172 FileResource.axd.pdf

NIEMCY CHCĄ NASZEJ ZIEMI!

Str. 3

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 25 (172) 20 – 26 VI 2003 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Nakryliśmy arcybiskupa Paetza, który molestował księży i kleryków (dymisja); ujawniliśmy i odnaleźliśmy pedofila – księdza Pawłowicza

(więzienie); obiecaliśmy Wam, że to nie koniec naszych poszukiwań dewiantów w sutannach. Dotrzymujemy słowa!

Str. 7

Pierwsze

powstanie

Sacro-geszeft

Niezniszczalne (cudowne?) figu-

ry świętych, miniaturowe kropidło

na wzór strzelającego pióra Bon-

da czy drewniano-żywiczna Teresa

z Kalkuty, zwana Matką, to tylko

niektóre z dewocyjnych akcesoriów

prezentowanych podczas IV edycji

Sacro Expo.

Kto dzisiaj wie, że już sto lat po chrzcie Pol-

ski (996 r.) nasi przodkowie mieli dość tej religii

przywiezionej z Rzymu w teczce i wzniecili anty-

katolickie, wielkie, narodowe powstanie. Że sta-

wiali na ołtarze stare słowiańskie bóstwa, modli-

li się do nich, że przepędzali biskupów i obalali

krzyże? Wiedzą o tym tylko odważni historycy. Te-

raz dowiecie się i Wy...

Str. 14

Str. 10

Z listu min. Cimoszewicza do marszałka Borowskiego wynika, że...

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 25 (172) 20 – 26 VI 2003 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Wszystko, co nasze

POLSKA W 2004 r. otrzymamy w darze papieża! Przybędzie on

na zaproszenie Kwaśniewskiego i biskupów, żeby poświęcić Świą-

tynię Glempowej Opatrzności (Wilanów) i wyeksportować do

nieba trzech kolejnych polskich błogosławionych.

No i zgadnijcie, kto za ten cyrk zapłaci? My wszyscy!

Premier zdaje się odbijać od dna. Nie tylko zdobył wotum za-

ufania w Sejmie, ale wzrosło mu poparcie społeczne (do 20

proc.), a całemu rządowi nawet do 16. Odgryzł się także telewi-

zyjnemu pogromcy SLD, Janowi (już nie Marii) Rokicie.

Zgryźliwi twierdzą, że poparcie dla Millera zawyżyły kobiety, bo on

tak długo kończy...

z braku wiary we własne siły. Tymczasem ludzie na

ogół boją się podejmować większe wyzwania, poza skorzy-

staniem z miejskiej toalety, wieczornym spacerem po mie-

ście czy prostym zabiegiem w szpitalu. Wszak każda z tych

czynności może się skończyć poważną chorobą. Mój znajo-

my, przed letnimi odwiedzinami u rodziny w USA, chciał się

pozbyć maleńkiego czyraka na twarzy. Zjednoczony Europej-

czyk nie może bowiem wyglądać w zjednoczonych Stanach

jak za przeproszeniem czereśniak. W swej naiwności my-

ślał, że wystarczy złożyć wizytę (po kilku godzinach oczeki-

wania) u lekarza pierwszego kontaktu, następny dzień spę-

dzić na wyprawie do poradni specjalistycznej, kolejny na

pobraniu wycinka w laboratorium, a potem ze skierowa-

niem od specjalisty udać się do poradni przy szpitalu i już,

już... będzie mógł umówić się na zabieg, który trwa 5 mi-

nut. Facet chyba w ogóle za dużo przebywa poza krajem,

bo nie słyszał, że w Polsce kontakt ze służbą zdrowia koń-

czy się często chorobą. Dopiero

w szpitalu, dwa tygodnie przed wy-

lotem do Ameryki, uświadomili mu,

że powinien się zaszczepić prze-

ciwko żółtaczce, co opóźni jego

operację i wyjazd o półtora mie-

siąca. No, chyba że – zamiast

z małym czyrakiem – chce się ro-

dzinie pokazać w żółtych (bądź co

bądź papieskich) barwach.

Z całą pewnością Polacy mie-

liby więcej pewności siebie,

byliby bardziej odważni, rzutcy,

a dzięki temu mieliby większe

osiągnięcia – także te bizneso-

we – gdyby nie ograniczające

ich zewnętrzne, smutne uwarun-

kowania. To paradoks, że naród

niepozbawiony zdolnych jednostek,

obdarzonych szerokimi horyzonta-

mi i fantazją, jest obecnie tak stłam-

szony i przybity. Ludzie, którzy w nor-

malnym kraju i w normalnych warunkach robi-

liby kariery życiowe, zaledwie cieszą się, że

mają co jeść i gdzie mieszkać. Panicznie boją się jakie-

gokolwiek ryzyka, utraty tego, co już posiadają, aby tylko

nie było im gorzej. Nie zakładają firm, nie posyłają dzieci na

studia, bo firma padnie, a studia przecież nie gwarantują pra-

cy. Permanentna niemoc rodzi stagnację. Człowiek gnuśnie-

je, jest mu wszystko jedno, nie wierzy w żadne istotne po-

zytywne zmiany, nie liczy na lepszy los, przestaje podejmo-

wać próby. W takim stanie ducha nasz naród wchodzi do

Europy, a jedyne, co z całą pewnością do niej wniesie, to

będzie depresja milionów obywateli.

Czy jest w ogóle jakaś nadzieja, że to się zmieni? Na-

dzieja jest. Szansą na normalność, na pogrzebanie polskich

endemicznych idiotyzmów i paradoksów – choćby na czy-

ste szpitale odpowiadające europejskim normom higieny

– jest Unia. Tyle że sama Unia to zaledwie... nadzieja na

szansę. Nic nie pomogą najbardziej nawet biurokratyczne

przepisy, jeśli na przykład salowa w szpitalu – na złość czy

z głupoty – tej samej szmaty użyje do mycia korytarzy i sal

operacyjnych. Nie jest sztuką zasiąść w odrzutowcu, praw-

dziwą sztuką jest nim sterować i latać. Zatem kluczem do

polskiego sukcesu w zjednoczonej Europie jest przemiana

polskokatolandowej, często po prostu dziadowskiej mental-

ności. Niezbędna jest po prostu właściwa edukacja.

Podpisuję się, i to oburącz, pod tym, co w obecnym wy-

wiadzie z serii „Okiem humanisty” mówi profesor Maria Szysz-

kowska na temat edukacji, a właściwie wychowania mło-

dego pokolenia. Prawda jest taka, że właściwie tylko mło-

dzi Polacy mają szansę na wtopienie się w nową Europę.

Jak są do tego dziejowego zadania przygotowywani?

W najgorszy z możliwych sposobów! W 1989 roku wyrugo-

wano ze szkół nie tylko filozofię marksistowską, ale także

wszystkie edukacyjne zdobycze PRL-u. O ile tej pierwszej

nikt chyba nie żałuje, o tyle to drugie stanowi wciąż niepo-

wetowaną stratę. Tym bardziej że w zamian młodzież otrzy-

mała jedynie stęchłą filozofię kruchty. Bezprawne, bo nie-

zgodne z konstytucją, wprowadzenie religii katolickiej do szkół

usankcjonowało jedno (jakże wypaczone!) postrzeganie świa-

ta. Już od trzynastu lat uczniowie podstawówki czy liceum

wiedzą, że „katechezy” trzeba się uczyć tak jak matematy-

ki i historii, że rekolekcje wielkopostne są ważniejsze niż

wszystkie inne lekcje i zajęcia. Dodatkowo, szczególnie na

wsi, widzą, jak ich mądrzy nauczyciele kłaniają się w pas

przed majestatem księdza. A młody człowiek dobrze obser-

wuje i chłonie rzeczywistość. Jakich spustoszeń w świado-

mości Polaków dokonuje katolicki ustrój od tysiąca lat – aku-

rat Czytelnikom „FiM” nie muszę tłumaczyć. Dość powie-

dzieć, że przytłaczająca większość złodziei, aferzystów

i morderców to zdeklarowani katolicy – oczywiście wszy-

scy pięknie wyspowiadani i rozgrzeszeni. Kościelny obsku-

rantyzm, najczęściej obecny na falach

Radia Maryja (5 milionów słucha-

czy), odpowiada też za brak tole-

rancji i polskie chamstwo pospo-

lite. Protestanci mają teologię

wywyższającą pracę i postęp,

księża katoliccy propagują

umartwienia, różaniec

i kult człowieka w bieli.

Szczęśliwie, za cza-

sów PRL-u istniała al-

ternatywa dla filozo-

fii Polaka katolika.

Nieszczęśliwie, alter-

natywa ta była utopią

socjalistyczną. Gdyby

to utopia rzymskokatolic-

ka przez ostatnie 50 lat

rządziła krajem i odpowia-

dała za podwyżki cen cukru

i mięsa – z pewnością dziś by-

libyśmy państwem niepodległym od Wa-

tykanu, tyle że dużo bardziej spustoszonym. Socja-

lizm w Polsce, chociaż – podobnie jak katolicyzm

– nie dawał wyboru, dał jednak, zwłaszcza młodym, dużo

więcej niż tylko pustą ideologię. Ludzie mieli możliwość ta-

niego kształcenia, mieszkania, a także perspektywy rozwo-

ju i pracy. Wszystko to było stosunkowo mierne i naciąga-

ne, ale było. Pamiętam jeszcze dobrze lata siedemdziesiąte,

ale żadne z tych wspomnień nie przywołuje takiej jak obec-

nie stagnacji i niemocy, wręcz paraliżu zachowań ludzkich.

Przeciwnie, każdemu chciało się żyć! I po prostu krew mnie

zalewa, kiedy słyszę dzisiaj drwiny z czynów społecznych,

junaków ze Służby Polsce albo Ochotniczych Hufców Pracy.

Sam spędziłem niejedne wakacje na obozach organizowa-

nych przez Związek Harcerstwa Polskiego, na których się

wypoczywało, pracowało i zdobywało sprawności. Wieczo-

rem, przy ognisku, śpiewaliśmy patriotyczne pieśni: „Płonie

ognisko i szumią knieje”, „Rozszumiały się wierzby płaczą-

ce”; a na apelach „Wszystko, co nasze, Polsce oddamy”.

Śmieszne? Dzisiaj chętnie wysłałbym na taki obóz mojego

syna, ale z dawnych leśnych obozów nad jeziorami pozosta-

ły tylko katolickie oazy i wycieczki ministrantów. Zamiast

harcerskich sprawności, młodzież zdobywa talenty w Ledni-

cy i co rok bez sensu przełazi przez tę samą rybę.

Polskie dzieci i młodzież trzeba dziś szczególnie intensyw-

nie edukować, ale przede wszystkim wychowywać na świa-

tłych obywateli Europy; uczyć tolerancji, szeroko pojętego

humanizmu; pokazywać alternatywne do katolickiego po-

strzeganie świata i inne, ogólnoludzkie wartości. Nauczanie

watykańskich zabobonów w szkołach powinna zastąpić świec-

ka etyka lub filozofia.

Wszak takie Rzeczypospolite będą, jakie ich młodzieży...

Ech, nie chce się mówić. Miłych wakacji, Dzieciaki!

JONASZ

Powiało kruchtą. Najpierw zdewociała Rada Etyki Mediów

wydała odezwę do dziennikarzy, w której czytamy niczym

w kazaniu: „Jan Paweł II powtarza, że Europa potrzebuje Pol-

ski...” itp. brednie. Potem lekarze dyskutowali nad nowym

kodeksem etyki lekarskiej, w którym miałby się znaleźć m.in.

zakaz badań prenatalnych i klonowania, a także odwołanie

do etyki chrześcijańskiej (?!).

W ramach łączenia religii i medycyny postulujemy likwidację bez-

wstydnej ginekologii i wyuzdanej mammografii!

II Kongres Kobiet Lewicy opowiedział się za liberalizacją usta-

wy antyaborcyjnej. Projekt przygotowała posłanka Joanna So-

snowska z SLD, a inną propozycję przedstawi wkrótce lewicowy

Senat. Glemp nazwał te pomysły czkawką chorego człowieka,

a aborcję porównał do terroryzmu.

Mamy nadzieję znaleźć się w wytyczanej przez prymasa „osi zła”.

Po kilku falstartach ruszyła Rydzykowa telewizja. Nadaje głów-

nie obraz tablic informujących o możliwości nabycia zestawów

satelitarnych, prośbę o wsparcie przyszłych dzieł (o Boże!), tro-

chę spreparowanej informacji, publicystyki i pozdrowienia prze-

kazywane nawzajem przez fankluby Rydzyka. Od większości in-

nych stacji różnią ją także kłopoty techniczne – brak synchroni-

zacji obrazu z dźwiękiem...

...i brak synchronizacji przekazywanych treści z rzeczywistością.

Caritas jest rozgoryczony. Na akcję kolonijną dla dzieci dostał

z Ministerstwa Edukacji – jak twierdzą jego przedstawiciele

– pieniądze zbyt małe (ledwie 210 tys. zł) i zbyt późno. „To szy-

derstwo” – nazwał postawę urzędników Łybackiej ksiądz Krzysz-

tof Bąk, dyrektor katowickiego Caritasu.

A jaka bezczelność! Tak „mikroskopijne” dotacje mogą przecież su-

gerować, żeby „kościelne dzieło pomocy” wspomagali np. biskupi!

Pod Puszczą Notecką (nie na ziemi kościelnej!) odkryto złoża

dziesięciokrotnie przewyższające nasze roczne zużycie ropy.

Może szejkanat notecki zaopatrzy w ropę przynajmniej transportery

dla naszych wojaków w Iraku...?

Szwedzi rozgromili polską drużynę, a na dodatek cień padł na

Michała Listkiewicza, prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Miał on rzekomo konszachty z firmą budowlaną POL-WAZ,

dzięki czemu wygrywała przetargi. Listkiewicz zaprzecza...

...co już nikogo w Polsce nie dziwi, a raczej potwierdza zarzuty.

ŁÓDŹ Po półrocznym śledztwie jeden z sanitariuszy pogotowia

ratunkowego przyznał się, że zamordował dwóch pacjentów. Fał-

szował też recepty, zdobywając w ten sposób śmiercionośny pa-

vulon. Niejasnych zgonów są tysiące...

Kropiwnicki, Niesiołowski, ośmiornica, łowcy skór, „Fakty i Mity”

– ach, ta ziemia obiecana!

PARADYŻ Z „paradisusa”, czyli z raju przemówili tym razem

do narodu biskupi. Zgorszyli się skalą korupcji i załamali ręce

nad masowym bezrobociem.

Napisali też kilka gorzkich słów o sobie : „(...) niektórzy traktu-

ją niestety taki stan rzeczy (nędzę – przyp. red.) jako zjawisko nor-

malne i troszczą się jedynie o własny zysk, bez jakichkolwiek oporów

moralnych”.

UNIA EUROPEJSKA Wypracowano kompromisowy projekt kon-

stytucji UE. W preambule nie będzie Boga ani chrześcijaństwa,

a jedynie „dziedzictwo religijne”. Propozycja została w końcu

przełknięta przez bezsilny Watykan. „L’Osservatore Romano”,

oficjalny dziennik państwa watykańskiego, wyraził wdzięczność

politykowi europejskiemu, który najgorliwiej wspierał kościelne

stanowisko – Aleksandrowi Kwaśniewskiemu – przypadkiem

pobierającemu pensję prezydenta RP.

Ach, żeby kiedyś w ZSMP wiedzieli, kogo tak gorliwie promują...

WATYKAN Papa, zatwardziały kawaler, wystąpił w obronie ro-

dziny, którą „współczesny świat prześladuje” (sic!). Zdaniem

JPII, ci, którzy sprzyjają rozwodom, antykoncepcji i aborcji,

„odmawiają faktycznie autentycznego uczucia miłości”.

Spasować trochę z tymi lekami, zmniejszyć dawki!

USA Frank Keating, szef świeckiej komisji nadzorującej działa-

nia Kościoła w sprawie afer seksualnych, ośmielił się porównać

biskupów ukrywających dewiantów do mafiozów. Po proteście

urażonych purpuratów zapowiedział dymisję.

Co to Kołodko mówił o nożycach...?

IRAK W kraju wyzwolonym od Saddama mamy już początki

regularnej partyzantki. Amerykanie polują na „terrorystów” (po-

trafią ubić do 70 dziennie, m.in. małe dzieci...) i najeżdżają no-

cą miasta, wyciągając z łóżek „bandytów”. A poza tym kwitnie

pokój, dobrobyt i demokracja made in USA... W polskiej strefie

okupacyjnej szczęścia Irakijczyków pilnować będą żołnierze

z 20 krajów, w tym z Salwadoru, Hondurasu i Mongolii.

Wieża Babel w Babilonie – jak znalazł!

POWIEDZ O NAS SWOIM ZNAJOMYM!

W iększość naszych życiowych niepowodzeń bierze się

Nr 25 (172) 20 – 26 VI 2003 r.

GORĄCY TEMAT

ką własnością polskich ziem

zachodnich – oświadczył

w miniony piątek (po artykule

w „FiM” 24/2003) Leszek Miller 450

posłom. Tymczasem minister Cimo-

szewicz jest innego zdania. Dotar-

liśmy właśnie do jego koresponden-

cji z marszałkiem Borowskim...

Artykuł w poprzednim numerze

„FiM”, pt. „Drang nach Osten”, wy-

wołał prawdziwą burzę i dotarł aż

do ław sejmowych. Przypomnijmy: ty-

dzień temu opisaliśmy niepokojące

zjawisko. Otóż 9 czerwca – dzień po

polskim referendum unijnym – nie-

mieckie kancelarie prawne, zwłasz-

cza te specjalizujące się w kontaktach

z Europą Wschodnią, zostały zasy-

pane prawdziwą lawiną pozwów są-

dowych. Tak zwani wypędzeni, czyli

Drang nach Osten (2)

To, co niepokoi zwykłych stu-

dentów, nie spędza snu z powiek

ministrowi. Tę spokojną drzemkę

już wkrótce może mu przerwać naj-

czarniejszy wariant scenariusza pi-

sanego przez tzw. wypędzonych. Czy

i wówczas minister Cimoszewicz

– Polakom zmuszonym do opusz-

czenia ziem zachodnich – powie (jak

podczas powodzi w 1997 roku), że

mogli się ubezpieczyć...?

MAREK SZENBORN

ANNA KARWOWSKA

Janusz Dobrosz (PSL) pytał

w Sejmie premiera:

– Dzisiejsza prasa donosi o la-

winie pozwów przeciwko Polsce

formułowanych przez przedstawi-

cieli niemieckich ziomkostw. Co

będzie z nienaruszalnością wła-

sności polskich ziem zachodnich?

Miller z „przyklejonym” uśmie-

chem odpowiedział, że „to jest te-

mat zastępczy, powracający przy

okazji zawirowań politycznych,

a żadnej sprawy nie ma, bowiem

wszelkie wątpliwości rozstrzy-

są niezgodne z prawem międzyna-

rodowym” .

Jest to i tak jakiś postęp w edu-

kacji ministra, bo rok wcześniej

(27 marca 2002 r.) w kwestii ziem za-

chodnich najspokojniej twierdził, że

„(...)Rządowi polskiemu nie jest zna-

ny fakt kwestionowania przez rząd nie-

miecki nowych stosunków demogra-

ficznych i własnościowych na teryto-

rium RP” . Proszę, proszę... wtedy nie

wiedział, a teraz już wie!

Tak więc premier Miller mija się

z prawdą. Sprawa bowiem jest i to

jeszcze jaka! Po prostu Niemcy chcą

od Polski swojej ziemi i nieruchomo-

ści albo forsy. Skąd ten pomysł

u naszych zachodnich, nowych przy-

jaciół. A stąd, między innymi, że już

konwencja haska (z 1899 roku!) bie-

rze w obronę cywilne ofiary wojny

i jednoznacznie zakazuje wypędza-

nia i przesiedlania takich osób. Póź-

niejsze, inne edykty prawne (np. pak-

ty dotyczące praw człowieka) kwe-

stie te podnoszą jeszcze bardziej

prowłasnościowo.

Czy z tego prawnego impasu Pol-

ska mogła wyjść obronną ręką

w trakcie negocjacji traktatu akce-

syjnego z Unią Europejską? Mo-

gła, ale tego nie zrobiła, co przyzna-

je Cimoszewicz w innym akapicie li-

stu do Borowskiego:

„(...) Rząd polski nie doma-

gał się od UE zapewnienia, że

na gruncie prawa wspólnotowe-

go jest i będzie bezzasadne do-

chodzenie (...) roszczeń przez by-

łych niemieckich właścicieli nie-

ruchomości” .

Czy to jest jasne? Rząd polski

mógł się domagać takich zapisów

i uregulowań, ale się nie domagał.

Dlaczego? Znów oddajmy głos mi-

nistrowi spraw zagranicznych:

„Przyszłe, hipotetyczne zmiany

prowadzące do rozszerzenia

kompetencji wspólnotowych bę-

dą musiały uzyskać aprobatę

Polski jako jednego z państw

członkowskich Unii” .

Otóż, Panie doktorze prawa i mi-

nistrze zarazem, nawet gdyby tak by-

ło (a nie jest, co udowodniliśmy), to

na przykład w Parlamencie Europej-

skim i w Radzie Unii Europejskiej

Polska może zostać zwyczajnie prze-

głosowana i tym samym zmuszona

do uwzględnienia roszczeń ziomkostw

niemieckich. A jeśli i do tego miało-

by nie dojść, zawsze Niemcom po-

zostaje święte prawo własności obo-

wiązujące na obszarze UE, czyli ty-

siące pojedynczych pozwów cywil-

nych, które właśnie powstają w nie-

mieckich kancelariach prawnych.

W kwietniu 2003 roku Gustaw

Verheugen (Niemiec) – komisarz

UE ds. rozszerzenia Unii – dopuścił

możliwość wysuwania roszczeń ma-

jątkowych ziomkostw wobec Polski.

Cimoszewicz w liście do Borow-

skiego broni się: „(...) Nie jest

nam znana ta wypowiedź komi-

sarza UE” ...

Artykuł „Drang nach osten” ze-

lektryzował wielu naszych Czytelni-

ków. Wyrazy oburzenia wobec takiej

niefrasobliwości rządu RP artyku-

łowali oni w listach i w e-mailach

do redakcji. Np. wykładowca Uni-

wersytetu Rzeszowskiego Adam

Rząsa napisał: „(...) Często moi

studenci pytali mnie, dlaczego

konstytucja Niemiec nadal uzna-

je granice państwa z 1937 roku.

Na to pytanie wówczas nie umia-

łem im odpowiedzieć (...)” .

Jak wiadomo, w tzw. traktacie

2+4 z 1990 r. Niemcy zobowiązały

się do usunięcia ze swojej konstytu-

cji wszelkich zapisów mówiących

o granicach Niemiec z 1937 roku. Ni-

gdy jednak tego nie dokonano! In-

ny traktat, tzw. graniczny, zawarty

przez premierów Mazowieckiego

i Kohla , został co prawda ratyfiko-

wany, ale nie obejmuje indywidual-

nych roszczeń majątkowych.

POSEŁ JANUSZ DOBROSZ

DLA „FAKTÓW I MITÓW”

„FiM”: – Co, według pana, jest

powodem, że polskie elity politycz-

ne lekceważą sprawę niemieckich

roszczeń do ziem północnych i za-

chodnich?

Janusz Dobrosz: – Polska lewica

uważa, że mając doskonałe stosunki

z niemiecką SPD, która dodatkowo

nie sprzyja ziomkostwom jak koali-

cja CDU/CSU, rozwiązała sprawę. Na-

si politycy traktują niemieckie rosz-

czenia wyłącznie jako element we-

wnętrznej niemieckiej gry politycznej.

Trzeba jednak pamiętać, że socjalde-

mokracja może spierać się z chade-

cją o politykę gospodarczą czy spo-

łeczną, ale gdy w grę wchodzą inte-

resy Niemiec i ich obywateli, to za-

chowują one jedność.

– A prawica?

– Czujność części polskiej prawicy

uśpiły kontakty z CDU i chadecką Fun-

dacją Adenauera. Liczne spotkania,

seminaria czy wyjazdy spowodowa-

ły, że politycy nabrali przekonania, iż

problemu nie ma. Jednak polityka nie-

miecka przekonuje, że jest inaczej.

– Czy podczas negocjacji europej-

skich można było zamknąć kwe-

stię roszczeń wysiedlonych?

– Tak. Rząd Leszka Millera nie wy-

korzystał tej okazji do zamknięcia spra-

wy roszczeń wypędzonych. Była bo-

wiem możliwość uzyskania od rządu

Niemiec (w formie prawnego zapisu

w traktacie akcesyjnym) klauzuli, że

rząd RFN rezygnuje raz na zawsze

z popierania roszczeń swoich obywa-

teli w stosunku do Polski.

Niemcy przesiedleni z ziem zachod-

nich po roku 1945 (lub ich spadko-

biercy) domagają się od Państwa Pol-

skiego zwrotu swoich majątków lub

wypłat rekompensat za ich utratę.

Dlaczego dopiero teraz? Otóż jurys-

dykcja UE (której Polska stanie się

pełnoprawnym członkiem 1 maja 2004

roku) mówi o nienaruszalnym prawie

własności prywatnej. Nasz kraj będzie

musiał je respektować – i to nawet

w przypadku, gdy polskie, wewnętrz-

ne przepisy stanowią inaczej (ranga

tych ostatnich bowiem spadnie).

Tekst na ten temat ukazał się

w „FiM” w piątek 13 czerwca

i jeszcze tego samego dnia poseł

ga układ poczdamski” . Czy aby

na pewno?

Otóż jesteśmy w posiadaniu li-

stu ministra spraw zagranicznych,

Włodzimierza Cimoszewicza, do

marszałka sejmu, Marka Borow-

skiego . Jest to odpowiedź na pisem-

ną interpelację posła Dobrosza, wca-

le nieusatysfakcjonowanego oświad-

czeniem Millera. Czytamy w nim

m.in.: „(...) mimo wysokiego pozio-

mu stosunków dwustronnych, obie

strony zachowują odmienne stano-

wiska w kwestii legalności wysiedleń

i wywłaszczenia Niemców z Polski

po II wojnie światowej. W opinii rzą-

du RFN wysiedlenia i wywłaszczenia

GŁASKANIE JEŻA

naiwniacy! Władzy raz zdobytej nie odda-

my” (ja to już gdzieś, kiedyś czytałem...).

Premier ogłasza: „Lewicowa ekipa wol-

na będzie od korupcji, którą się brzydzę” ,

a wolny przekład: „Moim gabinetem wstrzą-

sną potężne afery korupcyjne, a ja sam nie

podzielę się z prokuraturą wiedzą o ła-

pówkowej propozycji opiewającej na mi-

liony dolarów”.

Premier zakłada: „Rząd SLD rozprawi się

z bezrobociem raz na zawsze i to będzie moim

priorytetem” , co należy czytać: „W Polsce roz-

leje się fala protestów i strajków masowo zwal-

nianych pracowników szpitali, kopalń, hut,

nauczycieli, a górnicy będą śpiewać podczas

blokad szos: – Bo wszyscy Polacy to jedna ro-

dzina, oprócz Millera, tego sk...syna”.

Premier oświadcza: „Rząd przyjmuje pro-

gram naprawy finansów publicznych ministra

Kołodki” , co znaczy: „Jest to kretyński pro-

gram, z którym ja i rząd nie chcemy mieć nic

wspólnego”. Mówi też: „Nie będzie już więcej

żadnych zmian kadrowych” , czyli: „Wypieprzę

Kołodkę na zbity pysk, zaś Hausnera zrobię

wicepremierem, bo gość coraz bardziej mi za-

graża. Może się zatka?”.

To tylko przykłady – Drodzy Studenci

– z ostatnich dni. Cofając się w czasie, moż-

na nauczyć się jeszcze więcej. Oto zdania

z programu SLD: „Rząd będzie sukcesywnie

zwiększał nakłady na naukę polską” , co ozna-

cza, że je diametralnie zmniejszy; „Rząd za-

gwarantuje kobietom prawo do świadomego ma-

cierzyństwa” , czyli prawo do pseudoedukacji

bez antykoncepcji oraz do prywatnych, pokąt-

nych i drogich zabiegów. Akapit o rozwoju bu-

downictwa mieszkaniowego należy rozumieć

tak, iż owo budownictwo dostanie zawału, atro-

fii i 22 proc. VAT na własny nagrobek.

Teraz – Droga Młodzieży – jako zadanie

domowe proszę przetłumaczyć, co miał na my-

śli premier Miller, mówiąc o „uporządkowa-

niu finansów publicznych” , o „opłacalności rol-

nictwa” , o „naprawie dróg i priorytetowej, na-

tychmiastowej budowie autostrad” , o „godziwej

pomocy społecznej dla najuboższych” , o „roz-

dziale państwa od Kościoła” , o „uzdrowieniu

służby zdrowia” . Odpowiedzi prosimy kiero-

wać do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,

Warszawa, Aleje Ujazdowskie 1/3, tel. (22)

627 04 04 (poufny numer osobistego sekreta-

riatu premiera).

Kłamca, kłamca

Czytałem w dzieciństwie zabawną bajkę pt.

„Gelsomino w krainie kłamczuchów”. Tytuło-

wy bohater trafił do państwa, w którym wła-

dza, sama kłamiąc jak najęta, wprowadziła

w końcu edykt zakazujący obywatelom mó-

wienie prawdy. I zaczęło się...

Aby powiedzieć do kogoś np.: „Jak pani

ładnie dziś wygląda”, trzeba było mówić: „Co

za wredny pysk, tylko prać i patrzeć, czy rów-

no puchnie”. Zamiast „dzień dobry” mówiło

się „do widzenia”, a kawaler w księżycową noc,

przy słowiczych trelach, szeptał czule do ucha

swojej wybrance: „Jak ja cię nienawidzę, mo-

ja ty cholero jedna”. Natomiast miejscowi ma-

tematycy biedzili się, aby zgodnie z rozkazem

władcy udowodnić, że 2 razy 2 równa się 5.

Całość była naprawdę wesoła... jednak tyl-

ko na papierze. Śmiech mi bowiem po la-

tach zamarł na ustach, gdy zrozumiałem, że

kraj Gelsomina wcale nie leży gdzieś za mo-

rzami fantazji, tylko aktualnie rozciąga się

od Bałtyku po Tatry.

A ponieważ ryba psuje się od głowy, więc

popatrzmy, jak doktrynę polityczną naszej „Baj-

docji” wciela w życie Pan Premier udzielny III

RP, i po krótkiej lekcji nauczymy się bez pu-

dła odczytywać jego prawdziwe intencje.

No więc, Szanowni Studenci, do dzieła!

Premier mówi: „Mój rząd będzie rządem wy-

bitnych fachowców” . A w tłumaczeniu brzmi

to: „Zatrudnię bandę nieudaczników, nierzad-

ko złodziei i nawet te indywidua będę co chwi-

lę zamieniał na jeszcze większe miernoty”.

Premier twierdzi: „Nowe wyzwania po

wstąpieniu Polski do Unii nakazują, aby prze-

prowadzić wcześniejsze wybory parlamentar-

ne – już w czerwcu 2004 roku” , a to ozna-

cza: „Przyspieszone wybory? Zapomnijcie

MAREK SZENBORN

N ie ma problemu z niemiec-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 25 (172) 20 – 26 VI 2003 r.

Potyczki Chomika

ze Szczurkiem...

czyli jak premier z diabłem Rokitą koty darli

Rokita Jan, raz unosząc wymow-

nie lewą brew, raz grożąc palcem

lub piąstką, na przemian z ledwo

powstrzymywanym ziewaniem i ko-

kieteryjnym zasłanianiem ust, raz

przypominał pawia z kogucim upie-

rzeniem, a czasem i szczurka prze-

biegłego, skrzyżowanego z drutem

kolczastym, niczym jeżozwierza

z leniwcem pospolitym.

Premier Miller, o spojrzeniu jak

polityczny killer, wzdychał, sapał

i jęczał – będąc trochę sarną zra-

nioną w podbrzusze, a trochę kulił

się jak gazela – i z oczu niczym skor-

pion jadem strzelał.

A jednak obaj panowie stanęli

na wysokości zadania, dobierając od-

powiednio do sytuacji zarówno kro-

je, jak i kolorystykę i garnituru, i ko-

szul bliskich ciału. Rokita w tonacji

czarno-białej, niczym mąż opatrzno-

ściowy – chłodno i formalnie oddzie-

lający prawdę od fałszu. Premier,

w delikatnej granatowej tonacji z cie-

płą, różową koszulą, zadającą kłam

tezie, jakoby nie dał się lubić.

Niestety, gorzej dobrane były

krawaty, pod kątem nie kolorysty-

ki, ale uniwersalnego już kodu mię-

dzynarodowego. Paski pochylone

w prawą stronę – podobnie jak

w prawo pochyłe pismo – to ozna-

ka podporządkowania i uległości,

co jest charakterystyczne dla pra-

cownika niższego szczebla. Dla pre-

miera niezbyt stosowne.

U Jana, dawniej Marii, dość

szeroki, wyraźnie odznaczający się

krawat, zawiązany w pojedynczy

windsor, tworzył dysharmonię zbyt

dużego cielska z karykaturalnie

małą główką.

Strona werbalna wskazywała na-

tomiast na poważne różnice w spo-

sobie podejścia obu panów do sy-

tuacji komisyjno-medialnej.

Premier Miller przybrał pozę

formalną-proceduralną, postępując

na początku dość rozważnie i ase-

kuracyjnie niczym w rzeczywistym

Sądzie Najwyższym, gdzie każde

nieodpowiedzialnie rzucone słowo

może się okazać bronią obosiecz-

ną. Ile zyskał na formalnych proce-

durach, tyle stracił medialnie wo-

bec publiki żądnej igrzysk.

Niewątpliwie bezpiecznie jest

powiedzieć, że czegoś nie pamię-

tamy, że bez określonych dokumen-

tów nie podejmujemy się odpowie-

dzieć na zadane pytanie, ale w sen-

sie medialnym narażamy się wów-

czas na złośliwe uwagi o celowym

zatajaniu faktów.

Rokita przywdział natomiast po-

zę kokieteryjno-pseudoformalną,

dbając bardziej o poklask publiki

niż stosowanie jakichkolwiek pro-

cedur. Częściej mówił o sobie, swo-

ich wrażeniach i odczuciach, niż

dociekał prawdy, jakby sądził, że

jest główną gwiazdą medialną ni-

czym szczurek wierzący w wyższość

działań pijarowych nad oceną ja-

kości futerka.

Premier, odpowiadając: „Ależ

panie pośle, pan nie jest przecież

byle kim”, dał się złapać w pułap-

kę, w którą wpada każdy typowy

mężczyzna wobec swojej kobiety.

Często bowiem, gdy kobieta suge-

ruje, że może w czymś źle wyglą-

dać, tak naprawdę oczekuje namięt-

nego zaprzeczenia.

I choć poseł był bardziej „ko-

kitą” niż Rokitą, zdecydowanie

w opisywanej dyskusji za dużo by-

ło prezentacji samej -kity, niż ocze-

kiwanego Ro-zumu.

Słuchając komentarzy różnych

stacji radiowych i telewizyjnych, za-

uważyłem pewną prawidłowość

– nie mniej interesującą niż sam

opisywany dialog. Otóż stacje pry-

watne wybitnie faworyzowały rze-

kome zwycięstwo Rokity nad Mil-

lerem. Stacje uznawane powszech-

nie za państwowe – odwrotnie.

Pozostańmy zatem sami z na-

szymi sądami subiektywnymi, peł-

ni nadziei, że przyjdzie taki mo-

ment, kiedy ów żenujący i tragi-

komiczny serial z aktorami żyw-

cem wyciętymi z naszej rodzimej

„Dynastii” kiedyś dobiegnie koń-

ca, choć nikt już wtedy nie bę-

dzie pamiętał, kto zacz Rywin,

a kto Michnik i kto do kogo przy-

chodził.

PIOTR TYMOCHOWICZ

Obserwując słynne już PCS, czy-

li political-creasy-show (zwane do-

stojnie Wysoką Śledczą Komisją Sej-

mową) – tym razem w wydaniu Ro-

kita kontra Miller – miałem nieod-

parte wrażenie zjawiska déjà-vu . Wy-

łączając na moment fonię w tele-

wizorze, uświadomiłem sobie przy-

wołanie znanych mi skojarzeń. Bo-

gaty repertuar mimiczno-gestyku-

lacyjny wyłonił z pamięci kilka

wstrząsających filmów przyrodni-

czych, walki rywali o przywódz-

two w stadzie, walkę godową dwóch

rosłych pawianów i... ciąg dalszy

słynnego dowcipu o dialogu cho-

mika ze szczurem.

Było tak: szczurek, zazdrosny

o względy, którymi się cieszy cho-

mik, narzeka na niesprawiedliwość

losu, jako że też przecież ma nie-

zgorsze, acz lekceważone futerko.

Chomik konstatuje: – Szczurku, to

nie los winny, to ty masz po pro-

stu... kiepski pijar.

W dalszym ciągu tej historii

widzimy szczurka w tym samym

szarym, marnym futerku, aczkol-

wiek z wszczepionymi puszysty-

mi dredami i na wysokim piede-

stale komisji w folwarku zwie-

rzęcym, jakby wziął sobie do ser-

ca trafną ripostę o roli public re-

lations .

chwytu nad talentem swego przyparafialnego pi-

sarza. Jest nim autor książki o życiu księdza po-

za ołtarzem i biurem parafialnym. Jan Grzegorczyk ,

bo on ci jest tym nowym brylantem literackim, udzie-

la licznych wywiadów, na czym z pewnością traci Wy-

dawnictwo Polskiej Prowincji Dominikanów, w którym

od 21 lat redaktoruje. Grzegorczyk jest mocno popie-

który na zamówienie zmajstrował „poruszające świa-

dectwo głębokiej wiary”.

Na pytanie Bohdana Gadomskiego , publicysty ty-

godnika „Angora”: „Co sądzi pan o książkach Jona-

sza?” – Grzegorczyk sprytnie odpowiada:

„Trudno mi oceniać, bo nie czytam. Przypusz-

czam, że to owoc zranionej miłości. Moim punktem

wyjścia jest raczej fascynacja tajemnicą kapłaństwa”.

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE, UROJONE

Naród Polski, jako część Kościoła katolickiego, był przede wszystkim wierny

swojemu własnemu powołaniu, czyli budował swój „Polski dom” jako miej-

sce królowania Chrystusa i Jego Matki. Jeśli Naród będzie wierny swojej chrze-

ścijańskiej i katolickiej tożsamości, będzie mógł – mocą charyzmatów ducho-

wych – stać się fermentem ewangelicznym i „duszą” społeczności europejskiej.

Nie stanie się to jednak nigdy, jeśli Naród zdradzi swoją tożsamość, sprzeda

swoją niepodległość i suwerenność za judaszowe euro-srebrniki, wstępując

oficjalnie do tej – jak słusznie się mówi – „nowoczesnej Sodomy” .

(ks. Jerzy Bajda, „Nasz Dziennik”, 11.06.2003 r.)

Nie ma ludzi zdrowych psychicznie, są tylko nieodpowiednio przebadani...

(z wykładu na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, 03.06.2003 r.)

(...) Jeszcze parę obrotów kołowrotka i dorodny, złocisty karaś znajduje

się w podbieraku. Nie mogę ukryć radości, ryba kształtem, kolorem i wiel-

kością przypomina bochenek dobrze wypieczonego chleba... Dziękuję Bo-

gu za tak hojny dar. Gratulują mi nawet śpiewające ptaki. Rozpoczyna się

piękny dzień, pełen słońca, kolorowych wrażeń i planów na kolejną ło-

wiecką wyprawę do „królestwa św. Franciszka”.

(„Niedziela”, 15.06.2003 r.)

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Mały majsterkowicz

rany przez katolickich krytyków, którzy nie szczędzą

mu pochwał. Kolega pisarza, Piotr Śliwiński , cudnie

zarekomendował ostatnią książkę (nie będę robił re-

klamy, bo nie warto) swego kumpla, podpierając się

autorytetem noblisty: „Czesław Miłosz dziwił się przed

laty, że w naszym katolickim społeczeństwie nie ma ka-

tolickiej książki, obyczajowej powieści. Otóż nareszcie

jest!” . Arcybiskup Józef Życiński obwieścił, że z praw-

dziwą przyjemnością przeczytał książkę i podziękował

autorowi za „wielkie poczucie finezji i mądrości”.

Z zachwytu cmokali też sami swoi: o. Jan Góra – do-

minikanin, o. Michał Zioło – trapista, ks. Andrzej

Marmurowicz , ks. Lech Tranda . Miesięcznik

„W drodze”, wydawnictwo dominikanów, reklamuje

książkę jako pierwszą o życiu polskich księży. I jest to

ewidentne kłamstwo!

Otóż nie jest to pierwsza książka o życiu polskich

księży! Przełomowym wydarzeniem w dziejach kato-

lickiej literatury ostatnich lat była trylogia „Byłem księ-

dzem” napisana przez Jonasza (Roman Kotliński) .

Owo pionierskie, demaskatorskie dzieło o prawdziwym

obliczu Kościoła katolickiego w Polsce składało się

z trzech tomów: „Byłem księdzem” (6 wydań!), „Owce

ofiarami pasterzy” i „Owoce zła”. Trzy książki Jona-

sza okazały się autentycznym bestsellerem i rozeszły

się w półmilionowym nakładzie, co – wziąwszy pod

uwagę załamanie rynku księgarskiego – jest absolut-

nym rekordem ostatnich parunastu lat. „Byłem księ-

dzem” to sól w oku hierarchów Krk i stąd też domi-

nikański kontratak w postaci „dzieła” Grzegorczyka,

Dociekliwemu dziennikarzowi trudno pojąć, że maj-

sterkowicz nie czytał jonaszowskiej trylogii, która po-

ruszyła całą Polskę – więc drąży dalej: „Jego książki

są antyklerykalnym pamfletem, czyżby pana były apo-

logią kapłaństwa?”. I tu mały majsterkowicz wpada we

własne sidła, odpowiadając: „Absolutnie tak!”.

Pisarz kościelny w swej książce opisuje m.in. dziw-

ne przypadki arcybiskupa Paetza, ale, jak mówi: „Nie

wykraczam poza to, co wiadomo z powszechnie do-

stępnych doniesień prasowych... nie wydaję wyroków”.

Jasna sprawa: gdyby wyszedł poza doniesienia praso-

we, ośmielił się oceniać hierarchów, atakować Radio

Maryja, opisywać przypadki księży pedofilów, księżow-

skie „żony”, pazerność na mamonę, czyli najczystszą

– choć bolesną – PRAWDĘ, to jego książka nigdy nie

byłaby „świadectwem głębokiej wiary”.

Bardzo ciekawa jest opinia małego majsterkowi-

cza na temat celibatu, którego jest wielkim zwolenni-

kiem: „Księdza celibatariusza nikt nie zastąpi, jeśli je-

go celibat jest przeżywany w sposób głęboki. Znam wie-

lu księży, którym celibat nie szkodzi” . Szkoda, że facet

nie zna tych, którym celibat szkodzi, zwłaszcza że cy-

tuje autentyczną opinię proboszcza o swoim wikarym

wysłaną do biskupa: „Pije, łasy na pieniądze, zadaje się

z kobietami, ale jako kapłan bez zarzutu” .

Powieść Grzegorczyka jest niezbyt szczęśliwą od-

powiedzią na trylogię Jonasza. Autor może więc li-

czyć na dobrą prasę, ale nie na czytelników. Fałszywe

słowo, choć napisane, nie wyda plonu.

ANDRZEJ RODAN

Żeby Polska była łatwiejsza do strawienia przez kosmopolityczną UE, ośrod-

ki zagraniczne zabiegają o to, by wzmocnić Unię Wolności, Platformę Oby-

watelską i różne inne ugrupowania pozostające pod dominacją masońską

i ateistyczną. Jednocześnie starają się marginalizować i osłabiać takie ugru-

powania jak Samoobrona, Liga Polskich Rodzin, Ruch Katolicko-Narodo-

wy i wszystkie inne, o ile tylko reprezentują „klasyczną Polskę”.

(ks. Czesław Bartnik, „Nasz Dziennik”, 13.06.2003 r.)

(...) nie chodzi przecież o nic innego, jak tylko zrobienie złej prasy na starcie

telewizji TRWAM. Jako niewygodnej, jak Radio Maryja, bo katolickiej i pra-

wicowej, która pójdzie pod prąd powielanych od rana do nocy kłamstw w po-

zostałych stacjach publicznych i komercyjnych, bez których tubylcze lewac-

two byłoby dzisiaj zupełnie gdzie indziej, niż jest .

(„Nasz Dziennik”, 13.06.2003 r.)

– Czy LPR wystawi kandydatów do Parlamentu Europejskiego? Czy będzie-

cie współtworzyć Europę?

– Oczywiście, że będziemy kandydować. Powiem więcej. Myślę, że my te wy-

bory w Polsce wygramy.

(wywiad „Gazety Wyborczej” z Romanem Giertychem, 13.06.2003 r.)

Wybrał D.P.

P rasa katolicka ma nowego idola i cmoka z za-

Nr 25 (172) 20 – 26 VI 2003 r.

NA KLĘCZKACH

ANTYRADYJO

chciał bez przetargu oddać mu dwóch

atrakcyjnych działek („FiM” 23/2003).

Teraz posunął się dalej i zarzucił Ku-

rowskiemu naruszenie konstytucji.

Sprawa trafiła już do Komisji Wspól-

nej Rządu i Episkopatu oraz Komi-

sji Konkordatowej. Sukienkowy po-

wołuje się na konkordat, a wojewo-

da na ustawę o gospodarce nieru-

chomościami. Trzymamy kciuki, by

dzielny wojak Kurowski nie legł pod

naporem prokościelnych interpre-

tatorów prawa.

urzędy. Ciekawe, ile jeszcze zachod-

nich firm otrzymało dotacje UE

z puli polskiej.

KRRiT przyznaje w swym no-

wym raporcie, że programy Ra-

dia Maryja obfitują w treści an-

tysemickie. W ciągu najbliższych

dwóch miesięcy raport zostanie

przeanalizowany przez członków

Rady. Jeszcze niedawno Juliusz

Braun wmawiał dziennikarzom,

że chodzi o drobiazgi, a antyse-

mickie wypowiedzi padają tylko

z ust radiosłuchaczy. Choć zasłu-

gują – jak przyznał – na krytykę,

to „mieszczą się w granicach gwa-

rantowanej wolności słowa”. In-

nego zdania są pozostali człon-

kowie Rady. Szefowa KRRiT,

Danuta Waniek , ujawniła, że

„w zasobach KRRiT są dowody”,

iż Rydzykowe radio jest antyse-

mickie. Pewnie, że są; wystarczy

czytać „FiM”.

„mocą Ducha Świętego”, czyli

metodą w sam raz z „kanonu na-

uk medycznych”.

KURIA PŁACI

ZBOCZEŃCY ETYCZNI

Prawie 26 mln dolarów będą

kosztować archidiecezję Louisvil-

le w stanie Kentucky sekscesy du-

chownych. Tyle łącznie mają otrzy-

mać ofiary molestowania (prawie

250 osób). Ugodę zawarli poza są-

dem prawnicy obu stron. W ciągu

minionych 14 miesięcy archidiece-

zję Louisville zalały skargi sądowe.

Jej władze wiedziały o zboczeniu

pracowników, ale fakt ten ukry-

wano i nie zrobiono nic, by proce-

derowi zapobiec.

W zeszłym roku podobną ugo-

dę z ofiarami molestowania seksu-

alnego zawarła archidiecezja w Bo-

stonie (10 mln dol.) oraz diecezja

w Manchesterze, stan New Hamp-

shire (6,5 mln dolarów).

W Polsce to zapewne ofiary pła-

ciłyby Kościołowi za pomówienia.

PaS

A.C.

MILIONY I EROTYKA

Kasa i seks to dwa stałe te-

maty wysokonakładowych koloro-

wych pism. Okazuje się jednak, że

nie tylko.

Wart polecenia jest czerwcowy

numer „Małego Gościa Niedziel-

nego” – kolorowego miesięcznika

dla uczniów szkół podstawowych, wy-

dawanego przez katowicką kurię

w nakładzie aż 120 tysięcy egzempla-

rzy. Jest tam mowa zarówno o wiel-

kich pieniądzach, jak i o seksie.

W numerze znajdziemy wywiad

z „prawdziwym milionerem, który lu-

bi rozdawać zarobione pieniądze”, czy-

li właścicielem Optimusa, Romanem

Kluską . Ów właściciel firmy kom-

puterowej zasłużył się bardzo dla

Kościoła, bowiem ofiarował ponad

16 milionów złotych na budowę ba-

zyliki Bożego Miłosierdzia w kra-

kowskich Łagiewnikach. A wszyst-

ko dlatego, że przed kilku laty

z nudów przydarzyło mu się prze-

czytać „Dzienniczek” siostry Fausty-

ny i od tej pory miłosierdzie Boże

ciągle go prześladuje.

Jest też artykuł poświęcony fan-

tazjom erotycznym. Od autora skry-

wającego się pod pseudonimem Mę-

drzec Dyżurny dowiadujemy się, że

marzenia seksualne są jak nieujeż-

dżony koń, którego należy ujarzmić.

I choć nie jest to takie proste, to

trzeba próbować, bowiem ci, którzy

nie hamują swoich fantazji seksual-

nych (tzn. „bawią się w kowboja bez

kwalifikacji” ), nie są już ludźmi,

a „stają się tylko człekokształtni”.

„Mędrzec” dochodzi do wniosku, że

najskuteczniejszym sposobem okieł-

znania „narowistego konia” jest ślub.

O forsie i seksie w bogobojnej

prasie? Oczywiście, w końcu są to

dwa tematy, którymi od początku

swego istnienia Kościół najbardziej

się podnieca.

PaS

ŚWIĘTY ORNAT

PaS

Kolejną swoją relikwię przekazał

Papa Polsce. Przemyska archikatedra

dostała święty ornat, dopiero co zdję-

ty przez JPII . Właśnie w nim Papa

celebrował w maju w Watykanie mszę

kanonizacyjną, podczas której wysłał

do nieba m.in. bpa Pelczara („FiM”

21/2003). Jak z namaszczeniem stwier-

dził proboszcz przemyskiej parafii

archikatedralnej ks. Mieczysław

Rusin , pamiątka będzie używana tyl-

ko w czasie szczególnych uroczysto-

ści. Jak to – używana? Kto będzie

śmiał ją nałożyć na swe niegodne

ramiona?! Nie lepiej zamknąć ją

w tabernakulum?

ABORCJA NA STATKU?

W Polsce można publicznie wy-

zwać kogoś od zboczeńców i nie

ponieść za to żadnych konsekwen-

cji! Tak chyba należy interpreto-

wać decyzję Komisji Etyki Posel-

skiej, która oddaliła wniosek mi-

nister Izabeli Jarugi-Nowackiej

(na zdjęciu) o ukaranie posłów:

Artura Zawiszy (PiS) i Antoniego

Stryjewskiego (Ruch Katolicko-Na-

rodowy). Pani minister bezskutecz-

nie domagała się kary dla posłów

(poddanych Krk) za nazywanie

orientacji homoseksualnej mianem

zboczenia. Nic nie pomogło powo-

ływanie się na konstytucyjny zakaz

dyskryminacji; komisja od etyki nie

widziała niczego zdrożnego w za-

chowaniu katofanatyków. A gdyby

tak brzydko nazwali jakiegoś, daj-

my na to, arcybiskupa...? A.C.

– Obcy statek poza polskimi wo-

dami terytorialnymi korzysta z pra-

wa swobodnej żeglugi, nie podlega

polskiemu prawu i jest eksterytorial-

ny. Dotyczy to także pływającej kli-

niki ginekologicznej – usłyszał w Sej-

mie Marek Jurek od wiceministra

infrastruktury, Witolda Górskiego .

W ten sposób Górski odpowiedział

na pytanie PiS-uara, co rząd zamie-

rza zrobić w sprawie przestrzegania

polskiego prawa antyaborcyjnego

wobec statku „Aurora”, który ma

przypłynąć do Polski. Pływająca kli-

nika ginekologiczna organizacji Ko-

biety na Falach wydaje na wodach

międzynarodowych pigułki wczesno-

poronne obywatelom tych krajów,

których prawo nie pozwala na do-

konywanie aborcji. Jeśli statek nie

podpłynie do polskiego brzegu bli-

żej niż 12 mil morskich (ok. 22 km),

nie będzie musiał stosować się do

naszego porządku prawnego.

Wiceminister zaznaczył jednak,

że statek – jeśli w ogóle przypłynie

– „będzie monitorowany” przez na-

sze samoloty.

RELIGIJNE WAGARY

PaS

Za namową miejscowego pro-

boszcza trzydzieścioro dzieci z miej-

scowości Massagiano (Włochy) nie

poszło do szkoły w Wielki Czwartek

i Piątek. Rodzice uzasadnili nieobec-

ność „motywami religijnymi”. Dy-

rekcja miejscowej szkoły publicznej

nie podzieliła jednak duchowego en-

tuzjazmu rodziców i uznała nieobec-

ność ich pociech za nieusprawiedli-

wioną. Tamtejszy kler pomstuje na

nietolerancję religijną kierownictwa

placówki, a dyrekcja powołuje się na

prawo krajowe i przepisy wewnątrz-

szkolne. Powoływać się na jakieś głu-

pie prawo pod bokiem samego pa-

pieża? Wstyd i bezczelność! A.C.

REFLEKS

PROKURATORA

W lutym 2001 r. opinią publicz-

ną wstrząsnęła nieodpowiedzialność

pracowników Białostockiego Ośrod-

ka Onkologicznego. Podczas rutyno-

wego zabiegu nagle wyłączył się prze-

starzały aparat naświetlający. Fizyk

technik Jarosław B. oraz lekarka

Jolanta S. zlekceważyli awarię i kon-

tynuowali naświetlanie. Pięć pacjen-

tek uległo ciężkiemu poparzeniu.

Sprawa trafiła do sądu. Oskarżeni

nie przyznali się do winy. Na począt-

ku kwietnia br. sąd skazał Jarosła-

wa B. na 4 tys. zł grzywny, a lekar-

kę uniewinnił. Prokuratura chciała

wnieść apelację, ale... spóźniła się

(termin 14 dni).

INKWIZYCJA CZUWA

Jak podaje „Przegląd”, w Za-

powiedniku koło Gdańska odwo-

łano dyrektora miejscowego

Ośrodka Leczenia Uzależnień,

Barbarę Karaczyńską . Dymi-

sji dokonano na wniosek wice-

marszałka sejmiku wojewódzkie-

go, Bogdana Borusewicza . Jed-

nym z zarzutów stawianych do-

świadczonej dyrektorce (20 lat

praktyki) było wykorzystywanie

reiki (wschodnia metoda uzdra-

wiania) podczas terapii narkoma-

nów. Co ciekawe, o odwołanie

zabiegał u Borusewicza ksiądz

Grzegorz Kluza , dyrektor Do-

minikańskiego Ośrodka Informa-

cji o Nowych Ruchach Religij-

nych i Sektach. Inkwizytor orzekł,

że reiki „nie mieści się w kano-

nie nauk medycznych”. Świeckie

ramię Kościoła, czyli solidaruch

Borusewicz, wykonało swoją po-

winność – mimo protestów tera-

peutów i podopiecznych Kara-

czyńską usunięto. Śmieszy i prze-

raża zarazem fakt, że o tym, co

mieści się w kanonie nauki, de-

cydują w Polsce księża – funkcjo-

nariusze organizacji doświadczo-

nej w zwalczaniu wolnej nauki.

Przeraża tym bardziej, że w wie-

lu ośrodkach odwykowych wspie-

ranych finansowo przez państwo

prowadzi się ewangelizację i leczy

OPIEKUN SIEROT

Na sześć lat bezwzględnego wię-

zienia za gwałty i inne czyny lu-

bieżne skazał sąd w Paryżu księdza

Jacques’a Daherona . Ofiarami du-

chownego byli jego niepełnoletni

podopieczni z fundacji Orphelins

Apprentis d’Auteil. Mimo że obro-

na domagała się wyroku w zawie-

szaniu ze względu na stan zdrowia

i wiek (67 lat) oskarżonego, sąd się

do wniosku nie przychylił. Jak tak

dalej pójdzie, to JPII będzie mu-

siał uznać kapłaństwo kobiet, bo

większość samców w sutannach tra-

fi za kratki.

PaS

SAMOPOMOC UNIJNA

BISKUP W OPAŁACH

Holenderska firma budująca

w Warszawie na Służewiu biurowiec

o jakże polskiej nazwie „Tulipan Ho-

use” otrzyma 294 tysiące euro dota-

cji z Unii Europejskiej. Pieniądze,

które pójdą na specjalne, energoosz-

czędne okna i windy, są (teoretycz-

nie) przeznaczone dla Polski (pro-

gram SARA). Wniosek Holendrów

pozytywnie zaopiniowały polskie

Nie mają końca kłopoty elblą-

skiego bpa Andrzeja Śliwińskiego .

Prokuratura skierowała właśnie do

sądu grodzkiego akt oskarżenia

przeciwko niemu za spowodowa-

nie kolizji. Czeka go jeszcze spra-

wa karna za prowadzenie samocho-

du po pijaku. A może być jeszcze

gorzej: sąd nakazał bowiem elblą-

skiej parafii świętego Jerzego zwró-

cić Adolfowi S. 26 tysięcy dola-

rów, i to wraz z odsetkami. Forsę

„pożyczył” w 1992 roku ówczesny

proboszcz i dyrektor gospodarczy

elbląskiej kurii, podwładny Śliwy,

ks. Jan Halberda . Jest to już trze-

ci wyrok w sprawie długów (w su-

mie 32 miliony złotych), jakie za-

ciągnął Halberda. Sąd już wcześniej

nakazał zwrócić oddziałowi Banku

PEKAO SA w Gdańsku całe 650 ty-

sięcy złotych plus odsetki i 53 tys.

zł Witoldowi Z. Prędzej czy póź-

niej długi dopadną właściwego po-

życzkobiorcę, czyli Śliwę i elbląską

kurię.

A.K.

RUCHOMA KROPA

Prezydent wszystkich łódzkich

dewotów – Jerzy Kropiwnicki

– prawie co miesiąc udaje się za gra-

nicę na koszt podatnika. Ostatnio

spędził dwa tygodnie w Jerozolimie,

co kosztowało łodzian nie mniej

niż 7 tys. złotych. Kropiwnicki dzie-

li czas swego urzędowania między

wykłady na prywatnych uczelniach,

walkę z miejscowymi aktorami, od-

dawanie czci papieżowi i wojaże.

Może to dobrze, że niewiele już cza-

su pozostaje na rządzenie... A.C.

A.C.

ŻYCIŃSKI WALCZY

M.P.

Arcybiskup Życiński nie daje

za wygraną. Najpierw oskarżył o ce-

lowe utrudnianie budowy kościołów

wojewodę lubelskiego Andrzeja

Kurowskiego , który, biorąc pod uwa-

gę także potrzeby innych wyznań, nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: