Clancy Tom - Jack Ryan 07 - Suma wszystkich strachów tom 2.pdf - CLANCY Tom - glory24

Tom Clancy

SUMA WSZYSTKICH

STRACHÓW

TOM 2

(Przełożył: Piotr Siemion)

ZWIĄZKI

Poszukiwania zajęły aż dwa tygodnie, lecz dały pewien rezultat Oficer KGB, który

pracował dla CIA, rozejrzał się w sytuacji i przyniósł pogłoskę na temat operacji trwającej w

Niemczech. Coś z bombami atomowymi. Coś, co prowadzi bezpośrednio centrala w Moskwie

pod osobistym nadzorem Gołowki. Ludzie w placówce KGB w Berlinie nie mieli dostępu do

sprawy. Koniec meldunku.

- I co ty na to? - zapytał Ryan Goodleya.

- Wszystko się pokrywa z meldunkiem ŻAGLA. Jeżeli coś jest w tej historii o

brakujących głowicach, na pewno musi to mieć jakiś związek z wycofywaniem wysuniętych sił

ze wschodnich Niemiec. Przy przeprowadzkach zawsze coś ginie. Mnie też, kiedy się tu

przenosiłem, wcięło dwa kartony książek.

- Można by sądzić, że bomb jądrowych będą pilnować uważniej - zauważył cierpko

Ryan, przekonując się znowu, że Goodley musi się jeszcze cholernie dużo nauczyć. - Tylko

tyle?

- Próbowałem znaleźć dane, które by podważyły ten meldunek. Oficjalnie przyczyna,

dla której Rosjanie nie mogą w terminie zdemontować swoich SS-18, to niewydolność

zakładów rozbiórkowych. Zbudowali je specjalnie w tym celu, ale coś sknocili, tak twierdzą.

Nasi inspektorzy na miejscu nie potrafią potwierdzić ani zaprzeczyć, chodzi o jakieś sprawy

techniczne. W głowie mi się nie mieści to wszystko, bo przecież skoro Rosjanie sami budują te

rakiety, i to od dawna, SS-18 to stary model, powinni umieć też zaprojektować bezpieczny

zakład rozbiórkowy. Ich wersja głosi, że mają kłopot z układami paliwowymi rakiet i z

niektórymi postanowieniami traktatu, bo mianowicie ich osiemnastki są na paliwo ciekłe i mają

kadłuby pod ciśnieniem. Innymi słowy, cała rakieta jest sztywna tylko wtedy, jeśli we wnętrzu

panuje wysokie ciśnienie. Rosjanie mogą więc spuścić z nich w każdej chwili paliwo, ale nie

mogą wyciągnąć tych rakiet z silosów, nie uszkadzając ich. Tymczasem traktat nakazuje

odwieźć kompletne, nie uszkodzone rakiety do zakładu rozbiórkowego. W porządku, tylko że

w zakładzie nie ma jak spuścić z rakiet paliwa, więc koło się zamyka. Nie ma jak, bo

spuszczenie paliwa poza wyrzutnią nie jest proste i grozi skażeniem środowiska. Ich paliwo

rakietowe to podobno jakieś straszne świństwo, łatwo można się nim otruć, a zakłady leżą tylko

trzy kilometry od sporego miasta, i tak dalej. - Goodley pomyślał chwilę. - Wyjaśnienie ma ręce

i nogi, chociaż można się długo zastanawiać, kto i dlaczego tak spieprzył całą sprawę.

- Życie spieprzyło - odpowiedział Jack. - Rosjanie nie mogą, na przykład, zbudować

tych zakładów w jakiejś dalekiej Pipidówce, bo przy tej liczbie prywatnych samochodów

robotnicy nie mieliby jak dojeżdżać, trzeba by im organizować transport i co tam jeszcze.

Właśnie przez takie rozmaite drobiazgi ni cholery nie potrafimy zrozumieć, co siedzi w Ro-

sjanach.

- Dobrze, ale w ten sposób mogą zwalić na głupi błąd, co tylko zechcą. - Prawidłowe

spostrzeżenie, Ben - ucieszył się Jack. - Teraz myśli pan jak prawdziwy pies.

- O, rany, gdzie ja trafiłem.

- Ciekłe paliwa rakietowe, dające się składować, to rzeczywiście syf. Żrące, korodujące,

toksyczne. Pamięta pan, jakie kłopoty mieliśmy z rakietami Titan-II?

- Nie pamiętam - przyznał się Goodley.

- Kłopotu z obsługą tyle, że można było dostać kota. Na każdym kroku potrzebne

zabezpieczenia, a mimo to co chwila następował wyciek. Paliwo przeżerało co tylko spotkało

na drodze, parzyło ludzi...

- Mam rozumieć, że zgadzamy się z tym, co mówią Rosjanie?

- Tego nie powiedziałem. - Ryan uśmiechnął się i przymknął oczy.

- Powinniśmy zdobyć konkretne informacje, a nie takie... Przecież od tego jest CIA,

żeby wszystko wiedzieć.

- Jasne, sam tak kiedyś myślałem. Ludzie sądzą, że mamy u siebie teczkę na temat

każdej skały, kałuży czy polityka na świecie. - Jack ożywił się nagle. - Nie mamy i nie

będziemy mieli nigdy. Smutne, co? Wszędobylskie CIA. Próbujemy odpowiedzieć na ważne

pytanie, ale mamy w ręku jedynie rozmaite możliwości, żadnych pewników. W jaki sposób

prezydent ma podjąć właściwą decyzję, jeśli zamiast faktów dostaje od nas lepiej czy gorzej

uzasadnione opinie? Od dawna powtarzam, nawet o tym pisałem, że nasze oficjalnie

usankcjonowane informacje to przeważnie zgadywanki. Wiadomo, nikt nie ma ochoty rozsyłać

takich analiz jak ta.

Jack wskazał na końcowy raport pionu rozpoznania. Zespół ekspertów od Rosji przez

tydzień ślęczał nad meldunkiem ŻAGLA i ocenił, że choć najprawdopodobniej odpowiada

rzeczywistości, może też być wynikiem niezrozumienia pewnych faktów. Jack znów

przymknął oczy, modląc się, by ból głowy ustąpił nareszcie.

- Na tym polega nieszczęście CIA jako instytucji. Rozpatrujemy rozmaite możliwości.

Jeśli podamy później jednoznaczną opinię, może się zdarzyć, że będzie ona błędna. A wtedy?

Ludzie znacznie dłużej pamiętają o pomyłkach niż o trafnych ocenach, i dlatego każdy z nas

stara się włączyć do oceny wszystkie możliwe warianty. Intelektualnie to nawet cenna

strategia, człowiek jest później kryty na wszystkie strony. Kłopot w tym, że ludziom, którzy

zamawiają u nas te raporty, chodzi o coś zupełnie innego. Im nie zależy na tym, żeby się

dowiedzieć, że może będzie tak, a może owak, przeciwnie, chociaż, moim zdaniem, lepiej by

zrobili, gdyby poznali wszelkie ewentualności. Tak jak mówię, Ben, można ocipieć z tego

wszystkiego. Biurokraci z rządu proszą o bajkę na dobranoc, a biurokraci z CIA posłusznie

piszą, bo nie będą się przecież wychylać. Taka jest smutna rzeczywistość wywiadu.

- Nigdy bym nie przypuszczał, że taki z pana cynik.

- Nie cynik tylko realista. Wiele rzeczy wiemy, masy innych nie wiemy. Tu pracują

ludzie, a nie maszyny liczące. To ludzie szukają odpowiedzi i zamiast nich znajdują następne

pytania. W tym budynku pracuje masa zdolnych ludzi, ale niestety, system krępuje im ruchy,

mimo że jedna osoba dowiaduje się różnych rzeczy szybciej niż cała komisja.

Ktoś zapukał do drzwi gabinetu.

- Proszę!

- Doktorze Ryan, nie było pańskiej sekretarki, więc...

- Nancy wybiegła coś zjeść.

- Mam tu coś dla pana. - Goniec wręczył Ryanowi kopertę. Ryan podpisał mu

pokwitowanie, odprawił go, po czym otworzył kopertę.

- Nieocenione All Nippon Airlines - zauważył. Miał przed sobą kolejny meldunek

NITAKI. Na widok pierwszych zDan podskoczył w fotelu. - O, kurwa żesz...!

- Kłopoty? - zapytał Goodley.

- Nie powiem, bo nie ma pan upoważnienia.

- Co się tam znowu u was dzieje? - zapytał Narmonow.

Gołowko miał trudne zadanie, gdyż musiał zameldować o udanej operacji, która

przyniosła bardzo nieprzyjemne skutki.

- Prezydencie, od dłuższego czasu pracujemy nad złamaniem amerykańskiego systemu

szyfrów. Poniekąd nam się to udało, zwłaszcza jeśli chodzi o łączność z ich ambasadami. Tu

mam właśnie depeszę, którą Waszyngton rozesłał do kilku placówek dyplomatycznych. Udało

nam się rozszyfrować całość.

- I co dalej?

- Kto rozesłał tę depeszę?!

- Opanuj się, Jack - mitygował Ryana Cabot. - Liz Elliot tak się przejęła ostatnim

meldunkiem ŻAGLA, że postanowiła skonsultować sprawę z Departamentem Stanu.

- Ach tak? Wspaniale. Dowiedzieliśmy się przynajmniej, że KGB złamało szyfr naszej

służby dyplomatycznej. NITAKA czytał tę samą depeszę, którą dostał nasz ambasador w

Tokio. Narmonow nareszcie wie, czego się tak boimy.

- Biały Dom uzna, że to najlepsze, co się mogło stać. Co w tym złego, że Narmonow

pozna nasz punkt widzenia? - zapytał dyrektor.

- Nie wdając się w dyskusję: bardzo dużo złego. Czy pan nie rozumie, że nie miałem

pojęcia o tej depeszy? Wie pan, skąd dostałem jej tekst? Nie z Departamentu Stanu, tylko od

agenta KGB z Tokio! Chryste Panie, nie zdziwię się, jeśli nasza ambasada w Zimbabwe też ją

dostała.

- Rosjanie mieli pełny tekst?

- Chciałby pan może porównać oryginał z przekładem? - zapytał Jack jadowitym tonem.

- Niech pan jedzie do Olsona.

- Właśnie pędzę.

Czterdzieści minut później Ryan i Clark wpadli do kancelarii generała broni Ronalda

Olsona, dyrektora Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Centrala agencji mieści się w Fort

Meade w stanie Maryland, pomiędzy Waszyngtonem i Baltimore, a jej budynki najbardziej

przypominają Alcatraz, choć bez miłej dla oka oprawy w postaci Zatoki San Francisco. Główny

gmach otacza podwójny płot, wzdłuż którego krążą nocą psy (nawet CIA uznała ten środek

ostrożności za zbyt operetkowy), co dobitnie świadczy o panującej tam manii na punkcie

tajemnicy państwowej. Narodowa Agencja Bezpieczeństwa zajmuje się szyfrowaniem, łama-

niem obcych szyfrów i nagrywaniem wszystkich transmisji radiowych na całej planecie. Jack

Ryan zostawił kierowcę, dając mu do czytania “Newsweeka”, a sam wkroczył do

usytuowanego na najwyższym piętrze gabinetu Olsona, dyrektora firmy wielokrotnie większej

od CIA.

- Ron, straszna obsuwa.

- Dobrze, ale o co chodzi?

Jack podał Olsonowi meldunek NITAKI.

- Pamiętasz, jak was ostrzegałem?

- Kiedy to od nas wyszło?

- Trzy doby temu.

- Z Departamentu Stanu, zgadza się?

- Zgadza się. Dokładnie osiem godzin później w Moskwie czytali już ten tekst.

Clancy Tom - Jack Ryan 07 - Suma wszystkich strachów tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: