Wanda Lachowicz - Przeklinam cię ciało.pdf - Psychologiczne - velblacky

Wanda Lachowicz

Przeklinam cię ciało

Wstęp

Bohaterka tych zwierzeń jest studentką, chorowała na ano-

reksję i bulimię. Pokonała chorobę, chociaż ciągle uważa się za

anorektyczkę, bo wie, że koszmar tamtych lat w każdej chwili

może powrócić. Zdecydowała się opowiedzieć o swojej walce,

ale pragnie zachować anonimowość. Nie chce, by problemy

z tamtego okresu życia zaważyły na jej przyszłości. O przeszłości

najchętniej chciałaby zapomnieć.

Uznała jednak, że powinna podzielić się swoimi doświadcze-

niami z innymi. Być może jej historia pozwoli wielu młodym dziew-

czynom uniknąć tragedii wyniszczania własnego organizmu.

Pisze o najbardziej intymnych sprawach nastolatki ze szczero-

ścią aż do bólu. Pragnie jednak pozostawić sobie prawo do zacho-

wania w tajemnicy własnego nazwiska, a także adresów szpitali,

w których przebywała, oraz nazwisk lekarzy i personelu medycz-

nego. Nie podaje też szczegółów, które pomogłyby ją zidentyfiko-

wać. Boi się nietolerancji. Nie chce wkraczać w dorosłe życie

z obawą, że zostanie w jakiś sposób napiętnowana lub odrzucona.

Ma nadzieję, że Czytelnicy uszanują jej decyzję.

Przeklinam cię, ciało

Kiedyś cię kochałam, Marilyn, teraz nienawidzę. Dzień po dniu,

kawałek po kawałku niszczę twoje ciało. Celuję lotkami w twoje

piersi, atakuję uda. Stałaś się prawdziwą tarczą strzelniczą. Syste-

matycznie i skutecznie niszczę ciebie i siebie.

Celuję tam, gdzie najczęściej dotykali cię mężczyźni, bo wiem,

jak bardzo musiało boleć. Nie umiałaś się przeciwstawić. Dla

nich byłaś tylko ciałem. Potem cię zniszczyli, bo zaczęłaś się

buntować. Cierpiałaś, a kazali się uśmiechać, wykrzywiać twarz

w wystudiowanym grymasie. Jak musiało boleć, kiedy kierowcy

w brudnych dżinsach przypinali twoje zdjęcia w samochodach,

ślinili się do nich, dotykali albo majstrowali przy rozporkach.

Twoją śmierć przeżyłam głęboko. Wtedy napisałam ten wiersz:

Dlaczego zabiliście Marilyn Monroe

I różowy kolor miłości

Teraz jest szara, tragicznie byle jaka

A blondynki mają rude włosy...

Codziennie patrzę na ten plakat. Śmiejesz się na nim, twoje

piersi sterczą obiecująco, a sukienkę podwiewa wiatr. To ty, taką

chciano cię widzieć. Ale powiedziałaś — dość. I poniosłaś karę.

Teraz moje ciało cierpi tak jak twoje.

Nie rzucam w nie lotkami, nie kaleczę, niszczę tak jak cie-

bie, systematycznie i powoli. Nie jem już czwarty dzień, zostały

jeszcze trzy, czyli tydzień oczyszczającej głodówki. Który to już

tydzień? Coraz trudniej mi policzyć.

Już nie mam piersi, stały się maleńkie jak u dziecka. Naresz-

cie! Znowu jestem dziewczynką, która siedzi na kolanach swoje-

go taty. Jego cudownym szczęściem, nadzieją i radością. Jeszcze

wierzę, że tak będzie zawsze.

Śmiejemy się, wchodzę mu na plecy, a on udaje psa. Wozi

mnie po pokoju poszczekując, chociaż mama złości się, że nie

będzie w nieskończoność prasować tych wytartych spodni. Nie

słyszymy mamy, jedziemy w świat, jesteśmy razem: ja i mój

duży pies-przewodnik. Szkoda, że do dyspozycji jest tylko pokój

zastawiony meblami. Zamykam oczy, żeby ich nie widzieć. Te-

raz jest tak jak chcę, tylko ja i ty, tato.

Kiedyś budzę się w nocy, jestem już trochę starsza i więcej

rozumiem. Wtedy po raz pierwszy słyszę to słowo. Nie wiem, co

znaczy, ale skoro ojciec tak głośno wykrzykuje: „Chcę rozwo-

du!", to chyba chodzi o coś złego. Nigdy dotąd nie słyszałam,

żeby tak krzyczał. Mama prosi: „Zostań, przecież mamy dziec-

ko". Mój wspaniały tata, mój pies-przewodnik trzaska drzwiami

i gdzieś wybiega. Wołam: „Tato, tato!", ale jego już nie ma. Mama

płacze w kuchni.

Wtedy po raz pierwszy nie chciałam żyć, nie wiedziałam, co

się ze mną stanie, co to znaczy ten rozwód. Bałam się spytać.

Tato rzadko bywał w domu. Już nie bawiliśmy się klockami. Nie

budowaliśmy wieży aż do nieba, żeby zobaczyć aniołka, który na

pewno pomacha nam skrzydłami.

Zabrali mi psa-przewodnika

Tego dnia padał deszcz, wróciłam z przedszkola i zobaczyłam,

że w pokoju taty nie ma jego książek, w szafie ubrań, z przedpoko-

ju zniknęły buty i kapcie. Jest za to dużo miejsca, więc gdybyśmy

teraz chcieli bawić się w psa, który jedzie w świat, to by było

super. Mama bierze mnie na kolana i mówi: „Zostałyśmy same,

córeczko, ale nie martw się. Jakoś sobie poradzimy". Nie wierzę

jej, bo ciągle płacze. Wiem, że też się boi, tak jak ja.

Nie chcę chodzić do przedszkola, chcę czekać na tatę. Prze-

cież się ze mną nie pożegnał. Przyjeżdża babcia, mówi do mnie

„sierotko". To chyba z jakiejś bajki, już nie pamiętam...

Tata przychodzi w niedzielę, przynosi mi książkę o psach,

ale wyrzucam ją do kosza. Nie chcę psa z książki, moim wspa-

niałym psem jest przecież tata. Tłumaczy mi, że dorośli czasem

się rozstają, bo tak jest lepiej. Ale nic z tego nie rozumiem. Co to

za lepiej, jak mama ciągle płacze, a ja nie mam swojego ukocha-

nego psul-tatula? Wtedy po raz pierwszy wymiotuję po obiedzie.

W nocy otwieram okno i zrzucam kołdrę, może się przezię-

bię i umrę. Ciekawe, co wtedy zrobi tata? Rano boli mnie gardło.

Jestem chora, ale nie umarłam. Muszę tylko pić gorzkie syropy.

Mama kupuje mi kanarka, żebym nie była smutna. „Nie chcę

kanarka, niech się tu zaraz zjawi tata!", krzyczę i kopię w drzwi.

Babcia bierze mnie na kolana i opowiada jakąś wesołą historyj-

kę, ale ja się nie śmieję. Już nie mówi do mnie „sierotko", ma

zakaz.

W niedzielę znowu przychodzi ojciec i po obiedzie znowu

wymiotuję. Wołam z łazienki: „Ratunku!" Chcę, żeby został dłu-

żej, bo przecież jestem chora. Nie może teraz odejść i mnie zo-

stawić. A jednak wychodzi. Już zamyka drzwi. Stara się to robić

jak najciszej, chociaż i tak słyszę jego kroki na schodach. Może

zawróci? Modlę się do Anioła Stróża. Trzaska metalowa brama.

Tak chyba pęka serce...

W pierwszej klasie jest jeszcze troje „rozwodników". Ja i Ełka

trzymamy się razem, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Ra-

zem chodzimy do szkoły, razem bijemy się z chłopakami. O swo-

ich tatusiach mówimy — oni.

Najbardziej lubię słuchać bajek. W bajce jest trochę dobrze,

trochę źle, ale wszystko kończy się szczęśliwie. Opowiadam też

bajki swojej lalce — o księciu, który nigdy nie odjedzie do żadnej

innej księżniczki, nawet jak jego ukochana będzie stara albo chora.

W niedzielę chodzę do kina, czasami na karuzelę. Przez całą

drogę wypatruję taty. Raz nawet pobiegłam za jakimś panem, ale

to nie był on. Nie miał nawet okularów i nie nosił wąsów. Mama

się zdziwiła — jak mogłam się tak pomylić?

Innym razem miałam więcej szczęścia. Tata szedł za rękę

z jakąś panią, tak jak kiedyś z mamą i ze mną. Widział nas

i skręcił do najbliższej bramy. Chciałam za nim pobiec, ale nie

mogłam wyzwolić dłoni z maminego uścisku. Wiem, że ta pani

to była ona. Tak mówi mama i babcia. Jakaś „ona" ma czarne

włosy i krótką spódnicę.

Jestem wściekła. Opowiadam Ełce, że poszłam z tatą na spa-

cer, że byliśmy razem w ZOO i kupił mi lody. Ona krzyczy:

„Kłamiesz, nigdzie nie byłaś!"

Wiem, że kłamię, ale pokazuję jej język. Chcę, żeby było tak

jak mówię i już. Ciągle zmyślam różne niesamowite historie. To

moje ulubione zajęcie, wymyślanie sobie takiego życia, jakiego

nie mam, takiego taty, jakim kiedyś był.

„Ale masz wyobraźnię", cieszy się pani od polskiego, kiedy

opisuję wyprawę z ojcem w góry. Mieliśmy haki i czekany. Tato

trzymał mnie na linie, a ja jego. Wisieliśmy połączeni ze sobą.

Jedno nie mogło drugiego puścić, bo byśmy zginęli. Razem zdo-

byliśmy szczyt! Oczywiście wszystko wymyśliłam...

Rozpacz, prawda i kłamstwo

Każdego dnia zapisuję stronę w pamiętniku. Kiedyś go spalę,

ale teraz muszę pisać, bo inaczej zwariuję. Pamiętnik to moja

tajemnica, mój ból, rozpacz, prawda i kłamstwo.

Na pierwszej stronie wkleiłam nasze zdjęcie, jesteśmy na nim

razem — tata i ja. Przedarłam je na pół. Wcześniej nosiłam tę

fotografię do przedszkola w kieszeni spodni i bardzo się bałam,

że jakiś dzieciak mi ją zabierze. Teraz celowo ją zniszczyłam,

jest taka jak nasze życie — na pół.

Niedzielne spotkania są prawie normalne. Trochę się śmieje-

my, dużo kłócimy. Nigdy o nic nie pytam taty, co robi, gdzie

mieszka. Mama piecze ciasto i mamy dom jak kiedyś, chociaż

wiem, że to tylko udawanie.

Im więcej mam lat, tym bardziej nienawidzę tego cyrku. Skoro

jest tak dobrze, to czemu jest tak źle? Obłuda i nic więcej. Po

takiej niedzieli nie chce mi się nawet pisać w pamiętniku. Naj-

częściej jest tam tylko jedno słowo, pisane po sto razy: kłam-

stwo, kłamstwo, kłamstwo!

Ełka też nie lubi spotkań z ojcem. To znaczy chce, żeby przy-

jeżdżał, żeby z nią był i nigdy nie wyjeżdżał. Ale przecież wie,

że i tak wyjedzie.

Najbardziej nie lubi tych szeptów matki: „Powiedz, że po-

trzebujesz pieniędzy na kurtkę, niech ci kupi nowe buty, zapłaci

za lekarstwa".

Ja nie mam nowej kurtki i zwisa mi to. Ełce też, ale matka jej

każe, więc Ełka prosi: „Tatusiu, kup!" I sprawa załatwiona. Kie-

dyś ojciec nie wytrzymuje i krzyczy: „Córka taka sama jak matka,

tylko kasa się liczy! Mógłbym wcale nie przyjeżdżać. Następnym

razem wyślę czek". Ełka płacze, nienawidzi swojej matki.

Ja mojej też. Dlaczego nie zatrzymała ojca? Jak mogła pozwolić

mu odejść, powinna coś zrobić, zatrzasnąć drzwi, zamknąć okna,

schować buty. Nie wiem, co jeszcze. Ale znaleźć jakiś sposób,

a nie tylko mówić: „Trudno, nic nie mogłam na to poradzić".

Płaczę, jest mi źle, tak bardzo, bardzo źle, że nie chcę żyć. Jak

nie będę jadła, to w końcu umrę. I nie jem cały dzień. Kanapki

wyrzucam do kosza w szkole. Przy kluskach, które uwielbiam, już

się prawie złamałam, ale mówię, że boli mnie głowa i idę spać.

Jakoś się upiekło. Wieczorem zjadam całą czekoladę i pół paczki

ptasiego mleczka. Nad ranem wymiotuję.

„Musimy się wybrać do lekarza, to nienormalne, żeby dziec-

ko tak ciągle wymiotowało", mówi mama. Nie chcę iść, nie pój-

dę! Na jakiś czas przerywam głodówkę.

Jadę na wakacje do babci, potem na kilka dni z ojcem. Mama

wybłagała, żeby „ona" nie jechała, tylko tata i ja. Nie chciał, bo

przecież „ona" jest już jego żoną, ale w końcu się zgodził.

Pakujemy plecaki, bierzemy śpiwory. Przez dwa tygodnie

będziemy mieszkać na łódce. Kocham wodę, kocham się kąpać.

Miałam być upragnionym pierworodnym synem, jestem

dziewczyną, ale umiem łazić po drzewach, nie boję się ciemno-

ści, potrafię sterować łodzią i rozstawić namiot. Tata jest dumny.

Może gdybym była chłopakiem, to by mnie nie zostawił? Przez

chwilę myślę, żeby zmienić płeć, słyszałam o takich operacjach.

Nie chcę, żeby mi rosły piersi, nie chcę żadnych zmian w mojej

sylwetce. Los się jednak uparł — właśnie na łodzi dostaję pierwszą

miesiączkę. Tata mówi: „Zabrałem dziecko, zwrócę kobietę". Ru-

mienię się po czubki palców. Taki wstyd, jak mogłam go zawieść.

Mieliśmy pływać w jeziorze, ile tylko się da, a tu nic z tego. Boli

Wanda Lachowicz - Przeklinam cię ciało.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: