book.pdf

Bonawentura Meyer

OSTRZEŻENIE Z ZAŚWIATÓW

PRZEDMOWA

18 kwietnia 1977 r. przekazał mi duszpasterz książkę pt.: “Ostrzeżenie z Zaświatów". Są tam

wypowiedzi czterdziestoletniej dziś (1977 r.) matki czworga dzieci, opętanej od 15 roku

życia, gospodyni domu. Egzorcyści, którzy ją egzorcyzmowali, (a było kilku takich

kapłanów), otrzymali z Góry nakaz, polecenie spisywania wypowiedzi demonów. Dla dobra

sprawy i aby nie wywołać generalnego ataku prasy, radia i telewizji — dla uniknięcia szkód

duszpasterskich pierwsze wydanie nie podało nazwiska i imienia tej opętanej osoby.

25 kwietnia 1977 r. mogłem — na zrządzenie Opatrzności — odwiedzić opętaną i być

obecnym przy egzorcyzmie prałata profesora doktora Jerzego Siegmunda z Fuldy. Jako

docent wykształcił on wiele generacji kapłanów i jako teolog, a także jako filozof i biolog

wydał wiele dzieł naukowych, tak, że światowej sławy fizyk i chrześcijanin żyjący

Ewangelistą Jordan Pascal nazwał profesora Siegmunda najwybitniejszym filozofem i

teologiem obecnego czasu.

Do wydanej książki dołączyłem na skutek tego przedmowę podpisaną moim nazwiskiem jako

następstwo rozprawy Prof. Siegmunda i jego posłowie. Wydanie to rozesłałem wszystkim 80

biskupom posługującym się językiem niemieckim.

Prof. Siegmund nie wyraził swej opinii odnośnie wypowiedzi demonów — jak się wyraża w

posłowiu. Przekonał się jednak i stwierdził, w wypadku tej opętanej, nie chodzi o histeryczkę,

ani o jakąś psychopatkę, czy umysłowo chorą, co stwierdzone zostało przez lekarzy

specjalistów.

Jej objawy opętania, jak to mogłem sam zaobserwować, sprawiają wrażenie prawdziwego

opętania. Ona sama i jej rodzina cierpią na skutek tego. Także zwierzchność Kościoła

powstrzymuje się od prawdziwej pomocy, z powodu zrozumiałej bojaźni przed pewnym

terrorem ze strony źle usposobionych ludzi — współczesnych modernistów.

Świadectwo Prof. Siegmunda ma tym większą wartość, że dziś coraz więcej zaprzecza

istnieniu szatana i Aniołów, nawet na akademiach teologicznych. To prowadzi do negacji

Boga. Taką opinię, taką wiarę, szerzy masoneria, która wdarła się jak się zdaje w najwyższe

szeregi hierarchii kościelnej... Bo i jakżeby można inaczej wytłumaczyć zniszczenie

uświęconej setkami stuleci kościelnej Tradycji, w tak krótkim czasie {posoborowym), jak

wytłumaczyć to (posoborowe) masowe odejście od wiary, rozkład całych wspólnot

zakonnych, ucieczkę dziesiątków tysięcy księży od swych obowiązków kapłańskich,

zakonnych? Jak wytłumaczyć to obniżenie kultu Najświętszego Sakramentu, przenoszenia Go

z centralnego miejsca — głównego ołtarza na boczne, czy do kątów? Cześć Najświętszego

Sakramentu bardzo zanikła.

Maryja Matka Kościoła, której wielkie upomnienie w La Salette, Lurd, Fatimie — Której Łzy

i Krwawe Łzy — pozostawiają większość ludzi oziębłymi — stara się dziś jeszcze w ostatni

sposób ostrzec ludzkość przed wiecznym potępieniem, przez to, że wybrała ofiarę

zadośćuczynienia — ofiarną duszę, opętaną przez demony jako swoją tubę, syrenę

alarmową. Na skutek wezwania Najświętszego Imienia Jezus musiały demony wbrew swej

woli i dla zbawienia dusz i ratunku Kościoła poczynić wypowiedzi.

Ostatnie egzorcyzmy podjęte zostały w czerwcu i lipcu 1977 r. pod przewodnictwem Ojca

Arnolda Renza salwatorianina (SDS) i tworzą uzupełnione przez wypowiedzi demonów z 25

kwietnia 1977 r. drugą część tej książki. Trzecia część została dodana przy obecnym

wznowionym i poszerzonym drugim wydaniu — przyp. tłumacza.

Z wydawnictwem Sanheverk — Yerlag przejąłem pierwszą część, przy czym wypowiedzi po

jeszcze jednym krytycznym przebadaniu, sprawiły, że poddałem tę książkę nieznacznym

poprawkom zgodnie z taśmą magnetofonową, która utrwaliła te wypowiedzi demonów.

Na tym miejscu wyrażam gorącą wdzięczność wszystkim współpracującym kapłanom i

laikom przy uzupełnieniu drugiego wydania, co uczyniłem z całą odpowiedzialnością.

Wielka ilość ludzi wspomagała mnie przy tym dziele swymi modlitwami przez długi czas aby

tylko i jedynie przez nasze działanie wypełniła się wola Boża.

Bogu, który wybrał Najśw. Maryję Pannę na Królową Aniołów, a przez to jako pogromicielkę

szatana i jego zwolenników, nie możemy czynić przepisów, w jaki sposób ma on ratować

dusze przed piekłem w swej miłosiernej miłości, w tej decydującej godzinie.

Chcemy dać świadectwo tego co powiedziane zostało po wielu modlitwach i egzorcyzmach w

Imię Najwyższego, w pełnym uznaniu ostatecznej decyzji nieomylnego Urzędu

Nauczycielskiego Kościoła.

Trimbach

w uroczystość św. Proboszcza z Ars 4. VIII. 1977 r.

Bonawentura Meyer

ŚWIADECTWO

Na skutek poleceń mego duchownego współbrata z Towarzystwa Jezusowego Ojca Rodewyk

udałem się na jego zaproszenie do Szwajcarii, gdzie wspólnie z różnymi kapłanami od 10

czerwca do 13 lipca 1977 r. przeprowadzałem pięciokrotnie egzorcyzm Leona XIII nad

opętaną wymienioną w książce “Mahnung aus Jenseits". Po mych doświadczeniach, jestem

przekonany, że w danym wypadku chodzi o opętanie, a wypowiedzi demonów nastąpiły na

skutek widocznego jasnego przymusu wyższej Mocy. Nie znaczy to jednak, że demony nie

próbowały sprzeciwić się temu przymusowi.

Nadzwyczaj pełna udręczenia droga cierpień opętanej przez 24 lata, które zgodziła się na to

cierpienie zesłane jej przez Boga (jako ofiarę zadośćuczynienia za grzeszników), wiele

modlitw dużej liczby ludzi i treść poczynionych wypowiedzi daje gwarancję, że pochodzą one

z woli Bożej i woli Maryi Matki Kościoła.

Rozumie się, że wszystkie te wiadomości muszą zostać zbadane według prawdziwej nauki

Kościoła i na tle jego dzisiejszej sytuacji.

Opór demonów przeciwko leżącym przed nami wypowiedziom (nie chciały się wypowiadać

tylko pod przymusem wyższej mocy) jest znamienny dla demonicznej woli zniszczenia (tego

co dobre, prawe, Boże).

Wypowiedzi, treść tej książki zmierza do solidnego, prawdziwego odnowienia Kościoła. Nie

jest to niczym nowym, że Pan Bóg i Najświętsza Maryja Panna nawet przez Demony dają

Kościołowi wskazówki, jak to znane jest z książki: Niklaus Wolf: “Kazanie diabła" —

Teufelaprediet.

W święto Najświętszej Maryi Panny Fatimskiej 13 lipca 1977 r. Ojciec Arnold Renz SDS

Notatka o Ojcu Arnoldzie

Ojciec Arnold urodził się w r. 1911. Wyświęcony został na kapłana w 1938 r. w Passau, jako

członek Towarzystwa Boskiego Zbawiciela (Salwatorianie). Od 1938 r. do 1953 r. był

misjonarzem w Fukien (Chiny). Od 1954 do 1965 był duszpasterzem po różnych parafiach i w

zakonie. Od 1965 r. do 1976 r. był proboszczem Rucckschippach St. Plus (w Speaart,

diecezja Wurzburg. Przez biskupa Stanel upoważniony został do zajęcia się opętaną Anneliese

Michel z Klingenberga. Nie mieszać tej opętanej z Klingenberga, już zmarłej, z opętaną, o

której jest mowa w tej książce — uwaga tłumacza). Na skutek tego odwołano go z parafii.

Następujący kapłani potwierdzają, że na podstawie znajomości wypadku opętania,

prawdziwość wypowiedzi demonów na polecenie Matki Bożej: Proboszcz Albert, von Arse

Niederbuchsitan, proboszcz Arnold Egii Rauniswil, O. Ernst Fischer, Misjonarz Gossen, O.

Pius Gerwasi, OSB Bisentia, proboszcz Kar! Holender, Resignst, Ried SZO, O. Gregor

Meyer, Trimbach, O. Robert Binderer CPPS, Antw., Proboszcz Lous Yeillard, Resignat,

Cerneux Pegnigout.

Świadectwo pewnego młodego teologa, który przebadał teksty książki przed bezpośrednim i

ostatecznym złożeniem do druku: Po krytycznym przejrzeniu przedłożonej książki, po

wysłuchaniu niektórych taśm magnetofonowych, po odwiedzeniu tej kobiety nie pozostaje mi

nic więcej jak tylko stwierdzenie: Jestem mocno jak skała, przekonany, o prawdziwości

chcianej przez Boga opublikowanej manifestacji — wypowiedzi demonów. Kapituluję z moją

modernistyczną teologią, przed tak wielką pokorą, która przemawia z tych tekstów.

Johannes Denkinger Dyplomowany teolog, Olten Szwajcaria.

WPROWADZENIE

Nigdy w historii Kościoła nie były prawdy wiary kwestionowane przez jego własnych

członków i w świadomości ludzi tak bardzo wstrząśnięte, podważone, jak za naszych dni.

Przeżywamy samozniszczenie Kościoła przez jego własnych członków — skarżył się już

papież Paweł VI w 1969 r. w Wielkim Tygodniu.

Także katolicka nauka o świętych Aniołach i diabłach została w kuźni prawdy wrzucona do

ognia i dla niektórych stała się gorącym żelazem (parzące). Zarówno gwałtowność jak i

aktualność pytań związanych z tym tematem potwierdzają z jednej strony zwiększanie się

literatury na światowym rynku o świętych Aniołach i diabłach, a z drugiej strony obecne

znaki czasu jak: nowy kult szatana w USA, albo powodzenie filmu: “Egzorcysta" na całym

świecie. W tym samym czasie kiedy katoliccy profesorowie teologii opiniują “nieistnienie

diabła", a kościelne instytucje nabierają cech diabelskich,* — rozszerza się aż do liberalnych

gazet w USA opinia, że diabeł nie jest już więcej produktem prymitywnego zabobonu (Fels,

wyd. z 10 października 1974 r. str. 304).

Katechizm rzymski uczy, a Watikanum II potwierdza to, że Kościół objawione prawdy wiary

czerpie z dwu źródeł, z Pisma św. i Tradycji. Kościół jest uprawniony do wyjaśniania i

nauczania prawd wiary i ono jest wiążące dla wszystkich wiernych. Wielkie ogólne,

powszechne objawienie Boże zostało zamknięte ze śmiercią ostatniego apostoła. Istnieje więc

mocno zarysowany skarb wiary (depositum fidei) —. Ten skarb wiary musi zostać przez

Kościół przekazany niezmieniony dla wszystkich generacji. W tym mieści się obowiązek i

zadanie Tradycji w Kościele.. W zgodności i wewnątrz ogólnego Objawienia uznaje także

Kościół objawienia prywatne, przede wszystkim takie, które mają ogólny charakter dla całego

Kościoła. Do nich odnosi się słowo prof. dr Karola Rahnera:

“Objawienia prywatne nie są żadnym luksusem dla Kościoła, lecz imperatywem, który w

pewnej historycznej sytuacji wymaga rozstrzygnięć poprzez Kościół. Na podstawie tych

faktów wydaje się to przynajmniej wartościowym, jeżeli nie koniecznością, aby przedłożona

dokumentacja tekstowa — wypowiedzi przy egzorcyzmie, poprzeć najnowszymi

uzasadnieniami Urzędu Nauczycielskiego Kościoła przez Papieża Pawła VI o istnieniu i

działalności szatana a następnie wykazać na podstawie praktyki, wypadku opętania —

wywiad z jego eminencją kardynałem Józefem Hoffnerem z Kolonii, a wreszcie przedstawić

niektóre widzenia o Kościele stygmatyczki Anny Katarzyny Emmerich, które odnoszą się do

naszych czasów, do obecnego kryzysu w kościele, które ona tak dobrze widziała i

przepowiedziała dość dokładnie. Na końcu jest artykuł Ojca Arnolda Renz pt.: “Co to jest

opętanie?".

PRZEMÓWIENIE PAPIEŻA PAWŁA VI

wygłoszone dnia 15 listopada 1972 r. podczas audiencji ogólnej

Jakie są obecnie najpilniejsze potrzeby Kościoła?

Niech was nie dziwi nasza odpowiedź, jako zbyt prosta, czy zabobonna i nierealna: jedna z

wielkich {pilnych) potrzeb jest obrona przed tym złem, które nazywa się szatanem.

Zanim jednak wyjaśnimy naszą myśl, zachęcamy was najpierw do spojrzenia w świetle wiary

na życie ludzkie, takie spojrzenie ukazuje ogromnie szeroką perspektywę i sięga daleko w

głąb.

Istotnie ten plan, który możemy rozpatrywać z tego punktu widzenia, jest urzekająco piękny.

Jest to bowiem plan stworzenie dzieła Bożego, które jest zewnętrznym wyrazem Bożej

mądrości i mocy i którego istotną piękność podziwiał sam Bóg (Rdz 1,10).

Bardzo interesujący jest również ten plan, w którym rozgrywa się dramat dziejów ludzkich,

plan ukazujący dzieje Odkupienia Chrystusa, naszego zbawienia oraz przedziwne bogactwa

Objawienia, proroctwa, świętości, życia nadprzyrodzonego, wiecznych obietnic. Jeśli umie

się patrzeć na ten Boży plan, to nie sposób się nim nie zachwycić (por. św. Augustyn,

Solilokwia). Wszystko ma tu sens, wszystko ma cel, wszystko ma swój porządek. I wszystko

dozwala dostrzegać obecność Boga transcendentnego. Myśl, Życie i wreszcie Miłość, tak, że

świat zarówno przez to, czym jest, jak i przez to, czym nie jest, przedstawia się nam jako

porywająca i radosna zapowiedź czegoś lepszego jeszcze i doskonalszego (por. l Kor. 2, 9;

13, 12; Rz. 8, 19-23) Chrześcijańskie widzenie świata i życia rodzi więc chrześcijański

optymizm, rodzi radości wdzięczność za dar życia, tak, że wielbiąc Boga głosimy zarazem

naszą szczęśliwość (por. Gloria ze Mszy św).

Czy jednak taki obraz świata jest kompletny i wierny? Czy nie zdajemy sobie sprawy z

braków występujących w świecie, z tego wszystkiego co nie stwarza sprzyjających warunków

dla naszego istnienia? Czy nie obchodzi nas ból i śmierć, podłość, okrucieństwo i grzech?

Jednym słowem zło? Czy więc nie widzimy ile jest zła w świecie, zwłaszcza zła moralnego,

które jednocześnie — chociaż na różne sposoby przeciwstawia się i człowiekowi, i Bogu?

Czyż nie jest to jakiś dramat? Jakaś niezgłębiona tajemnica? I czy my wierzący czciciele

Mądrości Bożej i piewcy Dobra nie jesteśmy specjalnie wrażliwi i zaniepokojeni złem, które

widzimy i którego doświadczamy? — Dostrzegamy zło w świecie natury, gdzie tyle jego

przejawów zdaje się wskazywać na jakiś bezład. Dalej, stwierdzamy istnienie zła w

płaszczyźnie ludzkiej, widzimy słabość, ułomność, ból i śmierć, a także coś gorszego jeszcze:

dwie sprzeczne skłonności; z jednej strony istnieje w człowieku skłonność do dobra, a z

drugiej — skłonność do złego; jest to wewnętrzne rozdarcie, do którego z pokorą przyznaje

się św. Paweł, żeby wykazać konieczność łaski, zbawienia przyniesionego przez Chrystusa i

wyrazić swe szczęście z tego powodu (Rz 7). Widzimy więc grzech, w którym przejawia się

degeneracja ludzkiej wolności i który jest przyczyną śmierci, gdyż oddala od Boga, źródła

życia (Rz 5, 72), grzech, który jest też okazją do działania w nas i w naszym świecie siły

ciemnej i wrogiej — szatana. Zło nie jest więc tylko jakimś brakiem, lecz jest siłą działającą,

istnieje w postaci żywej istoty duchowej, istoty przewrotnej, która skłania też do

przewrotności. Jest to rzeczywistość straszna, tajemnicza i budząca grozę.

Wychodzi więc poza ramy nauczania biblijnego i kościelnego każdy, kto odrzuca istnienie

szatana, albo czyni zeń jakąś zasadę zła, która istnieje sama z siebie jako byt niestworzony,

bądź głosi, że szatan jest tylko mitem, wymyślona i fantastyczna personifikacja nieznanych

przyczyn naszych nieszczęść.

Któż nie pamięta najpierw pełnego treści opisu trzykrotnego kuszenia Chrystusa — na

początku Ewangelii przedstawiającej Jego publiczną

działalność? A następnie tych epizodów, kiedy to szatan stara się pokrzyżować drogi Pana, i

kiedy Chrystus o nim wspomina (Mt 12, 43)7 I jak nie pamiętać, że Chrystus mówiąc

trzykrotnie o szatanie jako o swoim wrogu nazywa go “księciem tego świata" {J 12,31; 14,30;

76,7.?)? Bardzo wiele fragmentów Nowego Testamentu zwraca uwagę na to, że jego ciążąca

obecność przynosi zagrożenie. Św. Paweł nazywa szatana “bogiem tego świata" (2 Kor 4,4} i

uprzedza o walce jaką my chrześcijanie mamy stoczyć nie z jednym szatanem, ale z całym

strasznym ich mnóstwem. “Obleczecie się w pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec

podstępnych zakusów diabła. Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw

zwierzchnościom, przeciw władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw

pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich (E f 6, 11-12).

Różne teksty ewangeliczne wskazują, że nie chodzi o jednego złego ducha, lecz o wiele (Łk

11,21; Mk 5,9} ale jeden jest główny i to jest szatan co tłumaczy się: nieprzyjaciel, wróg. Jest

z nim wielu innych — wszystko, stworzenie Boskie, ale upadłe na skutek buntu i wyrokiem

Boskim skazanych na wieczne potępienie.

OBRONA CHRZEŚCIJANINA

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: