50. Copeland Lori - Namiętności 50 - Słodki kłamca.pdf - Namiętności - askaa192

LORI COPELAND

Słodki kłamca

Darling Deceiver

Tłumaczył/a: Dariusz Ćwiklak, Arlena Sokalska

ROZDZIAŁ 1

– Co za szmelc! – Shae z trudem zamknął drzwi i głęboko odetchnął. Jak

mógł się w to wszystko wpakować?

Spojrzał w górę i zmrużył oczy. Słońce, rozpalona czerwona kula, wciąż

wisiało nad linią horyzontu. Ciemne pasmo chmur nadciągających z północy

było jedyną nadzieją na ochłodzenie. Tych kilka upalnych dni dało mu się we

znaki.

Wytarł strużkę potu spływającą po skroni.

– Ależ parno! Taka pogoda powinna być prawnie zakazana!

Opierając się o drabinę, spoglądał z niechęcią na wypaczone drzwi. Ten

stary dom przyprawiał go o ból głowy. A przecież babka, zapisując budynek

ojcu Shae, Jessowi, myślała, że będzie to doskonały prezent. Gdyby tylko Jess

zechciał posłuchać Shae i sprzedał dom, marzenie babki mogłoby się

zrealizować. Ale on rzadko słuchał cudzych rad.

Jess Malone był świetnym agentem literackim, ale w roli mądrego i

troskliwego ojca nie radził sobie najlepiej. Shae przypomniał sobie, jak Jess

namawiał go na przyjazd do Cloverdale. Przesiedzieli pół nocy w małym barze

na Manhattanie, jedząc precle i popijając piwo. Ojciec przekonywał go, że ten

wyjazd to najrozsądniejsza rzecz, jaką można zrobić:

– Synu, musisz ostro wziąć się do pracy. Jedź na lato do Cloverdale. W tej

dziurze zabitej dechami nikt i nic ci nie będzie przeszkadzać. Spakuj się, wyjedź

z Nowego Jorku i skoncentruj się nad książką. Praca na pewno pójdzie ci

szybciej, synu. Ani się obejrzysz, jak skończysz tę powieść.

Szybciej? Chyba umrze z nudów, zanim to lato się skończy. Gdy tylko

naprawi te drzwi, zamknie się w swoim pokoju i nie wyjdzie, dopóki nie

skończy książki. Odda ją wydawcy i wróci do Nowego Jorku, do cywilizacji.

Wtedy dopiero się zabawi!

Znów spojrzał na wypaczone drzwi. Cloverdale. Ba! Dlaczego dał się

namówić na przyjazd? Znał to miejsce jak własną kieszeń, w dzieciństwie

spędzał tu każde wakacje. Jako nastolatek, mieszkał nawet dwa lata u babki.

Kochał Eleonorę Malone, ale zawsze był zadowolony z końca lata. Niewiele

działo się w tym mieście, oprócz tego, że o siódmej zapalały się latarnie uliczne.

Ni z tego, ni z owego przypomniał sobie czasy, kiedy chodził do

miejscowej szkoły. W wyobraźni ujrzał Harriet Whitlock. Zaschło mu w gardle,

a na skroniach pojawiły się kropelki potu.

Dlaczego akurat ona musiała mu się przypomnieć? Harriet. Na dźwięk

tego imienia wciąż przeszywał go dreszcz. To ona zmieniła jego szkolne życie w

piekło. Poniżała go w oczach kolegów, łażąc za nim po korytarzach. Czuł się jak

ścigane zwierzę. Dziewczyna wpatrywała się w niego z uwielbieniem,

zadręczała idiotycznymi liścikami i wierszami, w których wyznawała

płomienną, gorącą miłość. Do końca życia będzie pamiętał dzień, kiedy w czasie

posiłku, który jedli w stołówce, podniosła się ze swego miejsca i oświadczyła

wszystkim, że los przeznaczył ich sobie. Shae marzył wtedy, by zapaść się pod

ziemię. Jeszcze dzisiaj oblewał go zimny pot na samą myśl o tamtym

wydarzeniu.

Co gorsza, Harriet mieszkała w sąsiednim domu i nie było sposobu, żeby

się przed nią ukryć. Całymi dniami przesiadywała w oknie swojego pokoju i,

oparta o parapet, wpatrywała się w Shae cielęcym wzrokiem.

Przeklęta Harriet – tak ją nazywał – była najdziwniejszą dziewczyną w

klasie. Że też właśnie jego musiała sobie wybrać! Teraz śmiał się z tego, ale w

okresie dorastania myśl o tej dziewczynie nie była wcale zabawna. Całe

szczęście, że od tamtego czasu jej nie spotkał.

Spojrzał znowu na drzwi. Może powinien po prostu zamknąć ten dom i

wrócić do mieszkania na Manhattanie? Nic nie zdoła napisać, jeżeli cały czas

będzie naprawiał tę ruderę.

Właśnie miał zamiar otrzeć pot z czoła, gdy ujrzał coś przerażającego.

Przez patio pełzł wąż! Nie jakiś zwykły, ale ogromny! Niewiele myśląc, Malone

wskoczył na drabinę. Otworzył szeroko oczy z przerażenia, gdy zobaczył, że

wąż kieruje się w stronę otwartych drzwi. Shae próbował je zamknąć, ale

skrzywione deski nie pasowały do futryny. Przylgnął wzrokiem do wielkiego

gada. Znowu spróbował zamknąć drzwi. Nie pasowały. Wspiął się szybko na

najwyższe szczeble i raz jeszcze szarpnął.

Wąż nie był jednym z tych małych, nieszkodliwych gadów, jakie czasem

można było spotkać w ogrodzie. Był długi i gruby.

„Pyton – uświadomił sobie Shae. – Ten cholerny wąż to pyton!”

Oszołomiony usiadł na najwyższym szczeblu i podciągnął nogi do góry. Czuł,

jak grube ciało węża ociera się o bok drabiny i wślizguje do wnętrza domu.

Minęła długa chwila, nim do mężczyzny dotarło, że wąż jest w środku.

Wreszcie ochłonął, zszedł kilka stopni niżej i próbował dojrzeć gada w

ciemnym wnętrzu. Niestety, nie było po nim śladu.

Oparł się plecami o drabinę i próbował zebrać myśli. Co powinien teraz

zrobić? Spojrzał bezradnie na otwarte drzwi.

„Może zawołać kogoś do pomocy” – pomyślał. Gdzieś w sąsiedztwie

słyszał warkot kosiarki. Woń skoszonej trawy mieszała się z zapachem

smażonych kotletów. Dochodziło ujadanie psa i śmiech dzieci, kąpiących się w

pobliskim basenie.

Shae uświadomił sobie, że minęło już ładnych parę lat od jego wyjazdu z

Cloverdale. Trochę się tu jednak zmieniło. Miał wrażenie, że teraz mieszkają tu

sami młodzi ludzie. Niestety, nie znał nikogo.

Znowu zerknął na drzwi i powoli zaczął schodzić z drabiny. Nie, nie mógł

prosić sąsiadów o pomoc. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wszedłby do domu,

w którym buszuje pyton.

Przysunąwszy się bliżej, zajrzał do ciemnego wnętrza salonu. Nic. Mimo

że było jeszcze widno, Shae sięgnął ręką do kontaktu i włączył światło. Uważnie

rozejrzał się po pokoju. Ani śladu gada.

– Gdzie on się schował? – Mężczyzna niepewnym krokiem wszedł dalej.

Nie był tchórzem i na pewno poradziłby sobie ze zwykłym wężem. „Ale ten jest

OGROMNY” – tłumaczył sobie. Rzucił okiem na jadalnię i drugi pokój. Powoli

i ostrożnie wycofał się do kuchni.

Zajrzał do szuflady obok lodówki, zwykle była tam książka telefoniczna.

Znalazł ją i włożył sobie pod pachę, chwycił aparat telefoniczny i cichutko

wyszedł z kuchni. Na szczęście telefon miał długi przewód. Stawiał ostrożnie

kroki i powoli wycofał się na patio, gdzie czuł się bezpieczny.

W pośpiechu odszukał numer posterunku policji.

– Posterunek policji w Cloverdale. Sierżant Coffman.

– Proszę posłuchać... Mam kłopoty.

– Jakie kłopoty?

– Do mojego domu wpełzł wąż.

– Co?

– Duży wąż.

– Jak duży?

– Wielki jak cholera – odparł Shae.

Na chwilę w słuchawce zapanowała cisza.

– Jak wielki?

– Ogromny – powtórzył Malone i spojrzał nerwowo na drzwi. – Proszę

posłuchać. Nazywam się Shae Malone. 6428 Sheridan Drive. Chcę, żeby wóz...

Nie, dwa wozy patrolowe zjawiły się tu w tej chwili!

– Niech się pan uspokoi, panie Malone. Proszę mi jeszcze raz podać swój

adres. – Głos oficera był ciągle spokojny.

Mężczyzna zgrzytnął zębami. „Gdyby temu facetowi wąż szalał po domu,

na pewno tak by się nie grzebał” – pomyślał.

– 6428 Sheridan Drive – powtórzył.

– 6428 Sheridan Drive. A jak duży jest ten wąż?

– Nie wiem... Ma chyba ze trzy metry długości i dwadzieścia

centymetrów grubości.

W słuchawce zapanowała znowu znacząca cisza, po czym policjant

monotonnym głosem powtórzył:

– Około trzech metrów długości i ze dwadzieścia centymetrów grubości.

– Tak.

– Jest pan pewien?

Pot ściekał Shae po skroni.

– Nie, po prostu nudziłem się i pomyślałem, że zrobię policji kawał.

Opowiem im o wielkim wężu, który... Do diabła! Oczywiście, że jestem

pewien!!! Wydaje mi się, że to pyton!

– Pyton?

– Dokładnie, p-y-t-o-n. O-g-r-o-m-n-y p-y-t-o-n – przeliterował.

– W takim razie skontaktujemy się z ogrodem zoologicznym.

– Dzwońcie do kogo chcecie, tylko wyrzućcie go z mojego domu – uciął

Malone.

– W tej chwili. Aha, na wszelki wypadek niech pan zamknie drzwi, żeby

nie uciekł.

– Pan chyba żartuje. Jeżeli tylko będzie chciał wyjść, to nie mam zamiaru

mu w tym przeszkadzać.

Oficer parsknął śmiechem.

– Cierpliwości, panie Malone. Za dziesięć minut będzie tam samochód.

Shae odłożył słuchawkę na widełki. Miał wrażenie, że to będzie

najdłuższe dziesięć minut jego życia.

Harri weszła do salonu.

Myron gwizdnął przeciągle i wykrzyknął z entuzjazmem:

– Ale ciało!

– Dzięki, Myron, z całego serca – odparła dziewczyna. Myron nie

przestawał:

– A jakie nogi!

– I charakter, i urok osobisty – dodała Harri. Myron był okropnym

pochlebcą jak na pół ślepego, gadającego szpaka. Harriet naprawdę go lubiła.

Dziewczyna sięgnęła po książkę. Był to najnowszy bestseller:

Morderstwo – numer jeden na liście powieści sensacyjnych New York Timesa.

Książka ukazała się właśnie tego dnia i Harri nie mogła się już doczekać, kiedy

zacznie ją czytać.

Opieka nad zwierzętami dawała dziewczynie pewien komfort.

„Przynajmniej mam trochę wolnego czasu” – myślała, stawiając miseczkę z

prażoną kukurydzą obok obitego perkalem fotela.

W zeszłym tygodniu, w budynku zoologicznego szpitala wybuchł pożar.

Dyrektor zoo, Mike, wpadł w panikę. Tego samego popołudnia zwołał zebranie

całego personelu. Należało uzgodnić, co począć ze zwierzętami, dopóki remont

się nie skończy. Ponieważ zwierzęta wymagały ciągłej opieki, problem był

poważny, tym bardziej, że nikt jakoś nie kwapił się, by wziąć do domu małpę,

lwiątko, mojnę czy jakieś inne zwierzę. Zanim Harriet zorientowała się, o co

chodzi, Mike powierzył jej tymczasową opiekę nad zwierzętami. Nie była

specjalnie zachwycona, ale ponieważ miała miękkie serce, zgodziła się.

Spojrzała na małego lewka rozciągniętego na perskim dywanie jej matki.

50. Copeland Lori - Namiętności 50 - Słodki kłamca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: