Teologia ikony
Zręby teologii ikony kształtowały się w okresie obrazoburstwa (ikonoklazmu), kiedy to zachodziła konieczność uzasadnienia racji bytu przedstawień figuralnych i wprowadzania ich do kultu. W myśl teologii ikony, podstawą uzasadniającą możliwość tworzenia ikon jest dogmat Wcielenia Syna Bożego. Dogmat Wcielenia i biblijne pojęcie obrazu stanowią sedno teologii ikony oraz związanego z nią kultu ikony.Teologia ikony jest teologią "wizualną", która za pośrednictwem symboli objawia rzeczywistość w jej podobieństwie do Chrystusa, w którym człowiek na powrót staje się ikoną - obrazem - Boga. Wymogi, które wobec ikon stawiała teologia ikony spowodowały stworzenie szczególnego języka artystycznego i praktyki warsztatowej, całkowicie odrębnych od tych stosowanych w malarstwie zachodnim. Największą wagę przywiązywano do ukazywanych na ikonach postaci świętych i ich oblicz, które winny być odrealnione, przebóstwione, bezcielesne, bez żywej gestykulacji, ustawione zawsze frontalnie, ze spojrzeniem skierowanym na patrzącego, co pozwala na nawiązanie z przedstawioną postacią modlitewnego kontaktu. Na ikonach ponadto nie występuje swiatłocień, co również wynika to z teologii ikony. Cień postrzegany jest bowiem jako brak światła a skoro Bóg jest światem, to przecież nie może Go brakować w świętej rzeczywistości. Malarzowi ikon wobec tego nie wolno przedstawiać cienia, gdyż światło to byt zaś cień to brak bytu.
tadzikgorny