Centrum 08 - Morze ognia.pdf - Tom Clancy - mizia811

TOM CLANCY

w Wydawnictwie Amber

BEZ SKRUPUŁÓW

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

CZERWONY SZTORM

DZIEL I ZDOBYWAJ

KARDYNAŁ Z KREMLA

MORZE OGNIA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

TĘCZA SZEŚĆ

ZĘBY TYGRYSA

TOM CLANCY

OP-CENTER CENTRUM SZYBKIEGO REAGOWANIA

MORZE OGNIA

Seria Toma Clancy'ego i Steve'a Pieczenika

Tekst Jeff Rovin

Przekład

Jacek Złotnicki

AMBER

Tytuł oryginału TOM CLANCY'S OP-CENTER: SEA OF FIRE

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna HALINA OSTASZEWSKA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA, ANNAMATYSIAK

Ilustracja na okładce ARCHIWUM WYDAWNICTWA AMBER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-2046-7

BRUNE MALEZJA

ROZDZIAŁ 1

Morze Celebes, Wtorek, 4.19

Były trzy rzeczy, na których śniady, ciemnooki Lee Tong znał się doskonale.

Pierwsza z nich to morze. Chudy, lecz muskularny Lee był synem nieżyjącego już

Henry'ego Tonga, oficera pracującego na drewnowcu. Statek starego Tonga „Władca

Oceanu", stutonowy kontenerowiec, odbywał regularne rejsy z Singapuru do Indii,

obładowany tarcicą. W drodze powrotnej woził bale tekowe, które docierały z

Wybrzeża Kości Słoniowej do Bombaju. Ich miejscem przeznaczenia były Hongkong i

Tokio. Matka Lee zmarła na zatrucie pokarmowe, kiedy chłopak miał pięć lat. Lee

wolał podróżować z ojcem niż mieszkać u dziadków na farmie w Keluang. Kiedy

skończył trzynaście lat, był już zatrudniony w pełnym wymiarze godzin jako

chłopiec okrętowy do dyspozycji pierwszego oficera.

Zaprawiony w żeglowaniu Lee znał kapryśną naturę mórz. Orzeźwiający zapach Morza

Andamańskiego wyraźnie różnił się od kwaśnej, oleistej woni wybrzeży Morza

Południowochińskiego. Prądy na Morzu Wschodniochińskim powodowały ostrzejsze

przechyły niż długa i wysoka fala Pacyfiku. Burze także nie były do siebie

podobne. Czasem przychodziły znienacka, gwałtownie; innym razem ostrzegały z

daleka, by sternicy na czas mogli zejść im z drogi. Podczas rejsów Lee

dowiedział się też sporo o ludziach, o tym, co ich cieszyło, co ich złościło, i

to tak bardzo, że gotowi byli zabić. Przekonał się, że dla niego samego liczyły

się tylko pieniądze, łatwe kobiety, papierosy, alkohol i towarzystwo do wypitki.

Kiedy stary Tong umarł na marskość wątroby, Lee umiał jedynie pić i palić.

Ponieważ pracując na „Władcy Oceanu" czy na innym statku, niczego więcej nie

mógł się nauczyć, postanowił zmienić zawód.

Kiedy miał szesnaście lat, z czego kilka ostatnich spędził na drewnowcu, spotkał

dwóch młodych marynarzy, którzy nie chcieli skończyć tak, jak ich ojcowie. Nie

uśmiechała im się praca za trzy dolary dziennie przez siedem dni w tygodniu.

Pewnego razu w porcie przysiedli się do nich inni niezadowoleni młodzi ludzie,

rozmaitych profesji. W ten sposób Lee zetknął się z drugą rzeczą, na której znał

się doskonale. Z piractwem.

Lee stał na wzniesionym ostro w górę dziobie sampana - popularnej chińskiej

łodzi. Był to typowy model mieszkalny, jakich setki można spotkać w porcie w

Szanghaju, zwany mu-chi albo kurzą łajbą. Zbudowano go z trwałego i bardzo

lekkiego drewna drzew iglastych. Miał sześć metrów długości i cztery przedziały,

w tym kambuz. Wyposażony był w silnik, uruchamiany, kiedy trzeba było zwiększyć

prędkość, oraz cztery yulohs - prawie pięciometrowe wiosła - używane, gdy

należało zachować ciszę. Właśnie za ich pomocą poruszał się w tej chwili piracki

sampan. Czterej wspólnicy Lee siedzieli parami przy burtach. Łódź kupili w

Chinach, jakieś dwa lata temu. Zapłacili gotówką, w większości pożyczoną od

dziadków Lee. Dług został spłacony w ciągu roku. Kupno sampana było ostatnim

legalnym przedsięwzięciem całej piątki.

Z początku uczyli się, jak wmieszać się w portowy ruch w poszukiwaniu ofiary,

jak śledzić ją do zmroku i jak podejść do niej szybko i po cichu. Zdobywali

umiejętność czatowania na szlakach żeglugowych od strony zachodzącego słońca, by

nie być zauważonym. Koh Yu, były stróż prawa, dysponował wielokanałowym skanerem

i szerokopasmowym odbiornikiem radiowym do nasłuchu częstotliwości używanych

przez wojsko i policję. Ukradł je przed odejściem z pracy w wydziale operacji

specjalnych singapurskiej policji. Po kilku próbach z różnymi typami jednostek

pływających postanowili skupić się na jachtach i łodziach wynajmowanych przez

wędkarzy. Zwykle łup był obfity, a opór ograniczał się do przekleństw,

najczęściej po angielsku, więc Lee i tak ich nie rozumiał. Z całej bandy tylko

beznamiętny Koh znał ten język, ale jego nie obchodziła żadna gadanina. Piraci

nie odczuwali najmniejszych wyrzutów sumienia. Na lądzie silniejsi zawsze

wykorzystywali słabszych, więksi mniejszych. Bo czyż rekiny nie zjadają

tuńczyków? Lee Tong poznał ten układ z obu stron i doszedł do wniosku, że woli

być rekinem.

Zaczęli więc napadać na małe łódki, statki wycieczkowe i jednostki wynajmowane

na przyjęcia w pobliżu Hongkongu i Tajpei. Dokonywali rabunku, nie wchodząc

nawet na pokład. Podpływali ukradkiem i przyklejali do kadłuba materiał

wybuchowy w postaci niewielkich grudek plastyku. Był to wyprodukowany sposobem

chałupniczym piorunian rtęci -

połączenie azotanu rtęci, alkoholu i kwasu azotowego z dodatkiem parafiny i

oleju lnianego dla nadania elastyczności. Jego wyrobem zajmował się Clark

Shunga, były pirotechnik z branży drzewnej. Wysadzał kiedyś drzewa zbyt trudne

do wycinki. Kiedy stracił przy pracy dwa palce, dostał wymówienie i marne

odszkodowanie. Spółka drzewna Woo See obawiała się, że Clark jako kaleka nie

może już wykonywać swojego fachu. Co prawda pokazał szefom, że potrafi nadal

grać na gitarze, ale nie zrobiło to na nich żadnego wrażenia. Tak więc Clark

zainwestował całą swoją odprawę - 50 dolarów - w kupno sampana.

Piraci ostrożnie umieszczali ładunki przy dziobie i rufie, kilkadziesiąt

centymetrów ponad linią wody, aby nie zamokły. Gdyby ktoś z załogi chciał pozbyć

się ich za pomocą kija lub drąga, miałby trudne zadanie. Musiałby stać na

chybotliwym pokładzie pod ostrzałem piratów. Po rozmieszczeniu ładunków sampan

odpływał na bezpieczną odległość. Piraci żądali przez megafon oddania

kosztowności i biżuterii. Czasem życzyli sobie, by w małej łódce lub pontonie

przeprawiła się na sampan zakładniczka. Przez pewien czas zabawiali się z

kobietą, a potem wyrzucali ją za burtę. W razie niewykonania rozkazów byli

gotowi włączyć laserowe celowniki swoich pistoletów M8 i posłać kule, które

spowodowałyby eksplozję ładunku. Jak dotąd ani razu nie musieli uciekać się do

zniszczenia statku.

Morze Celebes wciąż było nowym miejscem działania dla Lee i jego kompanów. W tym

rejonie zachodniego Pacyfiku rabowali dopiero od dwóch miesięcy. Przenieśli się

tu, gdy marynarka wojenna Singapuru wzmocniła patrole na Morzu

Południowochińskim. Celebes było inne, odmienne też były szlaki żeglugowe. Fale

nie powodowały kołysania w górę i w dół ani z burty na burtę -jak na innych

akwenach - lecz pchały sampan do tyłu, by za chwilę rzucić go w przód. Wzdłużne

kołysanie wywoływał stały silny prąd powrotny. Pod wpływem tego zjawiska Lee

przypominał sobie słowa ojca: życie pozwala ci zrobić krok naprzód, a potem

spycha cię o dwa kroki w tył.

Sampan płynął w całkowitych ciemnościach. Oświetlenie kabiny było wyłączone,

nawet fosforyzująca tarcza kompasu została nakryta brezentową płachtą, aby nikt

nie dostrzegł poświaty. Piraci kierowali się na dwa punkty świetlne, oddalone o

około ćwierć mili -rufowe i dziobowe światło pozycyjne jachtu.

Dwudziestopięciometrową dwumasztową jednostkę namierzyli dzień wcześniej, kiedy

podeszli do portu. Teraz śledzili ów zgrabny elegancki jacht płynący na

południowy wschód. Sunął bez pośpiechu, na pokładzie było tylko kilka osób.

Przypuszczalnie wynajął go na cały tydzień jakiś tłusty Australijczyk lub

Malezyjczyk za piętnaście lub dwadzieścia tysięcy dolarów amerykańskich. Bez

wątpienia - wymarzona zdobycz. To była trzecia umiejętność, opanowana przez Lee

do perfekcji: znajdowanie ofiary. Od tamtej gorącej pijackiej nocy, kiedy

postanowili działać razem, Lee ani razu nie dokonał złego wyboru. Aż do dzisiaj.

ROZDZIAŁ 2

Waszyngton, Poniedziałek, 19.45

Nocny klub Inn Cognito mieścił się przy Democracy Boulevard numer 7101 w

Bethesda. Paul Hood nigdy jeszcze nie był w tym nowym nocnym lokalu, ale prawnik

Centrum Szybkiego Reagowania, Lowell Coffey, wystawił mu wręcz entuzjastyczną

rekomendację. Obdarzony niezbyt wymagającym podniebieniem Hood wolałby coś mniej

pretensjonalnego. Obeszłoby się bez tych monitorów z mrugającymi oczami i

strzelającymi palcami. Ale nie był tu sam. Towarzyszyła mu Daphne Connors,

czterdziestojednoletnia rozwódka, założycielka słynnej agencji reklamowej Daph-

Con. Także jej lokal ten polecił Coffey, który był przyjacielem rodziny jej

byłego męża, adwokata Gregory'ego Packinga.

Nazwa firmy Daphne była znana przedstawicielom waszyngtońskiego establishmentu,

zwłaszcza wojskowym. Jasnowłosa Daphne przypadła do gustu także politykom. Miała

wytworny styl bycia i temperament spikerki CNN. Prowadziła różne interesy z

wojskiem oraz reprezentowała hotele i restauracje. To właśnie dzięki temu nie

mieli kłopotu z rezerwacją.

Daphne stanowiła przeciwieństwo Hooda, który jako dyrektor Centrum Szybkiego

Reagowania musiał odznaczać się spokojem i opanowaniem. Miała niski głos i była

wulkanem energii. Przypominała mu nieżyjącą Marthę Mackall, przebojową

ciemnoskórą pracownicę Centrum, specjalistkę od kontaktu z politykami. Martha

była pewna siebie, wytworna i ciągle coś tropiła. Hood nie miał pojęcia, czego

szukała, i nie był pewien, czy ona sama wiedziała, o co jej chodzi.

Może właśnie tego szukała Martha, pomyślał. Zrozumienia.

Niestety, w wieku czterdziestu dziewięciu lat zginęła z ręki terrorysty. Hood

bardzo żałował, że nie zdołał poznać jej trochę bliżej. Poza tym, z czysto

praktycznego punktu widzenia, warto by wiedzieć, jak można okiełznać kobietę o

takim temperamencie. To przydaje się w prowadzeniu firmy.

Usiłował nadążyć za Daphne, która nadawała po kawaleryjsku, opowiadając, jak

jeszcze w trakcie studiów założyła agencję i zarabiała na prowizjach od

sprzedaży powierzchni reklamowych w uniwersyteckich gazetach. Potem firma urosła

do rozmiarów międzynarodowego giganta i obecnie w samych tylko Stanach

zatrudniała trzystu czterdziestu ludzi. W ciągu dziesięciu minut Daphne

kilkadziesiąt razy użyła słów „z drogi" i Jedź". Hood przyłapał się na tym, że

zastanawia się, jak potoczyłyby się losy ich firm, gdyby zamienili się

miejscami. Przypuszczalnie Daph-Con zostałby wystawiony na sprzedaż i zniknąłby

w przepastnych trzewiach jakiegoś koncernu, a Centrum Szybkiego Reagowania

wchłonęłoby NSA, CIA, a być może także Interpol.

A może sprawy potoczyłyby się inaczej, pomyślał z nadzieją. Był przecież kiedyś

burmistrzem Los Angeles, pracował też na Wall Street. A osiem lat temu wrócił na

rządową posadę. Zawsze fascynowały go różnice w sposobie zarządzania firmami z

sektorów prywatnego i publicznego. Podobała mu się konieczność ciągłego

poszukiwania kompromisu przy pracy w zespole. Potrzeba silnego akcentowania

własnego "ja", którą kierowali się ludzie pokroju Daphne, była mu zupełnie obca,

a nawet nieco odpychająca - nie dlatego, że nie pochwalał takiej postawy, lecz

dlatego, że budziła w nim poczucie zagrożenia. Jego pierwsza żona, Sharon, była

osobą introspektywną i potrafiła docenić życie w rodzinnej wspólnocie. Nawet

znani mu prezydenci i przywódcy światowi przyznawali, że umiejętność pracy

zespołowej jest niezbędna.

- Paul? - odezwała się Daphne znad talerza jakichś wodorostów, które

zamówiła na przystawkę.

- Słucham?

- Organizowałam wiele spotkań promocyjnych i potrafię poznać, gdy

ktoś jest nieobecny duchem - powiedziała.

- Ależ nie, jestem tutaj - zaprzeczył Hood, uśmiechając się.

Spojrzała na niego z powątpiewaniem. Kąciki jej oczu i ust zdradzały

lekkie rozbawienie.

- Opowiadałaś mi o Indianach Chumash w Kalifornii. O swoim zaangażowaniu

w ich sprawy. I o tym, jak udało ci się zachować ich święte

jaskinie w górach Santa Ynez.

- W porządku, słyszałeś, co mówiłam - rzekła z ulgą. - Ale to wcale

nie znaczy, że mnie słuchałeś.

- Ależ zapewniam cię, że słuchałem. - Obruszył się. - Nieruchomy,

wzrok bez wyrazu to w moim przypadku zjawisko najzupełniej normalne

po całym dniu użerania się w biurze.

- Ach tak. - Daphne uśmiechnęła się. - Rozumiem cię doskonale.

A jednak Hood wiedział, że miała rację. Wiele lat temu zaprzyjaźniony aktor z

Los Angeles nauczył go pewnej zawodowej sztuczki. Stosowano ją wówczas, gdy

aktorzy mieli za mało czasu na próby. Polegała ona na rejestrowaniu słów w tak

zwanej pamięci krótkoterminowej, gdzie były łatwo dostępne. Dzięki temu

pozostała część mózgu nie była obciążona i mogła być wykorzystana na

obserwowanie czy refleksję. Będąc burmistrzem, Hood stosował tę technikę do

zapamiętywania przemówień. Po przybyciu do Waszyngtonu doszedł w niej do

mistrzostwa, dzięki uczestnictwie w niezliczonych politycznych briefmgach, o

których można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że były krótkie. Potrafił

słuchać, a nawet notować, jednocześnie myśląc o tym, co będzie robił po powrocie

do Centrum Szybkiego Reagowania.

Daphne odsunęła talerz i pochyliła się do przodu.

- Muszę ci coś wyznać, Paul.

- Dlaczego?

Roześmiała się.

- Zabawne. Większość ludzi zadałaby pytanie „co?"

Zastanowił się. Faktycznie, miała rację. Nie wiedział, dlaczego zareagował

akurat w ten sposób.

- To moja pierwsza randka od siedmiu lat - powiedziała Daphne - i obawiam

się, że zamieniłam ją w jakieś kiepskie przedstawienie.

- Jeżeli o mnie chodzi, to słucham cię z zainteresowaniem.

- Jesteś kochany, ale mnie samej się to nie podoba - odrzekła. - Zachowuję

się jak podczas prezentacji u klienta. Za wszelką cenę staram dobrze sprzedać.

-Ależ skąd...

- Właśnie, że tak - upierała się. - Wykazywałeś ogromną cierpliwość

przez ostatnie pół godziny.

- Mówiłem ci, że mnie to naprawdę interesuje - odpowiedział zgodnie

z prawdą. - Rzadko rozmawiam z ludźmi zarządzającymi własną firmą.

- To prawda, spotykasz się z ludźmi, którzy rządzą państwami - przyznała.

- Większość z nich nie jest tak interesująca jak ty - odrzekł Hood. -

Mówię szczerze - dodał.

To ją zupełnie rozbroiło.

- Powiedz mi coś więcej na ten temat.

- Ludzie na stanowiskach to często jednostki ukrywające swą osobowość

pod maską nieskazitelnego ideału - wyjaśnił Hood. - Jeżeli nawet

zdołali zachować jakąś cząstkę niezależności, mają ręce związane konstytucją.

Poza tym znajdują się pod czujnym okiem lokalnych i zagranicznych obserwatorów,

wyborców i różnych grup interesu.

- Czy to źle? - spytała Daphne.

- Niekoniecznie - odparł. - Jest to zabezpieczenie przed dyktaturą. Ceną

jest jednak znaczne spowolnienie postępu. Przywódca nie może wykonać

żadnego posunięcia bez wprawienia w ruch całego systemu.

- A jednak ludzie ci mają wpływ na znacznie poważniejsze sprawy niż

wyniki finansowe niewielkiej prywatnej firmy - powiedziała, prostując

się na krześle. - A ty?

- Co chciałabyś wiedzieć? - odpowiedział pytaniem.

- Jak ty sobie radzisz? Nie wyglądasz na karierowicza szukającego

znajomości.

Hood z namaszczeniem wybrał kromkę chleba z koszyka, umoczył w oliwie i odgryzł

kęs. To też nie wyszło mu najlepiej. Kiedy Sharon pytała go, jak minął dzień,

nie mówił zbyt wiele. Nie było sensu rozpoczynać dłuższej rozmowy, bo w każdej

chwili coś mogło ją przerwać. Telefon, dzieci, kipiący garnek lub potrawa w

piekarniku.

- Jeżeli szukam znajomości, to tylko w związku z pracą, nie dla własnych

korzyści.

- Jesteś idealistą.

Wzruszył ramionami.

- Czy to miało oznaczać, że jesteś? - spytała dociekliwie.

Hood przyjrzał się jej. Miała ładny uśmiech. Nawet oczy jej się śmiały.

- Powiedzmy, że staram się postępować właściwie - odparł. - Jeśli przy

tym kogoś skrzywdzę, to nieumyślnie.

- A więc w odróżnieniu od większości ludzi władzy nie jesteś mściwy -

stwierdziła.

- Nie jestem - przyznał. - Każdy łajdak wcześniej czy później sam

doprowadzi się do zguby.

- Warto nie być mściwym?

- Owszem. Dzięki temu mam więcej czasu na ważniejsze sprawy.

Daphne roześmiała się.

- Na Boga, jak bardzo różnimy się od siebie. Nienawidzę chamstwa,

skurwysyństwa i ludzi, którzy starają się mi dokopać przy byle okazji -

mówiła, patrząc mu w oczy. - Nie potrafię uwierzyć, że nie pałasz żądzą

odwetu. Jeżeli uważasz, że to narusza reguły pierwszej randki, powstrzymaj

mnie, ale czytałam o terrorystach, którzy w Nowym Jorku wzięli dzieci

za zakładników. Chodzi mi o tych, których sprzątnęliście. Ty i twój kolega.

Nie czułeś do nich nienawiści?

- Dobre pytanie - powiedział Hood.

Daphne wspomniała o zbuntowanych żołnierzach sił pokojowych ONZ, którzy

wtargnęli do budynku Rady Bezpieczeństwa podczas uroczystości i wzięli

wszystkich za zakładników. Na sali znajdowało się kilkoro dzieci, członków

zespołu muzycznego, między innymi Harleigh, córka Hooda. Hood wraz ze swym

zastępcą, generałem Mikiem Rodgersem, wdarli się do środka i po krwawej wymianie

ognia oswobodzili uwięzionych.

Daphne wpatrywała się w niego z uwagą.

- Bez wątpienia odczuwałem nienawiść do tego, co zrobili - powiedział.

Centrum 08 - Morze ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: