Plato - Symposium.pdf - Books - The9

]+[

www.e-e-e.gr

ΠΗΓΗ: http://users.otenet.gr/∼aper/t2t.htm

Πλάτωνος Συµποσίον

Ἀπολλόδωρος

I. [172a] ∆οκῶ µοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀµελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ

ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίµων τις

ὄπισθεν κατιδών µε πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅµα τῇ κλήσει· Ὦ Φαληρεύς,

ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιµένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέµεινα· καὶ ὅς·

Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ µὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόµενος διαπυθέσθαι τὴν

Ἀγάθωνος συνουσίαν [172b] καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν

τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενοµένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν·

ἄλλος γάρ τίς µοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ σὲ εἰδέναι.

ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν µοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς τοῦ

ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ µοι, ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ

συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι [172c]

σαφὲς ὁ διηγούµενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,

ὥστε καὶ ἐµὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι

πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήµηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει

συνδιατρίβω καὶ ἐπιµελὲς πεποίηµαι ἑκάστης ἡµέρας εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ

οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν; [173a] πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιµι καὶ οἰόµενος τὶ

ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί, οἰόµενος δεῖν πάντα µᾶλλον

πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽, ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ µοι πότε ἐγένετο ἡ

συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡµῶν ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ

ἐνίκησεν Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ τὰ ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί.

Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης; [173b]

Οὐ µὰ τὸν ∆ία, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδηµος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς,

σµικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν

τοῖς µάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐµοὶ δοκεῖ. οὐ µέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε ἔνια ἤδη

ἀνηρόµην ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί µοι ὡµολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν,

ἔφη, οὐ διηγήσω µοι; πάντως δὲ ἡ ὁδὸς ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευοµένοις καὶ

λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅµα τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούµεθα, [173c]

ὥστε, ὅπερ ἀρχόµενος εἶπον, οὐκ ἀµελετήτως ἔχω. εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑµῖν διηγήσασθαι,

ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν µέν τινας περὶ φιλοσοφίας

λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶµαι ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς

ὡς χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑµετέρους τοὺς τῶν πλουσίων

καὶ χρηµατιστικῶν, αὐτός τε ἄχθοµαι ὑµᾶς τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ

ποιεῖν [173d] οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ ὑµεῖς ἐµὲ ἡγεῖσθε κακοδαίµονα εἶναι,

καὶ οἴοµαι ὑµᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ µέντοι ὑµᾶς οὐκ οἴοµαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα.

Ἑταῖρος

Ἀεὶ ὅµοιος εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,

καὶ δοκεῖς µοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ

ἀρξάµενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυµίαν ἔλαβες τὸ µαλακὸς καλεῖσθαι,

οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν µὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις

ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους.

Ἀπολλόδωρος

[173e] Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούµενος καὶ περὶ ἐµαυτοῦ

καὶ περὶ ὑµῶν µαίνοµαι καὶ παραπαίω.

Ἑταῖρος

Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόµεθά σου,

µὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ λόγοι.

Ἀπολλόδωρος

Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· µᾶλλον δ᾽ [174a] ἐξ ἀρχῆς ὑµῖν ὡς ἐκεῖνος

διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσοµαι διηγήσασθαι.

II. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουµένον τε καὶ τὰς βλαύτας

ὑποδεδεµένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς

γεγενηµένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν

διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡµολόγησα δ᾽ εἰς τήµερον

παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάµην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽ ὅς,

πῶς [174b] ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι

Οὕτως ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιµίαν διαφθείρωµεν

µεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόµατοι ἀγαθοί . Ὅµηρος µὲν

γὰρ κινδυνεύει οὐ µόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιµίαν·

ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαµέµνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα [174c] τὰ πολεµικά, τὸν

δὲ Μενέλεων µαλθακὸν αἰχµητήν , θυσίαν ποιουµένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ

Ἀγαµέµνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω

ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ ἀµείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως µέντοι κινδυνεύσω καὶ

ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅµηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ

ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων µέ τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ µὲν οὐχ

ὁµολογήσω ἄκλητος [174d] ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκληµένος. Σύν τε δύ᾽, ἔφη,

ἐρχοµένω πρὸ ὁ τοῦ βουλευσόµεθα ὅ τι ἐροῦµεν. ἀλλ᾽ ἴωµεν. —Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς

ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ

τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόµενον, καὶ περιµένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ

πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ [174e] τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγµένην

καταλαµβάνειν τὴν θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ µὲν γὰρ εὐθὺς

παῖδά τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ

καταλαµβάνειν ἤδη µέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ

φάναι, Ἀριστόδηµε, εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα

ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιµι, οὐχ οἷός τ᾽ ἦ ἰδεῖν.

ἀλλὰ Σωκράτη ἡµῖν πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη, µεταστρεφόµενος οὐδαµοῦ ὁρῶ

Σωκράτη ἑπόµενον· εἶπον οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς µετὰ Σωκράτους ἥκοιµι, κληθεὶς ὑπ᾽

ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽, ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος; [175a]

Ὅπισθεν ἐµοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυµάζω καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη,

παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ δ᾽, ἦ δ᾽ ὅς, Ἀριστόδηµε, παρ᾽

Ἐρυξίµαχον κατακλίνου.

III. Καὶ ἓ µὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα τῶν

παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων

προθύρῳ ἕστηκεν, κἀµοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽, ἔφη, λέγεις·

οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ µὴ ἀφήσεις; [175b] καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαµῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε

αὐτόν. ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα,

ὡς ἐγὼ οἶµαι. µὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη

φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡµᾶς, ὦ παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως

παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑµῖν µὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε

ἐποίησα· νῦν οὖν, νοµίζοντες καὶ ἐµὲ ὑφ᾽ ὑµῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε

τοὺς [175c] ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑµᾶς ἐπαινῶµεν. —Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς µὲν

δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν

µεταπέµψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς

εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ µάλιστα σφᾶς µεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,

τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείµενον µόνον· ∆εῦρ᾽, ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽ ἐµὲ

κατάκεισο, ἵνα καὶ τοῦ σοφοῦ ἁπτόµενός σου [175d] ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη ἐν

τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ τὸν

Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι, ὦ Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ

σοφία ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡµῶν, ἐὰν ἁπτώµεθα

ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας

εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει καὶ ἡ [175e] σοφία, πολλοῦ τιµῶµαι τὴν παρὰ

σοὶ κατάκλισιν· οἶµαι γάρ µε παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι.

ἡ µὲν γὰρ ἐµὴ φαύλη τις ἂν εἴη, ἢ καὶ ἀµφισβητήσιµος, ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ σὴ

λαµπρά τε καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε παρὰ σοῦ νέου ὄντος οὕτω σφόδρα

ἐξέλαµψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν µάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ

τρισµυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα µὲν καὶ ὀλίγον

ὕστερον διαδικασόµεθα ἐγώ τε καὶ σὺ περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώµενοι τῷ

∆ιονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου.

IV. [176a] Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος

καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ τἆλλα τὰ

νοµιζόµενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου

τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόµεθα; ἐγὼ µὲν οὖν

λέγω ὑµῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου καὶ δέοµαι ἀναψυχῆς

τινός, οἶµαι δὲ καὶ ὑµῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές--σκοπεῖσθε [176b] οὖν τίνι

τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιµεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο µέντοι εὖ λέγεις, ὦ

Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως· καὶ γὰρ

αὐτός εἰµι τῶν χθὲς βεβαπτισµένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίµαχον τὸν

Ἀκουµενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέοµαι ὑµῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει

πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαµῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωµαι. [176c]

Ἕρµαιον ἂν εἴη ἡµῖν, ἦ δ᾽ ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐµοί τε καὶ Ἀριστοδήµῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ

τοῖσδε, εἰ ὑµεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡµεῖς µὲν γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι.

Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀµφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽

ἂν ποιῶµεν. ἐπειδὴ οὖν µοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύµως ἔχειν πρὸς τὸ

πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ µεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων

ἧττον ἂν εἴην ἀηδής. ἐµοὶ γὰρ δὴ τοῦτό γε οἶµαι [176d] κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς

ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ µέθη ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω

ἐθελήσαιµι ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συµβουλεύσαιµι, ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ

τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ µήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον,

ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽, ἂν εὖ

βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί. [176e] ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας µὴ διὰ

µέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν.

V. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίµαχον, τοῦτο µὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν

ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ µηδὲν εἶναι, τὸ µετὰ τοῦτο εἰσηγοῦµαι τὴν µὲν

ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται ταῖς

γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡµᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήµερον· καὶ δι᾽ οἵων

λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑµῖν εἰσηγήσασθαι. [177a] Φάναι δὴ πάντας καὶ

βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίµαχον ὅτι· Ἡ µέν

µοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐµὸς ὁ µῦθος,

ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν µέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός µε ἀγανακτῶν

λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίµαχε, ἄλλοις µέν τισι θεῶν ὕµνους καὶ παίωνας

εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιηµένους, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ

θεῷ, µηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων [177b] γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι µηδὲν

ἐγκώµιον· εἰ δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους µὲν καὶ

ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο

µὲν ἧττον καὶ θαυµαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν ᾧ

ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυµάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα [177c]

συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωµιασµένα. τὸ οὖν τοιούτων µὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν

ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ µηδένα πω ἀνθρώπων τετολµηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡµέραν

ἀξίως ὑµνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠµέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή µοι δοκεῖ εὖ λέγειν

Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυµῶ ἅµα µὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅµα

δ᾽ ἐν τῷ παρόντι πρέπον µοι δοκεῖ εἶναι ἡµῖν τοῖς παροῦσι κοσµῆσαι τὸν θεόν. Εἰ

οὖν [177d] ξυνδοκεῖ καὶ ὑµῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡµῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ

µοι χρῆναι ἕκαστον ἡµῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται

κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ ἔστιν ἅµα

πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίµαχε, φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται.

οὔτε γὰρ ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιµι, ὃς οὐδέν φηµι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ ἐρωτικά,

οὔτε που Ἀγάθων καὶ [177e] Παυσανίας, οὐδὲ µὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ ∆ιόνυσον

καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ

ἐξ ἴσου γίγνεται ἡµῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειµένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ

καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡµῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ

ἐγκωµιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ

[178a] ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων µὲν οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ ὁ

Ἀριστόδηµος ἐµέµνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ ἃ ἐκεῖνος ἔλεγε πάντα· ἃ δὲ µάλιστα καὶ ὧν

ἔδοξέ µοι ἀξιοµνηµόνευτον, τούτων ὑµῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον.

VI. πρῶτον µὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάµενον ἐνθένδε ποθὲν

λέγειν, ὅτι µέγας θεὸς εἴη ὁ Ἔρως καὶ θαυµαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς,

πολλαχῇ µὲν καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς

πρεσβύτατον [178b] εἶναι τῶν θεῶν, τίµιον, ἦ δ᾽ ὅς· τεκµήριον δὲ τούτου· γονῆς γὰρ

Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽

Ἡσίοδος πρῶτον µὲν Χάος φησὶ γενέσθαι,

. . . αὐτὰρ ἔπειτα

Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος . . .

φησὶ µετὰ τὸ Χάος δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα. Παρµενίδης δὲ τὴν

γένεσιν λέγει

πρώτιστον µὲν Ἔρωτα θεῶν µητίσατο πάντων.

[178c] Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁµολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁµολογεῖται ὁ Ἔρως

ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν µεγίστων ἀγαθῶν ἡµῖν αἴτιός ἐστιν.

οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι µεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς

καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου τοῖς µέλλουσι

καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα τε ἐµποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε τιµαὶ

οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο [178d] οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ µὲν τοῖς

αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιµίαν· οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε

πόλιν οὔτε ἰδιώτην µεγάλα καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φηµὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα

ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό του δι᾽ ἀνανδρίαν

µὴ ἀµυνόµενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων

οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου [178e] οὐδενὸς ὡς ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ τὸν ἐρώµενον

ὁρῶµεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ

οὖν µηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ

παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν ἄµεινον οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόµενοι πάντων

τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιµούµενοι πρὸς [179a] ἀλλήλους· καὶ µαχόµενοί γ᾽ ἂν µετ᾽

ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους.

ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον ἂν

δή που δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις

Plato - Symposium.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: