Łysiak Waldemar - Satynowy magik.pdf - Phillips Susan Elizabeth - askaa192

Łysiak Waldemar

Satynowy magik

1. Prolog

Możliwe. Ale nikt nie miał pewności, i nikomu nie udało się tego

dowieść.

Mówię o moim młodszym bracie, który popłynął ku jedynej krainie, jaka

chciała go utulić — ku enklawie moich wspomnień. Rozciąga się ona wokół

wzgórza wieńczonego przez zwaliska zamku. Zwano ów zamek

„szaleństwem kasztelana", bo został zbudowany na skałach łatwo

pękających. Moja pamięć często kroczy tam ścieżką, którą ja i Romek

wydeptywaliśmy w dzieciństwie. I wszystko jest identyczne jak wówczas.

Senny spokój. Trawa do kolan. Rośliny wyciskają się spomiędzy gruzów.

Dawno już bujna wegetacja narzuciła na te ruiny swą zieloną zasłonę, i

romantyzm pogruchotanych budowli ustąpił czarowi dzikiej przyrody, a

ptactwo wybudowało tu swój matecznik — królestwo śpiewu. Lekki,

łagodny wiatr porywa pyłki kwiatów, które, wirując w powietrzu, omiatają

wzgórze. Bardzo trudno przewidzieć ten południowy wiatr. Co pewien czas

— ni stąd, ni zowąd — przychodzi od strony dalekich gór i czesze korony

lasu, niosąc zapachy łąk, sadów i ogrodów leżących na równinach między

górami a gęstwą drzew. Rozprasza on parną wilgoć wiosennych i

wczesnojesiennych dni, ale nie ujmuje ciepła, więc gdy smaga policzki lub

skronie, czujesz jakby łagodny chuch gdzieś daleko otwartego pieca bądź

kominka, co razem z woniami kwiatów i wrzosów, bądź z kolorami złotych i

czerwonych liści, daje zmysłową przyjemność.

Lato też jest tutaj piękne. Ze szczytu wzgórza można przez bifo-rialne

okienko spoglądać do góry albo do dołu. Na szafirowym tle nieba widać

nikłe chmurki, wątłe jak pasemka babiego lata, niesione siłą grawitacji ku

horyzontom. Gorące promienie słońca grzeją i złocą nurt rzeki, cichy i

gładki, jakby jeziorem był, a nie płynął w nieznane. Z tej wysokości

przypomina śpiącego węża. Po obu jego stronach leżą gigantyczne łąki,

sięgające lasu pełniącego rolę widnokręgu. Dzisiaj ryją je krety; dawniej —

za I Wojny — były poryte kilometrami okopów, z których tysiące młodych

ludzi strzelały do swych równie młodych bliźnich; w Europie padły

wówczas miliony młodzieńców. Kosmiczna głupota tej hekatomby nie

nauczyła polityków niczego. Brakuje tu pomnika czy choćby krzyża —- nic

nie upamiętnia tamtej daniny krwi, była bowiem bez sensu. Jej heroizm i

patriotyzm, jej wzniosłość i przyziemność — uleciały z dymem

pogrzebowego stosu.

Wszystko co robimy jest ulotne. Banał vel truizm — czyli sama prawda,

oczywistość. Wszystkie nasze działania to pasemka dymu. Piszemy na

piasku, gdy wieje samum, który rzeźbi wydmy pustyni; lepimy mgłę;

żyjemy ułudą. Lecz coś trzeba robić, by się nie głodzić lub nie nudzić, więc

jedni harują, drudzy się bawią, a trzeci ścigają cel. Dla żądzy lub dla

pieniędzy — gwoli rozpierającej pasji lub oczekiwanego zysku. To kwestia

wyboru drogi, którą wszelako częściej wybierają nie geny, tylko drzwi,

mosty czy bramy (vulgo: okoliczności), częściej przypadek aniżeli człowiek

świadomie i planowo. Dla nas (dla mnie i dla Romka) już prababcia

zaplanowała, haftując makatkę, gdzie figurowały wyszyte przez nią strofy

Walentego Goreckiego, który wojował w Powstaniu Kościuszkowskim:

„Znaj Stwórcę, czyń dzięki, Żyj z pracy twej ręki, Nie szperaj co w

Niebie, A ucz się znać siebie.

Czyń dobrze każdemu Jak sobie samemu, Tknięta własność cudza Niech

twój gniew obudzą.

Mów prawdę i kochaj, W nieszczęściu nie szlochaj, Wszech zbytków się

lękaj, Ze umrzesz nie stękaj".

Te strofy, które według moich szacownych pradziadków powinny

stanowić credo każdego przyzwoitego człowieka, wisiały niby familijny

dekalog na ścianie przedsionka w moim rodzinnym domu. Górę makatki

wieńczył haft z trój symbolem Powstania Styczniowego (splecione: krzyż,

serce i kotwica, czyli wiara, miłość i nadzieja, pod którymi krzyżowały się

dwie szable), a u spodu makatki prababcia wyhaftowała gołębia z trzymaną

dzióbkiem gałązką lauru, jako symbol pokoju, który nastąpi, gdy szablami

wyrąbiemy sobie suwerenność. Było to antycypowanie Pabla Picasso i jego

„gołąbka pokoju", co zrobił karierę globalną, aczkolwiek sam mistrz lepiej

znał gołębie niż czerwoni propagandyści i moja prababka (chociaż widywała

je regularnie, bo pradziadkowie mieli ekonoma hodującego te ptaki), więc

się wzbraniał kiedy zlecano mu ów motyw, a później wyśmiewał go,

tłumacząc: „ — Łagodność gołębicy to bzdura! Nie ma okrutniej szych

zwierząt. Trzymałem u siebie gołębice, które zadziobały na śmierć inną

gołąbkę. Wydłubały jej oczy, rozszarpały na kawałki. Ładny mi symbol

pokoju!". Każdy doroślejący człowiek zauważa — prędzej czy później — iż

życie trochę się różni od symboli cnót, tudzież od makatek z haftowaną

etyką i poczciwością.

Wszystko lub przynajmniej dużo byłoby sensownie przewidywal-

ne/projektowalne/rozwiązywalne/realizowalne, czyli dobre, gdyby wszystko

lub przynajmniej dużo zależało od rozumu, logiki, racjonalności, solidności,

skrupulatności, pedantyczności, od dobrej woli człowieka, której na świecie

Łysiak Waldemar - Satynowy magik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: