Danielle Steel - Aniol Johny.pdf - Danielle Steel - annasyrnik

Danielle Steel

ANIO£ JOHNNY

Z angielskiego prze³o¿y³a

Hanna Baltyn-Karpiñska

Œwiat Ksi¹¿ki

Tytu³ orygina³u

JOHNNY ANGEL

Projekt ok³adki i stron tytu³owych

Ewa £ukasik

Zdjêcie na ok³adce

Flash Press Media

Redaktor prowadz¹cy

Ewa Niepokólczycka

Redakcja

Krystyna Mazurkiewicz

Redakcja techniczna

Lidia Lamparska

Korekta

Jadwiga Piller-Rosenberg

Agata Boldok

Wszystkie postacie w tej ksi¹¿ce s¹ fikcyjne Jakiekolwiek podobieñstwo do

osób rzeczywistych — ¿ywych czy martwych — jest ca³kowicie przypadkowe.

Ali rights reserved

Œwiat Ksi¹¿ki

Warszawa 2004

Bertelsmann Media Sp z o.o.

ul. Roso³a 10

02-786 Warszawa

Sk³ad i ³amanie

Kolonel

Druk i oprawa

GGP Media, PóBneck

ISBN 83-7391-365-3

Nr 4609

Dla anio³a Nicky 'ego

Zawsze bêdê Ciê kochaæ

A Ty zawsze bêdziesz przy mnie, w sercu

Mama

I dla Julie

Która by³a anio³em Nicky'ego

I moim.

Wiem, ¿e s¹ teraz razem

Szczêœliwi, rozeœmiani,

Pe³ni mi³oœci i humoru.

Bardzo, bardzo za Wami têsknimy,

Ale przecie¿ siê spotkamy

Kochaj¹ca

d.s.

Rozdzia³ pierwszy

By³ s³oneczny, gor¹cy dzieñ w San Dimas, odleg³ym przed-

mieœciu Los Angeles. Wielkomiejski szum Hollywoodu i L.A.

pozostawa³ o lata œwietlne st¹d. Wydawa³o siê, ¿e miasta nie

ma, a dzieciaki mog¹ spokojnie cieszyæ siê normalnym dzieciñ-

stwem w normalny, jasny dzieñ. Zbli¿a³ siê koniec szko³y

i dzieñ rozdania œwiadectw, na które absolwenci nie mogli siê

doczekaæ.

Johnny Peterson zosta³ wybrany do wyg³oszenia mowy na

koniec roku w imieniu wszystkich maturzystów. Przez ca³e

cztery lata by³ w szkole najlepszym lekkoatlet¹ i kapitanem

dru¿yny pi³karskiej. Od czterech lat spotyka³ siê te¿ z Becky

Adams. W³aœnie stali na schodach, gawêdz¹c z kolegami.

Szczup³y, wysoki Johnny pochyla³ siê ku dziewczynie i od

czasu do czasu szuka³ wzrokiem jej oczu. Mieli swój s³odki

sekret, podobnie jak wiêkszoœæ m³odych ludzi w ich wieku.

Kochali siê, od roku sypiali ze sob¹ i, tak jak przez wszystkie

szkolne lata, byli prawie nieroz³¹czni. Marzyli, choæ nie snuli

tych planów na g³os, o przysz³ym wspólnym ¿yciu. W lipcu,

przed pójœciem na studia, Johnny skoñczy osiemnaœcie lat,

Becky obchodzi³a swoje urodziny w maju.

Ciemnobr¹zowe w³osy ch³opca po³yskiwa³y w s³oñcu me-

talicznym, miedzianym po³yskiem, podobnie jak jego ciemne,

piwne oczy. By³ wysoki, dobrze zbudowany, mia³ bia³e zêby

i piêkny uœmiech. Ka¿dy z jego kolegów chcia³by tak wygl¹daæ,

choæ niewielu by³o to dane. Ale poza fantastyczn¹ aparycj¹

by³ po prostu œwietnym, sympatycznym ch³opakiem. Uczy³ siê

dobrze, mia³ mnóstwo przyjació³, a gdy nie trenowa³, w wolnym

czasie pracowa³ na godziny. Jego rodzice, obarczeni trójk¹

dzieci, nie mieli doœæ pieniêdzy na luksusy i przede wszystkim

walczyli o przetrwanie. I jakoœ siê to udawa³o. Tak naprawdê,

Johnny chcia³by byæ w przysz³oœci pi³karzem, ale m¹drze

zadecydowa³, ¿e pójdzie na studia i zajmie siê ksiêgowoœci¹.

Pragn¹³ pomagaæ ojcu, który prowadzi³ niewielk¹ firmê rachun-

kow¹, choæ nie bardzo lubi³ swoj¹ pracê. Ale Johnny by³

geniuszem matematycznym i w ksiêgowoœci czu³ siê jak ryba

w wodzie, nie mówi¹c o tym, ¿e umiejêtnoœci komputerowe

mia³ w ma³ym palcu. Jego matka by³a pielêgniark¹. Piêæ lat

temu zrezygnowa³a z pracy, ¿eby zajmowaæ siê m³odszymi

dzieæmi, synem i córk¹. Siostra Johnny'ego, Charlotte, mia³a

czternaœcie lat i w³aœnie zda³a do szko³y œredniej, a m³odszy

dziewiêcioletni Bobby by³ dzieckiem specjalnej troski.

Rodzina Becky by³a inna. Dziewczyna mia³a a¿ czwórkê

rodzeñstwa, a przed dwoma laty, po œmierci ojca, prze¿yli

powa¿ny kryzys. Ojciec pracowa³ w bran¿y budowlanej i zgin¹³

w wypadku. Nie pozostawi³ po sobie grosza. Becky oprócz

szko³y harowa³a jak wó³ w a¿ dwóch dorywczych miejscach

pracy. ¯eby prze¿yæ, potrzebowali ka¿dego grosza, a zarabia³a

tylko ona i najstarszy brat. Nie mog³a od razu pozwoliæ sobie

na studia, tak jak Johnny. Musia³a jeszcze co najmniej przez

rok pracowaæ na pe³nym etacie w sklepie. Istnia³a nadzieja,

¿e, potem zacznie siê znów uczyæ, ale nie zale¿a³o jej na

tym a¿ tak bardzo. Nie przepada³a za szko³¹. Lubi³a pracowaæ

i kocha³a swoj¹ rodzinê. By³a szczêœliwa, ¿e pomaga mamie,

bo pieni¹dze z ubezpieczenia, wyp³acone po œmierci taty,

okaza³y siê ¿a³osn¹ ja³mu¿n¹. Mi³oœæ do Johnny'ego by³a

jedynym jasnym punktem w jej ¿yciu. W³osy mia³a tak jasne,

jak Johnny ciemne, a oczy b³êkitne jak letnie bezchmurne

niebo. By³a œliczna i zakochana.

Martwi³a siê trochê, ¿e Johnny po wyjeŸdzie pozna wiele

innych dziewczyn, ale ufa³a jego uczuciu. Wszyscy w szkole

uwa¿ali ich za idealn¹ parê. Zawsze spêdzali wolny czas razem

i zawsze byli szczêœliwi: œmiali siê, gadali, ¿artowali i nigdy

siê nie k³ócili. Bo poza tym, ¿e stanowili parê, byli tak¿e

najlepszymi przyjació³mi. Dlatego te¿ Becky nie mia³a zbyt

wielu kole¿anek. Ca³y jej czas poch³ania³ Johnny. Rano chodzili

na lekcje i spotykali siê wieczorem - po treningach, odrobieniu

szkolnych zadañ i po pracy. Rodzice, widz¹c, jak m³odzi bardzo

siê potrzebuj¹, zaakceptowali ten uk³ad. Becky i Johnny funk-

cjonowali jak prawdziwe papu¿ki nieroz³¹czki.

Teraz, na schodach, rozmawiano o promocjach i rozdaniu

œwiadectw. Johnny, w absolutnej tajemnicy, kupi³ Becky sukniê na

bal. Gdyby nie jego pomoc, nie mia³aby siê w co ubraæ. Patrzy³a na

niego i w jej oczach, p³on¹cych wewnêtrznym œwiat³em, odbija³y

siê cztery cudowne lata wspólnych sekretów, mi³oœci i zaufania.

- Muszê iœæ, moi drodzy, robota czeka - rzek³ z uœmiechem

Johnny.

Pracowa³ w pobliskim tartaku, sortuj¹c drewno i tn¹c deski.

Robota by³a ciê¿ka, ale dobrze p³atna. Becky by³a ekspedientk¹

w sklepie, w którym po szkole mia³a dostaæ sta³e zajêcie.

W³aœnie zrezygnowa³a ze swej drugiej posady, kelnerki w ka-

wiarni niedaleko szko³y. Wygodniej by³o pozostaæ w jednym

miejscu. W czasie weekendów Johnny pracowa³ w biurze ojca;

do tartaku chodzi³ popo³udniami po szkole. Mia³ zamiar za-

trudniæ siê tu na wakacje w pe³nym wymiarze godzin, ¿eby

zarobiæ trochê pieniêdzy na studia.

- ChodŸmy, Becky - powiedzia³, odci¹gaj¹c dziewczynê od

kole¿anek, które wci¹¿ papla³y o tym, jakie sukienki w³o¿¹ za dwa

dni na bal. Dla wiêkszoœci z nich by³o to ukoronowaniem pewnej

epoki, spe³nieniem marzeñ. Becky i Johnny odczuwali to podob-

nie, choæ mo¿e nie tak nerwowo, bo mieli siebie i nie musieli na

gwa³t szukaæ partnera czy partnerki na tak wa¿n¹ uroczystoœæ. Ich

zwi¹zek dawa³ im poczucie bezpieczeñstwa. £atwiej by³o chodziæ

do szko³y, gdy zawsze mia³o siê tak mocne emocjonalne wsparcie.

Becky po¿egna³a siê z dziewczynami, odrzuci³a d³ugie w³osy

na plecy i posz³a za Johnnym do samochodu. On zd¹¿y³ ju¿

rzuciæ oba plecaki na tylne siedzenie, a teraz sprawdza³, która

godzina.

- Chcesz odebraæ dzieciaki? - zapyta³. Lubi³ pomagaæ lu-

dziom, kiedy tylko móg³.

- Masz czas? - spyta³a Becky. Czu³a siê, jakby od dawna

by³a ¿on¹ Johnny'ego, zreszt¹ mia³a nadziejê, ¿e pewnego dnia

ni¹ zostanie. O tym te¿ nie mówili g³oœno, ale wydawa³o siê

to oczywiste. Byli tak z¿yci, ¿e rozumieli siê bez s³ów.

- Pewnie, ¿e mam. - Uœmiechn¹³ siê do niej i w³¹czy³

radio. Mieli te same gusta muzyczne, lubili tych samych

ludzi i te same potrawy. Kibicowa³a mu, kiedy gra³ na bois-

ku, a on uwielbia³ z ni¹ tañczyæ i gadaæ godzinami przez

telefon. Matka Becky czêsto mówi³a, ¿e s¹ jak bliŸniêta

syjamskie.

Szko³a, do której chodzi³o jej m³odsze rodzeñstwo, by³a

zaledwie o cztery przecznice dalej i ca³a czwórka ju¿ czeka³a

na Becky na boisku. M³odzi Adamsowie urz¹dzili wyœcig do

samochodu i upchnêli siê jakoœ na tylnym siedzeniu.

- Czeœæ, Johnny- chórem powiedzieli ch³opcy, a naj-

starszy, dwunastoletni Peter podziêkowa³ w imieniu rodzeñ-

stwa za podwiezienie. By³y to mi³e, proste dzieciaki. Mark

mia³ jedenaœcie lat, Rachel dziesiêæ, a Sani siedem. Mimo

¿e by³a ich taka rozeœmiana gromada, wci¹¿, choæ minê³y

ju¿ dwa lata, têsknili za zmar³ym ojcem. Ich mama ciê¿ko

pracowa³a i prowadzi³a dom. Postarza³a siê przez ten czas

o dziesiêæ lat i nie s³ucha³a przyjació³ek, które wci¹¿ radzi³y,

¿e powinna zacz¹æ siê spotykaæ z innymi mê¿czyznami-

Uwa¿a³a, ¿e to g³upie i stale odpowiada³a, ¿e nie ma czasu.

Ale nie chodzi³o jedynie o to i Becky œwietnie rozumia³a

matkê, która kocha³a w ¿yciu tylko jednego mê¿czyznê,

jej ojca. Myœl o innych napawa³a j¹ wstrêtem. Chodzili ze

sob¹, podobnie jak Becky z Johnnym, od pierwszej klasy

szko³y œredniej.

Johnny podrzuci³ dzieciaki do domu, a Becky poca³owa³a

na po¿egnanie. Pomacha³ im, odje¿d¿aj¹c na pe³nym ga-

ie Becky zapêdzi³a rodzeñstwo do kuchni. Przed wyjœciem

do pracy zd¹¿y³a naszykowaæ wszystkim picie i kanapki.

Matka mia³a wróciæ za dwie godziny. Pracowa³a w pobliskim

salonie piêknoœci. Sama by³a bardzo ³adn¹ kobiet¹, tylko

¿ycie jej nie rozpieszcza³o. Nigdy sobie nie wyobra¿a³a, ¿e

mo¿e zostaæ czterdziestoletni¹ wdow¹ obarczon¹ piêciorgiem

dzieci.

Johnny przyjecha³ ponownie po czterech godzinach, zmê-

czony, ale szczêœliwy. Zosta³ na chwilê i przek¹si³ coœ z Becky,

pogada³ z jej matk¹ i oko³o wpó³ do dziesi¹tej wieczorem

zacz¹³ siê zbieraæ do domu. Jego dni by³y d³ugie i szczelnie

wype³nione.

- A¿ trudno uwierzyæ, ¿e to ju¿ matura- powiedzia³a

Pam Adams, potrz¹saj¹c g³ow¹ i patrz¹c z uœmiechem na

dryblasa, który podnosi³ siê z kuchennego krzes³a. — A jesz-

cze niedawno obydwoje mieliœcie po piêæ lat i bawiliœcie siê

w piaskownicy.

W pierwszej klasie szko³y œredniej Johnny gra³ w koszyków-

kê i by³ w tym dobry. Z czasem przerzuci³ siê na futbol

i bieganie, wiêc mnóstwo czasu poœwiêca³ na treningi. Pam

by³a dumna z dobrego, sympatycznego ch³opaka córki. Mia³a

nadziejê, ¿e pewnego dnia o¿eni siê z Becky i bêdzie ¿y³ d³u¿ej

ni¿ jej nieszczêsny m¹¿. Lata spêdzone z Mikiem by³y dla niej

zreszt¹ bardzo szczêœliwe i nie ¿a³owa³a ani jednej wspólnej

chwili, jedynie jego nag³ego odejœcia.

- Dziêkujê, ¿e zafundowa³eœ Becky kwiaty i sukienkê -

Powiedzia³a miêkko. By³a jedyn¹ osob¹ dopuszczon¹ do sek-

retu, bo Johnny nie powiedzia³ o tym nawet matce i ojcu.

- Œwietnie w niej wygl¹da. - Czu³ siê zawstydzony wyrazem

8 êbokiej wdziêcznoœci, jaki ujrza³ w oczach matki Becky. -

N*balu bêdzie super.

œwi" (Tam nadzie-Jê' Ja itata Becky zarêczyliœmy siê po rozdaniu

ladectw- powiedzia³a Pam z nostalgi¹, choæ bez aluzji.

By³o oczywiste, ¿e jej córka i Johnny s¹ jak dwie po³ówki

jab³ka, z pierœcionkiem czy bez.

- Do jutra. - Becky odprowadzi³a go za próg. Jeszcze przez

parê minut rozmawiali, stoj¹c przy samochodzie, a na koniec

obj¹³ j¹ i poca³owa³. W poca³unku tym by³a ca³a si³a i namiêt-

noœæ m³odoœci, tak ¿e gdy ich usta siê oderwa³y, Becky by³a

bez tchu.

- Leæ, zanim zawlokê ciê w krzaki - zachichota³a, a jej

figlarny uœmiech sprawi³, ¿e serce Johnny'ego zadr¿a³o, jak

tysi¹ce razy przedtem.

- Odpowiada mi ta propozycja, tylko twoja mama mo¿e siê

pogniewaæ - za¿artowa³.

Rodzice obojga nie wiedzieli, jak daleko zasz³y miêdzy

nimi sprawy, choæ matki domyœla³y siê wszystkiego. Pam

jeden raz rozmawia³a na ten temat z Becky i przestrzega³a,

by dziewczyna by³a ostro¿na. Oboje wiêc byli ostro¿ni, Becky

nie chcia³a zachodziæ w ci¹¿ê przed œlubem, a do œlubu trzeba

poczekaæ ³adne parê lat. Johnny mia³ siê dalej uczyæ, a ona

pracowaæ. Nie spieszyli siê.

- Zadzwoniê póŸniej - obieca³ i wskoczy³ do wozu. Wie-

dzia³, ¿e matka na niego czeka z kolacj¹, choæ on ju¿ jad³

u Becky. Nie zadawano ju¿ ¿adnych lekcji do odrabiania, wiêc

móg³ -jeœli sytuacja bêdzie sprzyjaæ - poœwiêciæ trochê czasu

na relaks z ojcem i rodzeñstwem.

Johnny mieszka³ zaledwie kilka kilometrów od domu Becky,

tote¿ dojecha³ w piêæ minut. Zaparkowa³ za samochodem ojca

i zamierza³ wejœæ kuchennymi drzwiami, gdy zobaczy³ na

podwórku swoj¹ siostrê Charlotte. Rzuca³a pi³k¹ do kosza

podobnie jak on sam przed laty. By³a niebieskook¹ blondynk¹,

podobn¹ do ich matki, a tak¿e trochê do Becky. Mia³a na sobie

szorty i wojskowy podkoszulek. Wysoka jak na swój wiek,

d³ugonoga i bardzo ³adna, nie przywi¹zywa³a do swojego

wygl¹du specjalnej wagi. Charlotte interesowa³ tylko i wy³¹cz-

nie sport. Jad³a, spa³a, œni³a i mówila, a wszystkie te czynnosci

wypelnialy bez reszty baseball latem, a koszykówka i futbol

zim¹. Charlotte gra³a we wszystkich mo¿liwych dru¿ynach

i by³a idea³em lekkoatletki.

- Czeœæ, Charlie, jak leci? - zapyta³, chwytaj¹c pi³kê w locie.

Zawsze go bawi³o, ¿e siostra potrafi podawaæ jak mê¿czyzna.

Mia³a niezwyk³y talent do uprawiania sportów.

Danielle Steel - Aniol Johny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: