Ćwiczenie nr 4,5,6.pdf
(
1343 KB
)
Pobierz
445578657 UNPDF
Ćwiczenie nr 4 - Modyfikacja elementów
Modyfikacja obiektów graficznych
Mocną stroną AutoCAD’a są polecenia edycyjne. Wśród nich można wyróżnić
przekształcenia geome-
tryczne
realizujące matematyczne operacje przekształceń liniowych przestrzeni jak np. translacja czy ob-
rót;
konstrukcyjne
, które oprócz modyfikacji obiektów tworzą też nowe (wśród nich wyróżnia się pod-
klasę poleceń powielających) oraz polecenia edycyjne dostosowane indywidualnie do różnych typów
obiektów.
Przekształcenia geometryczne
Polecenia z tej grupy realizują podstawowe przekształcenia przestrzeni takie jak: translacja, obrót, jed-
nokładność oraz symetria osiowa. Matematycznie są one realizowane liniowym przekształceniem
punktów przestrzeni w postaci
p’
=
A· p
+
v
. Gdzie
p
i
p
’ – punkt i jego obraz (wektory [x, y, z]);
A
–
macierz (3
×
3) przekształcenia oraz
v
– wektor translacji.
Przesuń
To polecenie realizuje translację o wektor
v
. Wektor ten definiujemy przez podanie dwóch punków –
początku i końcu wektora lub przez podanie jego składowych. W ostatnim przypadku, na pytanie o
punkt pierwszy należy podać współrzędne wektora oddzielone przecinkiem a na pytanie o drugi wci-
snąć ENTER. Jeżeli chcemy przesunąć określone obiekty, tak aby jakiś konkretny ich punkt A znalazł
się w określonym miejscu B (np. chcemy nasunąć łuk na okrąg, tak aby ich środki się pokryły) to defi-
niujemy wektor przez dwa punkty wskazując najpierw punkt A (środek łuku) a potem B (środek okrę-
gu). Jeśli zaś znamy składowe przesunięcia (np. musimy odsunąć od ścian narysowany w narożniku
prostokąta okrąg o podane odległości) to decydujemy się na sposób drugi.
Obrót
To polecenie wykonuje obrót obiektów wokół wskazanego punktu o zadany kąt
φ
(rys.
1)
. Jeśli nie-
znana jest wartość kąta obrotu a znana jest końcowa orientacja obiektu (np. musimy sprowadzić do
pionu prostokąt narysowany pod nieznanym kątem) to można posłużyć się opcją
Odniesienie
. Po jej
wyborze musimy podać kąt odniesienia
α
. Można go wskazać podając dwa punkty A i B. Wówczas kąt
zawarty miedzy osią OX sprowadzoną od punktu A a odcinkiem AB jest kątem, odniesienia
α
. Efek-
tem tego jest zmiana sposobu „trzymania” obiektów w czasie obrotu. Użycie odniesienia oznacza fak-
tycznie obrót o kąt
φ−α
.
a)
b)
B
A
Rys. 1. Działanie polecenia
obrót
,
a) obrót pochylonego prostokąta wokół narożnika – kąt „trzymania”
obiektu nieznany ze względu na nieznany kąt pochylenia obiektu, b) obrót pochylonego prostokąta
wokół narożnika – kąt „trzymania” obiektu ustalony opcją
Odniesienie
przez wskazanie końców dol-
nego boku prostokąta (w kolejności zaznaczonej na rysunku)
1
Skala
To polecenie realizuje jednokładność obiektów względem wybranego punktu o określoną wartość skali
n
. Skala musi być dodatnia. Polecenie to zmienia rozmiary wybranych obiektów. Podanie wartości skali
mniejszej od 1 pomniejsza a większej od 1 powiększa przekształcane obiekty. Jeśli na pytanie o skalę
klikniemy myszą na ekranie to skala będzie liczbowo równa długości „wleczonego” odcinka. Z tej
możliwości korzysta się rzadko i najczęściej podaje się skalę z klawiatury. Jeżeli skala przekształcenia
jest nieznana a znane są rozmiary końcowe to możemy się posłużyć opcją
Odniesienie
. Po jej wyborze
podajemy jakąś wartość
m
albo wskazujemy na ekranie dwa punkty (odległość miedzy nimi będzie
uznana jako wartość odniesienia). Po takim zabiegu podanie skali
n
spowoduje przeskalowanie obiektu
o wartość
n/m
. Przykład (rys.
2)
, przeskalować prostokąt A tak, aby jego pionowy bok był równy pio-
nowemu bokowi prostokąta B. W tym przypadku wartość skali powinna wynosić
b/a
(
a
i
b
– dł. pio-
nowych boków prostokątów A i B). Ponieważ nie znamy ani
a
, ani
b
to stosujemy opcje
Odniesienie
.
a)
b)
A
A
B
B
Rys. 2. Działanie polecenia
skala
, a) wleczenie prostokąta A. Długość wleczonego (czarny) odcinka
jest wartością skali, b) wleczenie prostokąta A po wydaniu opcji
Odniesienie
i wskazaniu jako odnie-
sienia końców jego pionowego boku. Długość wleczonego odcinka jest wówczas dokładnie równa
długości jego pionowego boku po przeskalowaniu, co pozwala nam prawidłowo podać rozmiary pro-
stokąta chwytając na ekranie koniec pionowego boku prostokąta B.
Wówczas
a
będzie przyjęta jako odległość między wskazanymi punktami po wyborze opcji
odniesie-
nie
.
Lustro
To polecenie realizuje symetrię osiową wybranych obiektów względem prostej. Standardowo polecenie
to tworzy lustrzaną kopię obiektów w odbiciu względem prostej (a właściwie pionowej płaszczyzny,
której śladem jest ta prosta). Oś odbicia definiuje się wskazując jej dwa dowolne punkty. Jeśli na pyta-
nie „
Wymazać wskazane obiekty?
” odpowiemy
Tak
to efektem polecenia będzie „lustrzane”
przerzucenie obiektów na drugą stronę prostej. Polecenie to stosuje się do tworzenia obiektów syme-
trycznych osiowo jak np. wałki, zbiorniki cylindryczne, itp.
Dopasuj
To polecenie realizuje dwa przekształcenia jednocześnie: translację, obrót (rys.
3
). Dodatkowo, ale tyl-
ko na płaszczyźnie możliwe jest wykonanie trzeciego przekształcenia czyli skalowania. W czasie pole-
cania wskazujemy trzy punkty źródłowe A, B i C oraz trzy docelowe A’, B’ i C’. W płaszczyźnie wpro-
wadza się tylko dwa punkty A, B i A’, B (na pytanie o trzeci punkt źródłowy wciskamy ENTER). W
tym poleceniu translację określa wektor
AA’
,
obrót kąt
między odcinkami
AB,A’B’
oraz skalę stosunek
długości odcinków A’B’/ AB.
2
a)
b)
c)
Rys. 3. Działanie polecenia
dopasuj
, a) pozycja wyjściowa, b) wskazujemy punkty dopasowania: Źró-
dłowe A i B oraz docelowe A’ i B’, c) efekt końcowy ze skalowaniem (góra) i bez skalowania (dół)
Skalowanie realizowane jest tylko wtedy, gdy na pytanie „
Skalować obiekty bazując na
punktach dopasowania?
” odpowiemy
Tak
. W przestrzeni 3D obrót jest tak realizowany, aby
płaszczyzna ABC pokryła się z płaszczyzną A’B’C’ a wektor AB był równoległy do A’B’. Polecenie to
przydatne jest w trzech wymiarach kiedy musimy „przestawić” obiekt narysowany w innym miejscu we
właściwe położenie.
Rozciągnij
To polecenie daje efekty podobnie do polecenia
przesuń
z tą tylko różnicą, że działa tylko na te cha-
rakterystyczne punkty obiektów, które w czasie wskazywania znajdowały się
wewnątrz
okna wyboru.
Po wydaniu polecenia powinno się wskazać obiekty opcją
prZeciecie
lub
Zwbok
(patrz opis polecenia
wybierz
). Okno lub wielobok wyboru powinien być rysowany linią przerywaną.
Rys. 4. Działanie polecenia
rozciągnij
Na rys.
4
w oknie wyboru znalazły się trzy punkty zaznaczone krzyżykami. W efekcie tylko one są
przesuwne podczas, gdy pozostałe punkty obiektu nie zmieniają położenia. To powoduje rozciąganie
łuku oraz tego segmentu, który w czasie wyboru był przecięty oknem wyboru. Odcinki, które w czasie
wyboru były zawarte całkowicie w oknie wyboru są po prostu przesuwane. Gdyby okno wyboru było
rysowane linią ciągłą obiekt po operacji nie zmieniłby się. Polecenie to przydaje się, gdy zachodzi po-
trzeba zmiany kształtu figury np. wydłużenie jakiegoś jej fragmentu bez utraty spójności.
Edycja uchwytami
Jest to specjalny tryb edycji, który może realizować jedno z poleceń:
przesuń
,
rozciągnij
,
obrót
,
lu-
stro
i
skala
. Aby go użyć należy w trybie oczekiwania na polecenie wybrać obiekty. To spowoduje ich
zaznaczenie oraz ujawnienie ich uchwytów (niebieskie prostokąciki). Teraz należy umieścić kursor nad
jednym z uchwytów i kliknąć lewym przyciskiem myszy. Wybrany kursor zmieni kolor (na czerwony) i
od tego momentu aktywne staje się polecenie
rozciągnij
, które umożliwia przesuniecie wybranego
punktu lub punktów, jeżeli w tym samym miejscu spotkają się końce innych obiektów, które też zosta-
ły wybrane.
3
Wyboru polecenia edycyjnego dokonuje się SPACJĄ, której każde wciśnięcie przełącza cyklicznie
polecenia w kolejności ...
→
rozciągnij
→
przesuń
→
obrót
→
skala
→
lustro
→
... (nazwa aktyw-
nego polecenia jest wyświetlana w linii poleceń np.
** SKALA **
). Inny sposób to wybranie polecenia
z menu kursora (prawy przycisk myszy), w którym są dostępne też i inne opcje. Wyboru polecenia
można dokonywać wiele razy. Po uaktywnieniu polecenia wodzenie myszą na ekranie pokazuje od razu
spodziewane efekty.
Na rys. 5 pokazano użycie polecenia obrót w trybie
edycji uchwytami. Wybrany uchwyt (zaznaczony na czer-
wono) staje się punktem bazowym, który dla przesunięcia i
rozciągania jest pierwszym punktem wektora translacji, dla
obrotu i skali – środkiem przekształcenia a dla lustra
pierwszym punktem linii odbicia. Punkt bazowy można
wielokrotni zmieniać opcją
Baza
.
Opcja
Kopiuj
powoduje, że aktywne polecenie będzie
wykonywane wielokrotnie (ENTER kończy) na kopii wy-
branych obiektów. Tak więc zwykłe kopiowanie można
zrealizować edycją uchwytami po wyborze polecenia prze-
suń i włączeniu kopiowania.
Rys. 5. Edycja obiektu za pomocą
uchwytów
Polecenia konstrukcyjne
Charakterystyczną cechą tych poleceń jest nie tylko, że modyfikują obiekty, ale i to, że dodatkowo two-
rzone są nowe. Niekiedy łączy się to ze zmianą typu obiektu. Na przykład ucięcie okręgu powoduje je-
go zamianę na łuk. Do tej klasy poleceń należą też polecenia powielające, które nie dokonują żadnych
modyfikacji a jedynie tworzą nowe obiekty na bazie zbioru wyboru.
Zaokrągl
To polecenie
tworzy nowy łuk
w ten sposób, że wpisuje się on
stycznie do dwóch wskazanych obiektów (rys. 6). Dodatkowo obiekty
te (z wyjątkiem okręgów i elips) są odpowiednio wydłużane lub skra-
cane tak, aby utworzyć gładkie połączenie z utworzonym łukiem.
Obiektami tymi mogą być linie, łuki, okręgi, elipsy i splajny. Wszyst-
kie obiekty muszą być utworzone w jednej płaszczyźnie konstrukcyj-
nej.
Rys. 6. Zaokrąglenie
dwóch odcinkjów
Użycie tego polecenia z promieniem ustawionym na wartość zero można zastosować do łączenia
ze sobą końców różnych linii bez potrzeby wykonywania sekwencji poleceń
wydłuż
i
utnij
. W czasie
wykonywania polecenia wskazujemy pojedynczo obiekty (ewentualnie segmenty tej samej polilinii) bli-
żej tego końca, który ma być zaokrąglony.
Fazuj
To polecenie
tworzy nowy odcinek
, którego pierwszy ko-
niec jest ulokowany w odległości
F1
a drugi w odległości
F2
od rzeczywistego lub hipotetycznego punktu przecięcia
dwóch odcinków lub segmentów liniowych polilinii. Odcinki
lub segmenty liniowe polilinii są dodatkowo odpowiednio
wydłużane lub skracane tak, aby utworzony odcinek łączył
się z nimi swoimi końcami (rys. ).
Rys. 7. Fazowanie dwóch od-
cinków z zaznaczonymi fazami
4
Polecenie umożliwia ustalenie promienia zaokrąglenia
R
(opcja
pRomień
), który obowiązuje dopóty, dopóki nie dokona się jego po-
wtórnej zmiany. Opcją
Polilinia
można zaokrąglić od razu wszystkie
narożniki wskazanej polilinii, natomiast opcją
Utnij
można ustalić czy zaokrąglane obiekty są modyfi-
kowane czy nie.
7
Odległości
F1
i
F2
ustala się opcją
Fazy
. Opcją
Polilinia
można sfazować od razu wszystkie narożniki wskazanej poli-
linii, natomiast opcją
Utnij
można ustalić czy fazowane linie
są modyfikowane czy nie. Dodatkowo opcja
kąT
pozwala
dokonać fazowania na podstawie
F1
oraz kąta
a
(kąt między tworzoną linią a pierwszym obiektem).
Faza
F2
jest wówczas wyliczana automatycznie. Należy pamiętać, że faza F1 jest odmierzana na pierw-
szej wskazanej linii natomiast F2 na drugiej, stąd kolejność wskazywania jest tu istotna.
Odsuń
To polecenie tworzy tzw. kopię równoległą obiektów.
Nadaje się ono do rysowania przebiegów rurociągów lub
modelowania obiektów o określonej grubości. Kopia
obiektów jest tak tworzona, że odległość każdego jej
punktu od oryginału jest jednakowa i równa ustalonej
odległości odsunięcia
d
.
Kopia równoległa nie jest identyczna z oryginałem.
Różnice ujawniają się w elementach krzywoliniowych jak
np. łuki. Elementy te mają zmienioną krzywiznę. Na
przykład odsunięcie łuku tworzy nowy łuk o tym samym
kącie rozwarcia, ale o promieniu odpowiednio większym
lub mniejszym o
d
w zależności od wybranej strony od-
sunięcia.
Rys. 8. Odsunięcie polilinii o odległość d
(kolorem czerwonym narysowano no-
wopowstałą polilinię)
Na rys. 8 pokazano efekt odsunięcia polilinii (wewnętrzna krzywa) na odległość
d
w stronę wska-
zaną kursorem. W czasie realizacji polecenia podajemy wartość odsunięcia
d
(możemy wcisnąć EN-
TER, aby wybrać wartość poprzednią) i wielokrotnie (do momentu wciśnięcia ENTER) wskazujemy
na zmianę obiekt do odsunięcia i punkt określający stronę odsunięcia. Opcja
przezPunkt
umożliwia
tworzenie kopii równoległych nie na podstawie odległości
d
a na podstawie punktu, przez który ma
ona przejść. To jest wygodne, gdy nie znamy wartości
d
a znamy natomiast punkt, przez który ma
przejść kopia równoległa.
Przerwij
To polecenie pozwala wyciąć kawałek linii z określonego
obiektu geometrycznego. Wycinany jest kawałek zawarty
między dwoma wskazanymi punktami. W czasie realizacji
polecenia wskazujemy pojedynczy obiekt do przerwania a
potem drugi punkt. Standardowo za pierwszy punkt prze-
rwania uważa się miejsce, w którym dotknięto kursorem
obiekt. Jeżeli miejsce dotknięcia obiektu nie miało być
punktem przerwania to można wybrać opcję
Pierwszy
, aby
powtórnie wprowadzić pierwszy punkt przerwania. Oba
wskazywane punkty
nie muszą
leżeć na przerywanej linii.
Przerwanie zostaje dokonane zawsze między prostopadłymi rzutami tych punktów na linię (rys. 9).
Rys. 9. Działanie polecenia
przerwij
Jeżeli na prośbę o wskazanie drugiego punktu wpiszemy znak „@” to obiekt zostanie podzielony
na dwa w miejscu wskazanym pierwszym punktem. Efektem tego polecenia może być skrócenie obiek-
tu, jeśli rzut drugiego punktu na linię wypadł poza jej końcem. To polecenie można stosować tam,
gdzie nie da się zrealizować polecenia
utnij
.
Utnij
To polecenie działa podobnie jak przerwij z tą różnicą, że punkty przerwania są wyznaczone przez
miejsca przecięcia (lub styku) wskazywanych obiektów z liniami obiektów, które zostały wybrane jako
krawędzie tnące. W czasie polecenia na początku tworzymy zbiór wyboru (dowolną metodą), który za-
wiera obiekty będące krawędziami tnącymi (koniec wyboru klawiszem ENTER), a potem pojedynczo
wskazujemy te fragmenty linii obiektów, które mają być odrzucone. Warto pamiętać, że obiekty tnące
mogą być też cięte. Uwaga wskazywanie obiektów z przyciśniętym klawiszem SHIFT powoduje ich
wydłużanie do zaznaczonych krawędzi i wówczas polecenie działa tak samo jak polecenie
wydłuż
.
5
Plik z chomika:
jarkoo2
Inne pliki z tego folderu:
AutoCad 2006 pl Pierwsze Kroki.pdf
(7845 KB)
Podstawy posługiwania się Autocadem w rysunku technicznym.pdf
(5443 KB)
Instrukcje do laboratorium Grafiki inżynierskiej.rar
(5164 KB)
Ćwiczenie nr 8,9,10,11,12,13,14,16.pdf
(3183 KB)
Ćwiczenie nr 4,5,6.pdf
(1343 KB)
Inne foldery tego chomika:
programy
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin