strugaccy_a._i_b._-_lot_na_amaltee.pdf

ARKADIJ I BORYS STRUGACCY

Lot na Amalteę, Stażyści

(Przekład: Ewa Skórska)

LOT NA AMALTEĘ

PROLOG

AMALTEA, „STACJA J”

Amaltea, piąty najbliższy satelita Jowisza, dokonuje pełnego obrotu wokół swej osi

mniej więcej w trzydzieści pięć godzin. Ponadto w ciągu dwunastu godzin dokonuje pełnego

obrotu wokół Jowisza. Tak więc Jowisz wyłania się zza pobliskiego horyzontu co trzydzieści i

pół godziny.

Wschód Jowisza przedstawia wspaniały widok. Przedtem trzeba tylko udać się windą

na najwyższe piętro, pod przezroczystą kopułę ze spektrolitu.

Gdy oczy przywykną już do ciemności, dojrzeć można pokrytą lodem równinę, która

wznosi się stromo, aż po pasmo skalistych gór na horyzoncie. Niebo jest czarne, usiane

mnóstwem jasnych, nieruchomych gwiazd. Od ich blasku padają na równinę blade refleksy

światła, a ostre granie rysują się głębokim czarnym cieniem na tle gwiezdnego nieba. Gdy się

dobrze wpatrzeć, można rozróżnić nawet zarysy poszczególnych wyszczerbionych szczytów.

Niekiedy bywa tak, że nisko ponad łańcuchem gór zawisa wyraźnie widoczny sierp

Ganimeda lub srebrzysty dysk Callisto, albo oba naraz, chociaż to zdarza się dosyć rzadko.

Wówczas od szczytów po lśniącym lodzie kładą się na całą równinę regularne szare cienie. A

gdy nad horyzontem ukaże się Słońce - okrągła plamka oślepiającego płomienia - równina

błękitnieje, cienie stają się czarne i widać każdą szczelinę w lodzie.

Ukośne plamy na polu rakietodromu są podobne do olbrzymich pokrytych lodem

kałuż. Wywołuje to jakieś ciepłe, na poły zapomniane skojarzenia. Chciałoby się wówczas

wybiec na pole i stąpając po cienkiej pokrywie spróbować, jak chrupie pod magnetycznymi

podkowami i jak po jej powierzchni przebiegają drobniutkie zmarszczki, podobne do

kożuszka na gorącym mleku, tyle że czarne.

Ale wszystko to można zobaczyć nie tylko na Amaltei. Naprawdę wspaniały widok

jest wówczas, gdy Jowisz wschodzi. A wschód Jowisza jest naprawdę piękny tylko na

Amaltei. Szczególnie zaś wtedy, gdy Jowisz wschodząc dogania Słońce. Najpierw za

szczytami gór zapala się zielona łuna, to egzosfera gigantycznej planety. Rozpala się wciąż

bardziej, zbliżając się z wolna ku Słońcu, i gasi jedną po drugiej gwiazdy na czarnym niebie.

A w pewnej chwili zaczyna zachodzić na Słońce. Najważniejsze, by nie przeoczyć tego

momentu. Zielona łuna egzosfery, jak zaczarowana, staje się w jednej chwili

krwistoczerwona. Zawsze wyczekuje się na ten moment i zawsze następuje on z nagła. Słońce

staje się czerwone i lodowa równina też staje się czerwona, a na okrągłej wieżyczce

radionamiernika na krańcu równiny zapalają się raz po raz krwawe błyski. Nawet cienie

szczytów różowieją. Potem czerwień powoli ciemnieje, staje się bura, aż wreszcie spoza

skalistego łańcucha gór na niedalekim horyzoncie wyłania się olbrzymi, brunatny grzbiet

Jowisza. Słońce wciąż jeszcze jest widoczne i wciąż jeszcze ma barwę rozpalonego żelaza,

regularny wiśniowy dysk na burym tle nieba.

Nie wiadomo dlaczego uważa się zwykle, że kolor bury jest nieładny. Tak mogą

sądzić tylko ci, którzy nigdy nie oglądali ciemnej, burej łuny, zapalającej pół nieba, i

odcinającej się wyraźnie od niego czerwonej tarczy. Potem tarcza niknie. Zostaje tylko

Jowisz. Olbrzymi, bury, kosmaty, z wolna wytacza się zza horyzontu, jak gdyby pęczniał, a

potem zajmuje czwartą część nieba. Przecinają go na ukos czarne i zielone chmury amoniaku,

niekiedy zaś pojawiają się na nim i natychmiast znikają maleńkie białe punkciki. Tak

wyglądają z Amaltei protuberancje egzosfery. Niestety, rzadko tylko udaje się oglądać wschód

aż do końca. Jowisz wstaje zza horyzontu zbyt powoli i trzeba iść do pracy. Oczywiście

można obejrzeć pełny wschód w czasie dyżuru obserwacyjnego, ale wówczas nie czas na

podziwianie piękna...

Dyrektor „Stacji J” spojrzał na zegarek. Wschód dzisiaj wspaniały, a wkrótce będzie

jeszcze piękniejszy, trzeba jednak zjeżdżać na dół i zastanowić się, co robić dalej.

W cieniu skał drgnęła i poczęła z wolna obracać się kratownica Wielkiej Anteny.

Radiooptycy rozpoczęli obserwację. Głodni radiooptycy.

Dyrektor po raz ostami spojrzał na bury, zamazany półkrąg Jo wisza i pomyślał, że

dobrze by było uchwycić taki moment, kiedy nad horyzontem wiszą jednocześnie wszystkie

cztery wielkie sateli ty - czerwonawa Io, Europa, Ganimed i Callisto, sam zaś Jowisz,

widoczny wówczas w jednej czwartej swej tarczy, jest na poły po marańczowy i bury. Potem

dyrektor pomyślał sobie, że nigdy nie widział zachodu. Chyba też musi być piękny: z wolna

dogasa łuna egzosfery i jedna po drugiej zapalają się gwiazdy na czarnym niebie, niczym

brylantowe szpilki powpinane w aksamit. Ale zazwyczaj w porze zachodu trwa najbardziej

gorączkowa praca.

Dyrektor wszedł do windy i zjechał na najniższe piętro. Stację planetologiczną na

Amaltei stanowiło małe miasteczko naukowe, rozłożone na kilku poziomach, wyrąbane w

lodowcu i zalane metaloplastikiem. Tutaj mieszkało, pracowało, uczyło się i prowadziło

budowę bez mała sześćdziesiąt osób. Pięćdziesięcioro sześcioro młodych mężczyzn i kobiet.

Wspaniałych chłopaków i dziewcząt o wspaniałych apetytach.

Dyrektor zajrzał do hali sportowej, ale było tu pusto. Tylko ktoś samotnie pluskał się

w okrągłym basenie, aż echo odzywało się pod sklepieniem. Dyrektor ruszył dalej, powłócząc

nogami w ciężkich butach z magnetycznymi podkowami. Na Amaltei panował stan pra wie

zupełnej nieważkości, co sprawiało ludziom wiele trudności. Naturalnie, człowiek w końcu

oswaja się z tym, ale początkowo wydaje mu się, że całe ciało ma napełnione wodorem i że

czyha ono tylko na okazję, by się uwolnić od butów. Szczególnie zaś trudno przyzwyczaić się

do spania w tych warunkach.

W tej chwili wyminęli go dwaj astrofizycy, ich włosy były mo kre po kąpieli.

Przywitali go i oddalili się pośpiesznie w stronę win dy. Jeden z astrofizyków miał widać nie

w porządku magnetyczne podkowy, gdyż idąc, niezgrabnie zataczał się i podskakiwał. Dyrek-

tor skierował się do jadalni. Tutaj przy śniadaniu siedziało około piętnastu osób.

Kucharz, wujek Wałnoga, pełniący funkcję inżyniera gastrono-ma, rozwoził porcje na

wózku. Minę miał bardzo posępną. W ogóle z natury był człowiekiem dosyć ponurym, a w

ostatnich dniach naj wyraźniej jeszcze bardziej sposępniał. I to od owego nieszczęsnego dnia,

gdy z Callisto, czwartego satelity, przekazano drogą radiową wiadomość o katastrofie z

żywnością. Zmagazynowane na Callisto zapasy żywności zniszczyła pleśń. Podobne wypadki

zdarzały się już przedtem, ale tym razem przepadła cała żywność, wszystko co do suchara,

ponadto zniszczeniu uległy także plantacje glonów chlorella.

Na Callisto bardzo trudno pracować. W odróżnieniu od Amaltei, na Callisto istnieje

biosfera i jak dotychczas nie znaleziono żadnych środków, które by potrafiły skutecznie

zapobiec przenikaniu pleśni do pomieszczeń ludzkich. Jest to bardzo interesująca pleśń.

Przenika przez wszelkie przegrody i pochłania wszystko co jadalne -chleb, konserwy, cukier.

Ze szczególną zachłannością pożera chlorellę. Zdarza się też niekiedy, że atakuje człowieka,

ale to nic groźnego. Początkowo bardzo się tego obawiano i nawet największym śmiałkom

rzedła mina, gdy na swej skórze dostrzegali charakterystyczny, odrobinę śluzowaty nalot. Ale

pleśń nie wyrządzała żywemu organizmowi żadnych szkód ani nie powodowała bólu. Mówiło

się nawet, że działanie jej jest nieco tonizujące. Natomiast żywność niszczyła w okamgnieniu.

- Wujku Wałnoga - odezwał się czyjś głos. - Czy na obiad znów bada suchary?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: