Rozdział 2.doc

Rozdział drugi

Długi dzień

Punkt widzenia Jacoba

              Jechałem najszybciej, jak się dało przez miasto. Ten pęd! Kocham motocykle... no i Bellę oczywiście. Wjechałem do warsztatu. Emmett już tam był.

              – Siema, stary! – krzyknął. Następny. Czy oni sądzą, że jestem głuchy?

              – Cześć, Em. Co tam?

              – Raczej wszystko dobrze, choć nie do końca. Tommy nie chce oddać utargu za dragi. Poczekałem na ciebie, żeby do niego pojechać. Powiedziałeś Belli... – specjalnie nie dokończył pytania.

              – No co ty. Chcesz, żeby ode mnie uciekła?

              – Jacob... ucieknie tym szybciej, jeżeli jej tego nie powiesz. – Naprawdę się o mnie martwił.

              – Co z tego?! Nie powiem ot tak, po prostu, że odziedziczyłem po ojcu rodzinny interes! No tak! To nie interes! Tak, więc podejdę do niej i powiem: „Cześć, Bella. Co słychać? Ach, jasne, zapomniałem ci powiedzieć, jestem gangsterem”. Odbiło ci?

              – Dobra, mniejsza o to. Jedziemy do dilera. Zabierz z biurka pistolety.

              Poszedłem po broń. Dwa Glocki[1]. Do takich robót one były najlepsze, chyba że chodzi o jakieś wojny gangów czy inne, większe rzeczy.

              – Mam! – zawołałem. – Może pojedziemy moim motocyklem? Dopiero co go kupiłem.

              – A skąd miałeś forsę, Jake? – spytał podejrzliwie.

              – Sklep jubilerski. Chciałem mieć motor, więc „pożyczyłem”. – Wzruszyłem ramionami.

              – A co na to Bella? Skąd miałeś kasę?

              – Bella cieszy się razem ze mną. Pieniądze? Sporo ostatnio zarobiliśmy jako mechanicy. – Uśmiechnąłem się.

              – Odejdzie od ciebie. Prędzej czy później się dowie. Wiesz o tym.

              – Nie odejdzie! Choćby nawet chciała, nie pozwolę jej na to – powiedziałem ostrym tonem, po czym zacząłem się śmiać, a Emmett do mnie dołączył. – Koniec tego dobrego. Jedziemy.

              Pojechaliśmy na ulicę, gdzie zawsze widywano tego śmiecia. Dużo osób nas znało. Podeszliśmy do faceta. Jego kumple już zwiali. Emmett wepchnął go w zaułek.

              – Cześć Tommy. Jak tam kasa? Wyatt mi powiedział że nie chciałeś mu jej oddać – warknąłem. Szybko traciłem cierpliwość przy takich śmieciach. – Więc jak?

              – Jake, Em, mówiłem tylko Wyattowi, że chwilowo sprzedaż nie idzie tak, jak trzeba.

              – OK, Tommy. Wyatt był naszym przyjacielem od zawsze i uwierz mi, nie często wraca z podbitym okiem! – krzyknąłem. Jakiś przechodzeń zaczął się nam przyglądać. Wyciągnąłem broń i podszedłem do niego. – Czego chcesz tutaj? Won! – Policzyłem w pamięci do dziesięciu i wróciłem do brata i dilera. – Em – zwróciłem się do pierwszego.

              – Słuchaj stary, Jake miał dziś wspaniały dzień, ja w końcu też. Zniszczyłeś go, dlatego proponuje zniszczenie ciebie! Jak myślisz? Kiedy policja cię znajdzie? Dwa dni? A może trzy? Nie będzie ich obchodził twój trup, bo jesteś tylko zwykłym dilerem i ćpunem! Dawaj kasę, albo któryś z nas strzeli do ciebie! – Tak, Emmett potrafił rozmawiać. Uśmiechnąłem się szeroko. Był dobrym negocjatorem.

              – Tommy? Musimy już wracać. Nie wiem czy zauważyłeś, ale mamy kilka aut do naprawy, a potem mam kolację zaręczynową.

              – Chłopaki, naprawdę nie mam zbyt dużo pieniędzy, a muszę trochę zostawić, by Danny mnie nie puknął.

              – Z Dannym to my porozmawiamy. Dawaj pieniądze.

              Posłusznie oddał je Emmettowi. Jak nic trzeba było dać mu nauczkę. Myślał, że nie sprawdzimy ile ma! Ha! Trzysta dolców. Wycelowałem w niego broń.

              – Za kłamstwo zapłacisz.

              Strzeliłem mu w prawe kolano. Razem z Emmettem, śmiejąc się, odjechaliśmy z kasą. Jakieś dwadzieścia minut później byliśmy w warsztacie. Całe popołudnie naprawialiśmy samochód jakiejś Alice Cullen i Drewa Fulkle’a. W pewnym momencie wszedł rozbawiony Wyatt z Jasperem. Obaj byli tacy jak my – napakowani. Dwa razy w tygodniu umawialiśmy się z całym gangiem na siłownię. Jeżeli ktoś chciał do niego należeć, musiał być dobrej budowy. Nasz ojciec Billy to wymyślił.

              – Jacob, do ciebie i Emmetta.

              – Kto? Trochę zajęci jesteśmy – odpowiedziałem, lekko wychylając się spod wozu.

              – Weźcie, wyjdźcie tu na chwile. Nie pożałujecie – dodał Jazz, uśmiechając się.

              Dobra, pomyślałem i wyszedłem. Spojrzałem, a za Wyattem i Jasperem stało pięciu ludzi uzbrojonych w Uzi[2]. Wyszczerzyłem się i szturchnąłem Emmetta.

              – Patrz, stary.

              – Co za jełopy! – zaczął rechotać.

              – Czego chcecie?! – zawołałem. Byłem zbyt rozbawiony, by powiedzieć to normalnie.

              – Powinniście otrzymać jakąś ochronę na ten warsztacik. Nieprawdaż? – spytał jeden.

              – Z chęcią się tym zajmiemy – dopowiedział drugi. Emmett znowu zaczął się śmiać.

              – A ile koledzy chcecie? – spytałem, po czym Emmett wtrącił:

              – ...kulek?

              – Że co?! – wykrzyknął trzeci.

              Nie miałem dużo czasu, więc nie mogłem dłużej się bawić, choć chciało mi się śmiać.

              – Dosyć tego! Wyjdziecie stąd dobrowolnie lub Jazz i Wyatt was wyniosą w workach.

              – Nie wiesz, do kogo mówisz... – wysyczał pierwszy facet. Zrobiło mi się go żal.

              – Nie, lalusiu! To ty nie wiesz, do kogo mówisz! – krzyknął Emmett. – Nie wiesz, kim jesteśmy? A może jesteś głupi i chcesz z nami konkurować? Powybijam was wszystkich!

              – Nie wiesz, napakowany głupcze, kto nas wysyła... – zadrwił kolejny facet.

              – Tak, a kto? Niedźwiedź grizzly? I co? Wyśle na mnie stado? – zacząłem kpić.

              – Jesteście głupi. Sam Uley. Mówi ci to coś?

              Ja i chłopaki wybuchliśmy śmiechem. Uley był pracownikiem mojego taty. Pracownikiem! Ściągał z niego utargi!

              – Jesteście głupi? Billy Black. Mówi wam to coś?! – warknął Emmett ostro.

              – Tak... świętej pamięci Black – mruknął jeden z udawanym żalem. – Najlepszy szef gangu w całym Seattle. Zawsze go wielbiłem, choć Sam nie pozwala o nim mówić u nas... Prawdziwy gangster...

              – Wow, miło mi, że go lubiliście, a teraz albo stąd wyjdziecie, albo... – Dałem znak ręką i wtedy ja, brat, Wyatt i Jazz wyjęliśmy Shotguny[3].

              – Możecie już sobie iść – powiedział Jasper. Uśmiechał się łobuzersko.

              – Skąd to macie?! Kim jesteście?! – Trzymali nas na muszce i trochę się bali, ale starali się tego nie pokazywać.

              – Witam, jestem Jacob Black.

              – Siema, Emmett Black, a to Wyatt i Jasper. Wasze malutkie coś nie zdąży nas drasnąć, a my wam już głowy odetniemy!

              Wybuchliśmy śmiechem. Tamci zaczęli pomału się wycofywać.

              – Cześć! – krzyknąłem. Znowu się zaśmialiśmy, gdy oni uciekali jak dzieci.

              – Dzień dobry! – usłyszeliśmy cieniutki głosik.

              Wyatt pobiegł schować broń i szybko wrócił. Zanim nasza klientka zdążyła nas zauważyć, we czterech naprawialiśmy samochody. Cały umazany smarem oddaliłem się od niego.

              – Witam panią – powiedziałem uprzejmie. – Rękę całować, niestety moje warunki pracy nie pozwalają za bardzo być czystym.

              – Nie szkodzi – zaśmiała się szatynka. – Czy mój samochód jest już naprawiony? Wieczorem muszę dokądś wyjść i wolałabym mieć już swój wóz.

              – Przykro nam, ale dopiero jutro rano przyślą nam pewną część do pani samochodu. To ten, prawda? – Wskazałem na Pontiaca Solstice[4] i uśmiechnąłem się.

              – Tak. Wielka szkoda. – Wydała mi się naprawdę smutna.

              – Nasz warsztat proponuje samochód zastępczy – zaoferowałem szybko, a Jazz spojrzał na mnie dziwie. Z jego wzroku wyczytałem: „Oszalałeś?!”. Spodobała mu się.

              – Och, nie, dziękuje – powiedziała zawstydzona.

              – Niech pani się nie martwi. Samochód pierwsza klasa, jak ten. Hej, Jasper, przyniesiesz mi ulotkę? Tę, co leżała w biurze na szafce?

              – Jasne – odrzekł chłodno. Dziewczyna spojrzała się na niego. Zauważyłem w jej oczach błysk. Jej też się podobał. Przyniósł gazetkę. Otworzyłem na stronie i pokazałem typowo kobiecego Mini Cooper[5] coupe i Smart Fortwo[6] coupe. Spodobał jej się Mini Cooper.

              – W każdej chwili może pani go mieć – powiedziałem. – Wystarczy podać imię i nazwisko, miejsce pracy i będzie pani go miała, pani...?

              –...