Carey Suzanne - Ukochana z portretu.pdf - NOWE KSIAZKI (h.123) - akinorew12

Suzanne Carey

Ukochana z portretu

(Passions Portrait )

Rozdział 1

– Zostaw w spokoju te swoje włosy! – Brittany Ellender była najwyraźniej zła.

– O co ci chodzi? – zapytała Maggie, przerywając na chwilę upinanie swoich grubych

miedzianych splotów.

– Powinnaś je czasami rozpuszczać – wyjaśniła Britt spokojniej. Zgasiła papierosa w

popielniczce i podeszła do przyjaciółki.

– Zobacz, o tak. – Wyszczotkowała dokładnie rude loki Maggie, a potem pozwoliła im

swobodnie opaść na ramiona i nad uszami wpięła dwa szylkretowe grzebienie. Cofnęła się o krok

i z satysfakcją oglądała swoje dzieło. – Odwróć się i powiedz, jak ci się to podoba – poprosiła.

Maggie spojrzała w lustro. Patrzyła na nią stamtąd obca dziewczyna o jej własnej twarzy i

fryzurze Rity Hayworth.

– To przecież nie ja – powiedziała cicho. Matka zawsze powtarzała, że rude włosy to krzyż,

który trzeba dźwigać przez całe życie.

– Oczywiście, że ty. – Britt wybuchnęła śmiechem.

– Wiem już nawet, jaki ci zrobię makijaż do tej nowej fryzury.

– Nie – Maggie natychmiast odrzuciła ten pomysł.

– Nie jestem przyzwyczajona do tak wielkiej ilości kosmetyków...

– Jaką ja na siebie nakładam, zamierzałaś powiedzieć.

– Och, nie chciałam...

– Wiem, wiem. – Britt potrząsnęła głową, a jej brązowe oczy wciąż się śmiały. Odrzuciła do

tyłu doskonale ostrzyżone czarne włosy. – Nie bój się, wymyśliłam dla ciebie coś zupełnie

innego.

Britt wskazała przyjaciółce stojący przed toaletką taboret. Zręcznie i pewnie nakładała

szminkę, cień do powiek i tusz do rzęs. Maggie obserwowała w lustrze, jak pod czarodziejskim

dotknięciem ręki Britt jej własna twarz ożywa na nowo.

Chciałabym mieć jej styl, jej swobodę bycia, pomyślała Maggie.

– Gotowe. – Britt zakończyła pracę, spryskując przyjaciółkę odrobiną perfum o egzotycznym

zapachu. – Podoba ci się?

Maggie jak urzeczona wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Jej złote oczy miały teraz

ciemną oprawę i tak samo jak oczy Britt, wydawały się bardzo duże. Na policzkach pojawił się

delikatny rumieniec, a usta stały się zmysłowe i lśniące od brzoskwiniowej szminki.

– A piegi? – Maggie tak dobrze udała żal, że Britt się zaniepokoiła.

– Dobry Boże! – westchnęła. – Nie jestem cudotwórcą. Zresztą nawet gdybym była, to i tak

nie mogłabym nic na nie poradzić. Wbrew temu, co ci mówiono o piegach, można je uznać za

prawdziwy majątek...

Taka właśnie była Britt. Ta sama Britt, z którą trzy lata temu Maggie dzieliła pokój jako

studentka University of Virginia. To Britt nauczyła swoją przyjaciółkę cenić uroki życia.

Umiejętność wynajdywania w ludziach wszystkich ich dobrych cech pomogła jej w zdobyciu

pracy, o jakiej można tylko marzyć. Britt była dyrektorem do spraw reklamy i kontaktów z prasą

w nowo otwartym Muzeum Salvadora Dali w St. Petersburgu. Właśnie dziś miała się odbyć

uroczystość otwarcia, na którą zaproszono ofiarodawców i członków zarządu muzeum.

Maggie studiowała literaturę angielską i francuską, a od września miała zacząć pracę

nauczycielki w szkole średniej w swoim rodzinnym Moline w stanie Illinois. Chociaż ta posada

nie dorównywała świetnością pozycji Britt i Maggie bardzo zazdrościła przyjaciółce, to brzydkie

uczucie w najmniejszym stopniu nie zaszkodziło ich przyjaźni.

Ja za to mam spadek po babci, pomyślała Maggie, wpatrując się w swoje nieszczęsne piegi.

Wykład, jaki przed chwilą zrobiła jej Britt, nie był niczym nowym i nie zmienił wrogiego

nastawienia dziewczyny do brązowych plamek pokrywających jej twarz, szczupłe ramiona i ręce.

Były jej dziedzictwem, tak samo jak pieniądze, zapisane Maggie przez babcię, słynną pisarkę z

Florydy, Edith Stockman Carrol. Babcia miała taką samą pewność siebie i moc czarowania ludzi,

jaką ma Britt, myślała ze smutkiem Maggie. Dlaczego tego po niej nie odziedziczyłam?

Sukienka, którą przywiozłam specjalnie na tę okazję, prosta, koszulowa, z beżowego lnu, na

pewno nie zaprezentuje się efektownie przy kreacji Britt.

– O, nie – zawołali. Britt do sięgającej po swoją szmizjerkę Maggie – tego mi nie zrobisz;

Nie pozwolę ci zmarnować mojej ciężkiej pracy.

– Naprawdę nie mam nic innego. Tylko ten kostium, w którym widziałaś mnie wczoraj.

– Nosimy ten sam rozmiar – powiedziała Britt – i otworzyła ażurowe drzwi swojej szafy. –

Wybierz sobie stąd, co ci się podoba. Nawet jeśli znów nałożysz na siebie coś beżowego,

przynajmniej będzie to ciuch, który jeszcze nie wyszedł z mody.

Maggie przeglądała nieśmiało zawartość pojemnej szafy.

– Weź tę ze szmaragdowego tiulu – poradziła Britt.

– Nie, to zupełnie nie w moim stylu.

Wybrała suknię z jedwabiu w kolorze kości słoniowej, która miała długie rękawy i sięgała

Maggie przed kolano. Czarny kołnierz wykończony koronką miał na dole dużą czarną kokardę.

Strój przypominał kitel malarza, ale zgodnie z życzeniem Britt, Maggie wreszcie ubrała się

modnie.

– Dobrze – Britt zrozumiała, że ją przechytrzono. – Jeśli ta najbardziej ci odpowiada... Teraz

już musimy się spieszyć. Chcę tam być wcześniej, żeby wszystkiego dopilnować – powiedziała,

jakby nagle straciła zainteresowanie odgrywaną jeszcze przed chwilą rolą dobrej wróżki.

Maggie włożyła sukienkę i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Przypomniała sobie

protekcjonalne, ironiczne określenie, jakiego używał wobec niej Paul. Grzeszny anioł, mawiał.

„Kitel artysty”, znaleziony w szafie Britt, wcale nie ukrywał szczupłych bioder ani niedużych

krągłych piersi Maggie. Wprost przeciwnie, podkreślał je, prawie przykleiwszy się do ciała

dziewczyny. Suknia ostro kontrastowała z tycjanowską fryzurą Maggie, Już wiedziała, kogo

przypomina jej własne odbicie w lustrze. Patrzyła na siebie bursztynowymi oczami swojej babki.

Żółte kocie oczy, jak urągliwie mówiła o nich matka Maggie. Matka Maggie, Helen Ames,

niejeden raz w obecności córki nazywała Edith Stockman latawicą. Nigdy jednak nie powiedziała

tego Edith prosto w oczy. Na pewno dlatego, że od dnia, w którym Edith wyjechała do Francji z

żonatym mężczyzną, malarzem Ansonem Darbym, Helen i Edith nigdy się nie zobaczyły.

Wybuchł skandal, a chociaż sprawa ucichła przed urodzeniem się Maggie, mąż i córka nie

wybaczyli nigdy Edith. Po dwóch latach Anson Darby wrobił do żony i syna, a Edith została za

granicą. Umarła w Paryżu dziewięć lat temu, mając przy sobie mnóstwo przyjaciół, ale nikogo z

rodziny. Nie istniały żadne zdjęcia rodzinne. Maggie nie widziała też żadnego z namalowanych

przez Darby’ego portretów Edith Stockman. Znała tylko reprodukcję jednego z nich: rudowłosa

Edith w skromnej sukni z marynarskim kołnierzem. Artysta odpiął kilka guzików i ułożył rude

włosy modelki wokół twarzy tak, że osiągnął efekt daleki od skromności. Portret był

prawdopodobnie własnością stanu Floryda, tak jak i posiadłość Edith Stockman w Little Heron

Creek. Nikt nie wie natomiast, kto jest właścicielem aktu, o którym wiadomo tylko tyle, że

trzydziestoośmioletnia wówczas Edith pozowała do niego leżąc nago na koronkowych

poduszkach. Niektórzy powątpiewali nawet w istnienie tego obrazu. W każdym razie twarz z

portretu, twarz kobiety w marynarskiej sukni, wbiła się głęboko w pamięć Maggie. Dlatego teraz

nie miała wątpliwości. Oto ona, zwyczajna Margaretta Ames, dzięki artystycznemu zmysłowi

Britt, stała się żywym wizerunkiem Edith. – Miałaś rację – usłyszała głos Britt. – Ta sukienka

rzeczywiście idealnie do ciebie pasuje. Podkreśla twoją wyjątkowość. To właśnie chciałam

wydobyć na światło dzienne.

Zaraz potem dziewczyny wyszły z domu. Podjeżdżając pod muzeum, zobaczyły namiot w

biało-niebieskie paski, zamówiony przez Britt na jutrzejszą uroczystość otwarcia muzeum,

przeznaczoną dla publiczności. Rano rozstawi się składane krzesła wypożyczone z uniwersytetu,

orkiestra zagra melodie hiszpańskie...

– Wspaniale się zapowiada – powiedziała Maggie.

– Mam nadzieję, że tak właśnie będzie. – Britt zaparkowała samochód. – Ale najpierw

musimy jakoś przeżyć dzisiejszy wieczór.

W ogromnym holu muzeum ustawiono mnóstwo krzeseł i wielkie bukiety kwiatów. Wejście

do sal wystawowych zamykała purpurowa szarfa.

– Są już muzycy? – zapytała Britt swoją asystentkę.

– Tak, w gabinecie.

– A co z przekąskami?

– Czekaliśmy na ciebie. Zdecyduj, gdzie co ułożyć.

Carey Suzanne - Ukochana z portretu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: