23

Chłodzenie silników okrętowych - wiadomości podstawowe

Chłodzenie silnika wynika z potrzeby utrzymania temperatury elementów tworzących komorę spalania - głowicy, tłoka, tulei cylindrowej na poziomie gwarantującym ich poprawne działanie, niezawodność i trwałość. Chłodzi się także łożyska oraz prowadnice wodzika, to znaczy te elementy silnika, które nagrzewają się kosztem ciepła równoważnego stratom tarcia. Oprócz elementów silnika chłodzi się także powietrze ładujące.

Chłodzenie silnika powoduje nieuniknione straty energetyczne wynoszące ok. 25—30% energii doprowadzanej w paliwie. Jako czynnik chłodzący stosuje się:

·        wodę słodką,

·        olej smarny, do chłodzenia tłoków i łożysk,

·        wodę zaburtową (morską) do chłodzenia powietrza ładującego.

Pobrane z silnika ciepło woda słodka i olej smarny oddają w chłodnicach wodzie zaburtowej.

Cel i skutki chłodzenia

Zadania układu chłodzenia silników okrętowych

Celem chłodzenia silnika spalinowego jest:

·        utrzymanie stałych, dopuszczalnych wartości (niezależnie od obciążenia) średnich temperatur jego elementów,

·        wyrównanie, w możliwie największym stopniu, temperatur w różnych punktach chłodzonych elementów.

Podstawowym warunkiem stałości temperatury chłodzonych części silnika są ustalone obciążenia silnika i warunki jego chłodzenia, kiedy to ilość ciepła przejmowana przez silnik równa się ilości ciepła oddawanego czynnikom chłodzącym. W zmiennych warunkach obciążenia występują nieznaczne wahania temperatur elementów chłodzonych.

Czynnikami ograniczającymi maksymalną temperaturę elementów chłodzonych są:

·        spadek wytrzymałości materiału,

·        wzrost naprężeń cieplnych,

·        rozszerzalność materiałów i wynikający stąd zanik luzów, których wartość określają względy ruchowe w stanie zimnym silnika.

Ze względu na smarowanie tulei cylindrowej temperatura jej ścianki nie może przekraczać określonej wartości. W zbyt wysokiej temperaturze olej doprowadzony na gładź cylindrową ulegałby koksowaniu i spalaniu. Gdyby elementy silnika, stykające się bezpośrednio ze spalinami nie były chłodzone, ich maksymalne temperatury wynosiłyby co najmniej 800¸900°C. Współczesne stosowane materiały konstrukcyjne nie są odporne na tak wysokie temperatury.

Chłodzenie silnika nie powinno być jednak zbyt intensywne, ze względu na dodatkowe straty cieplne i mechaniczne, a także kondensację spalin na przechłodzonych ściankach tulei cylindrowej. Szczególnie niebezpieczna jest kondensacja spalin zawierających produkty spalania siarki ze względu na ich korozyjne działanie.

Całkowite wyrównanie temperatur w różnych punktach chłodzonego elementu jest praktycznie niemożliwe, niemniej wskutek chłodzenia maleją znacznie różnice temperatur między poszczególnymi partiami tego samego elementu. Wyrównanie temperatur wpływa na zmniejszenie naprężeń cieplnych.

Ciepło elementów chłodzonych przejmowane jest przez czynniki chłodzące i przekazywane wodzie morskiej w chłodnicach.

Zespół urządzeń służących do chłodzenia silnika powiązany funkcjonalnie siecią rurociągów wraz z przynależną armaturą nazywa się instalacją chłodzenia siłowni spalinowej.

Dobrze działającą instalację chłodzenia cechuje stałość parametrów chłodzących, niezależnie od chwilowych lub okresowych zmian obciążeń.

Jako funkcję pomocniczą instalacji chłodzącej należy wymienić podgrzewanie silnika przed rozruchem lub utrzymywanie jego stałej, zadanej temperatury podczas postoju statku w porcie.

Do grzania silnika wykorzystywana bywa ta sama instalacja, która podczas jego pracy spełnia zadanie chłodzenia. Jako źródło energii grzewczej stosuje się parę lub wodę chłodzącą pobieraną z innego pracującego silnika. To ostatnie rozwiązanie stosowane powszechnie w starszych konstrukcjach polegało na grzaniu silnika napędu głównego wodą z obiegu pracującego silnika zespołu prądotwórczego.

Elementy silnika wymagające chłodzenia.

Czynniki chłodzące

We współczesnych silnikach okrętowych chłodzi się te elementy i zespoły, które stykają się bezpośrednio ze spalinami lub, na których powierzchniach powstają znaczne ilości ciepła wskutek tarcia.

Chłodzenia wymagają:

·        tuleje cylindrowe,

·        głowice,

·        korpusy zaworów wylotowych,

·        korpusy turbosprężarek,

·        tłoki (jeśli D>300 mm),

·        wtryskiwacze,

·        prowadnice wodzików,

·        łożyska układu tłokowo-korbowego (łożyska wodzikowe. korbowe, główne i oporowe).

Wymienione elementy, z wyjątkiem łożysk, są chłodzone czynnikami chłodzącymi obiegowym lub przepływającymi w specjalnie do tego celu przewidzianych instalacjach, natomiast. Łożyska układu tłokowo-korbowego chłodzi się olejem, którego głównym zadaniem jest smarowanie współpracujących powierzchni. Oprócz elementów silnika chłodzone są także czynniki z nim współpracujące, jak powietrze ładujące i olej obiegowy.

Do chłodzenia elementów silników okrętowych stosuje się głównie wodę słodką. Rolę czynnika chłodzącego spełnia także olej smarowy i w ograniczonym stopniu olej napędowy. Wodą słodką chłodzi się tuleje cylindrowe, głowice, korpusy zaworów wylotowych, korpusy turbosprężarek strony spalinowej, tłoki oraz wtryskiwacze.

Woda słodka używana do chłodzenia współczesnych silników musi odpowiadać określonym wymogom jakościowym, a w szczególności nie może powodować powstawania osadów kamienia kotłowego i szlamów oraz korozji na omywanych powierzchniach. Z tych względów zaleca się stosowanie destylatu wody słodkiej, kondensatów z systemu parowego lub wodę odmineralizowaną z dodatkiem odpowiedniej jakości inhibitorów korozji.

Wodę morską jako czynnik bezpośrednio chłodzący stosuje się do chłodzenia silników napędowych łodzi ratunkowych, roboczych i innych małych jednostek pływających oraz do schładzania powietrza ładującego, a także wody słodkiej i oleju smarowego.

Woda morska jako czynnik chłodzący oprócz jednej zalety powszechnej dostępności, ma wady, z których najistotniejsze to powodowanie korozji chłodzonych elementów oraz intensywne zanieczyszczanie przestrzeni chłodzonych substancjami mechanicznymi i mineralnymi.

Zanieczyszczenia mineralne powodują tzw. twardość przemijającą. Są to kwaśne węglany wapnia i kwaśne węglany magnezu rozkładające się w temperaturze powyżej 60°C.

Mogą one powodować znaczne trudności eksploatacyjne, ponieważ nierozpuszczalne w wodzie węglany wapnia i magnezu, osadzając się na ściankach kanałów chłodzenia, utrudniają wymianę ciepła, a ponadto mogą spowodować zatkanie („zarośnięcie") kanałów, a przez to lokalne przegrzanie materiału i jego uszkodzenie. Z tych to względów maksymalna temperatura wody morskiej na odpływie nie powinna przekraczać 45°C.

Olej smarowy jako czynnik chłodzący wykorzystywany bywa głównie do chłodzenia tłoków, zwłaszcza bezwodzikowych i prowadnic wodzików. Olej może być także stosowany do chłodzenia końcówek wtryskiwaczy.

Przepływając przez łożyska olej smarowy spełnia także funkcję chłodzącą, przejmując ciepło w ilości równoważnej stratom tarcia.

W porównaniu do wody skutek chłodniczy oleju, rozumiany jako stosunek pobranego ciepła do natężenia przepływu czynnika chłodniczego, jest 3¸3,5 razy mniejszy.

Olej napędowy jako czynnik chłodzący ma ograniczone zastosowanie. Stosowany bywa jedynie do chłodzenia końcówek wtryskiwaczy niektórych.

Ciepło chłodzenia

Ilość ciepła przejmowana przez czynniki chłodzące (straty chłodzenia) zależy od mocy silnika i stopnia jego obciążenia, sposobu pracy silnika (dwu, czy czterosuwowy), stopnia doładowania oraz od wielu innych czynników zarówno konstrukcyjnych, jak i eksploatacyjnych. Straty chłodzenia wyznacza się w stosunku do jednostkowej pracy silnika:

gdzie:             

Qch [kJ/h] — godzinowe straty chłodzenia,

Pe — moc użyteczna silnika [kW].

Pomijając szczegółową analizę wszystkich czynników wpływających na straty chłodzenia, należy stwierdzić, że ilość ciepła przejmowana przez czynniki chłodzące zależy w dużym stopniu od objętościowego wskaźnika mocy, średnicy cylindra i nadmiaru powietrza.

Dla danej prędkości obrotowej straty chłodzenia są odwrotnie proporcjonalne do objętościowego wskaźnika mocy, gdyż z jego wzrostem maleje powierzchnia przestrzeni roboczej. Powierzchnia przestrzeni roboczej maleje także ze wzrostem średnicy cylindra D. Im większa jest średnica cylindra, tym mniejsze są straty chłodzenia.

Moc silnika, a zatem i ilość ciepła powstająca w komorze spalania jest proporcjonalna do sześcianu średnicy cylindra - D3, powierzchnia przestrzeni roboczej zaś, a zatem i straty chłodzenia - do jej kwadratu - D2.

Ze wzrostem stopnia doładowania maleją straty chłodzenia, co tłumaczy się większą ilością ciepła odprowadzanego ze spalinami i wzrostem sprawności ogólnej silnika. Powietrze przepływające przez silnik w okresie płukania w stosunkowo dużych ilościach (3¸3,5) chłodzi elementy komory spalania, wskutek czego maleje ilość ciepła przenikająca przez chłodzone ścianki do czynników chłodzących.

Z czynników konstrukcyjnych wpływających na straty chłodzenia należy wymienić:

·        kształt komory spalania,

·        rodzaj materiału tłoka i sposób jego chłodzenia.

Silniki z wtryskiem bezpośrednim, dla których stosunek powierzchni do objętości komory spalania jest mniejszy niż dla silników z komorami dzielonymi, mają z tego powodu mniejsze straty chłodzenia.

Chłodzenie tłoków oraz stosowanie do ich budowy stopów lekkich wpływa na wzrost ciepła przenikającego do czynników chłodzących.

Ważniejszymi czynnikami eksploatacyjnymi wpływającymi na straty chłodzenia są:

·        moment zapłonu i przebieg spalania,

·        stopień obciążenia silnika,

·        prędkość obrotowa.

Należy dążyć do zachowania prawidłowych warunków zapłonu i spalania, gdyż zarówno przedwczesny zapłon (wzrost maksymalnej temperatury spalania), jak i za późny oraz związane z tym przewlekłe spalanie (duże, odsłonięte przez tłok powierzchnie komory roboczej) wpływają niekorzystnie na wzrost strat chłodzenia.

Jeżeli czynniki konstrukcyjne wpływające na straty chłodzenia nie wywierają zasadniczego wpływu na wielkość łączonych strat, a jedynie wpływają na ich przegrupowanie (spadek lub wzrost strat w spalinach kosztem wzrostu lub spadku strat chłodzenia), to wzrost strat chłodzenia wywołany czynnikami eksploatacyjnymi, odbywający się kosztem spadku mocy efektywnej silnika, powoduje spadek jego sprawności.

Na straty chłodzenia składają się:

·        straty chłodzenia tulei cylindrowych i głowic,

·        straty chłodzenia tłoków,

·        straty chłodzenia wtryskiwaczy,

·        straty chłodzenia turbosprężarek,

·        straty chłodzenia oleju smarowego,

·        straty chłodzenia oleju smarowego turbosprężarek,

·        straty chłodzenia powietrza ładującego.

Jednostkowe ciepło chłodzenia qch dla doładowanych silników wynosi orientacyjnie:

·        małej mocy i zespołów prądotwórczych              3400¸3700 kJ/kWh,

·        czterosuwowych średniej mocy                                          2800¸3100 kJ/kWh,

·        czterosuwowych dużej mocy                                          2300¸2800 kJ/kWh,

·        dwusuwowych średniej mocy                                          2600¸2800 kJ/kWh,

·        dwusuwowych dużej mocy                                          2000¸2600 kJ/kWh,

Najistotniejszym składnikiem strat chłodzenia jest ciepło chłodzenia tulei cylindrowej i głowic. Ciepło to przejmowane przez wodę chłodzącą w obiegu chłodzenia tulei cylindrowych i głowic wynosi orientacyjnie dla doładowanych silników:

·        czterosuwowych małej mocy                                          2600¸3100 kJ/kWh,

·        czterosuwowych dużej mocy                                          250¸1700 kJ/kWh,

·        dwusuwowych średniej mocy                                          1400¸2000 kJ/kWh,

·        dwusuwowych dużej mocy                                          1000¸1400 kJ/kWh

Jeżeli z tego obiegu chłodzi się korpusy turbosprężarek, to podane wartości są większe o 200¸230 kJ/kWh.

Ciepło chłodzenia tłoków jest znaczącą pozycją strat w bilansie strat chłodzenia, wynosi ono dla:

·        czterosuwowych silników średniej mocy              230¸260 kJ/kWh,

·        czterosuwowych silników dużej mocy                            230¸280 kJ/kWh,

·        dwusuwowych silników średniej mocy                            230¸340 kJ/kWh,

·        dwusuwowych silników dużej mocy                            340¸430 kJ/kWh

Straty chłodzenia wtryskiwaczy są niewielkie i dla wszystkich typów silników mieszczą się w granicach 50¸70 kJ/kWh.

Olej smarowy podgrzewa się kosztem ciepła równoważnego stratom tarcia i ciepła chłodzenia tłoków.

Przeciętne wartości ...