Rozdział 5-7.pdf

Rozdział 5

Chyba trochę przesadzasz, szczególnie jak na kogoś, kto

niedawno zlecił morderstwo.

Przesadzam? W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin

musiałam znieść prawiczka, wrednego wampira, oskarżenie o

morderstwo i ośmieszenie w oczach ulubionego pisarza.

Naprawdę nie uważałam, że powrót do spokojnego pustego

mieszkania to fanaberia. Ale zamiast spokoju znalazłam w nim

trzech intruzów. Fakt, że byli moimi przyjaciółmi, nie zmieniał

istoty rzeczy. Żaden z nich nie rozumiał, dlaczego jestem taka

wkurzona.

- Naruszacie moją prywatność! I nikogo nie

zamordowałam. Dlaczego wszyscy tak uważają?

- Bo powiedziałaś, że to zrobisz - wyjaśnił Hugh. Diablik

leżał wyciągnięty na sofie. Jego zrelaksowana poza mogłaby

sugerować, że to ja nachodzę go w jego domu, a nie

odwrotnie.

- Słyszałem od Jerome'a.

Siedzący naprzeciwko niego Cody uśmiechnął się do mnie

przyjaźnie. Jest wyjątkowo młody jak na wampira i zastępuje

mi młodszego brata, którego nie mam.

- Nie martw się. Sam się o to prosił. Wspieramy cię na

całej linii.

- Ale ja go nie...

- Czyżbym słyszał naszą znakomitą gospodynię? -

zawołał

Peter z łazienki. Po chwili zjawił się w korytarzu. - Jak na

przebiegłą zbrodniarkę wyglądasz całkiem sexy.

- Nie jestem żadną... - Słowa zastygły mi na ustach,

kiedy go zobaczyłam. Na mgnienie wszelkie myśli o

morderstwie

i najściu we własnym mieszkaniu wyparowały mi z głowy. –

Na miłość boską, Peter, co ty zrobiłeś z włosami?

Trochę wstydliwie przejechał dłonią po sterczących

centymetrowych kolcach pokrywających jego czaszkę. Nie

wyobrażałam sobie nawet, jakiej ilości żelu musiał użyć, by tak

pogwałcić prawa fizyki. Co gorsza, czubki kolców były białe i

ostro odcinały się od jego ciemnej nasady włosów.

- Koleżanka z pracy mi pomogła.

- Musi cię nienawidzić.

Peter spochmurniał.

- Jesteś najbardziej niemiłym sukubem, jakiego znam.

- Moim zdaniem te kolce, eee, podkreślają kształt

twoich

brwi - stwierdził dyplomatycznie Cody. - Trzeba się

tylko...przyzwyczaić.

Pokręciłam głową. Lubię Petera i Cody'ego. Są jedyny-

mi wampirami, z jakimi się kiedykolwiek przyjaźniłam, co nie

zmienia faktu, że bywają męczący. Zmaganie się z

przeróżnymi nerwicami Petera i nieuleczalnym optymizmem

Cody'ego to materiał na serial komediowy.

- Długo by się trzeba przyzwyczajać - mruknęłam,

przyciągając sobie stołek barowy z kuchni.

- I kto to mówi - odgryzł się Peter. - Przypomnij sobie

swoje skrzydła i pejcz.

Zaniemówiłam. Spojrzałam z niedowierzaniem na Hugh.

Diablik pospiesznie zamknął katalog Victoria's Secret, który

kartkował do niechcenia.

- Georgino...

- Obiecałeś, że nikomu nie powiesz! Zamknąłeś usta na

kłódkę!

- No, eee... tak mi się jakoś wypsnęło.

- Naprawdę miałaś rogi? - zapytał Peter.

- Dobra, dość tego. Wynoście się, wszyscy. I to już. -

Wskazałam drzwi. - Za dużo już dzisiaj przeżyłam

nieprzyjemności, żeby znosić jeszcze i was.

- Nie powiedziałaś nam nawet, jak wynajęłaś zabójcę

Duane'a. - Szczenięce oczy Cody'ego patrzyły na mnie

błagalnie. - Umieramy z ciekawości.

- Tak naprawdę to umarł Duane, i to nie z ciekawości -

mruknął Peter półgłosem.

- Uważaj, co mówisz - ostrzegł Hugh. - Możesz być

następny.

Niewiele brakowało, żeby z uszu buchnął mi dym.

- Powtarzam po raz ostatni: nie zabiłam Duane'a!

Jerome mi wierzy, okej?

Cody zrobił zamyśloną minę.

- Ale przecież mu groziłaś...

- Tak. I o ile pamiętam, to samo zrobił każdy z was w

tym czy innym momencie. To zbieg okoliczności. Nie mam z

tym nic wspólnego i... - Nagle coś mi zaświtało. - Dlaczego

wszyscy powtarzacie: „zleciłaś morderstwo" i „wynajęłaś

zabójcę"? Dlaczego nie mówicie, że sama to zrobiłam?

- Zaraz... przed chwilą powiedziałaś, że tego nie

zrobiłaś.

Peter przewrócił oczami nad głupotą Cody'ego, po czym

zwrócił się do mnie z poważną miną. O ile jakakolwiek mina

mogła być poważna w zestawieniu z taką fryzurą.

- Bo nie mogłaś tego zrobić.

- A już na pewno nie w tych butach. - Hugh ruchem

głowy wskazał moje szpilki.

- Doceniam wasz totalny brak wiary w moje

możliwości,

ale mogłam go przecież dopaść z zaskoczenia? Hipotetycznie,

oczywiście.

Peter się uśmiechnął.

- To by nie miało znaczenia. Niżsi nieśmiertelni nie

mogą

się nawzajem zabijać. - Widząc moje zdumione spojrzenie,

do¬

dał: - Jak możesz o tym nie wiedzieć, żyjąc tak długo?

W jego słowach wyczułam ironię. Między mną a Peterem

toczy się ciągły spór o to, które z nas jest starsze w naszym

małym kółku byłych śmiertelników. Żadne z nas nie chce się

przyznać do wieku, więc jak dotąd nie ustaliliśmy, kto ma

więcej stuleci. Któregoś wieczoru, po butelce teąuili,

zaczęliśmy grać w „Pamiętasz, kiedy...", ale dotarliśmy

zaledwie do rewolucji przemysłowej, zanim padliśmy

nieprzytomni.

- Nikt nigdy nie próbował mnie zabić... Więc twierdzisz,

że te wszystkie terytorialne wojny między wami wampirami są

niegroźne?

- No, nie takie znowu niegroźne - odparł. - Zadajemy

sobie dość poważne rany, ale faktem jest, że nikt nie ginie.

Przy tylu utarczkach zostałoby nas bardzo niewielu, gdybyśmy

mogli się zabijać.

Milczałam przez chwilę, przetrawiając tę informację.

- Więc jak... - Nagle przypomniałam sobie, co

powiedział Jerome. - Zabijają was łowcy wampirów.

Peter skinął głową.

- Co to za jedni? - zapytałam. - Jerome nie chciał mi nic

powiedzieć. Hugh był równie zaciekawiony.

- Łowcy wampirów? Jak ta dziewczyna z telewizji? Ta

ostra blondynka?

- To będzie długa noc. - Peter obrzucił nas karcącym

spojrzeniem. - Musicie się dokształcić, i to poważnie. Sto

jeden pytań o wampirach. Georgino, dasz nam coś do picia?

Machnęłam niecierpliwie ręką w stronę kuchni.

- Bierz, co chcesz. Chcę posłuchać o łowcach

wampirów.

Peter wyszedł z salonu i krzyknął, kiedy potknął się o jedna ze

stert książek wznoszących się na podłodze. Zanotowałam

sobie w pamięci, żeby kupić nowy regał. Krzywiąc się z

dezaprobata, obejrzał wnętrze mojej prawie pustej lodówki

- Naprawdę powinnaś popracować nad sztuką

przyjmowania gości.

- Peter...

- Bo ciągle słyszę opowieści o tym drugim sukubie... jak

ona ma na imię? Wiesz, ta z Missouli.

- Donna - podsunął Hugh.

- Właśnie, Donna. Podobno urządza świetne imprezy.

Zamawia catering. Zaprasza wszystkich.

- Chłopaki, jeśli macie ochotę poimprezować z całą

dziesiątką nieśmiertelnych w Montanie, to proszę bardzo,

przeprowadźcie się tam. A tymczasem przestańcie marnować

mój czas.

Ignorując mnie, Peter obejrzał goździki, które kupiłam sobie

wczoraj wieczorem. Stały w wazonie koło zlewu.

- Kto ci przysłał kwiaty?

- Nikt.

- Sama sobie przysłałaś? - zapytał Cody ze

współczuciem.

- Nie, po prostu kupiłam. To nie to samo. Nie przy...

słuchajcie. Dlaczego rozmawiamy o kwiatkach, kiedy po

ulicach rzekomo grasuje łowca wampirów? Czy wy dwaj nie

jesteście w niebezpieczeństwie?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: