Gran Sara - Heroina.pdf - Nowy folder - potajemna

Sara Gran

H eroina

Przełożyła z angielskiego Urszula Gardner

Tytuł oryginału Dope

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Josephine...

Maude wymówiła moje imię tak, jakby zwracała się do zmarłej albo życzyła mi

śmierci – w sposób bezbarwny, a zarazem pełen emocji. Siedziałyśmy naprzeciwko siebie w

loży w najdalszym kącie baru, tam gdzie światło dzienne i świeże powietrze nigdy nie

docierają, pozwalając, by miejsce to bezustannie spowijał półmrok i zastarzały zapach piwa i

papierosów. Jeszcze w latach trzydziestych Maude została kochanką jednego z okolicznych

gangsterów, który w przewidywaniu, iż nie będzie trwał wiecznie, kupił dla niej ten bar.

Ulokowany na rogu Broadwayu i Czwartej Zachodniej wyróżniał się tym, że poza

właścicielką nie bywało w nim wiele kobiet, co wszakże nie od razu rzucało się w oczy. O

każdej porze dnia i nocy zapełniali go mający się ku sobie mężczyźni, na czym Maude

nielicho zarabiała: po pierwsze nie było dużo takich miejsc, po drugie zaś każdemu z

bywalców zależało, by swą skłonność utrzymać w tajemnicy.

– Witaj, Maude – odparłam.

Popatrzyła na mnie, jakbym spadła z księżyca, chociaż właściwie to ja mogłam ją o to

posądzić – wtłoczona w brokatową sukienkę bez ramiączek, o dwa numery na nią za małą, z

połyskującymi na cukierkowy róż wargami i natapirowanymi blond włosami wyglądała na

przybysza z innej planety. Westchnąwszy sięgnęłam do torebki i wyjęłam diamentowy

pierścionek w skromnej oprawie ze złota, bardzo ładny; zaręczynowy.

Zaledwie wczoraj podprowadziłam go u Tiffany’ego.

Teraz zaś podałam go Maude, która rzuciła się nań z błyskiem w oku. Trzymając

pierścionek w jednej pulchnej dłoni, palcami drugiej pomknęła w stronę leżącej na blacie

kopertówki, skąd wydobyła szkło powiększające i rozpoczęła uważne oględziny klejnotu.

Wykręcała sobie rękę i szyję, żeby uchwycić w rozetkach brylantu odbicie mdłego żółtawego

światła, które padało z kinkietu wiszącego nad nią na ścianie. Nie śpieszyła się, a mnie to nie

przeszkadzało. Ktoś podszedł do szafy grającej i wybrał utwór; dwie czy trzy pary podniosły

się ze swych miejsc i ruszyły w stronę parkietu. Niemal natychmiast rozległ się donośny

krzyk barmana, żeby dali sobie spokój. Niedoszli tancerze wzruszyli ramionami, ale

posłuchali. Nic dziwnego; gdyby jakiś policjant zobaczył tańczących ze sobą mężczyzn,

wszyscy trafilibyśmy za kratki. Maude nie zwróciła uwagi na małe zamieszanie w barze i

dalej studiowała mój pierścionek. Wreszcie podniosła na mnie oczy i wycedziła:

– Pięćdziesiąt.

– W pierwszym lepszym lombardzie dostanę znacznie więcej – powiedziałam twardo.

W końcu był to pierścionek od Tiffany’ego, nie mogłam tam grasować dzień w dzień.

Potrzebowałam pieniędzy na co najmniej miesiąc życia.

– W takim razie idź z nim do lombardu!

Wyciągnęłam rękę po swoją własność. Maude zawahała się i nerwowo postukała

kamieniem o blat stołu. Przez chwilę mierzyłyśmy się wzrokiem – tak jak to czyniłyśmy już

nie raz w przeszłości.

– Sto – niechętnie zaproponowała.

Nie cofnęłam ręki, nie odezwałam się ani słowem. Maude wsunęła pierścionek na

najmniejszy palec i podziwiała go na długość ramienia; z każdym mrugnięciem tłusty czarny

tusz na jej rzęsach rozmazywał się coraz bardziej. Licytacja trwała.

– Sto pięćdziesiąt.

Skinęłam głową. Maude szybkim ruchem sięgnęła do kopertówki i pod osłoną klapy

odliczyła parę banknotów, po czym zwinęła je w ciasny rulon i podała mi pod stołem. Równie

dyskretnie sprawdziłam, czy kwota się zgadza: w rulonie było siedem dwudziestek i jedna

dziesiątka. Zadowolona schowałam je do torebki.

– Dzięki, Maude – uśmiechnęłam się.

Cisza. Wstałam więc i już miałam się pożegnać, kiedy usłyszałam:

– Powiedz Shelley, że może się tu więcej nie pokazywać.

Usiadłam z powrotem.

– Jakiś problem? – spytałam.

– Nie ma żadnego problemu – odparła Maude. – Przynajmniej nie z tobą... Ale Shelley

wcisnęła mi bransoletkę ze sztucznym szmaragdem, zaklinając się na wszystkie świętości, że

jest prawdziwy.

– Pewnie myślała, że tak jest...

– Nie obchodzi mnie, co myślała – przerwała mi Maude. – Sam cesarz chiński mógł jej

tę bransoletkę podarować. Liczy się to, że szmaragd był oszukany! Jak ją spotkasz, przekaż

jej ode mnie, że może się tu więcej nie pokazywać – powtórzyła niewzruszenie.

– W porządku – westchnęłam. Po chwili namysłu dodałam: – A może lepiej oddam ci

tyle, ile cię kosztowała ta nieszczęsna bransoletka, co? Pod warunkiem że nie wyrzucisz

Shelley, kiedy następnym razem do ciebie przyjdzie...

Maude cała się rozpromieniła.

– Znasz mnie przecież, Josephine... Wiesz, że nie jestem pamiętliwa.

Pominąwszy ten komentarz milczeniem, z duszą na ramieniu zapytałam:

– No więc na ile cię skubnęła?

– Na dwie setki – padła błyskawiczna odpowiedź.

– Maude, do licha, jeszcze nikomu nie zapłaciłaś dwustu dolarów, choćby i był

cesarzem chińskim! – oburzyłam się.

Ponownie zaczęłyśmy się targować i w końcu stanęło na stu dwudziestu pięciu

dolarach. Z ciężkim sercem pozbyłam się niemal całej zarobionej przed chwilą sumy,

zabrałam się i poszłam. W innych okolicznościach zostałabym jeszcze trochę – głównie po to,

żeby pograć w bilard (praktyka czyni mistrza, zwłaszcza kiedy przeciwnikiem jest ktoś niezły

w te klocki, a większość gości Maude była dobra), ale wyjątkowo miałam umówione

spotkanie w centrum.

ROZDZIAŁ DRUGI

Na zewnątrz oślepiło mnie jasne światło dnia. Poza lokalem Maude wszędzie w

Nowym Jorku panował słoneczny wiosenny dzień. Zerknęłam na zegarek: pierwsza po

południu; nagłówki gazet podawały datę czternasty maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego

roku. Tuż za rogiem złapałam taryfę, która zawiozła mnie na Fulton Street, gdzie kazałam się

wysadzić i przeszłam kawałek spacerkiem, szukając numeru dwadzieścia osiem. Znalazłszy

go, zadarłam głowę i westchnęłam z podziwu. Stałam przed strzelistym i wąskim budynkiem,

który zdawał się rozpierać na boki dwie sąsiadujące z nim kamienice; elewację miał z białego

kamienia rzeźbionego w chmury, głowy i gwiazdy, a jego szczyt wieńczyło coś, co

przywodziło mi na myśl wieżę kościoła. Kiedy podeszłam do drzwi, przytrzymał je usłużny

odźwierny wystrojony w zaprasowany na kant chabrowy uniform ze złotym sznurem. Hall był

cały w marmurach, na błyszczącej posadzce leżały krwistoczerwone chodniki, po których

przetaczały się tłumy zaaferowanych ludzi dzierżących teczki na dokumenty i zmierzających

na ważne spotkania. Tak jak ja. Nie potrzebowałam wskazówek sympatycznego portiera

siedzącego za wielkim kamiennym blatem i chętnie odpowiadającego na pytania innych – ja

wiedziałam dokładnie, dokąd idę.

W windzie natknęłam się na kolejnego przystojniaka w niebieskim uniformie, który

szczerząc się radośnie, zawiózł mnie na piąte piętro. Korytarz niewiele się różnił od hallu na

dole, tyle że zamiast wszechobecnego tam marmuru tutaj panował mahoń. Czworo

mahoniowych drzwi zlewało się z wyłożonymi mahoniem ścianami, lecz nie sposób było je

przeoczyć, gdyż wyodrębniały się z tafli drewna dzięki wielkim mosiężnym gałkom i takimże

tablicom z nazwami firm. Na pierwszych drzwiach widniało: JACKSON, SMITH &

ALEXANDER, RADCY PRAWNI. Na drugich: BEAUCLAIR, JOHNSON, WHITE &

COLLINS, ADWOKACI, na trzecich zaś: PIEDMONT, TASKMAN, THOMPSON,

BURROUGHS, BLACK & JACKSON, KANCELARIA ADWOKACKA. Czwarte drzwi

pozbawione były napisów. To tam właśnie zmierzałam.

Lekko pchnąwszy uchylone skrzydło znalazłam się w poczekalni wyłożonej pięknym

perskim dywanem, na którym stały trzy rozłożyste fotele obite skórą i niski filigranowy stolik

z wyłożonymi egzemplarzami „Forbesa”. Na ścianie wisiał paskudny olejny pejzaż. Siedząca

za biurkiem ładniutka brunetka w białej garsonce i okularach w czarnych oprawkach

Gran Sara - Heroina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: