Terapia zaburzeń w zachowaniu.doc

(4905 KB) Pobierz

Terapia zaburzeń w zachowaniu

Wykład 1, 12.10.2010r

Obecność jest ważna, za wszystkie jest 5. Aktywność własna. W razie czego piszemy pracę, a jeśli będziemy się „dopisywać” to piszemy kolokwium.

Zaburzenia w zachowaniu. Brakuje konkretnej definicji, termin różnie rozumiany. Wymiennie stosuje się termin nieprzystosowanie społeczne. Zaburzeniem w zachowaniu jest zarówno agresja jak i wycofanie. Często nauczyciele zauważają jedynie osoby agresywne, niegrzeczne, nadpobudliwe. Jednym z testów pokazujących problem zaburzeń w zachowaniu jest arkusz obserwacyjny Achenbacha. Zachowanie internalizacyjne są to zachowania określane również jako nadmiernie kontrolowane, wyrażające się w wycofywaniu, dysforii i leku. Zachowania eksternalzacyjne używane zamiennie z terminem „zachowania słabo kontrolowane”. Podstawowymi składnikami tych zachowań są przejawy agresji, przeciwstawianie się i opór wobec otoczenia, impulsywność, destruktywność i antyspołeczne cechy osobowości. Źródłowym czynnikiem tych wszystkich przejawów jest słaba kontrola, która oznacza „rzutowanie na zewnątrz” przeżywanych problemów.

Socjoterapia lub terapia społeczna - metoda leczenia zaburzeń psychicznych polegająca na wykorzystywaniu oddziaływań natury społecznej. Paca z młodzieżą niedostosowaną, z zaburzeniami w zachowaniu. Np. „Siemacha”. Celem socjoterapii może być sam chory (np. jego nieumiejętność współdziałania z otoczeniem) lub układy społeczne, które go otaczają (np. rodzina, społeczność lokalna), jeżeli przez swą dysfunkcjonalność wyzwalają, potęgują lub utrwalają objawy choroby. Udział terapii społecznej w planie leczenia może być różny: czasem stara się ona poszerzyć dostępny choremu zakres umiejętności społecznych (trening umiejętności społecznych, terapia zajęciowa, świetlice socjoterapeutyczne, terapia pracą); czasem modyfikować otaczające chorego układy (praca z rodziną); albo też czasowo lub trwale zastępować utrwalone nieprawidłowe układy (stowarzyszenia i kluby pacjentów, opieka rodzinna).

Wykład 2, 19.10.2010r

Zaburzenia w zachowaniu a niedostosowanie społeczne.

Nieprzystosowanie społeczne, symptomy(wg Pytki): notoryczne kłamstwa , wagary , alkoholizowanie się , ucieczki z domów , kradzieże , niekonwencjonalne zachowania seksualne , rozmaite formy agresji antyspołecznej, łącznie z autoagresją, kontakt z używkami, wandalizm, wykolejenie społeczne. Nieprzystosowanie społeczne stwierdza się wobec zaburzonych postaw wobec zasadniczych wymagań społecznych. Konopnicki: jednostka nieprzystosowana społecznie to jednostka która rozwija się w taki sposób że to odbija się źle na niej samej, a bez pomocy z zewnątrz nie jest w stanie poprawić swoich stosunków z otoczeniem. Na nieprzystosowanie społeczne jednostki wykazują te jej zachowania, które są nieadekwatnymi, powtarzającymi się uporczywie reakcjami na wymogi i nakazy zawarte w przypisanych jej rolach społecznych. Wspomniana nieadekwatność reagowania na przepisy i nakazy ról społecznych ujawnia się w łamaniu norm społecznych (prawnych, moralnych, obyczajowych) i lekceważeniu przez jednostkę powszechnie uznawanych oczekiwań społecznych. Wspomniane zachowania, jako sprzeczne z powszechnie uznawanymi standardami społecznymi, budzą zwykle dezaprobatę i podlegają sankcjom rozmaitych instrumentów kontroli społecznej. Niedostosowanie społeczne uczniów idzie w parze z ich niepowodzeniami w nauce szkolnej. Niepowodzenia w nauce mogą być zarówno skutkiem, jak i przyczyną nieprzystosowania społecznego i odwrotnie. Problem niedostosowania społecznego ma także ogromne znaczenie ze względu na negatywne wzorce zachowań, jakie uczeń trudny wnosi do klasy jako grupy rówieśniczej.