Posiedzieliśmy jeszcze jakiś czas u mnie w pokoju, aż w końcu postanowiłem odwieść ją do domu. W połowie drogi coś mnie zaniepokoiło, lecz nie potrafiłem tego nazwać. Gdy skręciliśmy w jej ulicę wszystko stało się jasne. Te dwa toki myślenia, tak różne od ludzkich, wyróżniały się w rażący i nieprzyjemny sposób. Mianowicie, przed domem Belli znajdował się Billy Black, ze starszyzny plemienia Quiletów i jego syn. Gdy dotarł do mnie rzeczywisty cel wizyty Indianina, w postaci jego koncepcji, zalała mnie fala złości. Moja wściekłość znalazła ujście w wiązance przekleństw, które mamrotałem cicho pod nosem, tak, by siedząca obok mnie dziewczyna ich nie usłyszała. Jednak różnica między tym, co myślał młody Black a tym, nad czym rozważał ojciec chłopaka, spowodowały, że uśmiechnąłem się w duchu. Billy zamierzał ostrzec Charli’ego, kiedyś, jeśli zajdzie taka konieczność, uchylić mu choć rąbek naszej tajemnicy. Poważna, przemyślana decyzja, która wiele go kosztowała. A jego syn? Z jednej strony chciało mi się śmiać z jego reakcji, na to, że Bella przyjechała ze mną. Znowu. Jednak z drugiej strony poczułem zazdrość. Moja dziewczyna najzwyczajniej w świecie mu się podobała, a on przyjechał tylko po to by ją zobaczyć i z nią porozmawiać. - To już przesada - warknąłem. - Przyjechał ostrzec Charliego? – zapytała. Mimo, że nie to miałem na myśli, nie sposób było zaprzeczyć. Pokiwałem głową. - Pozwól, że ja się tym zajmę - zaproponowała. „W życiu bym tam nie poszedł. To by tylko pogorszyło sprawę” pomyślałem, patrząc w oczy Indianina. - Tak chyba będzie najlepiej – zgodziłem się. - Tylko ostrożnie z dzieciakiem, on o niczym nie wie. - Jacob jest tylko trochę młodszy ode mnie – Znów przejmowała się błahymi, nieistotnymi sprawami. To mnie bardzo rozbawiło. - Wiem o tym doskonale – zapewniłem uśmiechając się. Westchnęła zrezygnowana i położyła dłoń na klamce. Poczułem, że potrzebne są jej jakieś rady. Nie chciałem jednak wszystkiego mówić, byłem ciekaw jak to rozegra. - Wpuść ich do środka – powiedziałem tylko. - Wrócę o zmierzchu. - Pożyczyć ci furgonetkę? – zaproponowała. Jej zdolność do poświęceń wzbudzała u mnie głęboki podziw. Ciekawe co powiedziałaby Charli’emu. Jednak przy tych niesprzyjających okolicznościach nie chciałem się z nią droczyć. Wywróciłem tylko oczami. - Wierz mi, pieszo dojdę do domu szybciej. - Nie musisz sobie iść - powiedziała ze smutkiem. Gdyby moje serce biło, w tym momencie na pewno zamarłoby. Nie chciała się ze mną rozstawać! Nie posiadałem się ze szczęścia. - Muszę, muszę. Kiedy już się ich pozbędziesz - skinąłem głową w stronę Blacków, którzy widocznie się niecierpliwili. - będziesz potrzebowała trochę czasu na przygotowanie Charliego. Nie co dzień poznaje się nowego chłopaka swojej córki. – Uśmiechnąłem się szeroko. - Piękne dzięki - jęknęła. Przypomniała mi się jej rozmowa z ojcem poprzedniego dnia i uśmiechnąłem się łobuzersko. - Niedługo wrócę - przyrzekłem. Spojrzałem jeszcze raz na ganek i do głowy przyszła mi pewna myśl. Pewny, że nie zrobię jej krzywdy pochyliłem się i pocałowałem ją delikatnie w szyję. Ucieszyłem się słysząc, jak jej oddech przyspiesza i widząc jakie wrażenia zrobiło to na Blacku. Jego myśli zrobiły się nagle zbyt chaotyczne. Wiedziałem co to znaczy, ale nie podejrzewałem, że aż tak go to zdenerwuje. - Niedługo - rzuciła Bella stanowczym tonem, przywracając mnie do rzeczywistości, po czym wysiadła z auta. Patrzyłem jeszcze chwilę za nią. Podziwiałem jej drobną sylwetkę i opadające na plecy piękne, lśniące włosy. - Dzień dobry – usłyszałem głos dziewczyny. - Charlie wyjechał na cały dzień. Mam nadzieję, że nie czekaliście długo. - Niedługo - odparł Black, przyglądając jej się uważnie, myśląc jednocześnie „Nie wiedziałem, że to tak daleko zaszło.” - Chciałem tylko wam to podrzucić – powiedział i wskazał na brązową torbę. - Super – powiedziała Bella. - Zapraszam do środka, wysuszycie się. Otworzyła drzwi kluczem i wpuściła ich do domu. Widząc, jak Indianin przygląda się jej, dotarło do mnie, że mój początkowy plan pozostania w furgonetce i przysłuchiwania się rozmowie, nie jest możliwy. Jeśli coś pójdzie nie tak i Belli nie uda się ich wyprosić, albo jeśli jej ojciec wróci wcześniej, a Black wyczuje moją obecność… To tylko pogorszy sytuację. Nie chciałem jednak zostawiać dziewczyny samej. Wyszedłem z furgonetki i pokierowałem się w stronę lasu z postanowieniem powrotu, gdy goście znikną. Oddaliłem się na bezpieczną odległość, jednak nadal słyszałem ich myśli. - Czy mogę? – usłyszałem głos Belli w myślach Indianina. Siedzenie w głowie syna psa nie było przyjemne, ale nie miałem wyboru. - Schowaj to lepiej do lodówki – doradził jej, podając torbę.. - W zimnie nie rozmięknie. To specjalna panierka do ryb Harry’ego Clearwatera. Domowej roboty. Charlie ją uwielbia. - Super – powtórzyła. - Brakuje mi już pomysłów na przyrządzanie ryb, a tata z pewnością przywiezie dziś nową dostawę. - Znów na rybach? - zainteresował się Billy. „Rozeznam się w tym co wie i natychmiast powiadomię przyjaciela o sprawie. To może nawet lepiej, że nie będzie tam jego córki” dodał w myślach. - Tam, gdzie zawsze? Może odwiedzimy go w drodze do domu. - Nie, nie – skłamała. - To jakieś nowe miejsce, ale nie mam pojęcia gdzie. – Była naprawdę kiepską aktorką, ale faktem sprzyjającym była obecność młodego. Nagle zadzwoniła do mnie komórka. Na wyświetlaczu zobaczyłem numer Carlisle’a. Odebrałem, nieco zły, że ktoś przeszkadza mi w tak ważnym momencie. - Edward… – zaczął – Alice miała wizję.
- Co się stało? Mów, byle szybko - ponagliłem go. - Do Belli przyjechali Blackowie... - Wracaj do domu. Natychmiast - rzucił i rozłączył się. Czułem się rozdarty. Nie chciałem zostawiać mojej ukochanej samej, ale ton przybranego ojca nie znosił sprzeciwu. Powinienem wrócić do domu. Miałem świadomość, że od jakiegoś czasu zaniedbuję rodzinę, ale musiałem walczyć o Bellę. O moją miłość. Nękany wątpliwościami, dobiegłem do celu. Otworzyła mi zmartwiona Esme. Zwykle w takich sytuacjach nie pytałem, co się stało, ale tym razem było inaczej. Myśli domowników były tak zagmatwane, że nie mogłem wyłapać z nich powodu tego zamieszania. - O co chodzi? – zapytałem. Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. W końcu nie często słyszeli ode mnie te słowa. Tylko Alice wiedziała, co mnie do tego sprowokowało i pospieszyła z wyjaśnieniami. - Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest. Zwykle, gdy pojawiają się nowe wampiry, widzę to bardzo wyraźnie, ze szczegółami. A teraz? Przebłysk - powiedziała szybko i pokazała mi w myślach całą wizję. Trójka wampirów. Chyba dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Nic więcej nie dało się dojrzeć. Milczałem. - To bardzo dziwne. Kiedy Carlisle do ciebie dzwonił czekaliśmy na kolejne widzenie - dokończyła. - I co? – spytałem - Nic. Kompletnie nic - powiedziała. - Sądzę, że jeśli nowy obraz mnie nie nawiedził, to nie ma się czego obawiać - dodała szybko, widząc moją pytającą minę. - Myśleliśmy, że może ty będziesz coś wiedział. - Zabrał głos Carlisle - Pojawienie się wampirów w wizji nas nie zaniepokoiło, przecież mnóstwo ma w planach odwiedzenie nas... - "Jakbyśmy byli jakimiś okazami w zoo" dokończył w myślach - tylko raczej jej niewielka przejrzystość. Nie widać było nawet, czy to wegetarianie - skończył z cierpkim uśmiechem na twarzy. Nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia. Fakt, że obraz był niewyraźny, wydawał się dziwny, ale nie obawiałem się. Chyba wszystkim tu, w większej lub mniejszej mierze, chodziło o Bellę, lecz czy trójka wampirów miała jakieś szanse przy naszej rodzinie? Zbagatelizowałem sprawę. - Jeśli już nic się nie pojawiło, to znaczy, że to nieważne - rzekłem. - Po za tym muszę już iść. Black postanowił ostrzec komendanta Swana. - Ale... - zaczął Jasper. - Pakt... - Nie mam pojęcia, jak to rozegra. Jeśli wyjawi tajemnicę, pakt zostanie zerwany. Wątpię, że byłby na coś takiego gotów, ale jego myśli mówią inaczej... Raczej traktuje to jako ewentualność. - Musimy czekać na rozwój wydarzeń - powiedziała szybko Esme. - Nie możemy teraz działać. - Ja już muszę iść. Jeśli będę coś wiedział na pewno was poinformuję. Do zobaczenia na polanie - rzuciłem tylko i wyszedłem na zewnątrz. Wybrałem jeepa Emmetta - był lepszy do jeżdżenia po nierównościach. Miałem głęboką nadzieję, że ten czas rozstania nie wpłynie na moją 'wrażliwość' na zapach Belli. Jadąc samochodem, zastanawiałem się, czy spotkam Blacków, ale byli już chyba poza granicą. Dotarły do mnie przytłumione myśli Charliego. Wracał do domu, więc postanowiłem zostawić auto w lesie. Gdy dojechałem na ulicę z mieszkaniem Swanów, usłyszałem moją ukochaną. Rozmawiała przez telefon. - A co ty wczoraj porabiałaś? – doszedł do mnie skrzekliwy głos Jessici. Wstrzymałem oddech. Zamierzała jej powiedzieć? - Nic takiego. Głównie kręciłam się wkoło domu, żeby złapać trochę słońca. - No, tak. Czego ja się spodziewałem... Radiowóz prowadzony przez Charliego wjechał do garażu. Ja jednak nie poszedłem za nim. Musiała go najpierw przygotować. Wysiadłem z jeepa, kiedy komendant Swan wszedł do domu. - Edward Cullen się z tobą nie kontaktował? – znów wstrzymałem oddech, kiedy usłyszałem moje imię. - Ehm - zawahała się Bella, gdy go zobaczyła. - Cześć, maleńka! – zawołał do niej ojciec. Postanowiłem ich obserwować, więc wyszedłem z lasu i podszedłem bliżej. Wiedziałem, że to jest niemoralne, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby zobaczyć moją piękną. Teraz, siedząc na drzewie przed oknem ich kuchni, schowany między liśćmi, widziałem wszystko bardzo dokładnie. Mężczyzna włożył ryby do zamrażarki, potem zaczął myć ręce a dziewczyna nadal trzymała telefon - Rozumiem, twój tata słucha - usłyszałem głos Jessici. - Nie ma sprawy, pogadamy jutro. Do zobaczenia na trygonometrii! - Do jutra - Odwiesiła słuchawkę. - Cześć tato. Gdzie ryby? - Włożyłem do zamrażarki. - Wyjmę kilka sztuk, zanim stwardnieją na kamień. Billy wpadł dziś po południu i podrzucił ci trochę panierki Harryego Clearwatera - dodała z krzywym uśmiechem. Gra? Ciekawe, o czym myślała. Ubolewałem podwójnie, gdyż dodatkowo nie mogłem się dowiedzieć, co się działo po moim odejściu. Liczyłem, że potem wszystko mi opowie. - Naprawdę? - spytał zadowolony Charlie - To moja ulubiona. Taka swobodna wymiana zdań między córką a ojcem. Wszystko takie normalne, odruchowe, naturalne. Czy miałem jakiekolwiek prawo, by wstąpić do tego świata porządku? Czy miałem prawo by go zburzyć? Czy miałem prawo, by z niego korzystać? Gdy Bella wzięła się za gotowanie obiadu, moje obawy pogłębiły się. Prosta, ludzka dziewczyna a przeklęty, potężny wampir. Egoistyczny wampir. - Jak ci minął dzień? – spytał ją komendant Swan, wyrywając tym samym z zamyślenia. - Po południu kręciłam się po prostu po domu... - Oburzyłem się, gdy to powiedziała. Przecież miała go naszykować. Bała się, czy wstydziła. Smutek zawładnął moim sercem. Wiedziałem, że mnie kocha, bo mi to powiedziała, a była przy tym tak szczera, że nie sposób było nie uwierzyć, ale po tym zdaniu zawahałem się. Czy mogła darzyć miłością takiego potwora jak ja? Nie powinienem wątpić w prawdziwość jej słów, jednak uważałem, że nie zasługuję na tak piękne uczucie od tak wspaniałej osoby. Dobrej osoby. - A rano odwiedziłam Cullenów. - Dopiero po chwili doszedł do mnie sens słów, które wypowiedziała. Czyli jednak miała zamiar powiedzieć ojcu. Przedstawić mnie. Przedstawiać mnie jako jej... chłopaka? Przypomniały mi się słowa, które powiedziała rano. Byłem dla niej kimś więcej... Z dna smutku przeniosłem się na wyżyny radości. Zatraciłem się w tych wspomnieniach tak bardzo, że przez chwilę zapomniałem o rozmowie, której miałem się przysłuchiwać. Z zamyślenia wyrwały mnie chaotyczne, aczkolwiek mocno przytłumione myśli Charliego. Oho, zdenerwował się z jakiegoś powodu. - Chodzisz z Edwardem Cullenem? - zagrzmiał i przywołał w myślach postać Emmetta. Uśmiechnąłem się w duchu. To małe nieporozumienie zbiło Bellę z tropu. - Myślałam, że lubisz Cullenów - wyjąkała. - Jest dla ciebie za stary! - zaprotestował Charlie. Owszem. Tu trafił w samo sedno. - Oboje jesteśmy z tego samego rocznika - sprostowała moja ukochana. No, powiedzmy, że z tego samego... - Czekaj... - Charlie zamyślił się. - To który jest Edwin? - Edward, nie Edwin, jest najmłodszy z całego rodzeństwa. To ten rudy - rozmarzyła się, poprawiając go. Kolejna porcja uczuć zalała mnie w postaci fali ciepła, rozchodzącej się po całym moim ciele. Gdy patrzyłem na nią, nadal nieświadomie, powracałem myślami do wydarzeń z poprzedniego dnia. Do tych pięknych, ulotnych chwil. Do tych emocji, jakie mną targały. Do tego przeczucia, jakbym był przez moment w ciele zwykłego chłopaka, a te wspomnienia były tylko urywkami wydartymi z czyjegoś życia. - Aha. No... to... - Głos komendanta Swana sprowadził mnie na ziemię. - Chyba nie tak źle. Ale ten wielki mi się nie podoba. Z pewnością to bardzo miły chłopak , ale wygląda na zbyt... dojrzałego, jak na ciebie. Czyli ten Edwin to twój chłopak? - Wyczułem panikę w jego głosie, ale nie było źle. - Edward, tato. - To twój chłopak, tak? - Można tak powiedzieć. - A kto mi mówił wczoraj wieczorem, że w Forks nie ma nikogo godnego uwagi? - Wiedział, że nic nie wskóra, więc postanowił się z nią podroczyć. - Edward mieszka poza Forks, tato. - Ach, ta jej dbałość o szczegóły. Charlie pomyślał o tym samym. Uśmiechnąłem się. - Tyle, że, tato, zrozum, dopiero zaczęliśmy się spotykać, więc, błagam, nic wyskakuj czasem z tym "chłopakiem", dobrze? - Co ona miała na myśli? Zaczęło mocno padać, więc nałożyłem kaptur. - Kiedy ma po ciebie przyjść? - Och, lada chwila. - Dokąd cię zabiera? - Jęknęła. Miała coś przeciwko? Moja frustracja sięgała zenitu. To była chyba największa kara za moją naturę. Na co była mi umiejętność czytania w myślach, skoro te, które chciałem usłyszeć najbardziej, pozostawały poza moim zasięgiem? - Mam nadzieję, że to już koniec przesłuchania, panie inkwizytorze. Będziemy grać w baseball z jego rodziną. Charlie zdziwił się, a potem zachichotał. - Ty i baseball? - zapytał. Też się zaśmiałem, przypominając sobie wspomnienia z jej lekcji w-f. - Wiem, wiem. Sądzę, że będę głównie kibicem. - Musi ci naprawdę zależeć na tym chłopaku - zauważył. Byłem ciekaw, co odpowie. Choć wiedziałem już wszystko, lubiłem słuchać, ile dla niej znaczę. To było jednak nic w porównaniu z uczuciem, jakim ja ją darzyłem. Była dla mnie najważniejszą istotą na świecie. Westchnęła tylko i wywróciła oczami. Szkoda. Wyłapałem z myśli Charliego, że to już koniec dyskusji. Czas wkroczyć do akcji. Podbiegłem do samochodu, wsiadłem i ruszyłem w stronę ich domu. Powoli, w ludzkim tempie doszedłem do przedsionka, zadzwoniłem dzwonkiem i zdjąłem kaptur z głowy. Usłyszałem ciężkie stąpanie Charliego i ciche kroki Belli, trzymającej się tuż za nim. Wstrzymałem oddech. Nie wiedziałem jak zareaguje na jej zapach mój organizm, po dość długiej przerwie. Drzwi otworzyły się. Ogień zapłonął w moim gardle, ale zignorowałem go. Ulżyło mi, bo coraz lepiej się kontrolowałem. - Ach, to Edward. Zapraszamy do środka. - Dzień dobry, panie komendancie. - Postanowiłem być grzeczny. - Wchodź, wchodź. Możesz mi mówić po imieniu. Daj no płaszcz, to powieszę. - Proszę. Dziękuję - odpowiedziałem, ale byłem trochę zaskoczony. Nie spodziewałem się tak miłego przyjęcia. Przeszliśmy do saloniku. - Siadaj, Edward. Usiadłem w fotelu i mrugnąłem do Belli, widząc jak ta krzywi się, siadając koło Charliego. - Jeśli dobrze zrozumiałem, udało ci się przekonać moją córkę do baseballu? - "Co graniczy z cudem" dodał w myślach. Nie wypadało mi teraz roześmiać się. - Zgadza się, proszę pana - odparłem całkiem poważnie. - Cóż, musisz mieć jakiś dar. - Znów sama prawda. Wybuchliśmy śmiechem niemal w tym samym momencie. Może tylko z innego powodu. Wbrew pozorom i temu, co dziewczyna mówiła mi wcześniej, Charlie był bardzo sympatyczny. Skryty, nieraz oschły, ale sympatyczny. - No dobra - rzekła moja dziewczyna wstając - Dość tych dowcipów moim kosztem. Zbierajmy się. - Przeszła do przedsionka i włożyła kurtkę. Ja również się podniosłem i poszedłem za nią. W ślad za mną podążył jej ojciec. - Tylko nie wróć za późno, Bello - Martwił się o nią, bo ją kochał. Tylko nie potrafił jej tego powiedzieć. - Nie martw się, Charlie - obiecałem. - Odstawię ją o przyzwoitej porze. - Zaopiekujesz się moją dziewczynką jak należy? - zapytał. Jego córka jęknęła. - Tak jest. Przyrzekam, że będzie przy mnie bezpieczna. - Czy tylko chciałem go zapewnić, czy przekonywałem samego siebie, że nie zrobię jej krzywdy? Wyszliśmy za nią z domu, śmiejąc się z jej poirytowania. Jednak, gdy dotarliśmy do ganku, stanęła jak wryta, wpatrując się z niedowierzaniem z jeepa Emmetta. Charlie gwizdnął z uznaniem. Westchnąłem cicho. Nasze samochody zawsze robiły wrażenie. - Zapnijcie pasy - wydusił z siebie. Podszedłem z Bellą do samochodu i otworzyłem jej drzwi od strony pasażera. Spojrzała na dzielącą ją od siedzenia odległość i zaczęła się gotować do skoku. Starałem się nie roześmiać; westchnąłem tylko, zrezygnowany i upewniwszy się, że Charlie nie widzi, podsadziłem ją jedną ręką. Zamknąłem za nią drzwi i obszedłem samochód w ludzkim tempie. - Co to ma być? - zapytała Bella, wskazując na pasy. - To specjalne szelki do jazdy po wertepach. - Och. Zaczęła się niezdarnie zapinać. Szło jej to bardzo opornie. Ponownie westchnąwszy, upewniłem się, że wytrzymam i pomogłem jej. Nachyliwszy się nad nią, potwor w moich wnętrznościach zaczął szarpać się i wić, jednak byłem zbyt podekscytowany bliskością mojej ukochanej, że nie zwróciłem na niego uwagi. Dotknąłem jej szyi, rozkoszując się tym gestem. Otarłem się dłońmi o jej obojczyki, pragnąc więcej. Oddech Belli przyspieszył, jednak w tym momencie miałem głęboką nadzieję, że nie ze strachu. - Eee... Duży ten jeep - wyjąkała, gdy już ruszyliśmy. - Emmetta. Stwierdziłem, że pewnie wolałabyś nie biec całą drogę. - Miałem nadzieję, że się nie zdenerwuje. Musieliśmy kawałek przebiec. - Gdzie go trzymacie? - Przerobiliśmy jeden z budynków gospodarczych na garaż. - A ty nie zapniesz pasów? - Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. Jak mogła uważać, że mi to potrzebne, po tym wszystkim co jej pokazałem i powiedziałem? Zapadła cisza. - Nie biec całą drogę? - zapytała nagle piskliwym głosem. - Całą? Czy dobrze rozumiem, że kawałek drogi, mimo wszystko przebiegniemy? - Ups... A jednak. Była taka spostrzegawcza... - Ty nie będziesz biec. - Próbowałem uratować sytuację. Uśmiechnąłem się cierpko. - Za to będę wymiotować. - Nie, jeśli zamkniesz oczy. Przygryzła nerwowo wargę, patrząc przed siebie z przerażeniem w oczach. Postanowiłem dodać jej otuchy i delikatnie pocałowałem ją w czubek głowy. Ten zapach mnie oszołomił. Ogień zapłonął w moim gardle. Potwór zerwał więzy, ale resztkami sił opanowałem się. Samokontrola zwyciężyła. Kolejny raz mi się udało. Nie potrafiłem jednak zdusić cichego jęku. Bella spojrzała na mnie pytająco. - Przy deszczowej pogodzie pachniesz intensywniej - wyjaśniłem z zaciśniętymi zębami. - I jest ci z tym przyjemniej czy trudniej? - Westchnąłem. Nie potrafiłem tego określić. Ten zapach był przepiękny, ale wywoływał pragnienie. Dawał przyjemność, ale i ból. Znów sprzeczności. Znów musiałem dokonać wyboru. I znów zwyciężyła egoistyczna strona mojej natury. - I tak i tak. Jak zawsze. Wjechałem na górski szlak, nadal bijąc się z myślami. Jednak po jakimś czasie rozchmurzyłem się. Taka jazda po wertepach zawsze sprawiała mi frajdę. Teraz nie było inaczej, tym bardziej, że obok mnie siedziała moja ukochana. Ponure rozmyślania rozpłynęły się w oceanie szczęścia, którym byłem przepełniony. Dojechaliśmy do końca drogi.
Stanęliśmy, gdy szlak się skończył. Zaczęło się rozpogadzać. - Przykro mi, Bello, ale od tego miejsca trzeba już iść pieszo. - Wiesz co? Chyba sobie tu poczekam. - Gdzie się podziała twoja odwaga? Rano byłaś gotowa na wszystko. - Postanowiłem się z nią podroczyć, bo jej humor się poprawił. - Nie zapomniałam jeszcze, jak to było ostatnim razem. - Od tego wydarzenia minął zaledwie jeden dzień. Z cienia samotności wyszedłem na zalaną słońcem polanę miłości. Jeden dzień, który zmienił całe moje życie. Wysiadłem z jeepa i chwilę później pomagałem Belli wypiąć się z szelek. - Sama sobie poradzę. Idź już, idź. - Hm - zamyśliłem się. Nagle do głowy przyszedł mi nieco ryzykowny, ale potencjalnie genialny plan. - Coś mi się wydaje, że będę musiał popracować nad twoimi wspomnieniami. Wyciągnąłem ją z auta i postawiłem na ziemi, upewniając się w międzyczasie, że nie zrobię jej krzywdy. - Alice miała rację – powiedziała, patrząc w niebo. - Popracować nad moimi wspomnieniami? - dodała nieufnie. Nadal się wahałem. A co, jeśli nie dam rady? Co, jeśli ją skrzywdzę? - Zaraz zobaczysz. - Mimo dużej ilości kontrargumentów, nie mogłem się powstrzymać. Powtarzałem sobie w myślach, że to niemoralne, niemożliwe. Ale, czy po ostatnich godzinach, miałem prawo sądzić, że coś jest niemożliwe? Delikatnie oparłem dłonie o karoserię samochodu, pochyliłem się nad nią, przyglądając się uważnie. Nie miałem pojęcia, o czym myślała, ale coś mi podpowiadało, że jej się to podoba. Wiara w to, że Bella czuje do mnie to samo, co ja do niej, dodawała mi odwagi. Nic już nie mogło mnie powstrzymać, podjąłem decyzję. Śmiało pochyliłem się bardziej, tak, że nasze twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. Potwór w moich wnętrznościach uniósł głowę węsząc. - Powiedz, czego dokładnie się boisz? - zapytałem, już bez wahania. - Tego, że uderzę o drzewo - powiedziała i przełknęła głośno ślinę. Jej słodka woń wywołała palący żar w gardle, ale zignorowałem go. - I zginę na miejscu. I że jeszcze potem zwymiotuję. Starałem się nie roześmiać, tylko zbliżyłem się i pocałowałem we wgłębienie między obojczykami. Jej skóra była tak miękka i gładka. - Nadal się boisz? - spytałem cicho, rozkoszując się tym zapachem i dotykiem. - Tak - powiedziała niepewnie. - Że uderzę w drzewo. I, że zrobi mi się niedobrze. - Była bardzo uparta, ale jeżeli zacząłem tę grę, musiałem ją dokończyć. Choć ryzykowałem wiele. Stawką był moja miłość i sens życia. Przejechałem powolutku nosem po jej szyi, wstrzymując na chwilę oddech. Potwór zawarczał głośno, ale nie zwróciłem na niego uwagi. Zagłuszała go piękna melodia. Przyspieszone bicie serca mojej ukochanej. - A teraz? - szepnąłem, przytulając się do jej kruchego policzka. - Bez zmian - wymamrotała. - Drzewa. Wymioty. - Złożyłem delikatne pocałunki na jej powiekach. Delektowałem się tą chwilą. - Bello, chyba nie myślisz, że mógłbym uderzyć w drzewo? - spytałem. Kwestia, o której rozmawialiśmy wydawała mi się tak trywialna, w porównaniu do tego, nad czym rozważałem i co czułem. - Ty nie, ale ja tak - odowiedziała nieprzekonana. Udało mi się. Mogłem właściwie już przestać, ale ta chwila była zbyt piękna, zbyt idealna. Przy mojej naturze potwora, nic nie było pewne. Nie było pewne, czy dane mi będzie przeżyć jeszcze kiedyś taką sytuację. W związku z tym, chciałem ją wykorzystać do końca. Przejechałem delikatnie ustami po krzywiźnie jej szczęki i zatrzymałem się przy kąciku ust. - Sądzisz, że pozwoliłbym na to, żebyś się przy mnie zraniła? - Czy ja pytałem się jej? Czy też upewniałem się, że dam radę? Musiałem wiedzieć, że tego momentu niewyobrażalnej euforii nie przypłacę stratą najważniejszej osoby na świecie. - Nie. - To było nienaturalne. Nawet ja tego nie wiedziałem. Cieszyłem się, że mi ufa, ale z drugiej strony bałem się o nią. - Sama widzisz. - Musnąłem jej usta wargami. Potwór zaskomlał w agonii. - Nie ma się czego bać, prawda? Poddała się. - Nie, nie ma. "Nie powinienem tego robić" zganiłem się w myślach. Ująłem jej kruchą twarz w dłonie i pocałowałem. Ogień znów pojawił się w moim gardle, ale to nie on się teraz liczył. Liczyła się tylko ta mała istotka, która nadawała sens mojej egzystencji. Bella znów zareagowała zaskakująco. Zamiast stać grzecznie, nieruchomo, przylgnęła do mnie całym ciałem. Poczułem to niesamowite ciepło bijące od niej, tę miękką skórę. Podekscytowany tą bliskością, nie dostrzegłem budzącego się potwora. Pragnienie znów upomniało się o krew. Krew Belli. Znieruchomiałem. Nie mogłem narazić jej na takie niebezpieczeństwo. Musiałem przystopować. Delikatnie, aczkolwiek stanowczo odsunąłem się od niej, starając się dojść do siebie, zanim spojrzę jej w oczy. Zdawałem sobie sprawę, jak muszę wyglądać. Mięśnie napięte, w oczach głód i pragnienie, zaciśnięta szczęka. Nie mogłem doprowadzić, by zobaczyła mnie w takim stanie. Już nie chciałem, żeby się mnie bała. - A niech cię, dziewczyno! Wpędzisz mnie do grobu. - Zdołałem wykrztusić, nabierając świeżego powietrza do płuc. Poczułem ulgę. - Jesteś niezniszczalny - wydusiła, starając się złapać oddech. - Może i w to nawet wierzyłem, ale później poznałem ciebie! - rzuciłem ostro. Mój organizm jeszcze nie do końca się przestawił. - Ruszmy się stąd lepiej, zanim zrobimy coś naprawdę głupiego. - "Albo raczej zanim ja zrobię coś głupiego" dodałem w myślach, biorąc ją na plecy. Złapała się kurczowo mojej szyi. Znów poczułem przypływ radości, spowodowany jej bliskością. Niewątpliwie byłem masochistą. Ból pragnienia, którego doświadczałem w kontakcie z Bellą, sprawiał, że czułem ulgę. - I nie zapomnij zamknąć oczu! - przypomniałem, jeszcze lekko srogim tonem. Pobiegłem. Nie rozwinąłem maksymalnie prędkości, ponieważ nie chciałem doprowadzić do stanu z dnia poprzedniego. Mimo, iż to były tylko zawroty głowy, przyrzekłem sobie, że nie będzie więcej przeze mnie cierpiała. Z wolna dochodziłem do siebie. Świeże powietrze mnie otrzeźwiło i pozwoliło racjonalnie myśleć. Z jednej strony potępiałem się, za to, że naraziłem ją na takie ryzyko. Z drugiej jednak, emocje, które mi towarzyszyły były tak ekscytujące, że gdybym miał okazję to powtórzyć, zgodziłbym się bez wahania. Dobiegliśmy, ale ona przez chwilę nie schodziła z moich pleców. Pogłaskałem ją po głowie. - Jesteśmy na miejscu, Bello. Zaczęła się niezdarnie ześlizgiwać, aż w końcu upadła z cichym jękiem na pobliską kępę paproci. Chciałem się z nią podroczyć, więc postanowiłem to zignorować. Jednak nie na długo, bo jej zdezorientowana mina i komiczna pozycja, sprawiła, że wybuchłem głośnym śmiechem. Podniosła się powoli i z obrażoną miną, zaczęła strzepywać z kurtki listki i błoto. Rozśmieszyło mnie to jeszcze bardziej. Nagle odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę lasu. - Dokąd to? - spytałem, łapiąc ją w talii. - Na mecz baseballu. Ty, jak widzę, znalazłeś sobie inne zajęcie, ale jestem pewna, że inni zdołają się bez ciebie świetnie bawić - odpowiedziała urażona. - Idziesz w złą stronę. Zawróciła, nie patrząc w moją stronę. Zrobiło mi się głupio. - Nie wściekaj się, nie mogłem się opanować. Żałuj, że nie widziałaś swojej zdezorientowanej miny. - Mimowolnie się uśmiechnąłem. - Ach tak? - spytała, unosząc brew. - To tylko tobie wolno się wściekać? - Wcale nie byłem na ciebie zły. - Czegoś tu nie rozumiałem... Jak ona mogła tak w ogóle myśleć? - "Do grobu mnie wpędzisz"? - zacytowała oschle. - To było tylko stwierdzenie faktu. Próbowała się odwrócić i odejść, ale trzymałem ją mocno. Musiałem najpierw wyjaśnić sprawę. - Byłeś wściekły. - Byłem. - To prawda. Byłem zły na siebie, że narażam ją na takie niebezpieczeństwo, że tyle ryzykuje w kontakcie ze mną. - A dopiero co powiedziałeś... - Że nie byłem zły na ciebie. Nie widzisz tego, Bello? - Zrozumiałem, co miała na myśli. Ona naprawdę sądziła, że ja się złoszczę na nią! - Naprawdę nie rozumiesz? - Czego znowu nie rozumiem? - zapytała zaskoczona. Nie spodziewałem się tego. - Że nigdy nie jestem zły na ciebie. Jakże bym mógł? Jesteś taka dzielna, ufna... taka ciepła. - Mogłem tak wymieniać bez końca: dobra, odważna, szlachetna, życzliwa, wyrozumiała... - To dlaczego tak się zachowujesz? - wyszeptała. Położyłem jej dłonie na policzkach. - Wpadam w straszliwy gniew - wyżaliłem się. Miałem nadzieję, że mnie zrozumie i już nigdy nie będzie brała odpowiedzialności za moje karygodne zachowanie - bo nie potrafię cię należycie chronić. Sama moja obecność jest dla ciebie ryzykowna. Czasami czuję do siebie wstręt. Powinienem być silniejszy, powinienem móc... Zakryła mi usta dłonią. - Przestań. Znów jej wspaniałe cechy dały o sobie znać. Tym razem była to wyrozumiałość. Spełniła moją cichą prośbę. Odsunąłem jej dłoń, ale przytrzymałem ją na policzku. Poczułem, że jestem gotowy, żeby powiedzieć wprost, co do niej czuję. Przez myśl przelały mi się całe tabuny pięknych słów. Miałem już w głowie ułożoną wcześniej formułkę, ale teraz, patrząc w jej oczy, dostrzegłem, że zabrzmiałoby to nieprawdziwie i nienaturalnie. Tyle czasu czekałem na ten moment. - Kocham cię. - Wybrałem te dwa najprostsze, których wcześniej nie brałem nawet pod uwagę, ale w tej chwili poczułem, że odzwierciedlają wszystko. - To marna wymówka, ale i szczera prawda. - A teraz, proszę, zachowuj się jak należy - upomniałem cicho i pocałowałem ją w same usta. Gdy poczułem ich słodki smak, na moment zakręciło mi się w głowie, a ogień zapłonął w moim gardle. Nie czułem go teraz. Liczyła się tylko moja piękna. - Przyrzekłeś komendantowi Swanowi odstawić mnie o przyzwoitej porze, pamiętasz? Lepiej już chodźmy - powiedziała, gdy oderwaliśmy się od siebie. - Tak jest. Idąc koło niej w stronę boiska, rozpamiętywałem wydarzenia ostatnich dni. Nadal z pragnienia paliło mnie gardło, ale było to tłumione przez inny ogień. Ogień miłości.
Powoli, w ludzkim tempie dotarliśmy na boisko. Targały mną różne emocje. Miłość, pożądanie, troska i... głód. Wbrew wielu obietnicom i przyrzeczeniom nie mogłem zaprzeczyć, że jej krew mnie przyciągała. Zbliżaliśmy się do mojej rodziny. W oddali widziałem Esme, Emmetta i Rosalie, rozmawiających o pakcie z wilkołakami. Z ich myśli wyczytałem, że byli bardzo ciekawi, czy Billy wygadał się Charliemu. Poczułem ulgę, gdy przypomniałem sobie, że nic podobnego się nie wydarzyło. Frustrowało mnie to, że psy znały naszą tajemnicę i byliśmy, w pewnym stopniu, od nich zależni. Nieopodal Jasper i Alice przerzucali między sobą piłkę. Dziewczyna nadal martwiła się nieprzejrzystością swojej wizji, a Jasper dzielił obecnych na drużyny. Wszystko było jednak bardzo dziwne. Jakby umyślnie próbowali blokować mi dostęp do ich świadomości. Ujrzawszy nas, Esme podniosła się i zaczęła iść w naszą stronę. Rosalie odeszła z dumnie podniesioną głową. "Po co ją tu przyprowadziłeś? To jest mecz w gronie rodziny" przekazała mi w myślach, nie patrząc w naszym kierunku. Emmett spojrzał na nią, zawahał się, ale w końcu zdecydował się przywitać z Bellą. "Czy Black zdradził nasz sekret?" zapytała bezgłośnie Esme. Pokręciłem nieznacznie głową w geście zaprzeczenia. Matka natychmiast się rozpogodziła. - Czy to ciebie słyszeliśmy przed chwilą, Edwardzie? - spytała już na głos. - Myśleliśmy już, że to jakiś niedźwiedź się krztusi - dodał Emmett. - Tak, to on - powiedziała Bella z nieśmiałym uśmiechem. - Belli udało się mnie przypadkowo rozbawić - wyjaśniłem, wyrównując między nami rachunki. Chwilę później podeszła do nas Alice. Była bardzo podekscytowana. Rozpamiętywała wizję jej i mojej ukochanej jako serdecznych przyjaciółek. - Już czas - ogłosiła i chwilę potem zagrzmiało. Można było rozpoczynać grę. - Aż ciarki przebiegają po plecach, prawda? - zapytał uprzejmie Emmett Bellę. Skinęła lekko głową. W jej zachowaniu było coś, co mnie zastanowiło. Zupełnie jakby się bała. Reagowała tak delikatnie, prawie nic nie mówiła. Nieśmiałość czy strach? - Chodźmy. - Alice złapała go za rękę i pobiegli razem na boisko. - Gotowa na mecz? - spytałem. Byłem niesamowicie podekscytowany, że mogę spędzać z nią czas, nawet grając w baseball. Chciałem dodać jej otuchy, chciałem, żeby poczuła się pewniej. - Do dzieła, drużyno! - zawołała z większym entuzjazmem. Uśmiechnąłem się wesoło i pobiegłem za rodzeństwem. Kochałem ten pęd z dwóch powodów. Po pierwsze, to było coś, co pomagało mi pozbyć się dręczących mnie wyrzutów sumienia. O tak, dręczyły mnie wyrzuty sumienia. Potworne. Wyrzucałem sobie, że jestem egoistą, potworem. Czułem do siebie wstręt, bo Bella, zadając się ze mną, ryzykowała życie. To było najgorsze. Nigdy w życiu nie bałem się śmierci, bólu, czy poniżenia. Bałem się cierpienia. Cierpienia psychicznego. A rozstanie z tą kruchą, delikatną dziewczyną do takich właśnie by należało. Myślałem tylko o sobie, chciałem ją tylko dla siebie. Darzyłem miłością. Jednak czy to mnie usprawiedliwiało? Drugim powodem, dla którego uwielbiałem bieg, była możliwość uwolnienia się od napierających na mój umysł, cudzych myśli. Tylko wtedy potrafiłem się całkowicie wyłączyć, zapewnić bliskim prywatność. Upodobałem sobie to uczucie, choć kiedyś nie umiałem go nazwać. Teraz wiedziałem. To była cisza. Z rozmyślań wyrwał mnie głos Alice. - Zaczynamy - szepnęła do siebie i pobiegła na stanowisko miotacza. Stanąłem na swojej pozycji w odległym krańcu boiska. Dochodziły do mnie jeszcze, przytłumione przez wiatr, strzępki rozmowy Esme z Bellą. Jednak nie chciałem podsłuchiwać. Była bezpieczna. To mi wystarczało. Alice drażniła się z Emmettem, który, już wyraźnie zniecierpliwiony, czekał na piłkę z kijem w ręku. Nagle dziewczyna zdecydowała się rzucić. Wyłapałem to w jej myślach, ułamek sekundy wcześniej, ale to wystarczyłoby mi do uzyskania przewagi, gdybym odbijał. Ale Emmettowi nie mógł pomóc żaden dar. Refleks tym bardziej odmówił mu pomocy. Piłkę złapał Jasper i natychmiast odrzucił do Alice. "No dałaby mu fory" pomyślał i zerknął z uśmiechem w moją stronę. Zaraz potem jego dalsze myśli zagłuszyła melodia, którą nucił. Zaczynało mnie to drażnić. Alice nie wstrzymywała już gry, tylko szybko i mocno rzuciła piłeczką do ostatniej bazy. Tym razem Emmett ją odbił, a ja pędem ruszyłem w stronę, w którą poleciała. Widziałem ją wyraźnie, leżącą między drzewami. Zerknąłem przelotnie na Bellę i pobiegłem. Nie chciałem jej zostawiać samej, choćby na chwilkę. Wiedziałem, że mój lęk był irracjonalny, została przy niej cała moja rodzina, ale czułem się nieswojo. Alice najwidoczniej też. "Dzieje się coś niedobrego"...
Selena1012