalny. Miałam do popra

wienia stos prac egzaminacyjnych, zrobiłam więc sobie herbatę

i szukałam w puszce z ciastkami czegoś, co nie zostawia widocz

nych śladów na papierze (w końcu jestem profesjonalistką). Nagle

usłyszałam zgrzyt klucza w drzwiach i się przeraziłam.

Nie włamywacza. Wiedziałam, że to Rob. Kiedy się mieszka

z kimś przez dziesięć lat, zna się dokładnie sposób, w jaki przekrę

ca klucz w drzwiach. To jedna z tych oznak rodzinnej intymności,

które wciąż mnie ekscytują. Przeraziłam się właśnie dlatego, że

przyszedł Rob. Nigdy nie przychodzi do domu przed południem.

Nawet gdy źle się czuje.

Rob jest specjalistą od psiej psychiki. Tak się poznaliśmy. Daw

no temu miałam psychopatycznego owczarka imieniem Shipshape,

który bał się żwiru. Musiałam go codziennie nosić na rękach do

furtki i z powrotem, i powoli wysiadał mi kręgosłup. Już wtedy

Rob był znany (wśród właścicieli psów w Clapham, naturalnie),

więc poszłam do niego z Shipshape'em. Dwa miesiące wcześniej

zostawiła go żona i był w naprawdę okropnym stanie. Lekarz, nie

pies.

Czasami zastanawiam się, czy przyczyną mojego zainteresowa

nia nim nie była właśnie ta sytuacja. Podziwiałam, jak świetnie daje

sobie radę z dziećmi, podobało mi się to, że byłam im potrzebna,

rozkoszowałam się dramaturgią wydarzeń. Zamieszkałam z nimi po

paru tygodniach, z wyleczonym psem i własnym dobytkiem, nie

zwracając uwagi na przyjaciół, którzy ostrzegali, że to się nie może

dobrze skończyć. No i dziewczynki. Zawsze chciałam mieć dzieci,

niekoniecznie ze względu na sam proces rodzenia, który był dla mnie

Clementis Francesca - Matki i córki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: