Zamyślenie przy żłóbku.doc

Zamyślenia u progu żłóbka

ZAMYŚLENIA U PROGU ŻŁÓBKA

Komentator 1: Rok kalendarzowy mieni się wszystkimi kolorami tęczy. Jest wiosna, potem lato, po lecie jesień i znowu zima. Podobnie rok kościelny; zaczyna się w grudniu Adwen­tem, czyli oczekiwaniem na przyjście Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata; potem jest okres Bożego Narodzenia. Wczesną wiosną zaczyna się Wielki Post, potem Okres Wielkanocny i z początkiem lata przypada Zesłanie Du­cha Świętego, a po nim długi okres rozważania tajemnic Bożej miłości do każdego nas.

Twój i mój rok kościelny, zwany inaczej rokiem litur­gicznym, ma być czekaniem na przyjście Zbawiciela, Jezusa Chrystusa; ma stanowić radość z Jego narodzin w noc grudniową; musi stać się współcierpieniem z cier­piącym i ukrzyżowanym Panem Jezusem; ma być nace­chowany pokojem i weselem płynącym ze zmartwy­chwstania Pana, a także ma być wsłuchiwaniem się w to, czego naucza sam Zbawiciel – Jezus Chrystus.

Urzeczywistnienie tych Bożych tajemnic miłości dokonuje się przez uczestnictwo w obrzędach, do których Kościół nas zaprasza.

Śpiew: Jak odnaleźć mam Chrystusa...

Komentator 2: Religijne treści Adwentu i Świąt Bożego Narodzenia uka­zują nam swoją wyjątkowość na tle szeregu polskich zwyczajów i tradycji. Niektóre obyczaje były i są charaktery­styczne dla danego regionu Polski, a niektóre z nich prze­szły w zapomnienie. Dziś staramy się pogodzić tradycję z nowoczesnością. 

Najbliższa sercu każdego Polaka, tego małego i starszego, tu w kraju i poza granicami była i jest Wigi­lia. I nic jej nie mogło zastąpić i zagłuszyć, tak dawniej, jak i dziś. A z nią tak ściśle złączony jest opłatek i kolędowa­nie.

Śpiew: Wśród nocnej ciszy...

Komentator 1:

Przedwieczny Stwórca światłości,

W żłobie pozwolił się złożyć,

I Ten, co niebo rozpostarł,

Leży spowity w pieluszki.

Obdarzył świat swoim prawem,

Prawem dziesięciu przykazań,

A dziś, człowiekiem się stając,

Sam jego mocy się poddał.

/Hymn na Uroczystość Bożej Rodzicielki/

                   Któż z nas nie lubi Świąt Bożego Narodzenia? I tego wszystkiego, co stanowi atmosferę rodzinną tej uroczystości:

- żłóbka z Bożą Dzieciną na sianku,

- szopki betlejemskiej z pasterzami i zwierzętami,

- i gwiazdy na niebie,

- kolęd i pastorałek,

- lśniącego czystością mieszkania z przystrojoną choinką, a pod nią

- tajemniczych, kolorowych podarunków,

- śnieżnobiałego obrusa na stole, przy którym zasiądzie rodzina,

- i opłatka białego w wyciągniętej dłoni,

- i życzeń, tych przysłanych i tych wypowiedzianych...

                   I my dziś chcemy przeżyć radość tajemnicy Bożego Narodzenia. Chcemy odwołać się do tego wszystkiego, co stanowi wspaniałą scenerię uroczystości wigilijnej. Chcemy naprawdę poczuć się rodziną.

Komentator 2: Wigilia oznacza tyle co czuwanie. W tę świętą noc – noc, w której Syn Boży rodzi się w betlejemskiej grocie, mamy przyjąć postawę czujności, gotowości, aby nie rozminąć się z przychodzącym Bogiem.

Śpiew: Gdy się Chrystus rodzi...

Komentator l: „Ja jestem Światłością” – mówi Jezus Chrystus.

W tę świętą noc tak wielkiej wyrazistości nabiera:

światło gwiazdy betlejemskiej, wskazującej drogę do Betlejem,

światło pierwszej gwiazdki na niebie z upragnieniem wyczekiwanej, światło świeczek czy lampek na choince.

              To światło jest symbolem Chrystusa, który stał się „Światłością świata”. I zaproszeniem dla nas wszystkich, byśmy byli światłem dla innych, a zwłaszcza dla tych, którzy błądzą jeszcze w mroku.

Śpiew: My jesteśmy na ziemi światłem Twym...

Komentator 3: Śpiew kolęd i pastorałek stanowi stary i piękny zwyczaj w naszej polskiej tradycji. Opiewa on narodziny Boga ­Człowieka. Kolędy zrosły się nierozerwalnie z dziejami polskiego narodu. Towarzyszyły one Polakom nie tylko w dni świąteczne w domach, ale także na polach bitew. Chrystus opisywany w kolędach staje się jeszcze bardziej nam bliski.

Śpiew: W żłobie leży...

Komentator 1: Choinka stanowi nieodłączny element klimatu świątecz­nego i zadomowiła się w całym chrześcijańskim świe­cie. Jest znakiem siły życiowej i symbolem radości. Jeżeli choinka, to pod nią nie może zabraknąć tajemniczych, kolorowych podarków. Czy tylko dla dzieci ? O nie! Starsi też potrafią cieszyć się z podarków i wyczekiwać ich w wigilijny wieczór, zwany wieczorem dobroci.

Dziś pomyślmy o najmniej kosztownych darach, które mogą powiększyć naszą radość i radość innych.

Pomyśl, ileż można uczynić małych gestów dobroci, które potrafią dokonać cudu i powiększyć radość Boże­go Narodzenia, radość wigilijnego wieczoru, radość wspólnego kolędowania. Potrafią w drugim człowieku odnaleźć Chrystusa. 

Śpiew: Do szopy, hej pasterze!

Komentator 2: Dobroć serca daje radość bycia z innymi. Dzielenie się opłatkiem symbolizuje wzajemną życzliwość, zgodę, ra­dość ze spotkania, okazję wzajemnego przebaczenia. Gest łamania się opłatkiem przypomina, że poza zwykłą co­dziennością jest inny świat, świat dobroci i miłości, a wieczór wigilijny jest wymownym tego znakiem. Nawet w listach świątecznych obok życzeń przesyłamy znak opłatkowej wspólnoty, bliskości i dobroci.

Komentator 1: Z Bożym Narodzeniem, z wigilijnym wieczorem tak  ściśle złączona jest:

-               wigilijna wieczerza postna z jednym dodatkowym na­kryciem, bo tego wieczoru nikt nie powinien pozostać sam;

-               a w środku nocy dzwony wzywające na pasterkę.

I w ten sposób Wigilia dobiega końca. Nadchodzą święta, Bóg się rodzi! Bo te i inne zwyczaje świąteczne mają swój pełny wymiar i sens, o ile umieszczone są w radości tajemnicy Emmanuela, który narodził się dla mnie i dla ciebie w osobie Jezusa Chrystusa.

                   W innym wypadku zatrzymamy się zaledwie przy tra­dycji szopki czy żłóbka, ale pustego, bez Chrystusa. J wówczas powtórzą się słowa Ewangelisty Łukasza, że „nie było miejsca" dla Chrystusa. Dlatego nie pozwól­my, by Chrystus odszedł od nas, idźmy Go powitać i za­prosić do naszych domów i serc. Zaprośmy Go do na­szych szkół, wszędzie tam gdzie „Opłatek” ma stano­wić chrześcijańską wymowę.

Śpiew: Pójdźmy wszyscy do stajenki…                                                                                 

Komentator 3: Teraz powstańmy, aby z głęboką wiarą i miłością wysłu­chać Ewangelii świętego Łukasza, mówiącej o Narodze­niu Jezusa Chrystusa, Syna Bożego: Łk 2, 1 – 14    (Recytowane z podziałem na osoby: Ewangelista, Anioł, Zastępy Aniołów).             

Komentator 2: Jezus Chrystus narodził się z Dziewicy Maryi w Betlejem, aby zbawić człowieka, aby być jego Bratem, jego

Przyjacielem, by towarzyszyć mu w jego codziennej wędrówce i na koniec zaprowadzić do domu Ojca w niebie.

Jakże wielką jest rzeczą, że w następstwie Bożego Narodzenia, każde wcielenie miłości w dobrym uczynku, słowie, w posłudze drugiemu człowiekowi, a przede wszystkim w geście wyciągniętej dłoni z opłatkiem, czyni świat piękniejszym.

Lektor: Przeżywając wielką tajemnicę Narodzenia Syna Bożego, prośmy Go, by nauczył nas autentycznej miłości Boga i ludzi. Byśmy zrozumieli, że z Nim życie jest pełne radości i pokoju.

Maleńka Boża Dziecino,

nasz los,

całe nasze życie,

wszystkie nasze małe i wielkie sprawy

składamy w Twoje małe dłonie.

Śpiew: Cicha noc, święta noc...

Lektor: Pomódlmy się w Noc Betlejemską…

(patrz: Wiersze na Boże Narodzenie).

Komentator 1: Łamiąc się za chwilę z wszystkimi opłatkiem, czyli chle­bem, pragniemy tym znakiem i naszymi szczerymi życzeniami dotrzeć do każdego:

-               do wszystkich chorych i cierpiących,

-                do najbardziej potrzebujących pomocy, zwłaszcza ludzkiego  serca,

-               do rodziców i dzieci,

-               do młodzieży,

-              do tych wszystkich, którzy świadczyli i świadczą nam jakiekolwiek dobro,

-               do naszych księży biskupów i kapłanów,

-               do nauczycieli i wychowawców,

-               do tych wszystkich, którzy przyjmują Chrystusa, i tych, którzy Go nie przyjmują. I niech Boża Dziecina podniesie Swą rękę w geście bło­gosławieństwa nad całą naszą Ojczyzną.

Śpiew: Podnieś rękę, Boże Dziecię…                                                       

%

3