tabele.doc

swobodne zachowanie

dziecko pozornie nie bawi się, zajmuje się obserwowaniem czegoś, co przyciąga na moment jego zainteresowanie; kiedy nie dzieje się nic interesującego wokół niego bawi się swym własnym ciałem, wchodzi i schodzi z krzesła, które akurat stoi obok, chodzi za dorosłym, siedzi na jednym miejscu i rozgląda się po pokoju

zachowanie typu “obserwator”

dziecko spędza większość czasu obserwując zabawy innych dzieci; często odzywa się do dzieci, które obserwuje, zadaje pytania, proponuje coś, ale nie włącza się bezpośrednio do ich zabawy;  ten typ zachowania różni się od poprzedniego tym, że dziecko rzeczywiście obserwuje bawiące się dzieci, a nie coś interesującego, co się akurat dzieje wokół niego; dziecko stoi lub siedzi z zachowaniem takiego dystansu (na odległość głosu) wobec grupy, że może widzieć i słyszeć wszystko, co się dzieje

zabawa samotna niezależna

dziecko bawi się samo, w sposób niezależny od innych dzieci, takimi zabawkami, które są inne niż używane przez dzieci bawiące się obok (na odległość głosu), nie podejmuje żadnego wysiłku, by zbliżyć się do innych dzieci; jego aktywność przebiega bez uwzględniania tego, co robią inne dzieci

aktywność równoległa

dziecko bawi się w sposób niezależny, ale aktywność, którą podjęło w sposób naturalny pozwala mu być pośród innych dzieci; bawi się zabawkami, które są podobne do używanych przez inne dzieci znajdujące się wokół niego; bawi się zabawką w sposób, który wg niego pasuje do sytuacji, nie próbując jednak wpływać lub modyfikować aktywności innych dzieci znajdujących się w pobliżu; bawi się raczej OBOK niż Z innymi dziećmi; nie usiłuje wpływać (kontrolować) na przychodzenie i odchodzenie dzieci z grupy

zabawa “prZez przyległość”

dziecko bawi się z innymi dziećmi; rozmowy dotyczą tego, co robią; dzieci pożyczają sobie nawzajem przedmioty do zabawy; podążają jedno za drugim w zabawie w pociąg i wagony; w umiarkowany sposób usiłują wpływać (kontrolować) , które dzieci mogą lub nie mogą bawić się w grupie; wszyscy uczestnicy angażują się w podobną a nawet identyczną aktywność; nie ma żadnego podziału pracy ani żadnej organizacji aktywności kilku osób wokół jakiegoś celu lub wytworu; dzieci nie podporządkowują swoich indywidualnych zainteresowań zainteresowaniu grupy; każde dziecko działa, jak chce; z rozmów dziecka z innymi wynika, że pierwotnie jego zainteresowanie skierowane jest na związki z innymi, a nie na samą aktywność; zdarza się, że dwoje / troje dzieci nie angażuje się w żadną dłuższą działalność, a jedynie zajmuje się czymś, co w danej chwili przyciągnęło ich uwagę

zabawa oparta na współpracy

i zorganizowanym uzupełnianiu się

dziecko bawi się w grupie zorganizowanej ze względu na cel, jakim jest wytworzenie czegoś, albo zwyciężenie w rywalizacji, albo odgrywanie sytuacji z życia dorosłych bądź grupy, albo granie w gry oparte na regułach; przynależenie bądź nie do grupy ma wyraźnie określony sens; kontrola sytuacji w grupie jest w rękach jednego lub dwójki uczestników, którzy kierują aktywnością pozostałych; cel, podobnie jak i metoda osiągnięcia go wyznacza sposób podziału pracy, podejmowanie różnych ról przez członków grupy oraz organizację aktywności, tak, że wysiłki jednego dziecka są uzupełniane przez wysiłki drugiego

zabawa

funkcjonalna

(sensomotoryczna)

jakikolwiek powtarzający się ruch z wykorzystaniem

przedmiotów lub bez, taki jak np.

toczenie piłki lub ciągnięcie zabawki

zabawa

konstrukcyjna

manipulowanie przedmiotami w celu

skonstruowania czegoś lub stworzenia

zabawa

dramatyczna

(“na niby”)

stwarzanie wymyślonej sytuacji, aby zaspokoić indywidualne pragnienia i potrzeby dziecka; udawanie, że jest się czymś lub kimś (lekarzem, pielęgniarką, supermanem, koniem)

począwszy od względnie prostych aktywności

aż do bardziej wypracowanych fabuł

gry

z regułami

jakakolwiek aktywność z występowaniem reguł,

strukturą działania i celem (takim, jak wygrywanie),

np. zabawa w berka, gra w klasy, gra w kulki;

akceptacja wcześniej ustalonych reguł i respektowanie ich