ABSYNT Wódka wytrawna nazwana absyntem od podstawowego składnika ziołowego: piołunu, Artemisia absintium. Pierwotnie miała 68 procent mocy, a póniej 43 procent. Recepturš sporzšdził w Szwajcarii francuski emigrant dr Ordinaire'a i sprzedał w 1797 roku panu Pernod. Właciciel, dzięki niej, zdobył dużš fortunę i powołał do życia wielkš firmę francuskš Pernod Fils. Absynt był otrzymywany w wyniku destylacji nalewki alkoholowej na piołun i anyżek, z dodatkiem takich surowców rolinnych jak: arcydzięgiel, kolendra, koper, hyzop, cynamon, godziki. Aby uzyskać zielony kolor barwiono go chlorofilem. "Zielona Czarodziejka", tak nazywano absynt, zyskała wielkie powodzenie w II połowie XIX wieku i była masowo spożywana, szczególnie we Francji, Włoszech i Szwajcarii. Podawano jš w kieliszkach z dodatkiem kostki cukru, szklanki wody i dziurkowanej łyżeczki. Kostkę cukru umieszczano na łyżeczce i polewano wodš, która przesšczajšc się przez cukier ciekała w postaci rzadkiego syropu do kieliszka z absyntem, tworzšc opalizujšcy mleczny płyn. W zwišzku z twierdzeniem, że zawarty w olejku eterycznym tanaceton, przy nadmiernym spożyciu szkodliwie wpływa na system nerwowy, produkcja absyntu została w poczštkach XX wieku zabroniona w krajach europejskich. Wyjštkiem jest Hiszpania, w której wódka ta nadal jest produkowana. AGUARDIENTE Hiszpańska nazwa wódki pochodzšca od słów: aqua - woda i ardiente - palšcy. W krajach winiarskich aguardiente to przeważnie wódka winogronowa destylowana z wina. W krajach tropikalnych, w których ronie trzcina cukrowa, nazwš tš okrela się wódkę uzyskanš z melasy cukrowej. AKVAVIT Duńska odmiana narodowej wódki Skandynawów - kminkówki, nazywana przez Duńczyków także "schnapps". Powstaje przez rozcieńczenie rektyfikatu spirytusowego wodš z dodatkiem kminku oraz niewielkiej iloci skórek cytrynowych i pomarańczowych. Po krótkiej maceracji poddawana jest destylacji. Destylat, po obniżeniu zawartoci alkoholu do 40-45 procent i przefiltrowaniu, stanowi gotowy wyrób, bezbarwny i przeważnie niesłodzony. Na rynkach wiatowych znana jako "Krzyż Maltański" i zaliczana do najlepszych wódek. ANGIELSKA GORZKA Gatunkowa, wytrawna wódka korzenno-ziołowa, o mocy 40 procent, z dodatkiem niewielkiej iloci cukru. Bršzowej barwy, o zapachu korzenno-ziołowym i gorzkawym smaku. ANGOSTURA AROMATIC BITTERS Najsłynniejsza w wiecie wódka gorzka. Jej nazwa pochodzi od miasta Angostura, dzi Ciudad Bolivar w Wenezueli, w którym po raz pierwszy, w 1824 roku, została sporzšdzona przez dr Siegerta, lekarza, emigranta z Europy. W 1875 roku produkcja wódki została przeniesiona na Trynidad. Dzięki dobrze dobranemu składowi i właciwociom leczniczym (kora chinowa ma działanie przeciwgoršczkowe) znalazła duże uznanie i stała się wzorcem dla wielu gorzkich wódek żołšdkowych. W jej skład wchodzš: kora angostury, kora chinowa, kłšcza galangi, korzeń arcydzięgla, goryczki i imbiru oraz czerwone drzewo sandałowe. Obecnie jako pierwszy składnik podawana jest kora angostury, której podobno w oryginalnej recepturze nie było. Drzewo sandałowe nadaje jej czerwonobršzowe zabarwienie. Zapach ma przyjemny, ziołowo korzenny, a smak intensywnie gorzki z racji małej zawartoci cukru. Moc jej wynosi 48 procent i jest wietnym składnikiem do mieszanin. APPLE JACK Amerykańska nazwa brandy jabłkowej, czyli wypalanki lub winiaku, otrzymywanej przez destylację przefermentowanego moszczu jabłkowego Destylat jabłkowy o mocy około 65 procent, jest rozcieńczany wodš oraz przeważnie mieszam z rektyfikatem zbożowym i doprowadzany do 45 procent mocy. Przez kilka lat, nawet do 5, leżakuje w beczkach dębowych. Jest to amerykański odpowiednik francuskiego Calvadosu. AGUAVIT Narodowa kminkowa wódka Skandynawów produkowana w Szwecji i Norwegii. Ma wielowiekowš tradycję, gdyż pierwsza licencja na jej produkcję została wydana w 1498 roku. Produkowana poczštkowo z destylatu winnego, otrzymywanego z importowanego wina, a póniej ze spirytusu zbożowego. Gdy nauczono się pędzić spirytus z ziemniaków podjęto produkcję na większš skalę. Do dzi ziemniaki sš podstawowym surowcem, a wódka aromatyzowana jest kminkiem i innymi ziołami, podobnie jak duński Akvavit. ANANASOWY LIKWOR Dwa wielkie pokrojone w kostkę ananasy, dwie drachmy (6,3 grama) wanilii nalać szecioma kwartami (6 litrów) spirytusu. Dodać piętnacie kropli olejku cynamonowego. Moczyć przez szesnacie dni. Przedestylować otrzymany płyn i dodać syrop cukrowy. Cukier rozpucić w niewielkiej iloci cieplej wody. Iloć cukru uzależniona jest od tego czy likwor ma być bardziej czy mniej słodki. Zazwyczaj przyjmuje się, że w litrze alkoholu powinno być około 30 procent cukru. ANGEŁIKOWY LIKWOR Dwadziecia łutów (253 gramy) korzenia angeliki, dwa łuty (25 gramów) jałowca, dwa łuty (25 gramów) cynamonu nalać pięcioma kwartami (litrami) spirytusu i czterema kwartami (litrami) wody. Moczyć przez szesnacie dni. Płyn przedestylować i dodać syropu cukrowego do smaku. ANIZETTA Anyżu pospolitego dwanacie łutów (151 gramów), anyżu gwiadzistego osiem łutów (101 gramów), po dwa łuty (25 gramów) kolendry i kopru włoskiego nalać szecioma kwartami (6 litrów) wódki czystej 45 procentowej. Moczyć trzy dni. Płyn przedestylować. ANYŻOWY LIKWOR Pół funta (22 dag) tegorocznego anyżu opłukać zimnš wodš. Włożyć w modzierz, zwilżywszy nieco wodš i utłuc na miałkie ciasto, które nalać pięcioma kwartami (5 litrów) spirytusu i czterema kwartami (4 litry) wody. Moczyć przez szesnacie dni. Po tym czasie płyn przedestylować. Dodać syrop cukrowy w takiej iloci, aby otrzymać bardzo słodki trunek. ARAK Wódka produkowana w południowo-wschodniej Azji (Indonezja, Sri Lanka, Indie) przez Chińczyków, utrzymujšcych recepturę w tajemnicy. Wiadomo jednak, że podstawowymi surowcami sš: ryż, melasa trzciny cukrowej, wino palmowe (palm kokosowych i daktylowych). Po przefermentowaniu zacier jest poddawany destylacji. Osišga moc 60 procent. Następnie leżakuje w beczkach dębowych w Europie. Tu także jest aromatyzowany. Najciekawszym jest, oferowany przez holenderskich hurtowników, "Arak Bata-via". Arak jest bezbarwny lub lekko żółty, ma zapach juchtu, charakterystyczny smak i moc około 60 procent. Do bezporedniej konsumpcji mieszany jest z rektyfikatem. Stosowany jako dodatek do napojów: herbata, grog, poncz. ARMAGNAC Winiak francuski produkowany na południe od Bordeaux w departamencie Gers, Landesł Lot-et-Garonne. Za najlepsze sš uważane wyroby Bas Armagnac, pochodzšce z zachodniej częci regionu o klimacie oceanicznym. Wina używane do produkcji muszš być białe i pochodzić z specjalnych odmian winogron. Otrzymywanie wódki w tym rejonie było już znane w XV wieku. Produkcja podobna jest do produkcji koniaku. Różni je sposób destylacji. Koniak destyluje się 2-3 razy w prostych aparatach do mocy nie wyższej niż 72 procent. Armaniak destylowany jest w aparatach cišgłych najwyżej do 63 procent mocy. Koniak destylowany jest z większš lub mniejszš ilociš drożdży, a Armaniak po oddzieleniu zacieru od osadu drożdżowego. Gaskończycy, dla których Armaniak jest płonšcš duszš Gaskonii, sš z tego wyroby dumni. Uważajš go za napój przewyższajšcy jakociš wszelkie napoje alkoholowe wiata, w tym także koniak. Ale na rynkach wiatowych koniak jest bardziej poszukiwany. Armaniak może leżakować, w beczkach dębowych nawet 50 łat uzyskujšc coraz lepsze właciwoci zapachowe i smakowe. BADYANY LIKWOR Dwanacie łutów (l 50 gramów) badyany czyli anyżu gwiadzistego nalać pięcioma kwartami (5 litrów) spirytusu i czterema kwartami (4 litry) wody. Moczyć przez szesnacie dni. Zmieszać z syropem zrobionym z pięciu funtów (2,25 kilograma) cukru rozpuszczonego w czterech kwartach (4 litry) wody. BALSAM Gorzkie wódki produkowane w Niemczech, na przykład "Balsam Lipski", w skład którego wchodzi dużo substancji gorzkich: goryczka, piołun, tysišcznik. Znany jest "Balsam Ryski" produkowany na Łotwie od międzywojennego dwudziestolecia XX wieku. Balsamy, ciemno zabarwione, mocne i gorzkie sš spożywane w małych kieliszkach, przed posiłkiem w celu lepszego trawienia. BARBADOS Rum z trzciny cukrowej destylowany na małej wyspie Barbados, z grupy Małych Antyli na Morzu Karaibskim. Wilgotny, tropikalny klimat sprzyja uprawie trzciny cukrowej. Rum destyluje się w aparatach cišgłych i uzyskuje wysokš 90 procentowš moc, a następnie aromatyzuje naturalnymi dodatkami: winem, migdałami, rodzynkami. Ma lekkie zabarwienie, niezbyt intensywny zapach i smak. Po kilku latach leżakowania może być pity tak jak brandy. BEMEDICTIME Jeden z najsłynniejszych w wiecie likierów korzenno-ziołowych produkowany, od poczštku XVI wieku, w klasztorze benedyktynów w Fecamp we Francji. Receptę opracował mnich Don Bernardo Vincelli. Używany był dla wzmocnienia osłabionych albo chorych mnichów. Rozkoszował się nim król Franciszek I kiedy był gociem klasztoru. W czasie rewolucji francuskiej, 1789-1793 roku, klasztor został zniszczony. Dopiero po 70 latach Aleksander Le Grand, handlarz winami, zdobył receptę i założył fabrykę produkcji likierów, nie majšcš nic wspólnego z klasztorem. Mimo to każda, charakterystyczna w kształcie, butelka oryginalnego napoju ma na etykiecie znak kocielny D.O.M. czyli Deo Optima Maximo co tłumaczy się: Bogu, Najlepszemu, Największemu. Likier ma barwę ziolonkawo-żółtš i 43 procent mocy oraz ziołowy smak. Benedyktynka jest aromatyzowana destylatem z nalewki brandy, na ponad 30 rodzajów korzeni i ziół, oraz koniakiem i miodem. Leżakuje w dębowych beczkach około 4 lata i dopiero potem trafia do butelek. Receptura produkcji jest pilnie strzeżona i zna jš kilka wtajemniczonych osób. BLACK AND WHITE Jeden z najbardziej rozpowszechnionych rodzajów szkockiej whisky. Produkowana przez firmę Jame...
makacaka