strugaccy_a._i_b._-_miasto_skazane.pdf

ARKADIJ I BORYS STRUGACCY

Miasto skazane

(Przekład: Ewa Skórska)

- Jak się macie, karasie?

- Dziękujemy, mamy się.

Walentij Katajew

...Znam uczynki twoje i trud, i wytrwałość,

i wiem, że nie możesz ścierpieć złych,

i że doświadczyłeś tych,

którzy podają się za apostołów, a nimi nie są,

i stwierdziłeś, że są kłamcami...

Objawienie św. Jana(Apokalipsa)

CZĘŚĆ 1

ŚMIECIARZ

ROZDZIAŁ 1

Kubły były zardzewiałe, pogięte i miały odstające klapy. Spod klap wystawały strzępy

gazet, zwisały obierki. Przypominało to paszcze niechlujnych pelikanów, którym jest

wszystko jedno, co zjadają. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że nie sposób podnieść

takiego ciężaru, ale tak naprawdę we dwóch z Wanem mogli je jednym szarpnięciem unieść

ku wyciągniętym rękom Donalda i postawić na brzegu otwartej klapy ciężarówki. Trzeba

tylko było uważać na palce. Potem, gdy Donald przesuwał kubeł w głąb budy, mogli poprawić

rękawice i chwilę pooddychać przez nos.

Z otwartej bramy ciągnęło wilgotnym, nocnym chłodem. Pod sklepieniem, na

obrośniętym brudem kablu, huśtała się goła żółta żarówka. W jej świetle Wan wyglądał jak

człowiek chory na żółtaczkę. Twarzy Donalda w ogóle nie było widać - zasłaniał ją cień ronda

jego teksaskiego kapelusza. Szare, obdrapane, spękane ściany, kłaki zakurzonej pajęczyny w

rogach sufitu, nieprzyzwoite rysunki rozebranych kobiet naturalnej wielkości, a przy drzwiach

do stróżówki nieporządna sterta pustych butelek i puszek, które Wan zbierał, starannie

sortował i oddawał do skupu....

Gdy został już ostatni kubeł, Wan wziął miotłę i szufelkę i zabrał się za sprzątanie

walających się na asfalcie śmieci.

- Niech pan przestanie, Wan - powiedział rozdrażniony Donald. - Za każdym razem to

samo. Czyściej tu i tak nie będzie.

- Dozorca sprzątać musi - zauważył pouczająco Andrzej, kręcąc prawą dłonią i

koncentrując się na odczuwanym bólu. Wydawało mu się, że naderwał sobie ścięgno.

- Przecież i tak znowu naśmiecą - powiedział Donald z nienawiścią. -Nawet się nie

obejrzymy, jak będzie tu jeszcze brudniej niż przedtem.

Wan wsypał śmieci do ostatniego kubła, upchał je szufelką i zatrzasnął klapę.

- Gotowe - rzekł, rozglądając się dookoła.

W bramie było teraz czysto. Wan popatrzył na Andrzeja z uśmiechem. Potem zerknął

na Donalda i powiedział:

- Chciałbym panu tylko przypomnieć...

- Dobra, dawajcie - niecierpliwił się Donald. Raz i dwa: Andrzej i Wan szarpnięciem

podnieśli kubeł. Trzy i cztery: Donald schwycił go, stęknął, sapnął i wypuścił. Kubeł

przechylił się i bokiem upadł na asfalt. Zawartość wystrzeliła na dziesięć metrów, jak z

katapulty. Kubeł, z którego ciągle wysypywały się śmieci, poturlał się na podwórko. Głuche

echo pomknęło pomiędzy ścianami domów ku czarnemu niebu.

- O ty w mordę i nożem, cholera jasna, psiakrew! - zawołał Andrzej, który ledwie

zdążył odskoczyć. - Dziurawe ręce!

- Chciałem panu tylko przypomnieć - odezwał się łagodnie Wan - że ten kubeł ma

urwany uchwyt.

Wziął miotłę, szufelkę i zabrał się za sprzątanie. Donald przysiadł na brzegu budy i

opuścił ręce między kolana,

- Przekleństwo... - powiedział głucho. - Przeklęta podłość.

Coś z nim było ostatnio wyraźnie nie w porządku, a tej nocy w szczególności. Dlatego

Andrzej nie wygłosił swojego sądu o profesorach i ich przydatności do prawdziwej pracy.

Poszedł po kubeł, potem wrócił do ciężarówki, zdjął rękawice i wyciągnął papierosy. Z

pustego kubła śmierdziało niemiłosiernie, więc Andrzej czym prędzej sam zapalił, a dopiero

potem zaproponował papierosa Donaldowi. Donald w milczeniu pokręcił głową. Trzeba było

coś zrobić, żeby poprawić nastrój. Andrzej wrzucił spaloną zapałkę do kubła i zaczął mówić:

- Żyli sobie w pewnym miasteczku dwaj asenizatorzy, ojciec i syn. Nie było tam

kanalizacji, tylko doły z wiadomo czym. I oni to wiadomo co wybierali wiadrem i przelewali

do swojej beczki. Ojciec, jako bardziej doświadczony specjalista, schodził na dół, a syn

podawał mu z góry wiadro. I pewnego razu syn nie utrzymał wiadra i całą zawartość wylał na

ojca. No, ojciec wytarł się, popatrzył na niego z dołu do góry i powiedział z goryczą: “Sieroto

ty, boża ofermo! Rozumu za grosz! W ten sposób przez całe życie będziesz na górze

sterczał!"

Andrzej oczekiwał, że Donald przynajmniej się uśmiechnie. Donald był zwykle

człowiekiem wesołym, towarzyskim, nigdy nie chodził z nosem na kwintę. Było w nim coś z

wiecznego studenta. Ale teraz tylko zakaszlał i głucho powiedział:

- I tak nie da rady oczyścić wszystkich dołów.

A Wan, który cały czas krzątał się przy kuble, zareagował jeszcze dziwniej - nagle

zapytał z zainteresowaniem:

- A po ile ono u was jest?

- Co po ile? - nie zrozumiał Andrzej.

- Gówno. Drogie?

Andrzej zaśmiał się z niedowierzaniem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: