Autor: Feliks W. Kres Tytu�: Sorgethergeft Z "NF" 7/96 "Zrodzeni z nocy, kamienia i grzechu kobiety" - tak brzmi napis, wyryty w g�azie, od wiek�w le��cym przy Rozstajnych Drogach w Carhon-See. Jak wie�� g�osi, s�owa te dotycz� niezwyk�ego, okrutnego plemienia kot�w-olbrzym�w, z pogranicznych las�w Nordii, Hostenne i Saywanee... Mordercy b�d� Zab�jca - tak si� zwali i jedno w swym j�zyku dla obu tych s��w mieli imi�... ("Mroki" - opowie�� o wydarzeniach sprzed wiek�w) Feliks W. Kres Sorgethergeft W samym sercu Saywanee, kilka mil ledwie od p�nocnych skraj�w Puszczy Bukowej, le�y do�� wysokie, strome wzg�rze, uwie�czone koron� ruin. Ponure to miejsce - i ciesz�ce si� bardzo z�� s�aw�. Niegdy� ruiny by�y zamkiem, czarn�, barczyst� budowl� z kamienia. Jej lochy widzia�y wiele �mierci i cierpie�, s�ysza�y wiele skarg, j�k�w, p�aczu. Pozosta�y ruiny. Lecz z�a s�awa miejsca nie zgin�a. Nikt tam nie zagl�da, cho� podobno pod gruzami le�� wielkie skarby. Ale chodz� s�uchy, �e strze�e ich duch z�ej w�adczyni, ksi�nej Morany, pani Zamku Ahar. Przekl�tej kobiety, kt�r� zgubi�a - niesamowita i ohydna, jak ca�e jej �ycie - mi�o�� do kota-Mordercy. Czarne Wieki dawno przemin�y, dawno z�o straci�o w�adz� nad �wiatem. Wystarczy jednak ujrze� wzg�rze Ahar, jego drapie�ny stok, �ysiny ska� po�r�d zgni�ozielonej trawy, wreszcie owe czarne ruiny, by da� wiar�, �e - cho� pokonane - z�o nie przepad�o bez reszty... �e drzemie gdzie�, cho�by w le�nych ost�pach... cho�by w owych gruzach. �e powr�ci, a wraz z nim - jego s�udzy. Niewielka najpierw wioska, le��ca opodal Ahar, rozros�a si� znacznie, powsta� ko�ci� drewniany, p�niej zbudowano drugi - ju� z ceg�y. Linon �wiat�y, ksi��� Saywanee, poj�� za �on� c�rk� swego stryja, w�adcy o�ciennej Nordii. Nordia o�ywi�a handel z Hostenne, bo najprostszy i najkr�tszy szlak wi�d� przez Saywanee. Zaniedbana droga, szerokim �ukiem obchodz�ca Wzg�rze Ahar, zosta�a naprawiona. Ayonna, wie� z dwoma ko�cio�ami, uzyska�a prawa miejskie, a z czasem prawo sk�adu. Karawany kupieckie p�yn�y z zachodu na wsch�d i ze wschodu na zach�d. W Ayonnie pojawi�y si� dwie nowe ober�e, obok dw�ch ju� istniej�cych. Posterunek stra�y miejskiej wzmocniono, potem przyby�a do miasta p�kompania muszkieter�w ksi���cych. Raz po raz bawi�y przejazdem znaczniejsze osobisto�ci: a to mo�ny szlachcic ze sw� s�u�b�, to zn�w ksi���cy urz�dnik, a ca�kiem niedawno - nawet biskup. Niewielkie, ale ju� bogate miasto t�tni�o �yciem. Ponure wzg�rze patrzy�o na� wy�upiastymi �lepiami g�az�w, kt�rych nie chcia�a pokry� gleba, kt�re omija�a trawa. Tylko korona ruin straci�a sw� pierwotn� czer�, omsza�a, pokry�a si� zieleni� coraz wy�szych chwast�w. I ci�gle nie by�o odwa�nych, gotowych wydrze� zamkowi dawne skarby. Dziwna rzecz: niejeden zuchowaty m�odzian- zabijaka zapewnia� przyjaci� przy winie, �e ju� jutro - co to jutro! dzi�, zaraz! - wyruszy po bogactwa, drwi�c z bajek, wy�miewaj�c legendy i za nic maj�c ponur� przesz�o�� miejsca. Ten i �w pojecha� nawet ku wzg�rzu... Wszyscy zawr�cili. Dziwna moc strzeg�a tego pomnika i grobowca zarazem; pomnika-grobowca cieni, �mierci i zbrodni. By� parny, letni wiecz�r. Zanosi�o si� na burz�, ale tu, pod dachem obszernego zajazdu, mo�na by�o kpi� sobie z b�yskawic i ulewy. Tote� kupcy (o kt�rych wielce si� w ober�y starano) nie kryli zadowolenia. Mo�e mniej powod�w do szcz�cia mieli, pilnuj�cy cennych woz�w, pomocnicy kupieccy, z kijami w gar�ci przechadzaj�cy si� po majdanie. Lecz c� - zgodnie z prawem sk�adu towar mia� by� nast�pnego dnia wystawiony na sprzeda�; nale�a�o pilnowa�, by w nocy wozy nie sta�y si� l�ejsze. Niez�e wino, dobywane wprost z ch�odnej piwnicy, a tak�e obfity posi�ek, sprawi�y, �e rozmowa przy d�ugim, solidnie zbitym stole toczy�a si� coraz �wawiej. Gwar wywabi� z izb noclegowych paru innych go�ci; pora nie by�a jeszcze bardzo p�na, a kupcy, jako bywalcy wielu stron �wiata, zawsze mieli ciekawe wie�ci w zanadrzu. Ober�ysta, cz�ek nie w ciemi� bity, wiedzia� z do�wiadczenia, �e takie w�a�nie wieczorne pogaw�dki, je�li tylko zaraz nie umr�, przeci�gaj� si� �atwo do p�nej nocy. Za� ca�onocna biesiada znaczy�a akurat tyle, co pieni�dz: go�cie jedli i pili, a popiwszy - sypali groszem tym ch�tniej. Skwapliwie donosi� wi�c coraz nowe flaszki, s�ucha� wywod�w, czasem (niby przypadkiem) wtr�ca� jakie� s��wko, by zaogni� rozmow�, udawa� g�upiego, dziwi�c si� rzeczom oczywistym, co - jak wiadomo - jest najlepsze, by rozwi�za� j�zyk i da� m�wcy sposobno�� do poucze�. Wreszcie, widz�c dobry skutek swych zabieg�w, usun�� si� w cie� i baczy� tylko, by wina nie zabrak�o. Jeden wszak�e go�� nie bardzo si� obrotnemu karczmarzowi podoba�. By� szlachcicem, i to chyba zamo�nym. Pi� jednak wstrzemi�liwie, jad� niewiele, nie op�aci� noclegu. Zdaje si�, �e czeka� na kogo�. Mo�e jednak by�o inaczej, albowiem czas p�yn��, a szlachcic wci�� samotnie trwa� w swoim k�cie, nie przejawiaj�c nawet �ladu irytacji czy zniecierpliwienia. Akurat na kr�tko po p�nocy wprawne ucho gospodarza pochwyci�o stukot ko�skich kopyt na majdanie. Zaspanego pacho�ka si�� trzeba by�o wygania� z k�ta, w kt�rym drzema�. - Nu�e, obwiesiu! - ponagla� go roze�lony pryncypa�. - C� to, darmo chlebem gard�o napychasz? Nu�e, go�� zajecha�! Jednak nim pacho� pobieg�, by pokaza� drog� do izby i zaj�� si� koniem przyby�ego, drzwi otwar�y si�, wpuszczaj�c ch�odn� noc i porywy wiatru, nios�cego pierwsze krople wzbieraj�cej ulewy. Podr�ny zatrzyma� si� w progu, wzrokiem ogarniaj�c rozochoconych biesiadnik�w, potem �piesz�cego ku niemu wyrostka i ober�yst�. Drzwi pozosta�y otwarte, kilka g��w zwr�ci�o si� ku nim. Chciano wo�a�, �e zimno... Zamiast tego, g�osy milk�y kolejno. M�czyzna - by� to szlachcic ogromnego wzrostu odziany w szkar�at i czer� - przytrzymywa� lekko kapelusz z bia�ym pi�ropuszem, drug� r�k� za� opu�ci� na gard� rapieru. Twarz zdradza�a lat najwy�ej czterdzie�ci, jednak w�sy i niewielka br�dka by�y g�sto przetykane siwizn�. Oczy, skryte pod namarszczonymi brwiami, spogl�da�y uwa�nie, badawczo, ale i - by nie rzec: wrogo... Pacho�ek, przewiercony tym spojrzeniem, wystraszy� si� wyra�nie, bo stan��, popatruj�c to na go�cia, to na ober�yst�. Cisza trwa�a przez par� d�ugich chwil. - Szukam kogo� - rzek� szlachcic, bez s�owa powitania i najwyra�niej nie zamierzaj�c post�pi� dalej w g��b izby. Wymawia� wyrazy z cudzoziemska, trudno jednak powiedzie�, jaki by� jego ojczysty j�zyk. Zaraz potem przenikliwe spojrzenie pobieg�o ku mrocznemu zak�tkowi izby. Siedz�cy tam od wielu godzin szlachcic powsta� i, skin�wszy g�ow�, uczyni� dwa kroki w stron� szkar�atnego olbrzyma. - Czekam na kogo� - rzek� r�wnie zwi�le, spogl�daj�c z uwag�. Cz�owiek ten m�g� mie� lat tyle samo, co przyby�y. Ust�puj�c mu wzrostem, nosi� si� jednak r�wnie dumnie i godnie. Odziany by� w barwy zielone, br�zowe i czarne, podkre�lone bia�ymi koronkami. Obaj m�czy�ni przez chwil� oceniali si� wzrokiem, po czym wymienili uk�ony. Przybysz usun�� si� cokolwiek, by da� tamtemu przej�� przez drzwi. - Wielmo�ni panowie - zagada� ober�ysta, odzyskuj�c g�os - po nocy... w tak� noc... M�czyzna w szkar�acie cisn�� co� do g�ry; oczy wszystkich pod��y�y za z�otym migotaniem. Karczmarz chwyci� monet� i ze zdumieniem patrzy� na dukata z ksi���cej mennicy, wartego wi�cej, ni� dwaj m�czy�ni mogli przeje�� i przepi� w trzy dni. Gdy uni�s� wzrok, by dzi�kowa� - szlachcic�w ju� nie by�o. Grube, ci�kie krople coraz g�ciej pada�y na go�ciniec. W oddali grzmia�o. W czerni nocy niewyra�nie majaczy�y sylwetki dw�ch je�d�c�w. Konie sz�y drobnym k�usem. Dziwnie g�ucho ni�s� si� odg�os uderzaj�cych o ziemi� kopyt. U zbiegu dw�ch dr�g prowadz�cy m�czyzna wstrzyma� wierzchowca. Szarza�y w mroku pi�ra przy kapeluszu. - Tu poczekamy - powiedzia�. - Czemu w�a�nie tu? - Moi ludzie - pad�o kr�tkie wyja�nienie. - Wyjecha�em naprz�d sam, po c� ci�gn�� do miasta zbrojne s�ugi? - Chcesz, kawalerze, strzela� do upior�w z muszkiet�w? - Upior�w... Mo�ci hrabio, nie wierz� w upiory. - A w co wierzysz, kawalerze? - W nic. - Nawet w Boga? W magi�, w przeznaczenie? - pyta� m�czyzna w koronkach. - Ja jestem przeznaczeniem, panie hrabio. Przeznaczeniem ka�dego, kogo przeznaczeniem by� zechc�. Dziwna rozmowa urwa�a si�. M�czy�ni nieruchomo tkwili w siod�ach, spogl�daj�c wyczekuj�co w kierunku, z kt�rego prowadzi�a boczna droga. Nas�uchiwali, ale szmer deszczu i nadchodz�ce pomruki burzy g�uszy�y wszelkie inne d�wi�ki. Za to b�yskawice s�u�y�y dobrym �wiat�em - coraz jaskrawsze, coraz bli�sze. - Jad�. Bia�oz�ote p�kni�cie zal�ni�o na niebie, wy�awiaj�c z ciemno�ci szkar�atn� szat� m�wi�cego. Hrabia pochwyci� spojrzeniem trzech konnych, zd��aj�cych ku nim, i zapyta�: - I c� waszmo�� poczniesz z tym wojskiem? Olbrzym, zdaje si�, nie dos�ysza� kpiny w g�osie swego towarzysza, bo odpar� spokojnie: - Mo�ci hrabio, naj��e� mnie pan za ogromne pieni�dze. Jestem wart swojej ceny. Wiem, co czyni�. Ci ludzie mog� si� przyda�. Po czym dorzuci� jeszcze: - Natomiast pan jeste� ca�kiem zb�dny, drogi hrabio. Na co przyda si� twoja szpada w tych ruinach, skoro ju� moja tam b�dzie? - Kawalerze - rzek� z pewn� wy�szo�ci� wezwany - zwa� prosz�, �e nie tylko szpad� tam nios�. Nios� tak�e g�ow�. "By zostawi�..." - powiedzia� sobie najemnik. Trzej je�d�cy dotarli do zbiegu dr�g. Zagadni�to kr�tko, olbrzym opowiedzia� si� - niepotrzebnie, bo w�a�nie kolejna b�yskawica przeci�a czarne niebo. Nie pad�o ani jedno zb�dne s�owo. Ruszono w milczeniu. Hrabia i jego towarzysz pod��ali na czele, kilka ko�skich d�ugo�ci przed tamtymi...
vonavi