1. Skamander – grupa poetycka założona w roku 1918 przez Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego oraz Jana Lechonia. Wzorem dla skamandrytów była przede wszystkim twórczość Leopolda Staffa. Swoją nazwę wzięła od mitologicznej rzeki Skamander opływającej Troję.
2. „Sokrates tańczący”
Wiersz jest przykładem liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny - człowiek w podeszłym wieku poszukujący w życiu uciechy i zabawy - wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej, o czym świadczą zakończenia czasowników, na przykład Prażę się czyStary ja jestem.
Utwór jest apoteozą sił życiowych, sił natury i młodości, nieustannego pędu życiowego, uciech oraz postawy hedonistycznej, kontynuacją motywu dionizyjskości w poezji. Podmiot liryczny (Sokrates) namawia do towarzyszenia mu przy zabawie, nie myśli o pracy, wygrzewa się na słońcu, a w chwilach ochoty oddaje się tańcu. Mimo iż jest świadomy powszechnego oburzenia i nieprzychylności otoczenia, wynikającego z jego stylu życia, odrzuca normy i konwenanse nakazujące staremu człowiekowi siedzieć bezczynnie w fotelu. Ważnym elementem języka Sokratesa, który jest prosty, zbliżony do mowy potocznej, a nie właściwy filozofowi oraz retorowi – są kolokwializmy oraz ironia, widoczna zwłaszcza w partiach, gdy opisuje siebie samego. Sokrates tańczący zawiera wszystkie elementy, którymi fascynowali się Skamandryci.
3. Baryka po przez swoje zachowanie jest przykładem etosu bo postanowił on poświęcić sie dla dobra ogółu i troszczył się o potrzeby innych ludzi, a także jeszcze swoim postępowaniem kreował wzorzec do naśladowania, oddał sie wielkiej idei.
4. Narrator to anonimowy reprezentant prowincjonalnej zbiorowości gromadzący plotki. Rezygnuje z manifestowania swojej wszechwiedzy. Usuwa się w cień faktów, nie narzuca swego autorytetu, nie jest sędzią wydającym bezapelacyjne wyroki na temat życia i postępowania obserwowanych ludzi. Taki narrator pełni ważną funkcje. Za jego pośrednictwem realizuje się główny cel powieści: konfrontacja prawd i racji indywidualnych ze społecznymi, obiektywnymi.
Retrospekcje służą uplastycznieniu obrazu, jego uobecnieniu, odsłaniają wewnętrzną prawdę o bohaterach, słowem pokazują człowieka w jego aspekcie subiektywnym.
5. Historia opowiada o wędrującym chłopie - Bajdale, który ze swoimi zwierzętami zatrzymał się na odpoczynek, gdy zasnął, z rowu wyszedł Dusiołek, maszkara, która zaczęła dusić i dręczyć we śnie chłopa; gdy się już obudził, z wyrzutem zwrócił się do swoich zwierząt, że nie pomogły mu pozbyć się tej zmory; także zwrócił się do Boga z pytaniem, po co stworzył takiego Dusiołka?
Filozoficzna pretensja do Boga o to, że stworzył świat, na którym poza pięknymi i dobrymi rzeczami, jest także zło, nieszczęście, na które człowiek jest stale narażony i z którymi musi stale walczyć;
6. W „Ferdydurke” Witold Gombrowicz przywołuje motyw dworku szlacheckiego, znajdującego się w Bolimowie i należącego do wujostwa głównego bohatera - państwa Hurleckich. Głową rodziny jest wuj Konstanty, żonaty, mający dwójkę dzieci - Zygmunta i Zosię - oraz liczną służbę. Świat dworku w Bolimowie jest skostniały i anachroniczny. Państwo do chłopów odnosi się w sposób pogardliwy i brutalny. Bicie oraz wymierzanie innych kar za byle jakie przewinienie jest na porządku dziennym i wyraźnie jest to ulubione zajęcie jaśnie państwa, którzy uważają, że takim postępowaniem zyskują sobie szacunek ze strony służby. Hurleccy na każdym kroku demonstrują swoją wyższość nad służbą. Wuj Konstanty jest gwałtowny i porywaczy. Widać, że trzyma służących twarda ręką, a oni nie ośmielają mu się sprzeciwić.Opisuje formy powitania na dworze szlacheckim, nudzące przyjezdnych banalnymi pytaniami: o przebytą podróż, zdrowie ich oraz domowników. Hurleccy starają się naśladować wzorce zachowań z poprzednich epok, lecz sposób, w jaki to robią, jest wyraźnie przez Witolda Gombrowicza przejaskrawiony i wyolbrzymiony. Witold Gombrowicz przedstawił w powieści opis dworku, któremu daleko było do tradycyjnych dworków szlacheckich.
Gombrowicz posłużył się konwencję literacką zwaną - GROTESKA:
· deformacja elementy rzeczywistości,
· zaburzenie proporcji, wyolbrzymienia,
· zakłócanie perspektywy,
· odwracanie hierarchii wartości,
· wyjaskrawianie kolorów,
· łączenie elementów wzniosłych i prozaicznych,
· mieszanie tragizmu z komizmem,
· niejednorodność stylistyczna,
· obecność kategorii absurdu,
· elementy karnawalizacji,
· atmosfera dziwności
Delta0294