Amberlake Cyrian - Domino 01 - Tatuaż nocy.pdf - Erotyki - tilia62

PROLOG

Zegarek Josephine zabrzęczał delikatnie. Była szósta. Nad miastem przygasała już światłość

dnia. Josephine nacisnęła dwa guziczki na pulpicie biurka. Jeden zasłaniał automatycznie

kotary w oknach gabinetu, drugi łączył ją z szoferem.

- Tak, madame?

- Wyjedziemy za dziesięć minut, Francis. Czy masz torbę, tę z poprzedniego wieczoru?

- Oczywiście, madame.

- Zaraz schodzę.

Josephine wstała zza biurka i wyjęła z szafki skórzaną walizeczkę. Położyła ją na stole,

otworzyła zamki i uniosła wieczko aby zajrzeć do wnętrza. Zamknęła walizkę, spojrzała na

zegarek i wyszła z gabinetu, ruszając długim korytarzem w stronę windy.

Zjeżdżając w dół, przejrzała się w lustrze.

Ubrana była we francuski kostium z białego płótna, może trochę za cienki jak na tę porę roku,

ale Josephine rzadko wystawiała stopę za próg. Na nogach miała włoskie pantofelki, a na szyi

apaszkę tejże produkcji. Jej włosy, obecnie blond, zostały rozjaśnione i przystrzyżone w

doskonały sposób w zurychskim salonie. Oczy miała jasne, dyskretnie podkreślone

niebieskim cieniem, wargi śmiało pociągnięte malinową szminką.

- Dokąd, madame? - zapytał Francis.

- Estwych - odpowiedziała Josephine.

Minęła już spora chwila od momentu, gdy kazała zawieźć się do Estwych. Nawet jeśli

Francisa dręczyła ciekawość, nie dał tego po sobie poznać.

W zapadającym zmierzchu opuścili miasto i wjechali w krajobraz rozkołysanych wzgórz i

krętych ścieżek, nad którymi górował ciemny las. Światła mercedesa omiatały od czasu do

czasu ściany kamiennych domów, podwórza, stajnie i sady. Josephine leżała na plecach,

odpoczywając. Nie odzywała się. Przyglądała się swojemu odbiciu w zaciemnionej szybie.

Zapomniała na chwilę, że znajduje się w samochodzie.

Tablica z napisem "Estwych" stała ukryta do połowy w przydrożnych krzakach. Francis

przejechał przez mała wioskę. Skręcił milę lub dwie dalej i znalazł się na stromej dróżce,

która prowadziła do starego, na wpół drewnianego domku, stojącego samotnie nad bystrą

rzeką; budynek ten mógł być kiedyś domkiem rybackim. Na ganku paliło się światło.

Francis otworzył drzwi i Josephine wysiadła. Schylił się aby zabrać walizkę z tylnego

siedzenia. Wręczył ją Josephine.

- O której jutro, madame?

- Może być dziewiąta?

- Będę o dziewiątej. Dobranoc, madame.

- Dobranoc, Francis.

Gdy samochód odjechał, Josephine odwróciła się i weszła do domu, pochylając się w niskich

drzwiach. Wewnątrz było ciepło. Podłogę pokrywał gruby dywan koloru głębokiej czerwie-

ni, delikatne światło lampy rozjaśniało sień umeblowaną starymi drewnianymi meblami,

pokrytymi patyną wieku. Nic się tu' nie zmieniło.

Jedna ze służących przechodziła właśnie przez hol - młoda dziewczyna w długiej, czarnej

sukni i białym fartuszku. Ujrzała Josephine i podeszła do niej.

- Dobry wieczór, madame.

- Dobry wieczór - odpowiedziała Josephine. Nie znała tej dziewczyny. Położyła walizeczkę

na podłodze obok stołu, na którym leżała księga, i rozpięła żakiet. Zdjęła apaszkę i zaczęła

rozpinać bluzkę. Służąca obserwowała ją bez słowa. Josephine odpięła trzy guziki i w

ciepłym powietrzu uniósł się zapach Chanel Surtout. Pod bluzką jedwabny, gołębioszary

stanik podtrzymywał jej obfity biust. Pomiędzy piersiami znajdował się mały, dyskretny

tatuaż wyobrażający karnawałową maskę -czarne domino. Elegancki wzór sugerował

wesołość, arlekina, Wenecję - jednym słowem bal maskowy. Było w tym jeszcze cos, jakby

odrobina złowieszczości, aluzyjny ślad tajemnicy sugerującej nieokreślone zbrodnie

dokonywane w mrokach nocy.

Nawet jeśli któraś z tych myśli zaświtała w głowie służącej, jej młoda, niewinna twarz nie

ukazała tego.

- Dziękuję, madame - powiedziała. - Czy zechciałaby pani poczekać tu chwilę, a ja w tym

czasie sprowadzę gospodynię.

Josephine czekała, zapinając bluzkę. Patrzyła na obraz zawieszony nad stolikiem - stary

myśliwski sztych w orzechowej ramie. Nic nie zmieniło się tu, w Estwych.

Służąca wróciła do holu prowadząc za sobą zaaferowaną gospodynię. Była to niska, lekko

otyła ale elegancka kobieta, wystrojona w swą ulubioną szykowną sukienkę z diamentową

broszką. Gdy ujrzała Josephine, posłała jej promienny uśmiech i uścisnęła obie dłonie z

radością i satysfakcją.

- Miło panią widzieć, pani Morrow - powiedziała. - Zaniedbywała nas pani ostatnio. Minęły

już miesiące od czasu, gdy była tu pani poprzednim razem - dodała z wymówką,

- Tak, Annabello, obawiam się, że masz rację - przyznała Josephine. - Jestem ostatnio bardzo

zajęty. Ale wynagrodzę to sobie dzisiejszego wieczoru.

- Jestem pewna, że tak będzie - powiedziała Annabella. Odwróciła się w stronę stołu i zajrzała

do księgi.

- Zobaczymy. Przeznaczyłam dla ciebie pokój numer 3. To był zawsze twój ulubiony pokój,

prawda?

- To był mój pierwszy pokój - powiedziała Josephine - gdy przybyłam do Estwych, nie znając

nikogo ani niczego.

- Ach - powiedziała Annabella - późnym wieczorem zjawi się tu kilku przyjezdnych. Jeden z

nich nie był tu nigdy przedtem.

Josephine uśmiechnęła się.

- Czy chcesz, żebym się nim zaopiekowała?

- To świetny pomysł. O ile nie będziesz zbyt zmęczona.

- To się okaże - powiedziała Josephine.

- Zobaczymy, jak będziesz się czuła później - zauważyła Annabella. - Jadłaś już, czy mam ci

coś przysłać?

Josephine przeciągnęła się i pogładziła dłonią tył szyi.

- Nie, Annabello - powiedziała. - Dziękuję. Chcę zacząć natychmiast.

- W porządku - odrzekła Annabella.

Wzięła niewielki, czarny ołówek i postawiła znaczek w księdze. Nie poprosiła Josephine o

podpis. Następnie otworzyła szufladę i wyjęła klucz przymocowany do czarnego kółka. Dała

znak służącej. Josephine wzięła klucz, etykietka zadźwięczała łagodnie ojej sygnet Na

etykietce wygrawerowano emblemat maski domina, taki sam jak ten, wytatuowany pomiędzy

jej piersiami.

Służąca podniosła walizeczkę.

- Czy zechce pani pójść za mną, madame? - zapytała.

Razem weszły na górę. Minęły zawieszone na półpiętrze bryzowe obrazki. Na piętrze

znajdowało się kilkoro drzwi, wszystkie zamknięte. Pokoje oznakowano niedużymi,

miedzianymi numerkami. W domu panowała cisza. Josephine otworzyła drzwi do pokoju z

numerem trzecim i weszła. Służąca postępowała za nią, niosąc walizkę.

Pomimo przyćmionego światła wpadającego z korytarza, pokój pogrążony był w ciemności.

Służąca sięgnęła do kontaktu.

- Nie zapalaj - powiedziała Josephine. Służąca cofnęła rękę. Josephine stała w cieniu.

-Połóż walizkę na łóżku - powiedziała.

Służąca wykonała polecenie.

-Otwórz ją-rozkazała Josephine.

Odpięła zatrzaski i uniosła wieczko. Światło z korytarza pozwoliło jej zobaczyć, co znajduje

się w środku. Służąca nie okazała żywszej reakcji niż wtedy, gdy Josephine pokazała jej

tatuaż między piersiami.

-Chodź tutaj - powiedziała Josephine. Dziewczyna podeszła w jej kierunku.

-Bliżej.

Wykonała polecenie. Stała oddalona o stopę od Josephine i spoglądała na nią w ciemności.

- Jak się nazywasz? - spytała Josephine. -Lucy, madame.

- Lucy - powtórzyła Josephine.

- Wyciągnęła rękę i położyła ją na karku dziewczyny, ściskając skórę szyi.

- Czy jesteś dobrze wyszkolona, Lucy? - spytała niedbale. Dziewczyna ani drgnęła.

- Mam nadzieję, że potrafię panią zadowolić, madame - powiedziała cicho.

Josephine przyjrzała się jej.

- Ja również mam taką nadzieję - powiedziała. Zwolniła uścisk i cofnęła się, splatając

ramiona.

- Podnieś spódnicę - zażądała.

Służąca bez wahania sięgnęła pod fartuszek i obiema rękami uniosła długą, czarną spódnicę,

odsłaniając warstwę halek.

- Halki również - powiedziała Josephine.

Unosząc halki, służąca odsłoniła nogi. Były krótkie i tłuste. W mroku pokoju, pomiędzy

białymi majtkami i krawędzią czarnych pończoch, przytrzymywanych elastycznymi

podwiązkami, zamigotały jasne odcinki nagich ud. Podwiązki były tak obcisłe, że wpijały się

w ciało. Dziewczyna stała bez ruchu, dając się oglądać Josephine.

- Obróć się - rozkazała Josephine.

Dziewczyna odwróciła się. Bez żadnych dalszych instrukcji podniosła tył sukienki, zbierając

ją w talii.

Majtki miała staromodne, o luźnym kroju, z guzikami z boku.

- Pokaż tyłek - zażądała Josephine.

Służąca sięgnęła ręką w dół i rozpięła guziki. Poła materiału odchyliła się. Blade pośladki

zaświeciły niewyraźnie w ciemności. Josephine podeszła z tyłu. Lewą dłoń położyła na

ramieniu Lucy, a prawą dotknęła miękko pośladka dziewczyny. Jej ciało było ciepłe i

delikatne.

- Jesteś dobrze przeszkolona, Lucy - stwierdziła Josephine cicho.

Dziewczyna nieznacznie pochyliła głowę i odwróciła się aby spojrzeć na stojącą za nią

kobietę z lekkim, pełnym zadowolenia uśmiechem.

Josephine uniosła lewą rękę i przeciągnęła zgiętym palcem po policzku dziewczyny, by

następnie powtórzyć pieszczotę znacznie niżej.

- Ubierz się - powiedziała.

- Czy to wszystko, madame? - spytała służąca. Mimowolnie zerknęła w stronę łóżka i leżącej

na nim otwartej walizki.

- Tak, dziękuję, Lucy - powiedziała Josephine.

Stała i przyglądała się, jak dziewczyna zapina majtki, poprawia na sobie halki i spódnicę,

wygładza fartuszek. Dziewczyna przeciągnęła dłonią po włosach aby upewnić się, czy czepek

znajduje się na właściwym miejscu, dygnęła opuszczając pokój. Sprawiała wrażenie, że się

spieszy, jakby spodziewała się, że Josephine zmieni zamiar i przywoła ją ponownie.

Josephine uśmiechnęła się. Zamknęła drzwi i włączyła światło. Rozejrzała się dookoła. Nie

po raz pierwszy dano jej pokój numer 3. Wyglądał tak, jak go zapamiętała: obszerny, z niskim

sufitem, z podwójnym łóżkiem, nocnym stolikiem, szafą i niskim fotelem. Wszystkie inne

rzeczy, jakich gość mógłby potrzebować, dostarczano na życzenie w każdej chwili. Dzwonek

wisiał przy kominku. Nie zapalone świece stały na stole, na szerokim parapecie okiennym i

gzymsie kominka. Zasłony były zaciągnięte. W głębi pokoju znajdowały się drugie drzwi,

które prowadziły do łazienki. Josephine zamknęła walizkę i postawiła ją na łóżku, tam gdzie

leżała przedtem. Rozebrała się i poszła prosto do łazienki. Krytycznie przyjrzała się swojemu

odbiciu w lustrze. Zobaczyła blondynkę średniego wzrostu, młodą i zgrabną. Jej skóra nosiła

jeszcze ślady złotej opalenizny, trofeum tygodniowego urlopu spędzonego na prywatnej plaży

nudystów w Ewoia. Ramiona miała wąskie, jej klatka piersiowa wydawała się zbyt mała, aby

utrzymać ciężar wysokich, spiczastych piersi, które dumnie nosiła przed sobą. Josephine ujęła

je w dłonie dotykając delikatnie końcami kciuków brodawek, co przyprawiło ją o dreszczyk

przyjemności. Ręce zsunęły się w dół ciała, szczypiąc krytycznie kciukiem i palcem

wskazującym skórę bioder, głaszcząc boki. Stanęła profilem do lustra, aby przyjrzeć się

swojemu wysokiemu, okrągłemu tyłkowi i naprężonym mięśniom ud. Skórę miała gładką,

bez skaz. Ostatnio cieszyła się dobrym zdrowiem, miała dość pieniędzy, by kupować różne

preparaty pielęgnujące urodę; ponadto spędzała trzy godziny tygodniowo na sali

gimnastycznej. Stawiała sobie za cel sprowadzanie tam niektórych klientów. Umowa,

zręcznie zawiera-na w sali konferencyjnej, mogła być czasem skutecznie przy pieczętowana

w stroju gimnastycznym, wśród potu i znoju fizycznych ćwiczeń...

Josephine wzięła gorący prysznic. Gdy skończyła, wytarła się i owinęła obszernym

kąpielowym ręcznikiem. Wróciła do sypialni.

Pokój był ciemny. Ktoś wyłączył światło. Josephine ledwo mogła rozróżnić zarysy mebli.

Pamiętała, że był drugi kontakt, sznur znajdował się u wezgłowia łóżka. Zrobiła krok w tym

kierunku...

Podszedł do niej z tyłu i położył ręce na ramionach. Zatrzymała się, walcząc przez chwilę z

własną przekorą.

- Nie odwracaj się - powiedział. Jego głos był ciepły i przyjemny.

Josephine stała chwilę w milczeniu, szybko oddychając, zwrócona w kierunku ściany

pogrążonej w ciemności.

Wsunął coś do jej dłoni: małe, twarde, prostokątne. Josephine wiedziała, co to jest. Ścisnęła

przedmiot mocno palcami. Ręce gościa przesunęły się w kierunku jej gardła i twarzy;

obmacywał ją delikatnie, jakby był ślepcem próbującym ją rozpoznać.

Czuła przez ręcznik dotyk jego dłoni. Rozluźniła zwój materiału. Ściągnął go z jej ciała i

odrzucił na bok. Usłyszała miękki szelest, gdy zetknął się z podłogą. Ręce gościa dotykały i

ściskały jej biust, po czym wędrowały pieszczotliwie w kierunku brzucha. Przysunął się do

niej bliżej. Lewą rękę zagłębił pomiędzy jej uda, dotknął pachwiny delikatnie pocierając,

podczas gdy prawa dłoń pieściła pośladek. Josephine zaczerpnęła powietrza. Pochyliła się w

przód, poddając się jego penetracji. Nagle odsunął się od niej. Stała niezdecydowana pragnąc

się odwrócić ale pamiętała, że zabronił jej tego.

Wydawało się jej, że stoi tak bardzo długo.

Złapała się na tym, że wytęża słuch aby usłyszeć jego oddech. Ale nie słyszała nic. Była

ciekawa, kim jest Wiedziała, że to nie ma i nie będzie miało znaczenia. Jednak nie mogła

pohamować swojej ciekawości.

Właśnie wtedy powiedział:

- Zapal świece.

Josephine podeszła do kominka. Spojrzała na to, co trzymała w dłoni - na przedmiot, który on

tam umieścił. To był element gry, kamyczek domina. Położyła go na kominku, wzięła leżące

tam zapałki i przeszła wokół pokoju zapalając świece. On cały czas kroczył za nią, trzymając

się tuż za jej plecami. Minęła wilgotny ręcznik leżący na podłodze, ale nie zatrzymała się, aby

go podnieść. Nawet na niego nie spojrzała, całą uwagę poświęcając zapalanym przez siebie

świecom. Czuła, że pozostawia za sobą ślad światła, że każda świeczka którą zapala, obnaża

ją coraz bardziej; czuła utkwiony w niej wzrok. Czy ją podziwiał? Czy pobudzał go jej

widok? Czy jest zaborczy czy uległy, jak służący w jej pracy? A może nią gardzi? Czy znał ją

wcześniej i odczuł odrazę do jej osoby za to, że wróciła tu znowu? Czy pogardzał nią za to, że

trafiła na niego ponownie, kimkolwiek był?

Żadna z tych rzeczy również nie miała znaczenia. Josephine uświadomiła sobie, że jest

zdenerwowana. Była tu dawno temu. Odzwyczaiła się od dotyku, zbyt przyzwyczajona do

metod stosowanych w świecie biznesu, konsultacji, negocjacji, demonstrowania przewagi nad

kolegami i konkurentami, poszukiwania wpływów i korzyści. Tutaj, w Estwych, niepotrzebne

były opinie ani decyzje. Gdy przypomniała sobie o tym, odprężyła się. Spłynął na nią długo

oczekiwany spokój. Zapaliła ostatnią świecę.

- Obróć się - powiedział. - Pozwól mi cię zobaczyć.

Odwróciła się.

Ujrzała go na wpół leżącego na łóżku. Był smagłym młodym mężczyzną, w przyzwoitym,

ciemnym lub ciemnoszarym garniturze. Nie był żadnym z tych facetów, z którymi miała

poprzednio do czynienia tu, w Estwych. Jego uroda była trudna do określenia.

"Wschodnioeuropejska"- pomyślała.

Marynarkę miał rozpiętą. Ręce złożył pieszczotliwym gestem na żołądku. Złoty sygnet na

palcu odbijał światło świec. Dłonie miał wąskie. Josephine ciągle czuła miejsca, których

dotykał. Jego taksujący wzrok także spoczywał na tych miejscach. Czuła jego oczy na swym

biuście, szczególnie na tatuażu między piersiami. Zobaczyła, że walizka leży u jego stóp,

otwarta, a rzeczy znajdujące się w niej, w nieładzie. Musiał w nich szperać. Nie był to ten

rodzaj przedmiotów, których można by się spodziewać w walizce zamożnej kobiety interesu.

- Ubierz się teraz - powiedział. Josephine była zaskoczona.

- Ubrać się? Uniósł brwi.

- Poddajesz to w wątpliwość?

- Nie - powiedziała szybko Josephine. - Oczywiście, że nie. Wskazał na walizkę.

- Pończochy - powiedział - będą odpowiednie. I buty.

- Oczywiście - odrzekła Josephine.

- Nie ma potrzeby o tym mówić - powiedział do niej.

- Przepraszam - odpowiedziała automatycznie.

- Ani przepraszać - powiedział. - Twoja skrucha jest pewna. Możesz zbliżyć się do łóżka.

Josephine spuściła wzrok i podeszła do łóżka. Po omacku zlustrowała walizkę, znalazła pas

od podwiązek - ten czarny, ozdobiony mnóstwem drobnych koronek - i założyła go na biodra.

Znalazła pończochy, również czarne, świeżą paczkę. Zdjęła celofan. Wyjęła każdą pończochę

oddzielnie, zrolowała w dłoniach przed nałożeniem i naciągnęła przypinając je do podwiązek.

Amberlake Cyrian - Domino 01 - Tatuaż nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: