7
GODZINA ŚWIĘTA
1. Pieśń: „Nocą Ogród Oliwny”
2. J 18,1
3. Mk 14,32-36
4. „Na początku” w Eden Bóg przechadzał się po ogrodzie w porze, kiedy był powiew wiatru /por Rdz 3,8/. Człowiek żył z Bogiem w intymnej zażyłości. Stworzony na obraz i podobieństwo Boga, swoje poczucie, że jest przez kogoś kochany czerpał z Niego. Był jak drzewo wkorzeniony w Stwórcę, z którego brał wszystko, co potrzebne do życia. Człowiek tę miłość do Boga odczuwał i w sposób naturalny i spontaniczny odwzajemniał tę miłość.
Jezusie, Synu Boga żywego,
Tyś do Ogrodu wszedł tamtej nocy,
boś czuł, że Ojciec się w nim przechadza.
Tyś powiew Wiatru Ducha Świętego
nosił w swym Sercu i w swoim ciele.
Wśród drzew oliwnych szedłeś w powiewie,
a w Tobie Ojciec sam się przechadzał.
Święta niewinność na Twojej twarzy
była czymś większym niż piękno ludzi
w raju żyjących jeszcze przed grzechem.
Twój okrzyk serca na świętych ustach,
Twe „Abba, Ojcze” wstrząsnął tym światem.
Zanim wyrzekłeś jednak te słowa,
to Twoje ciało padło na ziemię
w kornej modlitwie o wypełnienie
Woli Ojcowskiej.
Ta sama ziemia, po której kiedyś
pisałeś palcem, aby uchronić por J 8,6.8
cudzołożnicę przed śmiercionośnym
gradem kamieni...teraz przyjmuje
Twe Święte Ciało.
Ta sama ziemia, którą mieszałeś
ze swoją śliną, ażeby przejrzał por J 9,6
na nowo ślepiec, teraz pochłania
Twój pot tak gęsty niczym krwi krople. por Łk 22,44
Ziemia, po której szedłeś wołając
„Pójdź za Mną” Piotrze, Andrzeju, Janie, por Mk 1,17
Anno, Moniko i Władysławo,
Mario, Jakubie i Mateuszu,...
teraz wsłuchuje się w słowo „Abba”,
lecz jakże trudne...słowo-błaganie:
„Zabierz ode mnie, Ojcze, ten kielich, por Mk 14,36
nie tak jak Ja chcę, lecz jak Ty pragniesz.”
5. Rdz 1,9-12
6. Trójjedyny Bóg: Ojciec, Syn i Duch Święty stworzył w dniu trzecim ziemię i drzewa. A ziemia, która była dobra i drzewa, które były dobre stały się rajem dla człowieka, który z rąk Boga wyszedł bardzo dobry. Ale na skutek nieposłuszeństwa, człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy, teraz, za chwilę, w środku innego ogrodu, pełnego drzew oliwnych, będzie chciał zniszczyć Boga samego-Drzewo Życia wiecznego. I dlatego na tę właśnie ziemię pada tuż przed straszną zdradą człowieka Bóg sam- w Synu Odkupicielu.
7. Pieśń „Ogrodzie Oliwny”
8. Rdz 3,13-14
9. Ty, Synu Ojca, padasz na ziemię,
po której pełza wąż już od raju.
Chcesz wynagradzać swoim upadkiem
za wszystkich ludzi na obraz Boga
przecież stworzonych, którzy czołgając
się po tej ziemi nie widzą nigdy
nieba nad sobą.
Jakże Cię bolą przy tym upadku
i moje oczy, dla których szczęściem
jednym jedynym nie jest Bóg-Słowo.
Rani Cię, Jezu, ma pożądliwość,
gonitwa za tym, co ludzkie, względne
i naturalne, zopiniowane słowem człowieka.
Padasz na ziemię, by razem ze mną
zawołać „Ojcze, trzeba mi Twojej
wyłącznie Woli.”
Ojcze czystości, Ojcze ubóstwa i posłuszeństwa!
Całą mą pasją niech będzie odtąd
poszukiwanie jej w moim życiu-
w życiu codziennym pośród drobiazgów,
pośród problemów z sobą, z innymi,
pośród szukania tego, co lepsze,
choć może trzeba mi się narazić
temu, tamtemu i jeszcze komuś.
Ty, który leżysz na ziemi cicho,
z Sercem wtulonym w ramiona ziemi,
daj mi odwagę wyznania szczerze,
że w chrześcijaństwie szczęście jest jedno-
już na tej ziemi.
wszystkich problemów, nie tych niektórych,
ale każdego.
10. Pieśń „Kto się w opiekę”
10. Rdz3,17-19
11. Ty, Synu Boży, leżąc w Ogrodzie
na ziemi, którą dla mnie stworzyłeś,
chciałeś przybliżyć ludzkość do ZIEMI
JUŻ OBIECANEJ. Wołając „Abba,
jeśli możliwe, oddal ode mnie
ten kielich straszny, jednak , jak Ty chcesz
niechaj się stanie” wchodziłeś Sercem por Mk 14,36
do NOWEJ ZIEMI-tej obiecanej,
do której idzie się przez pustynię,
czas wyciszenia i rozmodlenia
i zasłuchania, rozmowy z Ojcem.
ZIEMIA OBIETNIC Abrahamowych,
którą w tej chwili otwierasz kluczem
zgody na Wolę Ojca Twojego,
to równocześnie ziemia pokusy,
którą zwycięża modlitwa serca,
post-ten zakryty przed okiem świata
oraz jałmużna dla najbiedniejszych.
Ziemia obietnic, do której idzie
się całe życie, to wędrowanie
nie za kompasem, co „widzi mi się”,
ale pod czujnym okiem Mojżesza
i miłujących prawdę proroków.
Kogo Bóg daje mi za Mojżesza
w drodze ku ziemi Jego obietnic?
Jakich proroków słucham w swym życiu?
Tych mocnych Bogiem głoszących prawdę
o wąskiej ścieżce ?
A może takich, co mi klaskają
i aprobują mą bylejakość,
sympatyzują ze mną w nieprawdzie
i jest mi miło, bo bez wymagań?
Co z nauczania Ojca Świętego,
który w Kościele jest nam jak Mojżesz
wcieliłam w życie?
O Ty, leżący twarzą do ziemi!
Ty, co zasłaniasz ją wciąż przede mną
i drżysz w Ogrodzie przed zakopaniem
w niej mych talentów! por Mt 25,25
Ty godzien jesteś wziąć w ręce Twoje
księgę z mym życiem i pootwierać
wszystkie pieczęcie, które ma własna
miłość zamyka.
Bo Ty zgodziłeś się być zabity,
aby mnie zbawić.
Krwią Twą nabyłeś dla Ojca ludzi
ze wszech pokoleń, języków, ludów
oraz narodów.
I uczyniłeś ich kapłanami
oraz królestwem Bogu naszemu.
A wszystko po to, by królowali
na NOWEJ ZIEMI.
12. Pieśń „Godzien jesteś”
13. Zawołam z Tobą „O, Abba, Ojcze”.
Zawołam „Ojcze, bądź wola Twoja
tak jak jest w niebie tak i na ziemi”,
na ziemi, którą ja dzisiaj jestem.
14. „Ojcze nasz”
15. Głębiny mojego wnętrza, mojej ziemi podlegają szatanowi. Św. Jan w swoim liście pisze, że „Cały świat leży w mocy Złego” /1J 5,19/, zatem jest manewrowany, oszukiwany przez szatana. Największym sprzymierzeńcem diabła w człowieku jest lęk-lęk przed śmiercią, przed wydarzeniami, osobami, sytuacjami, które mi zabierają to jedyne życie, jakie mam.
A wszystko, co mi usiłuje jakoś moje życie uszczuplić, uczynić mniej szczęśliwym, co moja wolność odpycha, to wszystko człowiek odrzuca mówiąc „ja tego nie chcę”. I boi się tego właśnie. Tym jednak manipuluje szatan, wprowadzając nas w grzech. Jest to panowanie grzechu nad nami.. Odtrutką na lęk, jaki rodzi w nas często szatan, jest prawda zawarta w Słowie z Dziejów Apostolskich :
15. Dz2,22-23
16. Święty Piotr mówi to do ludzi, którzy z męką
i śmiercią Jezusa nie mięli bezpośredniej styczności. Nie krzyczeli „Ukrzyżuj Go”. Nie domagali się dla Jezusa kary śmierci. Nie asystowali przy zbrodni. I do nich mówi „Zabiliście”. Wy mówicie „nie”, a ja mówię „Zabiliście rękami bezbożnych”. Wy jesteście współwinowajcami. Ale to jeszcze nie koniec. To dopiero początek, bo W JEZUSIE OBJAWIŁA SIĘ MIŁOŚĆ BOGA SZUKAJĄCA MNIE-GRZESZNIKA. Miłość, która jest czymś gorszącym. Bo albo uznam się za grzesznika i będę wracać do Ojca, albo jak starszy syn, nie przyznając się do winy, będę gnuśnieć w swych grzechach, uznając się za poprawnego ./por Łk 15,11n/. Jezus biesiaduje z celnikami, grzesznikami, kocha prostytutki, na które wszyscy plują, b, rzekomo, są lepsi, pobożniejsi. Dla największych grzeszników Bóg przynosi DOBRĄ NOWINĘ. I bierze pod uwagę te właśnie nasze grzechy, które są
w największej pogardzie. Faryzeusze gorszą się ucztą Jezusa /por np. Mk 2,15n/ z grzesznikami, a On mówi „Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników /Mk 2,17b/. Chce jakby powiedzieć „Wy-Moi wybrani, wy-słuchacze Mojej nauki, macie czynić coś nadto, coś, czego cały świat nie rozumie. Nie tylko kochajcie tych odrzuconych, biednych przez grzechy ludzi, ale kochajcie waszych nieprzyjaciół, bo tak kocha Ojciec.”. A przykład daję wam Ja-w Ogrójcu i na krzyżu. To jest miłość, która ma wymiar krzyża, daje się prowadzić na krzyż przez grzechy innych. Tam na krzyż daje się zmiażdżyć, umiera.
I DLATEGO KRZYŻ JEST DLA MNIE ZWYCIĘSTWEM NAD GRZECHEM.
17. Pieśń „Krzyżu Święty”
18. Jezusie, Synu Boga żywego!
Twój krzyż jest wbity na mojej ziemi,
bym kornie w Tobie uznała Mistrza.
I byś Ty patrząc z wysoka na mnie
mógł mi powiedzieć „Oto Twa Matka. por J 19,27
Z Nią tutaj stojąc nie tylko wytrwasz,
ale się staniesz piękną jak Ona.”
19. Pieśń „A pod krzyżem”
lucy07