Bielactwo nabyte
Bielactwo to nabyta utrata melanocytów, prowadząca do powstania obszarów odbarwień. Schorzenie stanowi około 3-4% wszystkich dermatoz. Najczęściej zaczyna się w dzieciństwie lub wczesnej młodości. Częstość występowania waha się od 0,5% do 4% w populacji ogólnej.
Melanocyty są komórkami pochodzenia nerwowego, powstają w dwóch pierwszych miesiącach życia płodowego z melanoblastów, migrujących przez mezenchymę z grzebienia nerwowego i zewnętrznej warstwy kielicha ocznego, a następnie zasiedlają określone miejsca docelowe, m.in. warstwę podstawną naskórka, błonę naczyniową oka, rdzeń i warstwę siatkowatą gruczołu nadnerczowego.Tutaj melanoblasty różnicują się w kierunku melanocytów. Te ostatnie produkują ziarnistości melanosomalne, w których tyrozyna jest przekształcana w polimery melaniny – barwnika nadającego kolor skórze i działającego fotoprotekcyjnie.
Plamy bielacze pierwotnie nie mają cech stanu zapalnego, jednak niekiedy w porze letniej pod wpływem promieni ultrafioletowych pojawia się rumień w obrębie wykwitu. Wykwit bielaczy na skórze głowy owłosionej powoduje pojawienie się odbarwionego pasma włosów.
Leczenie bielactwa nabytego jest bardzo zróżnicowane i jest dobieranie indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od rodzaju zmian, ilości, wielkości (a także zasobności portfela):
odpowiednie kremy kosmetyczne na przejaśnienia w przebiegu bielactwa
fototerapia (fotochemioterapia, PUVA)
kortykosteroidy - stosowane miejscowo, na małe zmiany, nie we wszystkich postaciach bielactwa sa skuteczne
odbarwienie skóry zdrowej - zarezerwowane dla osób, u których bielactwo zajmuje ponad 60% powierzchni skóry
leczenie chirurgiczne - usunięcie zmian z zastosowaniem ewentualnych przeszczepów skóry
gomsqo87