Clancy Tom - Power Plays 02 - Sprawa Oriona.pdf - CLANCY Tom - glory24

Tom Clancy

Martin Greenberg

POwER PlAYS 2

SPRAWA ORIONA

DOM WYDAWNICZY REBIS POZNAŃ 2000

Przełożył Jarosław Kotarski

Tytuł oryginału Tom Clancy's Power Plays: Shadow Watch

Ltd., Poznań 2000 Redaktor Błażej Kemnitz Opracowanie graficzne

Jacek Pietrzyński

PODZiĘKOWANIA

Chciałbym podziękować Jerome'owi Preislerowi za pomysłowość i

nieoceniony wkład w przygotowanie maszynopisu. Podziękowania za

pomoc należą się także Marcowi Cerasinie-mu, Larry'emu

Segriffowi, Denise Little, Johnowi Helfersowi, Robertowi

Youdelmanowi i Tomowi Mallonowi, wspaniałym ludziom z Penguin

Putnam, a szczególnie: Phyllis Grann, Da-vidowi Shanksowi i

Tomowi Colganowi. Dziękuję Dougowi Little-johnsowi, Kevinowi

Perryemu i reszcie zespołu pracującego nad Sprawą Oriona, jak

również wszystkim miłym ludziom z Red Storm Entertainment. Jak

zawsze dziękuję też mojemu agentowi i przyjacielowi Robertowi

Gottliebowi z William Morris Agency. Lecz przede wszystkim to wy,

moi czytelnicy, musicie ocenić wynik naszego wspólnego wysiłku.

Tom Clancy

Wydanie I

ISBN 83-7120-966-5

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 867-47-08, 867-81-40; fax 867-37-74

e-mail: rebis@pol.pl

www.rebis.com.pl

Fotoskład: Z.P. Akapit, Poznań, ul. Czernichowska 50B, tel.

879-38-88

* * *

CENTRUM LOTÓW KOSMICZNYCH

im.J. F. KENNEDY'EGO PRZYLĄDEK CANAVERAL, FLORYDA 15 KWIETNIA 2001

Znacznie później, gdy jej obsesją i pracą jednocześnie stało się

wyjaśnienie tego, co wydarzyło się na stanowisku startowym, Annie

wciąż doskonale pamiętała, jak wszystko, co dotąd przebiegało

doskonale, nagle zaczęło się walić, przekształcając podniecenie

i oczekiwanie w horror i zmieniając na zawsze jej życie.

Astronautka, gwiazda mediów, modelka, matka wszystkie szufladki,

w których dotąd umieszczał ją świat, pozostały takie same. Ale

zbyt dobrze znała siebie, by wątpić, że Annie Caulfield, która

żyła przed katastrofą, i Annie Caulfield, która w końcu powstała

z popiołów, to dwie nader odmienne kobiety. Rankiem panowały

idealne warunki do startu: słaby, spokojny wiatr, umiarkowana

temperatura i czyste błękitne niebo aż po wschodni brzeg wyspy

Merritt. Stanowisko 39A, położone nad morzem, tonęło w

promieniach słońca, a całość oglądana z okien Centrum Kontroli

Startowej wyglądała niczym pocztówka lub folder turystyczny

reklamujący uroki Florydy. Była to pogoda, jakiej ciągle życzyli

sobie planiści NASA i jaka rzadko występowała w chwili startu.

W przypadku Oriona zresztą przygotowania od samego początku

przebiegały idealnie. Nie było żadnych falstartów czy

frustrujących, wykrytych w ostatniej chwili usterek powodujących

przerwanie odliczania, a czasami wymuszających odwołanie startu.

Wszystko, ale to dosłownie wszystko wyglądało doskonale. Dwie i

pół godziny przed odlotem, wraz z resztą zespołu zarządzającego

misją i innymi oficjelami z NASA, Annie odprowadziła swoją załogę

(zawsze tak określała załogi, które nadzorowała) do pojazdu,

który miał ich przewieźć na stanowisko startowe. Przy tej okazji,

jak zwykle, wykonano pamiątkowe zdjęcia, a całość opracowali

zatrudnieni przez NASA specjaliści z agencji reklamowych. Mimo

to zaskoczyła ją liczba czekających przed wejściem dziennikarzy

i reporterów oraz mikrofonów w kudłatych osłonach, które

wyglądały niczym przerośnięte gąsienice. Był nawet ktoś z jednej

z sieci telewizyjnych nadających poranne serwisy informacyjne -

Gary Jakoś-mu-tam, który zaciągnął ją przed kamerę, by wygłosiła

komentarz. Gdyby się wcześniej nad tym zastanowiła,

przygotowałaby się na coś podobnego - NASA poważnie traktowała

współpracę z mediami, a na jej obecność w centrum podczas startu

usilnie nalegano. Podobnie zresztą jak w pewnym stopniu na

mianowanie jej koordynatorem astronautów, co było całkiem wysoką

pozycją w hierarchii agencji. Obliczono to na przyciągnięcie

większego niż zwykle tłumu dziennikarzy. Zgodziła się na taką

rolę, mając nadzieję, że lot spełni oczekiwania rozdmuchane przez

reklamę. Wysłanie w przestrzeń pierwszego modułu laboratoryjnego

ISS, jak w skrócie określano międzynarodową stację kosmiczną,

opóźniło się znacznie z powodu problemów finansowych. Na orbicie

znajdowały się już segmenty konstrukcyjne, z którymi miało zostać

połączone laboratorium, a za dwa tygodnie zaplanowano

wystrzelenie z rosyjskiego kosmodromu w Kazachstanie drugiego

modułu badawczego. Nie licząc politycznych korzyści, czyli

konkretnego dowodu współpracy Wschodu z Zachodem, te dwa starty

decydowały o istnieniu stacji, a więc otwierały nową erę w

badaniach kosmosu. Dlatego właśnie Annie zwracała taką uwagę na

szczegóły, ignorując całą wrzawę otaczającą misję. Był to dla

niej największy z dotychczasowych krok ku realizacji marzeń,

które pielęgnowała od dzieciństwa i które sporo ją kosztowały,

gdy dorosła. Miała nadzieję, że duma z udziału w programie budowy

tej stacji wymaże w końcu winę i ból, które dotąd w niej

przeważały. Co prawda, stanowiły niejako produkt uboczny, ale

dręczyły ją od dawna. Nie był to jednak czas ani miejsce na

rozmyślania o własnych problemach, toteż odsunęła je od siebie.

Stała przed wejściem do kompleksu startowego 39 i obserwowała

pułkownika Jima Rowlanda oraz resztę załogi Oriona wsiadających

do srebrzystego, przypominającego autobus pojazdu z

błękitnobiałym znakiem NASA. Tych pięcioro miało tworzyć

historię, więc choć obowiązki nie pozwalały jej lecieć, i tak

czuła, że jakaś jej część wyruszy z nimi. Byli jej grupą

treningową, jej rodziną. Odpowiadała za nich. Na zawsze wrył się

jej w pamięć obraz Jima, który zatrzymał się przed wejściem do

pojazdu i przyjrzał tłumowi, szukając jej twarzy. Był dowódcą

lotu, przystojnym i energicznym mężczyzną, który zdawał się

pulsować pewnością siebie i entuzjazmem. Ale w tej chwili nie

miało to znaczenia, podobnie jak to, że w roku 1994 ukończyli

razem kurs astronautów. W tej chwili przepełniała go

niecierpliwość, którą w pełni mógł zrozumieć jedynie ten, kto

widział Ziemię z wysokości dwustu pięćdziesięciu mil.Marchewka

ponad wszystko. - Wiedział, że nie ma szans, by Annie usłyszała

go w tym zgiełku, więc mówił wolno, żeby mogła czytać z jego

warg. Tekst był stary - z czasów szkolenia w Houston - i dotyczył

twarzowego koloru skafandrów, w które od lat ubrani byli wszyscy

astronauci w trakcie startów i lądowań. Uśmiechnęła się,

wspominając wspólne treningi - jednak prawdą było, że jeśli ktoś

choć raz znalazł się w przestrzeni, nigdy nie przestawał za nią

tęsknić. Nigdy. - Terra nos respuet - odparła, wolno wymawiając

słowa. W dowolnym tłumaczeniu, które wymyślili dość dawno, motto

szkoły brzmiało "Wypluła nas Ziemia".

Jim uśmiechnął się szerzej i zasalutował jej zawadiacko, po czym

odwrócił się i wsiadł do pojazdu. Za nim podążyli kolejno

pozostali członkowie załogi. Niedługo potem Annie uznała, że jej

funkcja reprezentacyjna dobiegła końca, i wymknęła się

dziennikarzom. Zjadła lekkie śniadanie w bufecie i poszła do

pokoju startowego przydzielonego do obsługi Oriona. W centrum

były cztery takie olbrzymie pomieszczenia, a z każdego można było

kierować operacją od etapu testów do startu promu. Później

funkcję tę przejmowało Centrum Lotów Kosmicznych im. Lyndona B.

Johnsona w Houston. Sala, pełna półkolistych konsol komputerowych

oddzielonych niewysokimi przepierzeniami i o ogromnych oknach

wychodzących na płytę startową, robiła wrażenie nawet wtedy, gdy

nie było w niej nikogo. W takie dni jak ten, kiedy pełno w niej

było kontrolerów, techników, oficjeli z NASA i zaproszonych na

uroczystość startu VIPów, Annie wydawało się, że sama atmosfera

jest elektryzująca. Zajęła swoje miejsce w sekcji zarządzania

operacją, co było miło i oficjalnie brzmiącą nazwą przestrzeni

wydzielonej dla zaproszonych gości i ważniejszych przedstawicieli

agencji, których obecność z punktu widzenia procedury startowej

była zupełnie nieistotna. Zauważyła, że siedzący po prawej

mężczyzna posłał jej zaintrygowane spojrzenie z gatunku: "Na

jakiej to reklamie widziałem twoją twarz?" Przyzwyczaiła się do

takich spojrzeń, odkąd stała się sławna, lecz nagle zdała sobie

sprawę, że przygląda się sąsiadowi niemal w ten sam sposób. Co

prawda, niewielu biznesmenów miało bardzo znane nazwiska, ale

jedynie ktoś, kto przespałby ostatnie dziesięć lat, nie

rozpoznałby założyciela i szefa UpLink International, jednej z

najważniejszych firm dla rozwoju światowej techniki, a także -

co ważniejsze z punktu widzenia Annie - głównego wykonawcy

międzynarodowej stacji kosmicznej. Mężczyzna wyciągnął ku niej

dłoń ze słowami: - Przepraszam, że się przyglądam, ale to

prawdziwy zaszczyt poznać panią, pani Caulfield. Jestem... -

Roger Gordian. - Uśmiechnęła się. - Najsłynniejszy cywilny

zwolennik naszego programu. Aha, wystarczy po prostu Annie. - No

tak, imiona to tu zdecydowanie najpopularniejsza forma. - Wskazał

na siedzącą po drugiej stronie uderzająco piękną brunetkę w

doskonale skrojonym kostiumie. - Proszę pozwolić, że przedstawię

pani mojego wiceprezesa projektów specjalnych Megan Breen. W taki

czy inny sposób stoi generalnie za wszystkim, co nasza firma

zdołała osiągnąć. Kobiety uścisnęły sobie dłonie i Megan dodała:

Mam nadzieję, że poświadczysz to, co właśnie powiedział, gdy

będę negocjowała podwyżkę. Gordian mrugnął porozumiewawczo do

Annie.

Biedna Megan musi się jeszcze sporo nauczyć o lojalności

między byłymi myśliwcami. W uśmiechu Annie pojawiło się coś

więcej niż humor.

Zostałeś zestrzelony nad Wietnamem, prawda? - spytała.

Gordian skinął głową.

- Przez sowiecką rakietę typu Goa podczas przelotu na małej

wysokości nad Khe Xanh. - Umilkł na chwilę. - Latałem od roku z

355. z Laosu, a następne pięć lat spędziłem w więzieniu Hoa Lo. -

"Hanojski Hilton". Mój Boże, prawda. Czytałam, jak traktowano

tam więźniów. O komorach gwiezdnych... - Annie umilkła,

przypominając sobie detale.

Szczególnie utkwiły jej w pamięci pokoje 18 i 19 w rejonie

określanym przez jeńców mianem "Hotelu Złamanych Serc". Pierwszy

nazwali Zmiękczalnią, drugi - Pryszczatym. W Zmiękczalni bito

nowo przybyłych, by zdali sobie sprawę, gdzie się znaleźli.

Pryszczaty nazwę zawdzięczał specyficznie położonemu tynkowi,

który tworzył guzowate nierówności skutecznie tłumiące krzyki

torturowanych. Ten oraz podobne wynalazki były spuścizną po

Francuzach. Można mówić o tej nacji, co się chce, ale trzeba

przyznać, że na skolonializowanych obszarach Francuzi pozostawili

wzbudzające szacunek więzienia, z których nie sposób było uciec.

Potrafiono w nich wymusić pożądane zmiany behawioralne u

najbardziej nawet zatwardziałych i niepoprawnych osadzonych. Do

takich należało właśnie więzienie Hoa Lo czy słynna kolonia karna

na Diabelskiej Wyspie przy wybrzeżu Gujany Francuskiej. Brutalna

bezwzględność i nieludzkie warunki były ich atrybutami, a

Wietnamczycy okazali się wyjątkowo pojętnymi uczniami i w pełni

wykorzystali swą kolonialną spuściznę. Ja też słyszałem o twoich

przejściach - przerwał ciszę Gordian. - Sześć dni ukrywania się

w Bośni po katapultowaniu z F-16 na dwudziestu siedmiu tysiącach

stóp. Przeżyłaś chyba tylko dzięki łasce boskiej.Dzięki łasce

boskiej, kursowi przetrwania, radiotelefonowi i azbestowemu

żołądkowi, z którego wyśmiewano się, odkąd sięgam pamięcią, a

który okazał się wyjątkowo przystosowany do diety składającej się

z larw i gąsienic - wyjaśniła rzeczowo. - Teraz, kiedy właściwie

każdy samolot wyposaża się w twój system naprowadzająco-

rozpoznawczy GAPSFREE, jest znacznie mniej prawdopodobne, by

jakiś pilot dał się tak zaskoczyć jak ja.

- Przeceniasz moje zasługi, a nie doceniasz własnych. - Widać

było, że poczuł się nieswojo. Czym prędzej zmienił temat,

wskazując na salę. - Choć założę się, że zgodzimy się, że to

rzeczywiście jest godne uznania. Annie, nieco zaskoczona,

przytaknęła odruchowo. Jeśli się nie myliła - a gdy oceniała

ludzi, myliła się raczej rzadko miała właśnie okazję zobaczyć

przebłysk autentycznej skromności swego rozmówcy. U kogoś takiego

jak Gordian, czego nauczyło ją przebywanie wśród wysoko

postawionych i potężnych osobistości, był to prawdziwy ewenement.

Uczyła się naturalnie na własnych błędach i nie były one

najsympatyczniejsze. - To twój pierwszy start? - spytała. - W

innej niż rola widza, tak. Kiedy nasze dzieci były jeszcze

dziećmi, przyjechaliśmy z Ashley, by z terenu przeznaczonego dla

publiczności obserwować start Endeavora. To było spektakularne

przeżycie, ale w porównaniu z obecnością w centrum startowym... -

Drętwieją palce, a serce podskakuje - powiedziała ze

zrozumieniem Annie. - Sądzę, że dla ciebie to też jeszcze nie

rutyna - zauważył z uśmiechem.

- I nigdy nie będzie.

Po chwili Gordian wstał, widząc zbliżającego się administratora

NASA Charlesa Dorseta. Uścisnęli sobie dłonie i Dorset porwał go

na spotkanie z grupą osobistości przebywających w sąsiednim

pokoju.Co będzie dalej? - spytała Megan, pochylając się nad

opuszczonym przez Gordiana fotelem. - Tyle się tu naraz dzieje,

że trudno wszystko ogarnąć. Nie przejmuj się. Wysyłanie ludzi

w kosmos to skomplikowany proces. Nawet astronauci nie

pamiętaliby o wszystkim bez ściąg. A mają za sobą lata treningów

i mnóstwo prób pocieszyła ją Annie. - Mówisz poważnie? O tych

ściągach? - Przykleja się je na tablicy przyrządów - wyjaśniła. -

Mały krok dla ludzkości, wielki dla rzepów. Klej może być zbyt

słaby, więc nie używa się kartek samoprzylepnych, lecz folii z

rzepami. - Zerknęła na zegarek. - Żebyś się lepiej orientowała,

co nas czeka, do startu pozostała mniej więcej godzina i jak

dotąd wszystko idzie dobrze. Zespół odprowadzający zamknął i

zabezpieczył właz, a za chwilę opuści stanowisko startowe i uda

się w rejon wycofania. Komputerowe sprawdzanie poprzedzające

start rozpoczęło się wiele godzin temu, ale na pokładzie promu

i tak jest mnóstwo przełączników, więc teraz załoga upewnia się,

czy wszystkie znajdują się we właściwych położeniach. - Przyznam

się, że zaskoczyła mnie liczba personelu w tej sali - powiedziała

Clancy Tom - Power Plays 02 - Sprawa Oriona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: