Spindler Erica - 02 - Morderca bierze wszystko.pdf - Cykl Stacy Killian - sisi_b86

Erica Splinder

Morderca bierze wszystko

(Killer Takes All)

Przełożył: Krzysztof Puławski

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

1.30

Nowy Orlean, Luizjana

Stacy Killian obudziła się, gotowa do działania. Dźwięki, które przerwały jej sen, znowu

się powtórzyły.

Pif-paf!

Strzały.

Usiadła na łóżku, opuszczając nogi na podłogę, i jednocześnie sięgnęła po glocka

czterdziestkę, którego trzymała w nocnej szafce. Dziesięć lat przepracowanych w policji

sprawiło, że zawsze tak reagowała na ten dźwięk.

Szybko sprawdziła magazynek, podeszła do okna i wychyliła się zza zasłonki. Księżyc

oświetlał wyludnione podwórko: parę rachitycznych drzew, zniszczona huśtawka, zagródka,

ale bez Cezara, szczeniaka labradora jej sąsiadki, Cassie.

Cisza. Bezruch.

Stacy przeszła boso z sypialni do sąsiadującego z nią pokoju, wciąż trzymając przed sobą

broń. Wynajmowała pół stuletniego bliźniaka, zaprojektowanego w sposób charakterystyczny

dla czasów, kiedy nie znano jeszcze klimatyzacji.

Spojrzała w lewo, a potem w prawo, starając się objąć wzrokiem wszystkie szczegóły:

stosy książek, z których korzystała przy pisaniu eseju na temat „Mont Blanc” Shelleya,

otwarty laptop i do połowy wypita butelka taniego, czerwonego wina. Cienie. Ich głębie i

spokój.

Tak jak się spodziewała, w pozostałych pokojach nie znalazła niczego podejrzanego.

Dźwięki, które ją obudziły, pochodziły spoza jej części domu.

Podeszła do drzwi wejściowych, otworzyła je ostrożnie i wyszła na ganek. Stare deski

zaskrzypiały pod jej stopami, lecz poza tym w całym sąsiedztwie panowała niczym

niezmącona cisza. Zadrżała, kiedy owionęło ją chłodne i wilgotne tchnienie nocy.

Wyglądało na to, że wszyscy wokół spali. Tylko gdzieniegdzie paliły się światła. Stacy

przyjrzała się uważnie ulicy. Spostrzegła kilka nieznanych samochodów, co nie było niczym

niezwykłym w dzielnicy zamieszkanej głównie przez studentów. Auta wyglądały na puste.

Stała nieruchomo, wsłuchując się w ciszę. Nagle usłyszała metaliczny dźwięk padającego

na ziemię kosza. A potem śmiech. Dzieciaki, zrozumiała. Zabawiają się w kowbojów.

Stacy zmarszczyła brwi. Czy to możliwe, że obudził ją właśnie ten dźwięk, zmieniony w

odgłos strzału przez sen i instynkt, któremu już nie ufała?

Jeszcze rok temu taka myśl w ogóle nie przy szłaby jej do głowy, ale wtedy była

policjantką i pracowała w Wydziale Zabójstw policji w Dallas. Wciąż pamiętała zdradę, która

nie tylko pozbawiła ją pewności siebie, ale też zmusiła do porzucenia pracy w policji i zmiany

trybu życia.

Ścisnęła mocniej glocka. Skoro i tak już wyszła na zewnątrz, powinna doprowadzić

sprawę do końca. Włożyła zabłocone chodaki, których używała do prac w ogrodzie, i zeszła

przed dom. Zaczęła obchodzić swoją część, kierując się na tył posesji. Wszystko wyglądało

normalnie.

Ręce zaczęły jej drżeć. Poczuła narastający strach. Bała się, że coś z nią nie tak. Czyżby

naprawdę sfiksowała?

Coś podobnego zdarzyło się jej już w tym roku. I to dwukrotnie. Pierwszy raz tuż po

przeprowadzce. Obudziły ją, jak jej się zdawało, strzały, i postawiła na nogi wszystkich

sąsiadów.

Wtedy również, tak jak teraz, okazało się, że w okolicy nie dzieje się nic szczególnego.

Fałszywy alarm nie nastawił do niej przychylnie okolicznych mieszkańców. Większość była

wściekła.

Ale nie Cassie. To ona zaprosiła ją na filiżankę czekolady.

Stacy spojrzała na jej część bliźniaka. W jednym z tylnych okien paliło się światło.

Patrzyła na nie, starając się sobie przypomnieć, co ją przed chwilą obudziło. Strzały były

na tyle głośne, że mogły dobiegać jedynie z bezpośredniego sąsiedztwa, uznała.

Dlaczego od razu to do niej nie dotarło?!

Przerażona podbiegła do schodów Cassie, potknęła się, ale zaraz wyprostowała, wciąż

starając się wmówić sobie, że nic się nie stało. Pewnie jej się tylko wydawało, przecież

ostatnio mało spała, a sąsiadka pewnie śpi sobie teraz spokojnie w swoim łóżku.

Kiedy dotarła do drzwi, zapukała głośno. A potem jeszcze raz.

– Cassie! To ja, Stacy. Możesz otworzyć?!

Kiedy nikt nie odpowiedział, przekręciła gałkę.

Drzwi się otworzyły.

Pchnęła je nogą, mocno trzymając glocka obiema dłońmi. Gdy weszła do środka,

powitała ją całkowita cisza.

Zawołała raz jeszcze. W jej głosie pobrzmiewały nadzieja i strach.

Chociaż mówiła sobie, że instynkt ją zawodzi, wiedziała, że to nieprawda.

Cassie leżała twarzą do dołu na podłodze w salonie, częściowo na owalnym dywanie.

Otaczała ją duża, ciemna kałuża. Krew, pomyślała Stacy. Dużo krwi. Bardzo dużo.

Zaczęła drżeć. Z trudem przełknęła ślinę, próbując się uspokoić i zmusić ciało do

posłuszeństwa. Powinna teraz zachowywać się jak rasowa policjantka.

Podeszła do przyjaciółki i przykucnęła, czując, że wreszcie osiągnęła ten stan, o który jej

chodziło. Skupiła się na tym, co się stało. Na niczym więcej.

Sprawdziła puls, a kiedy okazało się, że serce przestało bić, zaczęła uważnie przyglądać

się ciału. Wyglądało na to, że Cassie postrzelono dwukrotnie, raz między łopatki, a potem

jeszcze w tył głowy. Resztki kręconych, ściętych na pazia blond włosów zabarwiły się na

czerwono od krwi. Była kompletnie ubrana, miała na sobie dżinsy, błękitny T-shirt i klapki.

Stacy poznała koszulkę, jedną z ulubionych Cassie. Z przodu umieszczono napis: „Marzyć.

Kochać. Żyć”.

Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu, ale zapanowała nad nimi. W ten sposób nie

pomoże przyjaciółce. Jeśli zachowa spokój, być może uda jej się złapać mordercę.

Z odległego pokoju dobiegł jakiś dźwięk.

Beth.

Albo morderca.

Stacy mocniej ścisnęła glocka, chociaż ręce znowu zaczęły jej drżeć, a serce waliło jak

oszalałe. Wyprostowała się i ruszyła dalej.

Znalazła Beth na progu sypialni. W przeciwieństwie do Cassie leżała na plecach i miała

otwarte, puste oczy. Ubrana była w różową piżamę w białoszare kotki.

Ją również zastrzelono. Dwoma strzałami w klatkę piersiową.

Uważając, by nie zniszczyć śladów, Stacy zbadała jej puls. Też nie żyła.

Wyprostowała się i ruszyła w kierunku, z którego dobiegał hałas. Było to skamlenie

dochodzące zza drzwi łazienki.

Cezar!

Podeszła tam i zawołała cicho psa. Odpowiedział radośnie, a Stacy uchyliła nieco drzwi.

Labrador zaraz przypadł do jej stóp.

Kiedy wzięła go na ręce, zauważyła, że nabrudził w łazience. Ciekawe, jak długo był

zamknięty? Czy zrobiła to sama Cassie, czy też ten, kto ją zabił? I dlaczego? Przyjaciółka

zamykała psa na noc, a także kiedy wychodziła z domu. Szczeniak wetknął głowę pod ramię

Stacy.

Sprawdziła jeszcze, czy nikogo nie ma w domu, chociaż czuła, że morderca już uciekł.

Zapewne zrobił to zaraz po tym, jak się obudziła. Nie słyszała, by ktoś otwierał samochód czy

uruchamiał silnik, co mogło, chociaż nie musiało znaczyć, że odszedł pieszo.

Powinna zadzwonić pod 911, chciała jednak najpierw zapamiętać wszystkie szczegóły.

Spojrzała na zegarek. Dyżurny natychmiast skieruje tu wóz policyjny, jeśli jakiś jest w

pobliżu. W najgorszym wypadku będzie miała trzy minuty, w najlepszym – nawet piętnaście.

Sceneria zbrodni wskazywała na to, że Cassie zabito pierwszą, a dopiero potem Beth,

która zapewne usłyszała strzały i chciała sprawdzić, co się stało. Przypuszczalnie nie

rozpoznała huku broni, a jeśli nawet, to wmówiła sobie coś innego.

Dlatego właśnie, zamiast iść na spotkanie ze śmiercią, nie zadzwoniła po pomoc ze

stojącego obok łóżka telefonu. Stacy podeszła do niego i podniosła słuchawkę przez brzeżek

swojej piżamy. Usłyszała ciągły sygnał.

Wciąż intensywnie myślała o tym, co tu zaszło. Nie wyglądało na to, by ktoś obrabował

dom. Drzwi nie były uszkodzone. Cassie sama wpuściła mordercę. To był przyjaciel – lub

przyjaciółka – albo przynajmniej ktoś znajomy. Ktoś, na kogo czekała. Być może morderca

sam ją poprosił, by zamknęła psa.

Odłożyła wszystkie pytania na później i wybrała numer 911.

– Dwie osoby zabite – powiedziała drżącym głosem, kiedy zgłosił się dyżurny. – 1174

City Park Avenue.

A potem przytuliła Cezara do piersi, usiadła na podłodze i się rozpłakała.

ROZDZIAŁ DRUGI

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

1.50

Porucznik Spencer Malone zatrzymał swego wypieszczonego, dwudziestoośmioletniego

czerwonego chevroleta camaro przed bliźniakiem na City Park Avenue. Pierwszym

właścicielem auta był jego brat, John. Ten wóz był jego ukochanym dzieckiem, dumą i

radością aż do czasu, kiedy się ożenił i miał już prawdziwe dzieci, które trzeba było wozić do

przedszkola, na pikniki i do przyjaciół.

Teraz chevrolet stał się dumą i radością Spencera.

Porucznik spojrzał przez szybę na dom. Policjanci już zabezpieczyli miejsce przestępstwa

– podniszczony ganek był otoczony żółtą taśmą. Jeden z funkcjonariuszy stał tuż za nią i

zapisywał tych, którzy tu przyjeżdżali.

Spencer zmrużył oczy i rozpoznał mężczyznę, który pracował w policji od trzech lat i w

swoim czasie należał do jego najbardziej zagorzałych krytyków.

Connelly! Ten gnój!

Spencer wciągnął głęboko powietrze, chcąc zapanować nad gniewem, z powodu którego

zbyt często miał kłopoty. Wszyscy wiedzieli, że jest w gorącej wodzie kąpany, co zresztą

powstrzymywało jego awans i omal nie zakończyło policyjnej kariery.

Porywczość i niedopasowanie. Bez dwóch zdań, fatalne połączenie.

Spencer potrząsnął głową, chcąc odpędzić te myśli. Teraz to on tutaj rządził. Prowadził

śledztwo i wiedział, że nie może go spieprzyć.

Wysiadł akurat w chwili, kiedy pod domem zatrzymał się porucznik Tony Sciame. W

nowoorleańskiej policji śledczy nie mieli stałych partnerów i pracowali w systemie

rotacyjnym. Kiedy coś się działo, wyznaczano oficera odpowiedzialnego za śledztwo, a ten

dobierał sobie partnera, który akurat był wolny. Jednak liczyły się również przyjaźń i

doświadczenie.

Większość śledczych wybierała oczywiście kogoś, kogo znała i lubiła. Spencerowi, z

różnych powodów, pracowało się dobrze właśnie z Tonym. Można powiedzieć, że doskonale

uzupełniali swoje braki.

Przy czym Spencer miał ich znacznie więcej niż Tony, który był starym wyjadaczem.

Przepracował w policji trzydzieści lat, z czego dwadzieścia pięć właśnie w Wydziale

Zabójstw. Od trzydziestu dwóch lat był szczęśliwym mężem (miał po kilogramie nadwagi za

każdy rok) oraz nieco krócej ojcem, przy czym jedno z jego dzieci już się usamodzielniło,

dwoje studiowało na Uniwersytecie Stanowym w Baton Rouge, a tylko najmłodsze mieszkało

jeszcze z rodzicami. Ponadto Tony miał do spłacenia kredyt hipoteczny i brzydkiego kundla

wabiącego się Frodo. Chociaż pracowali z sobą od niedawna, koledzy już przezywali ich Flip

i Flap. Spencer wolałby, gdyby porównano ich z Gibsonem i Gloverem (on byłby, rzecz

jasna, zbuntowanym przystojniakiem, Melem Gibsonem), ale koledzy jakoś nie chcieli tego

Spindler Erica - 02 - Morderca bierze wszystko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: