Michał Pręgowski
Grupa 5
Stefan Baley
Stefan Baley (ur. 4 lutego 1885 w Borkach Wielkich, zm. 13 września 1952 w Warszawie). Kształcił się w szkole powszechnej i gimnazjum w Tarnopolu (do 1903), następnie studiował psychologię i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim; wśród jego wykładowców był Kazimierz Twardowski. Studia psychologiczne pogłębia następnie na Uniwersytecie Berlińskim i w Sorbonie. W roku 1917 rozpoczyna we Lwowie studia medyczne, które kończy w 1923 roku. Do roku 1928 pracuje w szkołach średnich i jednocześnie jako lekarz na oddziale chorób nerwowych i umysłowych Szpitala Powszechnego we Lwowie. W roku 1928 objął Katedrę Psychologii Wychowawczej na Uniwersytecie Warszawskim, którą kierował do ostatnich dni swojego życia. Na tym stanowisku rozwinął ożywioną działalność naukową i pedagogiczną. Podczas okupacji aktywnie uczestniczył w tajnym nauczaniu, a po zakończeniu drugiej wojny światowej z równą aktywnością przystąpił do odbudowy polskiej psychologii. W tym okresie kierował badaniami licznego grona psychologów i pedagogów nad dojrzewaniem i zainteresowaniami młodzieży oraz rozwojem umysłowym dzieci. Do najcenniejszych jego osiągnięć naukowych należą oparte na badaniach prace z zakresu psychologii rozwojowej i wychowawczej. Od roku 1936 był dyrektorem Instytutu Pedagogicznego ZNP w Warszawie.
Wybrane publikacje:
· Zarys psychologii (1922)
· Potrzeby psychologii pedagogicznej (1929)
· Potrzeby rozwojowe psychotechniki (1930)
· Zarys psychologii w związku z rozwojem psychiki dziecka (1936)
· Osobowość twórcza Żeromskiego (1936)
· Psychologia wychowawcza w zarysie (1938)
· Drogi samopoznania (1946)
Poglądy odnośnie nauczyciela.
Stefan Baley do najistotniejszych cech osobowości nauczyciela zalicza zdolność wychowawczą, na która składają się takie właściwości, jak przychylność wychowanków, zrozumienie ich psychiki, nastawienie na systematyczne zajmowanie się nimi, potrzeba obcowania z ludzmi, postawa pełna entuzjazmu, swoista zdolność artystyczna i nastawienie na zajmowanie się dziećmi i młodzieżą, cierpliwość. Wychowawca, posiadający te cechy w stopniu ponadprzeciętnym jest wychowawcą „integralnym” który – jak mówi sam Baley – nie istnieje w realnym świecie . Ponadto wychowawca powinien posiadać zdolność stanowczego żądania pewnych rzeczy od swoich wychowanków przynajmniej w niektórych sytuacjach, zaś zakazy i nakazy należy zastąpić perswazją lub sugestią, gdyż zadaniem wychowawcy jest respektowanie indywidualności wychowanków. Wychowawca powinien być także typem człowieka społeczno – estetycznego, czyli oceniającego świat na podstawie własnych przeżyć i miłości człowieka – Baley wspomina w związku z tym o infantylizmie dobrego wychowawcy polegający na zbliżeniu pomiędzy wychowawcą a wychowankiem na jednakowej plaszczyźnie (nawiązując do Pestalozziego). Autor większości cech dobrego nauczyciela nie utożsamia jednak z tzw. „talentem pedagogicznym” poza jedną, a mianowicie zdolność „formowania wychowanka, zgodnie z jego immanentnymi możliwościami”. Taką wrodzoną zaletę posiadają tylko nieliczni (jednostki genialne), pozostali zaś mogą ją kształtować na bazie długoletnich doświadczeń.
Wychowawca a wychowawca – dydaktyk
Stefan Baley odnosząc się do infantylizmu w pracy wychowawcy wyróżnia typ wychowawcy w wąskim znaczeniu tego słowa oraz typ wychowawcy – dydaktyka. Wychowawca w znaczeniu wątkim jest człowiekiem z przyjemnością wykonywującym swoją prace który lubi i potrafi wychowywać. Drugim typem wychowawcy jest dydaktyk który skupia się jedynie na nauczaniu wychowanka pomijając aspekt wychowawczy pracy z nim.
Miłość pedagogiczna
Stefan Baley poddaje w wątpliwość fakt iż miłość pedagogiczna istnieje jako nieodzowny element pracy wychowawcy, twierdzi on raczej że kontakt ten jest efektem pobocznym spontanicznego pozytywnego zachowania wychowawcy względem wychowanka.
coolsister