Kearney Paul - 03 - Żelazne wojny.pdf - Ebooki - stanlee1987

Paul Kearney

¯elazne wojny

The Iron Wars

Ksiêga III cyklu Bo¿e Monarchie

Przeło¿ył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 1996

Wydanie polskie: 2004

Ta ksi¹¿ka jest z szacunkiem dedykowana

pamiêci Richarda Evansa

CO WYDARZYŁO SIÊ PRZEDTEM

Przed piêcioma stuleciami ukształtowały siê dwie wielkie religie, które zdominowały cały

œwiat. Ich podstaw¹ były nauki dwóch ludzi: na zachodzie Œwiêtego Ramusia, na wschodzie

proroka Ahrimuza.

Ramusiañska wiara zrodziła siê w czasie rozpadu wielkiego, obejmuj¹cego cały

kontynent imperium Fimbrian. Fimbrianie byli najwspanialszymi ¿ołnierzami, jakich widział

œwiat, ale wpl¹tali siê w krwaw¹ wojnê domow¹, co pozwoliło podbitym prowincjom po kolei

odzyskaæ niezale¿noœæ i przerodziæ siê w Siedem Królestw. Fimbria stała siê cieniem swej

dawnej chwały. Jej armie nadal budziły lêk, ale całkowicie pochłaniały j¹ problemy

wewnêtrzne. A Siedem Królestw rosło w potêgê – a¿ do chwili, gdy pierwsze hordy

Merduków wylały siê zza Gór Jafrarskich, zmniejszaj¹c liczbê królestw do piêciu.

Tak właœnie zacz¹ł siê wielki bój miêdzy mieszkaj¹cymi na zachodzie ramusianami, a

przybywaj¹cymi ze wschodu Merdukami, brutalna wojna, która ci¹gnêła siê, z przerwami,

przez pokolenia, a w szóstym wieku ramusiañskiego kalendarza zbli¿yła siê do punktu

rozstrzygaj¹cego.

Aekir, najwiêksze miasto zachodu i siedziba ramusiañskiego pontyfika, uległ w koñcu w

roku 551 naporowi najeŸdŸców ze wschodu. Ze spl¹drowanego miasta zdołało uciec dwóch

ludzi, których ocalenie wywarło wielki wpływ na dalszy bieg wydarzeñ. Jednym z nich był

sam pontyfik, Macrobius, uwa¿any za nie¿yj¹cego przez mieszkañców pozostałych

ramusiañskich królestw oraz ocalał¹ hierarchiê koœcieln¹. Drugim był Corfe Cear-Inaf,

skromny chor¹¿y kawalerii, który zdezerterował, ulegaj¹c rozpaczy, gdy jego ¿ona zaginêła w

tumulcie upadaj¹cego miasta.

Ale ramusiañski Koœciół zd¹¿ył ju¿ wybraæ nowego pontyfika, Himeriusa, który

postanowił oczyœciæ Piêæ Królestw z niedobitków ludu dweomeru – tych, którzy władaj¹

magi¹. Ta czystka skłoniła młodego króla Hebrionu, Abeleyna, do zgody na desperacki krok,

jakim było wysłanie ekspedycji na najdalszy zachód w poszukiwaniu legendarnego

Zachodniego Kontynentu. Dowódc¹ tej wyprawy był lord Murad z Galiapeno, ambitny i

bezlitosny kuzyn królewski. Murad skłonił szanta¿em sławnego ¿eglarza, niejakiego Richarda

Hawkwooda, do podjêcia siê roli nawigatora. Pasa¿erowie – przyszli koloniœci – byli

uchodŸcami wywodz¹cymi siê z hebrioñskiego ludu dweomeru. Jednym z nich był niejaki

Bardolin z Carreiridy. Gdy jednak dotarli w koñcu na legendarny zachód, przekonali siê, ¿e

od stuleci istnieje tam kolonia magów i wilkołaków pod egid¹ nieœmiertelnego arcymaga

Aruana. Wysłany na zwiady oddział wyciêto w pieñ. Ocaleli jedynie Murad, Hawkwood i

Bardolin.

Tymczasem w Normannii doszło do rozłamu w ramusiañskim Koœciele. Trzy z Piêciu

Królestw uznały Macrobiusa za prawdziwego pontyfika, natomiast pozostałe wolały nowo

wybranego Himeriusa. Wybuchła religijna wojna. Trzej tak zwani królowie-heretycy –

Abeleyn z Hebrionu, Mark z Astaracu i Lofantyr z Torunny – musieli u¿yæ siły, by zachowaæ

swe trony. Wszystkim trzem udało siê osi¹gn¹æ ten cel, ale najtrudniejsz¹ walkê stoczył

Abeleyn. Był zmuszony wzi¹æ szturmem własn¹ stolicê, Abrusio. Atak przeprowadzony z

morza i od strony l¹du spowodował zniszczenie połowy miasta.

Dalej na wschód, torunnañska forteca zwana Wałem Ormanna stała siê głównym celem

merduckiego szturmu. Corfe okrył siê chwał¹ w jej obronie, awansowano go i przyci¹gn¹ł

uwagê torunnañskiej królowej wdowy, Odelii, która powierzyła mu misjê stłumienia rebelii

szlachty w południowej czêœci królestwa. Corfe poprowadził do boju obdart¹, marnie

uzbrojon¹ zgrajê byłych galerników, bo król nie chciał mu daæ nic wiêcej. Drêczyło go

wspomnienie o utraconej ¿onie, ale szczêœliwie nie zdawał sobie sprawy z tego, ¿e prze¿yła

ona upadek Aekiru i jest obecnie ulubion¹ konkubin¹ samego sułtana Aurungzeba.

Pamiêtny rok 551 miał siê ku koñcowi. W Almarku umieraj¹cy król Haukir zapisał swe

królestwo w spadku himeriañskiemu Koœciołowi, czyni¹c zeñ wielk¹ doczesn¹ potêgê. A w

Charibonie dwaj skromni mnisi, Albrec i Avila, przypadkiem odkryli staro¿ytny dokument,

biografiê Œwiêtego Ramusia, w której napisano, ¿e był on tym samym człowiekiem, co

merducki prorok Ahrimuz. Mnisi uciekli z Charibonu, ale przedtem prze¿yli makabryczne

spotkanie z naczelnym bibliotekarzem klasztornego miasta, który okazał siê wilkołakiem.

Umknêli w zimow¹ zamieæ i ostatecznie, brn¹c przez bezkresne œniegi, stracili przytomnoœæ.

A teraz na całym kontynencie Normannii armie znowu maszeruj¹ na wojnê.

Czuwałam podczas twego snu, słuchaj¹c

Twoich mamrotañ o ¿elaznych wojnach...

„Henryk IV”, czêœæ I

tłumaczył Maciej Słomczyñski

Kearney Paul - 03 - Żelazne wojny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: