Status Naukowy- Ped. Kultury
1.Pedagogika kultury stanowi istotny element tradycji pedagogicznej, a obecnie pod postacią pedagogiki hermeneutycznej tzn. podejście dążące do uświadomienia różnorodnych uwarunkowań procesów edukacyjnych konfrontacji z kulturowymi ekspresjami ludzkiej duchowości.
2.Osiągnięciami współczesnej pedagogiki kultury jest: -ukazanie przedrozumienia jako kategorii edukacyjnej;
-uwzględnienie w teorii kształcenia mitu i symbolu działalności artystycznej i sztuki;
-uwzględnienie wartości kulturowych, ich przeżywania i rozumienia;
-staje się ona wezwaniem do świadomego, rozumiejącego, odpowiedzialnego życia w świecie;
- jest ciągle aktualna.
3.Rozumienie istoty nauki jako jednej z form ludzkiego doświadczenia.
Pedagogika, musi kierować swe działania na opiekę i pomoc, wychowanie, edukację i animację procesów wspomagających człowieka, czy grupy społecznej. Nauka ta jako profesja społeczna obejmuje: opiekę i pomoc .
4.Pedagogika jako nauka i jej funkcje:
-Filozofia- czerpie natchnienie z ogólniejszych poglądów na człowieka, jego istotę i sens życia. Na takiej podstawie ustanawia dyrektywy wychowawcze, wyrażające poglądy na cele, treści metody wychowania;
-Światopogląd-pomaga odpowiadać na pytania o to kim jest człowiek i na czym polega proces stawania się nim;
-Metapedagogika-to wypracowywanie kryteriów naukowych dzięki którym można rozróżnić myślenie mityczne o wychowaniu od metod fenomenologicznych (to metody dotyczące tego co i jak dane, dotyczą tego co poznawczo zastane i uzyskują opis tego).
5.Pedagogika jako nauka powinna skupić się na:
-Proponowaniu wychowawcom wartościujących relacji społ.-naukowych;
-Dostarczać praktycznych ocen dot. działań wychowawczych;
-Wytyczać i uzasadniać cele naukowe;
-Promować cnoty zawodowe wychowawców oraz dobrą orientację do wartości społecznych.
6.Przedstawiciele pedagogiki:
Bogdan Suchodolski-kładł akcent na uwarunkowania działalności wychowawczej, na ideę uspołeczniania kultury, na ścisłe zespolenie w człowieku wartości ogólnoludzkich i trwałych z dążeniem do wolności i świeżości przeżyć twórczych. Podkreślał że kultura kształtuje się w warunkach życia ludzi oraz ideałów i wartości. Droga do kultury wolnej jednostki prowadzi przez uczestnictwo w życiu społeczno-kulturalnym przez przeżywane obyczaje, przyjęty styl życia. Będąc zwolennikiem szerokiego ujęcia kultury jako wielkiej całości, akcentował problem jej jedności i różnorodności.
Zygmunt Mysłakowski w pracy ‘’Państwo a wychowanie’’ rozpatrywał wzajemne stosunki między wychowaniem narodowym i państwowym. Akcentował po okresie zaborów potrzebę wzmacniania w Polsce więzi obywateli z państwem. Odróżniał wychowanie patriotyczne od wychowania w duchu nacjonalistycznym, przed którego zgubnymi skutkami przestrzegał. Wychowanie patriotyczne budzi miłość i przywiązanie do własnej ojczyzny, bez wywyższania innego narodu nad inne. Natomiast wychowanie nacjonalistyczne prowadzi do wywyższania własnego narodu jako wybranego. Celem wychowania jest rozwój osobowości przez kontakt z wartościami kultury włączonymi w system celów życiowych, a to wymaga podjęcia zabiegów samokształcenia, samowychowania, rozumienia i przyjmowania różnych sfer wartości.
Lucjan Zarzecki uważał że zadaniem wychowania, opartego na tradycjach narodowych jest miłość ojczyzny, przygotowanie obywateli do roli twórców kultury narodowej.
monisia012